Ο Άρης γοητεύτηκε και δεν πανικοβλήθηκε με την ιδέα της κορυφής

Οι τέσσερις διαδοχικές νίκες στοιχειοθετούν ισοφάριση καλύτερης επίδοσης σε βάθος εξαετίας. Στο σενάριο μιας πέμπτης στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας, θα έρθει και το ρεκόρ. Η δε προαγωγή στην κορυφή (με συγκάτοικο) είχε συμβεί και πριν από ακριβώς τέσσερα χρόνια με καλύτερη βαθμολογική συγκομιδή σε σύγκριση με τους τωρινούς 17 βαθμούς. Εκείνη η χρονιά (2020-21) ολοκληρώθηκε με εύκολη εξασφάλιση της ευρωπαϊκής συμμετοχής, έχω την αίσθηση όμως ότι, αν σήμερα προσφερόταν αυτό το «αντίτιμο», κανείς στον Άρη δεν θα το έπαιρνε αλλά θα επέμενε στην επιλογή συνέχειας αυτού του όμορφου ταξιδιού.

Γιατί είναι ευχάριστο και εξόχως απολαυστικό. Εμπεριέχει ποδοσφαιρική ποιότητα, όμορφες συνεργασίες κι ενενηντάλεπτο… τσίτα τα γκάζια το οποίο πείθει το κοινό. Στη νίκη επί της Athens Kallithea ο Άκης Μάντζιος ευχαρίστησε τους φιλάθλους. Αυτό που δεν κατάλαβαν όλοι όσοι δεν ήταν στο «Κλ. Βικελίδης» ήταν ο πραγματικός λόγος. Λόγω ατμόσφαιρας, για να το απλοποιήσω. Το θερμό χειροκρότημα έπειτα από μια χαμένη φάση και η αίσθηση σιγουριάς που μετέδωσε ο κόσμος ότι αυτή η ομάδα δεν υπήρχε περίπτωση να φύγει από το γήπεδο δίχως να πάρει αυτό που της αξίζει.

Δεν γνωρίζω αν ο εορτάζοντας Άκης Μάντζιος (σ. σ. έχει σήμερα τα 55α γενέθλιά του) κυκλοφορεί με χαρτάκια στα αποδυτήρια ή ακόμη αν τοιχοκολλάει στόχους στον πίνακα ανακοινώσεων, σίγουρα όμως βάζει προκλήσεις ή τουλάχιστον αυτό φαίνεται από τις αντιδράσεις της ομάδας. Αυτή δεν πανικοβάλλεται όταν καθυστερεί να εισπράξει τους καρπούς μιας προσπάθειας, ίσα-ίσα που κάνει εντονότερη την προσπάθειά της. Λειτουργεί με αρμονία και στις δύο πλευρές του γηπέδου με φυσικό επακόλουθο το μόλις ένα γκολ στα τελευταία τέσσερα παιχνίδια – κι αυτό στα… χασομέρια απέναντι στον Ολυμπιακό – περιορίζοντας την επιθετική δράση του αντιπάλου και αυξάνοντας τη δική του. Καλλιεργεί την αγωνιστική βεβαιότητα ότι είναι θέμα χρόνου να πάρει αυτό που αξίζει εμφανίζοντας την προσωπικότητα για να το καταφέρει.

Χθες για παράδειγμα, σε κανένα σημείο του αγώνα δεν υστέρησε σε ένταση. Στο πρώτο ημίχρονο είχε χαμηλότερη ταχύτητα στην εκδήλωση των επιθέσεων και σίγουρα περίμενε περισσότερα από τα δύο full back και τον Σάπι Σουλεϊμάνοφ. Στον άξονα της μεσαίας γραμμής ο Μανού Γκαρθία κατέγραψε μόλις μία από τις γνωστές επελάσεις του ενώ ο Χοσέ Σιφουέντες είχε αργή σκέψη στην αξιοποίηση των κενών χώρων που αναπόφευκτα δημιουργούνταν λόγω της δράσης των Λορέν Μορόν, Κλέιτον Ντιαντί. Δεν είναι εύκολη η διάσπαση πολυπρόσωπης άμυνας, ειδικά όταν ο αντίπαλος μένει δικαιολογημένα με δέκα παίκτες καθότι – στην αρχή του παιχνιδιού – πήρε το… χαρτί των καρτών για να σταματήσει την επιθετικότητα του αντιπάλου. Γι’ αυτό εξάλλου είναι ακατανόητες οι δηλώσεις του Μάσιμο Ντονάτι αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.

