Ο Άρης έχει αλλάξει κι αυτό φαίνεται μέσα από τη νοοτροπία του

Δεν είναι εύκολη η διαχείριση ενός παιχνιδιού στο οποίο ο αντίπαλος έχει επιλέξει να παίξει ολοκληρωτικά πίσω από την μπάλα. Ειδικά στις περιπτώσεις όπου το υποψιάζεσαι και στην πράξη διαπιστώνεις ότι είναι εντονότερο. Η επίτευξη του γρήγορου τέρματος αποτελεί αναγκαιότητα ή μάλλον, ευλογία. Αυτό δεν εξασφαλίζει το αποτέλεσμα, προφανέστατα όμως δημιουργεί τις σωστές συνθήκες. Γι’ αυτόν τον λόγο, το τέρμα του Λορέν Μορόν στο 4ο λεπτό λειτούργησε ευεργετικά στην ψυχολογία αλλά και στη συμπεριφορά του συνόλου απέναντι στη Λαμία. Δεν ήταν αρκετό για την αλλαγή της τακτικής συμπεριφοράς του αντιπάλου καθώς αυτός δεν παρέκκλινε ούτε χιλιοστό από αυτά που – μάλλον – είχαν συμφωνηθεί μεταξύ ποδοσφαιριστών και προπονητή, συνετέλεσε όμως στην έξυπνη διαχείριση του αγώνα η οποία εμπεριείχε ηρεμία, υπομονή και τον ενδεδειγμένο τρόπο στη δημιουργία και αξιοποίηση χώρων.

Ο Άρης του παρελθόντος πνιγόταν σε παιχνίδια σαν αυτό με τη Λαμία. Ειδικά όταν είχαν προηγηθεί νίκες σαν αυτές με τον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟΚ. Καθόλου τυχαία, χρειάστηκε να περάσουν τέσσερα ολόκληρα χρόνια για να πατήσει ξανά στην κορυφή έπειτα από ένα βαρβάτο πρόγραμμα. Μόνο που ο Άρης έχει αλλάξει κι αυτό διαπιστώνεται μέσα από τη νοοτροπία του. Ο παλιός Άρης θα προσπαθούσε να βρει το αποτελέσματα μέσα από βιασύνη, επιπολαιότητα, ίσως και τσαπατσουλιά. Ο χθεσινός το επιδίωξε με ηρεμία, σωστή ανάγνωση των κινήσεων της αντίπαλης άμυνας και με υπομονή στην κυκλοφορία της μπάλας. Αν προσθέσει και την αποτελεσματικότητα στην τελική προσπάθεια και στην τελική πάσα, τότε οι επιθέσεις του θα γίνουν ολοκληρωμένες. Στο κλίμα ευφορίας που επικράτησε μετά τη νίκη επί της Λαμίας, ο Άκης Μάντζιος είπε και αυτό. Είχε προηγηθεί η απόδειξη της χαράς του μέσα από την τοποθέτησή του για τον τρόπο επίθεσης της ομάδας του στο πρώτο ημίχρονο. Δεν είπε ψέματα. Η μπάλα χάθηκε σε 5-6 περιπτώσεις ασχέτως του ότι σε κάποιες εξ’ αυτών δεν έγινε τελική προσπάθεια για να μπει και στα highlights.

Οι αλλαγές έρχονται μέσα από τη δράση των προσώπων. Σαν τον Μόντσου. Από τις 122 πάσες, οι 112 ήταν ολόσωστές. Και στη μία από τις δέκα λανθασμένες ο διαιτητής Ζαμπάλας έπεσε – κατά λάθος – πάνω του προκαλώντας την οργή του Ισπανού. Ο Μόντσου έφερε συντριπτικές αλλαγές στον άξονα. Τα δύσκολα φαίνονται τόσο απλά μέσα από τις κινήσεις του. Οι φωτιές σβήνουν πριν καλά-καλά σηκωθεί ο καπνός. Κάνει όλους τους συμπαίκτες του να δείχνουν καλύτεροι παρασύροντας τους πάντες. Από τον Σιφουέντες και τον Μανού Γκαρθία έως τους πλάγιους full back που ανεβαίνουν γιατί ξέρουν ότι τα τρεξίματά τους δεν θα πάνε χαμένα. Κι αν δεν πάρουν την πάσα αντιλαμβάνονται ότι ο «σερβιτόρος» ξέρει γιατί δεν την έδωσε. Προφανώς τα βλέμματα εστίασαν στα δύο γκολ του Λορέν Μορόν, αλλά τούτος δω ήταν ο εργάτης της ιστορίας και ο πασέρ στο πρώτο γκολ του συμπατριώτη του.

