All we are is dust in the wind...

Ένα παιδί. Ένα παλικάρι. Στα 31 του. Έτσι ξαφνικά. Τραγωδία. Τι να πεις, τι να γράψεις, τι πραγματικά έχει νόημα; Τίποτα. Τραγωδία. Ένα παιδάκι ενός έτους δεν θα γνωρίσει ποτέ τον πατέρα του. Θα ''γιορτάζει'' τα γενέθλια του και ταυτόχρονα, την ίδια μέρα, θα μνημονεύει τον αδόκητο χαμό του μπαμπά που δεν γνώρισε ποτέ. Του μπαμπά που δεν πρόλαβε να χτίσει αναμνήσεις, μυρωδιές, χρώματα και αρώματα. Πόσο σκληρή και αδυσώπητη μπορεί να γίνει κάποιες φορές η ζωή ρε γαμώτο. Εφιάλτης. Με τα μάτια ανοιχτά. Ο θάνατος του Τζορτζ Μπάλντοκ, του ανθρώπου, του συζύγου, του πατέρα, του γιου, του ποδοσφαιριστή, σκόρπισε απέραντη θλίψη, δημιούργησε ένα τεράστιο μαύρο πέπλο πάνω από το ελληνικό ποδόσφαιρο, τον Παναθηναϊκό, την χώρα που μεγάλωσε και ανδρώθηκε, την Αγγλία. Μα πάνω από όλα διέλυσε μια οικογένεια και τούτο είναι το πιο σκληρό.

Ο χαμός του Τζορτζ, όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, έρχεται να σε ταρακουνήσει, να σου δείξει με τον πλέον βίαιο τρόπο, ποια είναι τα πιο σημαντικά σε αυτή την ζωή. Τα μόνα σημαντικά για την ακρίβεια. Στο ελληνικό ποδοσφαιρικό περιβάλλον και κυρίως στα social media βλέπεις ένα τεράστιο μίσος, κατάρες, μία σαπίλα αδιανόητη. Για το ποδόσφαιρο.

Για έναν ποδοσφαιριστή που απλά ήταν ντεφορμέ, για κάποιον που έχασε μια ευκαιρία, για έναν δημοσιογράφο που μπορεί να έχει αντίθετη άποψη από την δική σου, για έναν αντίπαλο παίκτη που έκανε ένα τάκλιν. Δεν μπορώ να ξέρω τι έχει πάει τόσο στραβά σε αυτή την χώρα, δεν μπορώ να καταλάβω από που μπορεί να έχει δημιουργηθεί τόσο μίσος αλλά η ζωή πάντα μα πάντα θα δείχνει τον δρόμο για να γίνουμε άνθρωποι. Στο τέλος της ημέρας, όλοι είμαστε, dust in the wind. Τίποτα παραπάνω.

Ο σεβασμός των νεκρών είναι θεμέλιος λίθος του ανθρώπινου πολιτισμού από τα αρχαία χρόνια. Η ανθρωπιά θα έπρεπε να είναι το κύριο συστατικό της κοινωνίας μας. Υπάρχει εκεί έξω. Σε μεγάλο βαθμό. Αλλά υπάρχει και ένα σάπιο κομμάτι, αυτό που δεν σέβεται τίποτα και κανέναν μπροστά στα νούμερα. Μπροστά στον κανιβαλισμό. Μπροστά στα ''αποκλειστικά''. Του κώλου. Πέθανε ένας άνθρωπος 31 ετών, έμεινε μία ψυχούλα ορφανή πριν καν προλάβει να πει ''μπαμπά''. Καταγράφεις το γεγονός, πας παρακάτω. Αυτή είναι η δουλειά σου.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Ethniki Omada (@ethnikiomada)

