Το τέλος του παραμυθιού για τη βία στα γήπεδα που δεν είναι δυνατόν να παταχθεί

Αυτή η συνάντηση του Πρωθυπουργού της Ελλάδας με τον πρόεδρο της UEFA πέρασε στα ψιλά και τα βουβά διότι έγινε την περασμένη Πέμπτη - δηλαδή λίγες ώρες μετά την είδηση του θανάτου του Τζορτζ Μπάλντοκ. Το περιεχόμενό της όμως, ή τουλάχιστον αυτό που επικοινωνήθηκε από τα επιτελεία τους και επιβεβαιώθηκε σε έναν βαθμό δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο.

Ήταν η πρώτη φορά που ένας Έλληνας πρωθυπουργός και ένας πρόεδρος της UEFA βρέθηκαν να διαπιστώνουν το διαχρονικό αυτονόητο, αυτό που έλειπε εδώ και δεκαετίες από τα ελληνικά γήπεδα. Ποια ήταν η διαπίστωση που μοιράστηκε ως “νέο”; Ότι ξαφνικά τα ελληνικά γήπεδα μοιάζουν λίγο, στην ησυχία τους από φαινόμενα βίας, με τα ευρωπαϊκά.

Τι ήρθαν να μας πουν, με τα μαντάτα γύρω από αυτή τους τη συνάντηση, οι δύο διοικητές; Αυτό που βλέπουν τα μάτια μας τον τελευταίο καιρό στα ελληνικά γήπεδα: τώρα που οι εταιρείες, οι ΠΑΕ, έχουν αναγκαστεί να συνεργαστούν, τώρα που η Αστυνομία δεν ανέχεται, για τους δικούς της λόγους, τη βία, και τώρα που μια κυβέρνηση έχει αναγκαστεί από την κοινωνία να ασχοληθεί με το πρόβλημα και να μη το κρύβει κάτω από το χαλί, ξαφνικά τα γήπεδα ησυχάζουν. Και δεν ησυχάζουν μόνο, αλλά γεμίζουν, διότι όλο και περισσότεροι φυσιολογικοί και φιλήσυχοι άνθρωποι αποφασίζουν να πάνε στο γήπεδο και μάλιστα να πάρουν μαζί και τα παιδιά τους διότι ενθαρρύνονται από αυτή την ησυχία.

Η εικόνα στο Καραϊσκάκη, με την οποία έμειναν έκπληκτοι οι ποδοσφαιριστές της Εθνικής Ομάδας ήταν η τελευταία που προστέθηκε στην εικόνα από το ΟΑΚΑ, στο Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός και φυσικά την εικόνα όλων των εγκαταστάσεων της Superleague στις επτά αγωνιστικές. Πολύς κόσμος στα μεγάλα παιχνίδια, και μάλιστα φυσιολογικοί, κανονικοί άνθρωποι, οι οποίοι πηγαίνουν στο γήπεδο για να ψυχαγωγηθούν και όχι για να κάνουν επεισόδια.

Προφανώς είναι πάρα πολύ νωρίς για να καμαρώνει ένας πρωθυπουργός ότι έλυσε το πρόβλημα της γηπεδικής βίας - προσέξτε, μιλώ για τα επεισόδια εντός των γηπέδων και γύρω από αυτά και όχι για την “οπαδική βία” μακριά από τα γήπεδα. Η φάση όμως φωνάζει το αυτονόητο, και μας γλιτώνει όλους εμάς, που καήκαμε να φωνάζουμε εδώ και δεκαετίες, από το κάψιμο του εγκεφάλου μας. Η φάση φωνάζει ότι δεν ήμασταν τρελοί ή παράλογοι όσοι ισχυριζόμασταν ότι η γηπεδική βία είναι απλό ζήτημα εφαρμογής νόμων και όχι μια υπόθεση που ζητάει μαγικό ραβδί για να λυθεί.

Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αυτό που ζούμε πλέον στα ελληνικά γήπεδα. Προς το παρόν θέλω μόνο να μοιραστώ τη χαρά μου, να πω ότι το απολαμβάνω. Με ηρεμεί να βλέπω γήπεδα χωρίς επεισόδια και χημικά. Με συγκινεί, διαχρονικά, η θέα της εικόνας του μπαμπά στην κερκίδα με τα παιδιά του και πλέον χαίρομαι που τείνει να γίνει ρουτίνα αυτή η εικόνα. Τρέμω στην ιδέα ότι σε λίγο αυτό το θέμα θα “πέσει” χαμηλότερα στη λίστα του δημοσίου ενδιαφέροντος, όσο απομακρυνόμαστε από τις δολοφονίες, διότι η ελληνική ιστορία μου λέει ότι όταν χαμηλώνει το δημόσιο ενδιαφέρον χαλαρώνουν και τα μέτρα και αυτοί που έχουν την ευθύνη να τα εφαρμόζουν και να τα τηρούν. Μόνο που πλέον έχουμε μια καθαρή ελληνική απόδειξη ότι “γίνεται”. Δεν θα είναι τόσο εύκολο στο εξής να μας κοροϊδέψουν αυτοί που μας διοικούν και τα συμφέροντα που τους στηρίζουν ή τους αποδομούν. Δεν θα είναι τόσο εύκολο να μας γυρίσουν πίσω στο χθες.