Η νοοτροπία μιας ομάδας χτίζεται μέσα από τη δράση και αντίδραση των πρωταγωνιστών της. Ο Άρης δείχνει να έχει αποκτήσει τη σωστή. Παλιότερα θα στεκόταν πάνω σε μια μεγάλη νίκη. Μπορεί να «ψηλωνόταν» έπειτα και από μια δεύτερη. Ο φετινός ξέχασε σύντομα αυτές απέναντι σε Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ. Επικέντρωσε στη Λαμία. Θαρρώ ότι το ίδιο θα κάνει και με την Καλλιθέα μετά τη διακοπή. Τούτο επιβεβαιώνει ότι υπάρχει συναίσθηση της κατάστασης και μηδενικό όριο στις αγωνιστικές προσδοκίες. Το μοτό του «κάθε παιχνίδι ξεχωριστά» μπορεί να ηχεί βαρετά στ’ αυτιά του κόσμου αλλά όταν μια ομάδα πορεύεται με αυτό, στο τελικό ταμείο είναι κερδισμένη. Δεν στοιχειοθετεί αποφυγή οριοθέτησης στόχου αλλά ο καλύτερος τρόπος χτισίματος νοοτροπίας. Εκεί σκόνταφτε ο Άρης για κάμποσα χρόνια.

Οι δε αμφιβολίες που εκφράστηκαν περί απόδειξης της ποιότητάς του, σιγά-σιγά, άρχισαν να ξεπερνιούνται. Είναι νωρίς ακόμη για τελικά συμπεράσματα αλλά το πρώτο δείγμα έχει κατατεθεί. Τώρα έφτασε η στιγμή να ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι. Οι επιλογές του Άκη Μάντζιου στον καταρτισμό της αποστολής παράλληλα της διαχείρισης των αλλαγών στη διάρκεια του αγώνα έστειλε μπόλικα μηνύματα. Δούλεψε, παίξε κι έλα μαζί μας. Η καμπάνα χτύπησε κυρίως για τρεις ποδοσφαιριστές (Ζουλ, Σαβέριο, Ζαμόρα) οι οποίοι πέρυσι είχαν βασικό ρόλο αλλά φέτος δεν έχουν αποδείξει ότι αξίζουν κάτι περισσότερο από αυτό που εισπράττουν. Τους περιμένει ο προπονητής τους γιατί ξέρει ότι θα χρειαστούν, αλλά οι ίδιοι πρέπει να δείξουν την αναγκαιότητα της συμμετοχής τους. Η ομάδα θα πορευτεί ούτως ή άλλως και θα στηριχθεί σε αυτό που δεν είχε τον Αύγουστο αλλά το έχει αποκτήσει στις αρχές του Οκτώβρη.

Υγ: Ο μπασκετικός Άρης έχασε τα βασικά στοιχεία που τον χαρακτήριζαν στα προηγούμενα χρόνια. Το αντιλαμβάνεσαι μέσα από την έλλειψη συνεργασιών και το γεγονός ότι ο ένας δεν βοηθάει τον άλλον. Η ενσωμάτωση των Λαζέφσκι, Χοτζ είναι αναγκαιότητα παράλληλα των αποφάσεων που πρέπει να πάρει ο Γιάννης Καστρίτης με σκοπό τη δημιουργία ενός γκρουπ παικτών και στόχο την αγωνιστική εξέλιξή του. Δεν ξέρω αν θα καλυφθεί η ανεπάρκεια των ψηλών κι αν τελικώς θα γίνει τουλάχιστον μία αλλαγή για την απόκτηση ενός «κανονικού». Προς το παρόν ο Άρης δεν ανταποκρίνεται σε αυτό που λέμε «ομάδα» και κάθε άλλο ζήτημα έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Ομάδα είναι να παίζει ο ένας για τον άλλον. Οτιδήποτε άλλο συμβαίνει δεν είναι ομάδα.