Φτιάξτε ομάδες νωρίς για να κερδίζετε

• Τα κύματα γκρίνιας και η...απαγόρευση γκέλας
• Και οι τέσσερις θα γίνουν καλύτεροι
• Το κίνητρο της Ευρώπης και οι σκέψεις για αλλαγή προπονητή

Δεν ξέρω τι λέτε και εσείς, αλλά προς το παρόν κάτι ενδιαφέρον φαίνεται να συμβαίνει σ' ένα πρωτάθλημα που η -νεοφώτιστη- ομάδα η οποία έκοψε από δύο βαθμούς εναντίον δύο διεκδικητών του τίτλου (στην άχρωμη, άοσμη “έδρα” της) και έβγαλε το λάδι σ' έναν ακόμα εξ αυτών για να χάσει εκτός έδρας, βρίσκεται τέταρτη από το τέλος (βγάζοντας πέρα ένα εξαιρετικά απαιτητικό πρόγραμμα).

Κατανοώ πως το 80-90% όσων ασχολούνται στενά με τη Stoiximan Super League το κάνουν παρακολουθώντας τις 4-5 κορυφαίες ομάδες, τις οποίες και υποστηρίζουν. Ρίχνουν και τη ματιά τους στις υπόλοιπες -κατά βάση- όταν θα τις αντιμετωπίσει η ομάδα τους ή μετά το τέλος του συγκεκριμένου αγώνα. Ειδικά αν έχει βγει το λάδι στον “μεγάλο” για να νικήσει στο τέλος ή -ακόμα περισσότερο- όταν θα “γκελάρουν”.

Η “γκέλα” είναι η αφορμή για μουρμούρα, γκρίνια, αναλύσεις για το πόσο λείπουν αυτοί που δεν παίζουν (αυτοί που είναι πάντα οι καλύτεροι, ως γνωστόν), αναφορές σε παρελάσεις, “check in” ξένων προπονητών που... απολύονται σωρηδόν στα social media και συνεχών αναλύσεων στα ΜΜΕ για το τι φταίει.

Τα κύματα γκρίνιας και η...απαγόρευση γκέλας

Αρχικά να πούμε ότι δεν “φταίει” κάτι που δεν ήταν αναμενόμενο. Απλά πρέπει να λέμε συνέχεια τα ίδια. Μέχρι που γίνεται πουρές το θέμα, από το αναμάσημα. Ομάδες που φτιάχνονται μέχρι την τελευταία ημέρα των μεταγραφών, όταν και αποκτούν όχι απλά έναν παίκτη αλλά αυτόν από τον οποίο θέλουν να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά, γιατί η διοίκηση έχει διαπιστώσει ότι σε κάποια συγκεκριμένη θέση/γραμμή υπάρχει ένα κενό που χάσκει, δεν μπορούν να είναι έτοιμες μετά από δεκαπέντε ημέρες. Ούτε καν (πιθανότατα) μετά από έναν μήνα.

Το δεύτερο που έρχεται να συνδεθεί απόλυτα με το πρώτο έχει να κάνει με την τεράστια απαίτηση που υπάρχει στις πλάτες όλου του οργανισμού, στο Big 4 κυρίως, για... νίκες, πάντα νίκες, μόνο νίκες. Το γνωρίζουμε χρόνια, έτσι έχουν τα πράγματα στην Ελλάδα (όχι μόνο σε αυτή), αλλά όταν στο μυαλό του οπαδού δεν είναι καν αποδεκτή η πιθανότητα απώλειας σε ματς εκτός των ντέρμπι (όχι ότι και εκεί αλλάζει πολύ η απαίτηση βέβαια), τότε είναι αναμενόμενο (όχι και λογικό) να έρχονται κύματα μουρμούρας και γκρίνιας σε κάθε απώλεια βαθμών.

Βέβαια δεν είναι καθόλου παράλογο, για οποιοδήποτε “νορμάλ” ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, να χάσει ο Ολυμπιακός στο «Βικελίδης» από τον Άρη, από ομάδα που είναι παραδοσιακά στο Big 5 και κυνηγάει σταθερά ευρωπαϊκό εισιτήριο (και ασφαλώς δεν συγκαταλέγεται στους “μικρούς»). Το ίδιο ισχύει και για την απώλεια (και) της ΑΕΚ σε αναμέτρηση με ομάδα που παίζει, δημιουργεί, αμύνεται καλά και δείχνει αγωνιστικό πρόσωπο πέρα από απλά “αξιοπρεπές”, όπως είναι η Καλλιθέα. Ο.Κ, Αγγλία και Πρέμιερ Λιγκ δεν είμαστε, αλλά αν το βάλουμε έστω για λίγο σε αυτό το πλαίσιο, δεν είναι παράλογο να χάσει η Σίτι στο Βίλα Παρκ ή να κόψει βαθμούς η Σαουθάμπτον από την Λίβερπουλ.

Τέλος πάντων, αν κάποιος θέλει να κρεμάει προπονητές κάθε πρωί στην πλατεία Συντάγματος, κανένα πρόβλημα. Για να λέμε την αλήθεια, δεν υπάρχει και η απόλυτη ασφάλεια ότι δεν θα κάνουν το ίδιο και οι ιδιοκτήτες των ομάδων κάποια ημέρα. Όταν θα νιώσουν ότι η πίεση μπορεί να αρχίσει να ακουμπάει και τους ίδιους, πιθανότατα να στήσουν και αυτοί το ικρίωμα.