Το ρεσιτάλ απανθρωπιάς, χυδαίου κουτσομπολιού (μέχρι και drone για να δείξουν την πισίνα)στα διαφορά πρωινά/χωματερές, η διαστροφή να θέλουν προχθές το βράδυ να τραβήξουν πλάνα με το φέρετρο και να στηθεί ολόκληρη επιχείρηση για το αντίθετο, δείχνουν τον ξεπεσμό της ελληνικής τηλεόρασης και της κοινωνίας μας εν μέρει. ''Την δουλειά μας ήρθαμε να κάνουμε'' άκουγες. Δεν είναι η δουλειά σου χρήσιμε ηλίθιε να τραβήξεις πλάνα με το φέρετρο. Είναι ανθρώπινη υποχρέωση σου να σεβαστείς ''συνάδελφε''.Ένα παιδί 31 ετών έφυγε από την ζωή. Ένα παιδί ενός έτους έχασε τον πατέρα του την ήμερα των γενεθλίων του. Τα επαναλαμβάνω. Μια οικογένεια καταστράφηκε. Τι σημασία έχει το ενοίκιο, τα τετραγωνικά, οι παπαριές με την βότκα και τα σχετικά; Όλα για πέντε κλικ παραπάνω. Όλα στο βωμό της τηλεθέασης. Ντράπηκε και η ίδια η ντροπή. Πως είναι δυνατόν να έχει χαθεί ένας άνθρωπος και να μιλάμε για την θέα του σπιτιού;

Πως είναι δυνατόν να έχει χαθεί ένας άνθρωπος και κάποιοι να κάνουν τους... Πουαρό με δήθεν αποκλειστικά; Πως γίνεται να έχει πεθάνει ένα νέο παιδί και κάποιοι να αφήνουν αισχρά υπονοούμενα στον τηλεοπτικά αέρα για τα τραπέζια του σπιτιού. Ναι έγινε κι αυτό από γνωστό ''μαϊντανό". Τα αντανακλαστικά του Παναθηναϊκού ήταν άριστα και έσπευσε να τους προειδοποιήσει, να βάλει ένα stop στην κατάντια τους. Αν δεν το κατάλαβαν, θα το καταλάβουν στα δικαστήρια.

Αυτή η κοινωνία, όμως, έχει και ανθούς. Σαν αυτούς που το βράδυ της Πέμπτης στο Λονδίνο γέμισαν τα μάτια μας με δάκρυα. Ένα παιχνίδι που δεν έπρεπε να γίνει ποτέ. Ένας σεβασμός που δεν κατατέθηκε ποτέ από την UEFA στη πράξη. Αφού έγινε αυτό το ματς, μόνο έτσι θα μπορούσε να καταλήξει. Με την φανέλα του Τζορτζ να σηκώνεται στον αέρα έπειτα από έναν ποδοσφαιρικό θρίαμβο μέσα στο Λονδίνο.

Με τους συμπαίκτες, τους φίλους, τα αδέλφια του, να δείχνουν σε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο, το τι σημαίνει κατάθεση ψυχής. Με τον σπουδαίο άνθρωπο Τάσο Μπακασέτα(respect για τις δηλώσεις) να ξεσπά σε κλάματα έχοντας την φανέλα του αδικοχαμένου φίλου του, ψηλά στον αέρα μπροστά σε μία γαλανόλευκη γωνιά που έκλαιγε και γελούσε ταυτόχρονα, όπως ολόκληρη η φυσιολογική Ελλάδα. Με τον Παυλίδη να του αφιερώνει τα γκολ.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Ethniki Omada (@ethnikiomada)

Το βράδυ αυτό στο Γουέμπλεϊ δεν θα το θυμόμαστε για πάντα επειδή η Ελλάδα νίκησε την Αγγλία. Δεν είναι τόσο απλό. Θα το θυμόμαστε για πάντα, γιατί τα λιοντάρια του Ιβάν Γιοβάνοβιτς κατάφεραν να κάνουν μια ολόκληρη χώρα να δακρύσει από τον τρόπο που αγωνίστηκαν για τον φίλο τους. Για τον Γιωργάρα τους. Χαμόγελα, δάκρυα, ποδόσφαιρο, ζωή...

Καλό ταξίδι George...