Μαρσιάλ, ένα πανάκριβο, συναρπαστικό στοίχημα

Είναι ένα πανάκριβο, στα όρια του παραλόγου στοίχημα αυτό που αποφάσισε να βάλει η ΑΕΚ με τον Αντονι Μαρσιάλ. Αλλά χωρίς αμφιβολία αποτελεί ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και μεγαλύτερα στοιχήματα που έβαλε μια ελληνική ομάδα στην προσπάθειά της να αναβαθμίσει το παιχνίδι της.

Αφήνω στην άκρη τις αξίες μάρκετινγκ και όποιες άλλες αξίες προσμέτρησε η διοίκηση της ΑΕΚ κατά την διαδικασία λήψης αυτής της απόφασης και επικεντρώνομαι στο ποδόσφαιρο. Κανείς εύκολα σκέφτεται ότι αποτελεί μεγάλο ρίσκο μια τόσο μεγάλη για τα ελληνικά δεδομένα επένδυση πάνω σε έναν ποδοσφαιριστή που δεν έχει παίξει επίσημο παιχνίδι εντός του 2024, έρχεται από μια επέμβαση στους προσαγωγούς, δεν έχει κάνει προετοιμασία, και έχει ταλαιπωρηθεί από τραυματισμούς. Από μόνα τους όλα αυτά τα δεδομένα οδηγούν στην εκτίμηση ότι η τρέχουσα θα είναι μια σεζόν προσαρμογής του Γάλλου διεθνή επιθετικού. Προσαρμογή στη χώρα και το πρωτάθλημά της, αλλά και προσαρμογή του οργανισμού και του σώματός του σε αυτή τη διαδικασία επανενεργοποίησης με όρους ποδοσφαιρικούς.

Και ποια η προοπτική; Το όραμα της ΑΕΚ είναι να ξανακάνει τον Μαρσιάλ να νιώσει όσο σημαντικός ένιωθε μέχρι και πριν από μια 4ετία, δηλαδή τον καιρό που το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο τον αντιλαμβανόταν ως κάποιο για τη βιτρίνα του. Δεδομένου ότι συζητάμε για έναν ποδοσφαιριστή που κλείνει τον Δεκέμβριο τα 29, η κοινή λογική λέει ότι έχει χρόνο για να επιστρέψει σε ένα επίπεδο κοντινό στον καλό εαυτό του. Όσο παραπάνω τον πλησιάσει ο Μαρσιάλ τον εαυτό του, τόσα περισσότερα τα οφέλη της ΑΕΚ τόσο στο ελληνικό πρωτάθλημα όσο και στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Δεν χρειάζεται δηλαδή να “ξαναγίνει” ο “διάδοχος του Ανρί” για να αποζημιώσει την ΑΕΚ. Αρκεί να πλησιάσει στο 60-70% του καλού παρελθόντος του.

Μπορεί όμως η ΑΕΚ να το πετύχει αυτό - δηλαδή να υποστηρίξει το come back του Μαρσιάλ; Οικονομικά φαίνεται ότι το αντέχει, δεδομένου ότι το αποφάσισε. Ποδοσφαιρικά, η λογική λέει ότι το σχέδιο προβλέπει ότι ο Γάλλος θα μπαίνει σιγά σιγά στο παιχνίδι της - δηλαδή ότι δεν του υπέγραψαν μια εγγύηση ότι θα είναι βασικός από την ερχόμενη Κυριακή απέναντι στην Καλλιθέα. Άρα την απόσβεση, με όρους ποδοσφαιρικούς, αυτής της επένδυσης η ΑΕΚ θα αρχίσει να τη βλέπει από τα play off. Κι ύστερα, το καλοκαίρι, όταν θα έχει πειστεί ότι μπορεί να βασιστεί πάνω του, θα κάνει περισσότερο χώρο στο ρόστερ της, σε αριθμό και βαρύτητα ονομάτων, ώστε να πάψει να μοιάζει παράλογο ότι πρόσθεσε ακόμη έναν επιθετικό σε ένα ρόστερ που δεν έχει αρκετούς ή/και ανάλογα ποιοτικούς αμυντικούς.

Για να συμβούν όλα τα παραπάνω ικανή και αναγκαία συνθήκη αποτελεί η σύμπνοια μεταξύ διοίκησης και προπονητή στην υπόθεση αυτή. Με άλλα λόγια αν όλο αυτό το σχέδιο δεν το έχει αγκαλιάσει ο Ματίας Αλμέιδα αυτό δεν πρόκειται να πετύχει - τουλάχιστον όχι με εκείνον ως project leader. Πέρα από όλα τα άλλα, ο Μαρσιάλ άνθισε μόνο με τους προπονητές που συνδέθηκε συναισθηματικά - δηλαδή στον καιρό του Φαν Χαλ στην Γιουνάιτεντ και σε κάποιο διάστημα της θητείας του Σόλσγκιερ. Στον υπόλοιπο καιρό του στο Μάντσεστερ δεν είχε να τα βάλει μόνο με τους τραυματισμούς του αλλά και με την μεταχείρισή του από τους προπονητές - με πρώτο τον Ζοσέ Μουρίνιο. Μάλιστα ακόμη και για τους τραυματισμούς του ή για την χαμηλή απόδοσή του αντιλαμβανόταν ως κύριους υπεύθυνους αυτούς που τον έβαζαν να παίζει τραυματίας.

Δεν χρειάζεται να ξέρεις τους ειδικούς όρους των συμβολαίων του για να αντιληφθείς ότι αποτελεί μια ιδιαίτερη περίπτωση ποδοσφαιριστή. Ένα μεγάλο μέρος του στοιχήματος που βάζει η ΑΕΚ είναι το σχετικό με την διαχείρισή του, ως προσωπικότητα, από τον προπονητή. Η άλλη πτυχή του στοιχήματος είναι σχετική με την πρόληψη τραυματισμών, το δικό του work ethic και τις φιλοδοξίες του. Με άλλα λόγια χρειάζεται να συμβούν πολλά για να της “βγει” ο Μαρσιάλ της ΑΕΚ. Αν της “βγει”, θα έχει πετύχει κάτι αδιανόητο: να παρουσιάσει στο ελληνικό περιβάλλον έναν ποδοσφαιριστή - σε ηλικία ακμής (26-31) - του κορυφαίου επιπέδου. Πανάκριβο στοίχημα, που μπορεί να αποδειχθεί παράλογο, αλλά και συναρπαστικό. Σε αυτή την ηλικία υπό κανονικές συνθήκες ένας Μαρσιάλ θα ερχόταν στην Ελλάδα μόνο για Μύκονο, όχι για ποδόσφαιρο.