Και οι τέσσερις θα γίνουν καλύτεροι

Στην περίπτωση του Ολυμπιακού κατανοώ πως το θέμα δεν είναι μόνο η ήττα, αλλά η (ακόμα μια) από αναιμική μέχρι κακή εμφάνιση. Χειρότερη από αυτή με τον Παναιτωλικό, αφού είχε απέναντί του και μια ομάδα που μπορούσε να τον χτυπήσει πιο αποτελεσματικά στην άμυνά του αναδεικνύοντας τα προβλήματα που υπάρχουν και εκεί. Το εξαιρετικό ποσοστό ευστοχίας των γηπεδούχων μάλιστα, πρέπει να προβληματίσει ακόμα περισσότερο, από τη στιγμή που σε τέσσερις ευκαιρίες του αντιπάλου δέχεσαι δύο γκολ και ένα δοκάρι. Όμως όταν μια ομάδα δεν λειτουργεί συνολικά όπως πρέπει, αυτό είναι απόλυτα λογικό. Όταν αναλώνεται σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού στο πώς θα δημιουργήσει, (γιατί ακόμα δεν μπορεί να το κάνει ορθολογικά) και αναγκάζεται να το κάνει για μεγάλο διάστημα με τον στόπερ της, το άγχος και η έλλειψη συγκέντρωσης θα φέρουν προβλήματα σε όλα τα σημεία του γηπέδου. Πέρα από τα γκάζια του Μαρινάκη και τη σαφή προσπάθεια να μην γίνουν πάλι καμιά 70αριά γεμίσματα στο επόμενο ματς, αλλά να μπει η μπάλα κάτω, τι θα μπορούσε να αλλάξει δραστικά μέσα σε μια βδομάδα, ώστε να κάνει τον Ολυμπιακό -πραγματικά- φαβορί στο Βικελίδης σε σχέση με την εικόνα που είχε κόντρα στον Παναιτωλικό; Περισσότερο τα τρία γκολ που δέχθηκε στο Ηράκλειο ο Άρης μπορεί να μας πήγαν προς αυτή την κατεύθυνση παρά η ικανότητα του Ολυμπιακού, αυτή την εποχή.

Το “αυτή την εποχή” ισχύει για όλους τους διεκδικητές. Επιμένω ότι με το πέρασμα του χρόνου μόνο καλύτεροι μπορούν να γίνουν και οι τέσσερις (μιλώντας πάντα για τους διεκδικητές). Τα ρόστερ τους, με όποιο έλλειμμα μπορεί να υπάρχει σε κάποια θέση, είναι εξαιρετικά ποιοτικά για το περιβάλλον της Super League. Θεωρώ μάλιστα πως στο μέσο όρο τους είναι και πιο αναβαθμισμένα από την προηγούμενη σεζόν, κρατώντας μόνο ένα ερωτηματικό σε αυτό τον τομέα για τον Ολυμπιακό, που έχασε παίκτες κομβικούς (Ποντένσε, Φορτούνης) στο ξεμπλοκάρισμα του παιχνιδιού του.

Το κίνητρο της Ευρώπης και οι σκέψεις για αλλαγή προπονητή

Είναι δεδομένο βέβαια πως οι αντοχές κάθε οργανισμού θα δοκιμαστούν ακόμα περισσότερο μπαίνοντας πλέον στον λογαριασμό και τα ευρωπαϊκά ματς, αρχής γενομένης από την προσπάθεια ΠΑΟΚ και Ολυμπιακού αυτή την εβδομάδα στο Europa League. Όσο και αν υπάρχουν όμως θέματα να λυθούν (και αυτό δεν αφορά μόνο τους Ερυθρόλευκους) έχω την αίσθηση πως η Ευρώπη είναι η πρόκληση που ναι μεν είναι πιο ζόρικη και απαιτητική, αλλά τους δίνει και ένα τεράστιο κίνητρο το οποίο μπορούν να αξιοποιήσουν για να νιώσουν καλύτερα. Ειδικά απέναντι σε ομάδες που δεν θα αγωνιστούν με τον ίδιο τρόπο όπως οι εγχώριοι αντίπαλοί τους, αυτά τα παιχνίδια μπορούν να είναι μια αρχή για να γυρίσουν το “κουμπί”.

Η ταπεινή μου άποψη πάντως είναι πως οποιαδήποτε σκέψη για προπονητική αλλαγή αυτή τη στιγμή, πέρα από άδικη είναι και πέρα για πέρα λανθασμένη για την εξέλιξη των ομάδων. Αλλά (από την άλλη) μήπως εμείς αποφασίζουμε;

*Για το μπάσκετ καλά τα γράφει ο συνέταιρος και συνοδοιπόρος Νίκος Παπαδογιάννης. Συμφωνίες και διαφωνίες (σιγά μη δεν έχουμε) αύριο (24/9) που ξεκινάει η σεζόν του Old School και τα γερόντια παίρνουν το όπλο τους.