Η νίκη της εκτόξευσης και η ήττα της επιβεβαίωσης

Ήταν μία νίκη που την έψαχνε εδώ και ενάμιση μήνα. Από τις 15 Αυγούστου μέχρι χθες, η ΑΕΚ έδειχνε να μην μπορεί να ξορκίσει το φάντασμα του αποκλεισμού-σοκ από τη Νόα. Ένας αποκλεισμός που έτριξε συθέμελα το οικοδόμημα της Ένωσης, σε ένα κομβικό καλοκαίρι για εκείνη, με την αλλαγή ιδιοκτησίας. Μέσα σε αυτό το διάστημα, η ομάδα του Αλμέιδα έμοιαζε χαμένη. Σαν έναν πυγμάχο, που έχει δεχθεί ισχυρό χτύπημα και δεν μπορεί να συνέλθει. Και έψαχνε αυτή τη «σπίθα», προκειμένου να σταθεί στα πόδια της και να προχωρήσει μπροστά. Και μετά από 45 μέρες, η ΑΕΚ είναι ξανά εδώ. Τόσο στα αποδυτήρια, όσο και στην εξέδρα πνέει και πάλι άνεμος αισιοδοξίας. Αυτή η νίκη επί του Παναθηναϊκού κρίνεται καθοριστική, όχι γιατί οι «κιτρινόμαυροι» ανέβηκαν στην κορυφή, αλλά γιατί μπορεί να αποτελέσει την αρχή μιας αγωνιστικής εκτόξευσης.

Για να μην παρεξηγηθώ, όχι, η ΑΕΚ δεν εντυπωσίασε. Δεν ήταν η ΑΕΚ που έχουμε δει σε άλλα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, επί ημερών Αλμέιδα. Ωστόσο, ακόμα και αυτή η μέτρια ΑΕΚ είναι καλύτερη από τον Παναθηναϊκό αυτής της εποχής. Τι θα γίνει, αν και οι δύο ανεβάσουν τα στάνταρ της απόδοσής τους, είναι κάτι που μένει να φανεί. Το σημαντικό για την Ένωση είναι το «τώρα», άφησε πίσω της το «χθες» και μπορεί πιο άνετα ο Ματίας Αλμέιδα να σχεδιάσει το «αύριο». Γιατί η αμφισβήτηση προς το πρόσωπο του Αργεντινού τεχνικού, το προηγούμενο διάστημα, μόνο αστεία μπορεί να χαρακτηριστεί. Του ανθρώπου που αναμόρφωσε αγωνιστικά την ομάδα τα τελευταία δύο χρόνια. Και ευτυχώς, για την ΑΕΚ, η διοίκηση δεν έπεσε στην παγίδα της απαξίωσης του Ματίας Αλμέιδα, όπως έκανε πριν μήνες εκείνη του Παναθηναϊκού με τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς.

Το θέμα του προπονητή «καίει» τον Παναθηναϊκό και αυτό συμβαίνει πολύ περισσότερο τώρα, καθώς το καλοκαίρι η διοίκηση έκανε μία τεράστια επένδυση. Έδωσε δεκάδες εκατομμύρια ευρώ για να αποκτήσει ποδοσφαιριστές εγνωσμένης αξίας και ταυτόχρονα είπε το ένα «όχι» πίσω από το άλλο για την πώληση του Φώτη Ιωαννίδη. Και μάλιστα, με ποσά που ζαλίζουν. Το ρόστερ υπάρχει, όμως η ομάδα αγνοείται. Και αυτό είναι ξεκάθαρα αρμοδιότητα του Ντιέγκο Αλόνσο. Ναι, κανείς δεν μπορεί να κριθεί στους δύο πρώτους μήνες μιας σεζόν, αρκεί όμως να υπάρχει μια βελτίωση μέσα σε αυτό το διάστημα. Και αυτό δεν έχει να κάνει απαραίτητα με τα αποτελέσματα, αλλά με την εικόνα μιας ομάδας μέσα στο γήπεδο. Και δυστυχώς, για τον Παναθηναϊκό, η ήττα του στη Νέα Φιλαδέλφεια δεν τον άφησε μόνο έξι βαθμούς κάτω από την κορυφή, αλλά κυρίως επιβεβαίωσε ότι κάτι δεν πάει καλά στην ομάδα.

Αν εξαιρέσει κανείς το πρώτο δεκάλεπτο στο δεύτερο ημίχρονο, για ένα ακόμη παιχνίδι, εμφανίστηκε ένας Παναθηναϊκός που δεν είχε ξεκάθαρο πλάνο, δεν είχε συγκεκριμένη αγωνιστική φιλοσοφία και ήταν άμεσα εξαρτημένος από τις ατομικές προσπάθειες. Είτε αυτή ήταν του Τετέ, είτε του Ουνάι, είτε του Ιωαννίδη που κατέβαινε ακόμα πίσω από τη σέντρα (!) για να πάρει την μπάλα. Μέσα από το γήπεδο, φαινόταν σαν ένας Ιωαννίδης... αγανακτισμένος από τις «καμινάδες» προς το πρόσωπό του, που έβλεπε ότι αλλιώς δεν έφτανε η μπάλα σε εκείνον και πήρε την απόφαση να γυρίσει τόσο πίσω και να τα βάλει με όλη την αντίπαλη άμυνα. Ωστόσο, θα είναι λάθος για το «τριφύλλι» να σταθεί μεμονωμένα σε κάποιο παιχνίδι, όπως το χθεσινό. Ούτε να σταθεί στο Άμστερνταμ, ούτε στην πρόκριση επί της Λανς. Στο «τριφύλλι» πρέπει να δουν τη μεγάλη εικόνα και να αποφασίσουν πως θα πορευτούν πριν να είναι αργά...