Παναθηναϊκός: Ένας σύλλογος μεγάλος, μία πολύ έντονη στιγμή και μία υπενθύμιση πως είμαστε άνθρωποι

Ήταν δεδομένο πως αυτό το ματς θα είναι πολύ ιδιαίτερο για όλους στον οργανισμό του Παναθηναϊκού. Μπορούσε κανείς πολύ εύκολα στα πρόσωπα των ποδοσφαιριστών, του τεχνικού επιτελείου, των εργαζομένων, να διακρίνει την παγωμάρα. Όλοι τους μαγκωμένοι. Πολύ φυσιολογικά, άλλωστε, δεν έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν το σοκ της απώλειας του Τζορτζ Μπάλντοκ. Και δεν θα το ξεπεράσουν, όσο και αν αντιλαμβάνονται πως η ζωή προχωρά.

Με μία σειρά από όμορφες ενέργειες, η πράσινη ΠΑΕ θέλησε να τιμήσει την μνήμη του αδικοχαμένου Τζορτζ. Με την μαύρη γραμμή κάτω από το έμβλημα, με τα προπονητικά ρούχα που είχαν το 32 στην πλάτη, με το περιβραχιόνιο που και αυτό είχε τον αριθμό του Μπάλντοκ. Κινήσεις ενός συλλόγου, μεγάλου. Γιατί ουδείς αμφισβητεί πως το ποδόσφαιρο παίζεται εντός των τεσσάρων γραμμών, όμως, ορισμένες λεπτομέρειες έξω από αυτές, είναι ικανές να διαμορφώσουν μία εικόνα στο μυαλό του φίλαθλου κόσμου.

Και αν κάποιοι, ενδεχομένως, θεωρούν πως όλα αυτά είναι εύκολο να τα σκεφτεί κάποιος, είμαι βέβαιος, πως δεν είναι. Οι στιγμές που βίωσαν άπαντες στο στρατόπεδο του Παναθηναϊκού τις τελευταίες ημέρες, ήταν πρωτόγνωρες. Η διαχείρισή τους, λοιπόν, δεν είχε manual. Απαιτούσε ώριμη σκέψη και ψυχραιμία.

Την πιο έντονα φορτισμένη στιγμή, όμως, έμελλε να την ζήσουμε στο γκολ του Τετέ. Ο Βραζιλιάνος σκόραρε και έδωσε το σύνθημα τόσο στους άλλους δέκα εντός του γηπέδου, αλλά και σε όσους βρίσκονταν στον πάγκο (παίκτες και staff) να συγκεντρωθούν στο σημείο και όλοι μαζί αγκαλιασμένοι να σηκώσουν ψηλά τη φανέλα του συμπαίκτη τους, που έφυγε τόσο γρήγορα από τη ζωή. Μία στιγμή τόσο ανθρώπινη, που έδειξε πως σε αυτή τη συγκυρία είναι όλοι μαζί.

Την ίδια στιγμή, μπορούσε και πάλι κάποιος να διακρίνει τη θλίψη στα πρόσωπα ανθρώπων του Παναθηναϊκού. Ήταν ένα γκολ που το είχε ανάγκη η ομάδα, δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για να έρθει μία άκρως απαραίτητη νίκη. Κι όμως. Πολλοί δεν είχαν κουράγιο να πανηγυρίσουν. Δεν μπορούσαν να το χαρούν. Έμειναν για κάποιες στιγμές να κοιτούν.

Το είπε και ο Ντιέγκο Αλόνσο στη συνέντευξη Τύπου, αυτή η χρονιά θα είναι αφιερωμένη στην μνήμη του Τζορτζ Μπάλντοκ. Και καταλαβαίνει κανείς πως στην ομάδα άπαντες έχουν πεισμώσει ακόμα περισσότερο. Να πετύχουν και να αφιερώσουν στον φίλο τους, κάθε γκολ, κάθε νίκη, κάθε επιτυχία.

Πριν κλείσουμε, θα ήθελα να σταθώ και σε κάτι ακόμα. Όταν οι άνθρωποι του Παναθηναϊκού μετά το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή, κατέβηκαν από τη σουίτα που τους είχε παραχωρηθεί για να κατευθυνθούν προς τα αποδυτήρια, έγιναν αποδέκτες χυδαίων ύβρεων από μερίδα οπαδών του ΟΦΗ. Το ίδιο συνέβη και με τους ποδοσφαιριστές που βγήκαν να κάνουν αποθεραπεία στο χορτάρι.

Αλήθεια, δεν μπορούσαν αυτοί οι άνθρωποι να αποφύγουν αυτές τις κουβέντες, τουλάχιστον σε αυτό το ματς; Με τις μνήμες τόσο νωπές, με τους ανθρώπους του Παναθηναϊκού να πενθούν για την απώλεια ενός νεαρού παιδιού; Είναι πολύ κρίμα. Αντιλαμβάνομαι πλήρως την όποια κόντρα όσο το ματς «τρέχει», δεν είπε κανείς να μην αποδοκιμάσουν τον αντίπαλό τους ή να μην φωνάξουν για την ομάδα τους. Όμως, οι προσωπικές επιθέσεις σε ανθρώπους που βρίσκονται τις τελευταίες ημέρες σε τόσο άσχημη ψυχολογική κατάσταση, θα μπορούσαν κάλλιστα να είχαν αποφευχθεί. Ας μην ξεχνάμε, πως είμαστε άνθρωποι.