Παναθηναϊκός: Η πρώτη φορά του Αλόνσο, οι προπονήσεις και η υποχρέωση της προόδου

Οι προπονήσεις αποτελούν το μοναδικό ''εργαλείο'' ενός προπονητή για να εκπαιδεύσει την ομάδα του, να περάσει την δική του φιλοσοφία, να της μάθει τα πράγματα όπως εκείνος θέλει να γίνονται, να την κάνει ''δική'' του.

Στο ελληνικό ποδοσφαιρικό περιβάλλον, όπως και άλλα πράγματα ζωτικής σημασίας που αφορούν το άθλημα, έτσι και τις προπονήσεις τις έχουμε υποτιμήσει. Θεωρούμε εύκολο ή για την ακρίβεια, θεωρούμε αυτονόητο, ένας νέος προπονητής, να παρουσιάζει την τέλεια έκδοση της ομάδας από το πρώτο παιχνίδι ή από τον πρώτο μήνα. Για αυτό και πολλές φορές οι ίδιοι προπονητές απευθυνόμενοι στον Τύπο, αναφέρουν πως ''δεν είμαστε μάγοι''.

Στη δική μας περίπτωση, σε αυτή του Παναθηναϊκού, ο Ντιέγκο Αλόνσο, ο οποίος έβγαλε εις πέρας την πολύ δύσκολη καλοκαιρινή αποστολή και οδήγησε το Τριφύλλι στην πρόκριση στο Conference League μέσα από έναν πολύ δύσκολο και δύσβατο δρόμο(για όσους το έχουν ξεχάσει στη προσπάθεια μείωσής του), θα έχει από αύριο, για πρώτη φορά, την ευκαιρία να δουλέψει με την ομάδα που δημιούργησε!

Ναι, για πρώτη φορά, μετά από τρεις μήνες που βρίσκεται στον σύλλογο, καθώς εκκρεμούσε η πιο σημαντική διαδικασία ενίσχυσης των τελευταίων δεκαπέντε ετών. Το ότι ο Παναθηναϊκός γέμισε με ατομική ποιότητα, αυξάνει την υποχρέωση του προπονητή να παρουσιάσει μία πολύ καλή ομάδα, από την άλλη το ποδόσφαιρο δεν εξετάζει αν έχεις... ρίξει λεφτά με το τσουβάλι ή όχι.

Η δημιουργία ομάδας χρειάζεται χρόνο, προπονητικό χρόνο. Δεν υπάρχει μαγικό κουμπί για να το πατήσεις και αυτομάτως να δημιουργήσεις ομαδικές λειτουργίες σε κορυφαίο επίπεδο(όπως αυτές που έχει ο ΠΑΟΚ που δουλεύει 4 χρόνια με τον Λουτσέσκου, η ΑΕΚ που δουλεύει 3 χρόνια με τον Αλμέιδα, ο περσινός Παναθηναϊκός που δούλευε για τρίτη σεζόν με τον Ιβάν) στο σύνολό σου.

Στο βασικό στάδιο της προετοιμασίας εκεί που ''χτίζονται'' οι ομάδες, ο Αλόνσο για παράδειγμα δεν είχε ούτε τον Μαξ, ούτε τον Πελίστρι, ούτε τον Τετέ, ούτε τον Ουναϊ, ούτε τον Ίνγκασον, ούτε τον Τσέριν, τον Μλαντένοβιτς, τον Μαξίμοβιτς, τον Ιωαννίδη. Στη τελευταία πρόβα τζενεράλε με την Μακάμπι Νετάνια πριν το πρώτο ματς κόντρα στην Μπότεφ η τριάδα στα χαφ ήταν Ζέκα-Βιλένα-Τζούρισιτς. Εξτρέμ ο Αϊτόρ και ο Μαντσίνι.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Panathinaikos FC (@fcpanathinaikos)

Όταν προστέθηκαν τα νέα πρόσωπα, ο Παναθηναϊκός μπήκε σε διαδικασία Πέμπτη-Κυριακή, όπου τα ματς της Πέμπτης ήταν do or die.

Χρόνος για ουσιαστική προπόνηση δεν υπήρχε, υπήρχε ένας μικρόκυκλος αφιερωμένος στα παιχνίδια, στα σούπερ απαιτητικά παιχνίδια της Ευρώπης και σε εκείνα του ελληνικού πρωταθλήματος, όπου η εικόνα ήταν κακή.

Κάποιες από τις αδυναμίες του Παναθηναϊκού, ειδικά στο κομμάτι της ανάπτυξης, μπορούν να δικαιολογηθούν από την παραπάνω συνθήκη. Από αύριο, όμως, και για πρώτη φορά φέτος, ο Αλόνσο θα βρει χρόνο προπόνησης, έχοντας το διαμορφωμένο ρόστερ στα χέρια του. Όλα τα ''όπλα'' στη διάθεσή του. Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο. Κυριακή ματς με τον Πανσερραϊκό. Δευτέρα, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, ματς με την ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Είναι εννιά προπονήσεις, στις οποίες ο 48χρονος κόουτς θα δουλέψει καλά, κανονικά, χωρίς αγώνα μεσοβδόμαδα και υπάρχει η απαίτηση αυτό που θα παρουσιάσει να είναι πολύ καλύτερο από όσα είδαμε στη Super League μέχρι στιγμής.

Ένα μικρό βήμα προόδου έγινε στη Τούμπα, η εικόνα του δευτέρου ημιχρόνου ήταν καλή για ντέρμπι αλλά για κάποιον λόγο την πήρε το... ποτάμι του πρώτου κάκιστου ημιώρου. Μόνο που ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι διαρκεί ενενήντα και όχι τριάντα λεπτά.

Από αυτές τις προπονήσεις, λοιπόν, ο Αλόνσο θα βρει χρόνο και θα έχει την δυνατότητα να δουλέψει για να παρουσιάσει έναν Παναθηναϊκό πολύ πιο λειτουργικό στο κομμάτι της ανάπτυξης, έναν Παναθηναϊκό που θα μπορεί να κυριαρχεί στον αγωνιστικό χώρο, μία ομάδα που θα βγάλει πάνω στο χορτάρι και σε σημαντικό βαθμό(όχι σε εκλάμψεις) αυτά που είχε υποσχεθεί στις προγραμματικές του δηλώσεις. Πίεση, κάθετο ποδόσφαιρο, ένταση.

Οπότε θα έχει νόημα ποδοσφαιρικά να κριθεί με μεγαλύτερη αυστηρότητα, να υπάρχουν μεγαλύτερες απαιτήσεις που να ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα του αθλήματος και όχι στο θυμικό των-Ελλήνων- οπαδών που δεν διακρίνονται για την υπομονή τους, καθώς όλοι μας και διαχρονικά μεγαλώσαμε σε ένα περιβάλλον που οι προπονητές ήταν άσχετοι και ο Τύπος σχετικός, με την ειδοποιό διαφορά πως οι προπονητές έκαναν το επάγγελμα για το οποίο είχαν σπουδάσει και είχαν αφιερώσει την ζωή τους σε αυτό και ο Τύπος χωρίς την παραμικρή γνώση(πέρα από την εμπειρική) ισοπέδωνε ανθρώπους, καριέρες και προσωπικότητες.

Φτάσαμε στο 2024, κάποια στιγμή θα πρέπει να αλλάξουμε, δεν γίνεται να παραμένουμε τριάντα χρόνια πίσω...