Μεγαλύτερη αξία είχε το γεγονός μιας άλλης κατανόησης. Η κατάσταση απαιτούσε περισσότερο κάθετο παιχνίδι και ο Μανού Γκαρθία το κατάλαβε αλλάζοντας το παιχνίδι. Θα μπορούσε να είχε σκοράρει ο Λορέν Μορόν, το ίδιο ισχύει και για τον Ντιαντί όπως και για τον Βλάντιμιρ Νταρίντα. Χρειάστηκε η ατυχία του Μπερναμπέ για να ανοίξει το σκορ αλλά η τύχη δεν μπορεί πάντα να σου χαμογελά. Κάποια στιγμή θα σου γυρίσει την πλάτη. Ως σκορ και εικόνας αγώνα, αυτό το 2-0 είναι ξεκάθαρα πλασματικό.

Ο Άρης δεν έχει λόγο να σταθεί περισσότερο σ’ αυτό αλλά να κοιτάξει το επόμενο ραβασάκι στον πίνακα ανακοινώσεων. Job done, πάμε για την επόμενη. Γενικώς δεν έχει λόγο να ασχολείται με τα πέριξ αλλά με τη δική του δουλειά. Η τοξικότητα που ανεβαίνει επικινδύνως τον αφήνει αδιάφορο γιατί αυτός πλέον ξέρει τι δύναται να κάνει και ότι δεν έχει λόγο να φοβηθεί. Οι εκτιμητές του Πρωταθλήματος τον είχαν βάλει κάπου στη μέση της βαθμολογίας να κονταροχτυπιέται με άλλους κι αυτός ήδη τους έχει εκθέσει με την πορεία του. Βάσει απόδοσης, θα έπρεπε να είχε δύο επιπλέον βαθμούς. Ας είναι. Η επόμενη μέρα πάντα έχει μεγαλύτερη αξία από την προηγούμενη.

Επόμενο ζητούμενο είναι η είσοδος περισσοτέρων παικτών στην αγωνιστική εξίσωση. Σαν τον Σάπι Σουλεϊμάνοφ ο οποίος είναι αναγκαίο να παρασυρθεί από την αύρα της ομάδας για να γίνει ουσιαστικός στο παιχνίδι του. Το ίδιο ισχύει και γι’ αρκετούς από τους υπόλοιπους.

Αν αυτό το γκρουπ των 16-17 παικτών καταφέρει να απορροφήσει ακόμη τρεις-τέσσερις το μέλλον προμηνύεται ακόμη πιο ευοίωνο. Δηλαδή, ο Βλάντιμιρ Νταρίντα έχει αποδεχθεί τον ρόλο του μέσου ο οποίος στην πλειοψηφία των αγώνων θα έρχεται από τον πάγκο. Αυτή η αλλαγή δεν έχει αλλοιώσει τον χαρακτήρα αλλά και το επίπεδο προσπάθειάς του. Χθες, έβγαλε τρεις-τέσσερις άμυνες, λειτούργησε άψογα στην επίθεση, θα μπορούσε να είχε χριστεί και σκόρερ. Είναι το φωτεινό παράδειγμα της ομάδας που έχει οραματιστεί ο Άκης Μάντζιος γι’ αυτό εξάλλου ουδέποτε έκρυψε και την αδυναμία του στο πρόσωπο του Τσέχου.

Υγ: Τα κριτήρια του κοινού οδήγησαν στην αποθέωση του Χαβιέρ Ματίγια. Την άξιζε ο Ισπανός γιατί υπηρέτησε την ομάδα, ίδρωσε τη φανέλα και μοιράστηκε τις ίδιες αγωνίες με τους φιλάθλους του Άρη.