Μπάλντοκ: Η συλλογική οδύνη και τα σαπρόφυτα

Ομολογώ ότι περίμενα και χειρότερα από την πρωινή εκκένωση σωματικών υγρών, που για κάποιους ονομάζεται ακόμα “δημοσιογραφία”, σε σχέση με τον θάνατο του Τζορτζ Μπάλντοκ. Και είμαι σχεδόν σίγουρος ότι αυτά τα χειρότερα θα ακουστούν ή θα υπονοηθούν τις επόμενες ώρες. Καμία έκπληξη, γιατί απλά υπάρχει το κοινό η “πελατεία” για αυτό. Υπάρχει μια ανταποδοτική “εκπαίδευση” -πολύ καιρό τώρα- ανάμεσα σε αυτούς που εκμπέμπουν αυτή την πληροφορία και αυτούς που την λαμβάνουν πρόθυμα και με “δίψα”. Μια σχέση που ανατροφοδοτείται και οδηγεί στην περαιτέρω παρακμή μέχρι και αποκτήνωση.

Δεν λέω ότι η υπόλοιπη “δημοσιογραφία” είναι και πολύ καλύτερη. Όση έχει απομείνει τέλος πάντων. Θα υπερασπιστώ μόνο το κομμάτι της που βαδίζει στον δρόμο που ορίζει η πραγματική διάσταση αυτής της δουλειάς και η οποία είναι είδος προς εξαφάνιση. Και ακούω τουλάχιστον ως ανέκδοτο τις (κάθε λίγο και λιγκάκι) κραυγές, ακόμα και συναδέλφων, σε τέτοιες περιπτώσεις, για το τι κάνει ή δεν κάνει η ΕΣΗΕΑ. “Μα που είναι η ΕΣΗΕΑ;” λένε και ξαναλένε. Προφανώς και δεν έχουμε καταλάβει -πρώτον- πως ένα συνδικαλιστικό όργανο δεν είναι (και δεν πρέπει να είναι) αστυνομία Τύπου και -δεύτερο και σημαντικότερο- πως αν κουρελιάζεις τον όποιο προσωπικό σου αξιακό κώδικα, αλλά και την επαγγελματική δεοντολογία, το παιχνίδι είναι ήδη χαμένο και κανένας δεν θα σε επαναφέρει στην “τάξη”, με κάποιου είδους ποινή. Αυτή την ορίζει η ίδια σου η αξιοπρέπεια. Αυτή που θα έπρεπε να έχεις.

Το σοκ από τον χαμό ενός νέου, υγιούς ανθρώπου όπως ο Μπάλντοκ είναι το ίδιο που βιώνει ο καθένας μας σε κάθε ανάλογη περίσταση. Ισχύει σε πιο στενό κύκλο και πολλές φορές στο προσωπικό μας περιβάλλον. Δεν έχει να κάνει μόνο με την ηλικία, αλλά με το βάναυσο αίσθημα της απώλειας. Σε περιπτώσεις όπως αυτή σίγουρα υπάρχει ένα συλλογικό σοκ και οδύνη σε πιο μεγάλη κλίμακα, γιατί η είδηση αφορά κάποιον ευρύτατα γνωστό και (ειδικά όσον αφορά έναν αθλητή) κάποιον που είναι στα μάτια μας άτρωτος. Αυτό δεν μας κάνει περισσότερο ευαίσθητους επειδή αναφερόμαστε σε έναν “διάσημο”. Απλά μεγαλώνει ο αριθμός αυτών που νιώθουν αυτή την οδύνη και την εκφράζουν δημόσια. Δεν το εισπράττω ως υπερβολή, αλλά σαν μια ευκαιρία να φρενάρουμε λίγο και να δούμε τι -πραγματικά- συμβαίνει γύρω μας.

Ξέρω ότι ακόμα και αν σήμερα ή από χθες το βράδυ η ανθρωπιά και η πραγματική θλίψη είναι αυτές που βρίσκονται σε πρώτο πλάνο και όλα τα αρνητικά συναισθήματα και η ακραία χυδαιολογία -που κατακλύζουν τα social media καθημερινά- έχουν υποχωρήσει τα πράγματα θα πάρουν πάλι τον γνώριμο -υστερικό- δρόμο μετά από κάποιες ημέρες. Άλλωστε από τα πρώτα λεπτά αυτής της τραγικής είδησης οι ασυγκράτητοι ηλίθιοι των κοινωνικών μέσω, λιγότεροι μεν, αλλά ήταν και πάλι εκεί. Θα βγουν από τις τρύπες του και θα ξεσαλώσουν, όταν αυτό το κύμα πραγματικής ανθρωπιάς υποχωρήσει.

Ένας άνθρωπος έφυγε και αυτό δεν αλλάζει. Το στενό του περιβάλλον πρέπει να διαχειριστεί το επόμενο διάστημα την απώλεια όπως κάνουν όλοι, γνωστοί και “άγνωστοι”, διάσημοι και μη, αντιμετωπίζοντας τέτοια κατάσταση. Τα σαπρόφυτα κάθε πρωινής ή μεσημεριανής ζώνης, κάθε περιθωριακού site, τα πρωτόζωα των social media θα είναι παρόντα και στο μέλλον σε κάθε ανάλογη περίπτωση. Οι “ψόφοι” και οι “καρκίνοι” θα συνεχίσουν να κυκλοφορούν σε κάθε ανάποδο σφύριγμα, σε κάθε πέναλτι που (θεωρούμε πως) δεν δόθηκε, σε κάθε αράδα κειμένου που δεν μας αρέσει. Ναι αυτές οι συμπεριφορές δεν τους αφορούν όλους. Ίσως να μην αφορούν καν τους πολλούς (αν και πλέον η κοινωνία γύρω μας λέει πως αυξάνεται αυτό το είδος). Το θέμα είναι πως όλοι εμείς οι υπόλοιποι που μπορούμε ακόμα να αισθανθούμε την απώλεια, να μην απορρίπτουμε την ευαισθησία, να αισθανόμαστε, έχουμε φτάσει να είμαστε σαν τους συγγενείς που συναντιούνται πλέον μόνο τις κηδείες και εκεί εκφράζουν τα συναισθήματά τους με την αγάπη που αναδεικνύει ο πόνος και ξανά -πάλι- τα λένε στην επόμενη κηδεία.

Κουράγιο σε αυτούς που αγάπησαν τον Τζορτζ Μπάλντοκ...