Μπάλα, καλάμια, κουβαδάκια και «προσφυγομαχίες»

• Έτσι είναι (;) αν έτσι νομίζετε...
• Οκτώβριος και ακόμα βλέπουμε νέους παίκτες
• Tο ερώτημα της υπομονής και οι νέοι του Ολυμπιακού

Αποχαιρετούμε ακόμα μια αγωνιστική της Stoiximan Super League με (ωραίο) στριμωξίδι στη βαθμολογία, αλλά δυστυχώς και στο ποιος θα τα χώσει περισσότερο στον άλλο, επιδεικνύοντας και ευαισθησίες που μένουν πάντα στα λόγια.

Οκτώ ομάδες στριμωγμένες μέσα σε οκτώ βαθμούς. Οι πέντε πρώτες μέσα σε τέσσερις και έχουμε φάει τα δύο τρίτα του πρώτου γύρου. Φόβος απώλειας για οποιονδήποτε “μεγάλο” με οποιονδήποτε αντίπαλο ακόμα και μέσα στο σπίτι του. Ωραία πραγματάκια γίνονται στη Super League. Δεν ξέρω ποιες θα είναι οι αντοχές των “μεσαίων” που μπαίνουν (μαζί με τον Άρη) για τα καλά, σφήνα, αλλά και των “μικρών” που όχι μόνο απειλούν αλλά κόβουν βαθμούς, όμως όσο βλέπουμε ανταγωνιστικό πρωτάθλημα και δεν έχουμε το άγχος (όσοι δεν το έχουμε δηλαδή) να κερδίζει ντε και καλά η ομαδάρα μας ακόμα και όταν σαφέστατα δεν το αξίζει βάσει απόδοσης, το όλο σκηνικό έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον από άλλες σεζόν.

Αν κάτι με ανησυχεί είναι κάποια ιατρικά θέματα, όπως ότι πρέπει να αλλάξουν χάπι πίεσης αρκετοί παράγοντες και δημοσιογράφοι. Αφήστε που πλέον μπερδεύομαι αρκετές φορές για το ποιος είναι ποιος, παρότι σαράντα χρόνια στη δουλειά. Έχει την πλάκα του πάντως το γεγονός ότι αρκετοί πιστεύουν πως ηγούνται κάποιου τάγματος σταυροφόρων και ανεμίζουν τα λάβαρα του ιερού αγώνα της ομαδάρας. Στην ουσία -βέβαια- τα κουβαδάκια και τα φτυαράκια τους κουνάνε στον αέρα. Και οι παράγοντες και οι “δημοσιογράφοι” αλλά αν έτσι νιώθουν καλύτερα ποιοι είμαστε εμείς οι “φλώροι” να κρίνουμε. Ο υπέροχος λαός ακολουθεί και βρίζει μανάδες και σπίτια, οπότε...όλα καλά!

Έτσι είναι (;) αν έτσι νομίζετε...

Επειδή πάντως δεν καταφέρνουμε τις Δευτέρες να μιλήσουμε για μπάλα (όση βλέπουμε τέλος πάντων να παίζεται κατά διαστήματα), αλλά για πράγματα όπως (για να πούμε μόνο για τα πρόσφατα) ο ιερός αγώνας του Παοκτσίδικου “τοτέμ” Λουτσέσκου κατά του καθεστώτος και το μανιφέστο στήριξης προς αυτόν, αλλά και... εμπνευσμένες ανακοινώσεις για καλάμια που καταλήγουν σε αδιευκρίνιστα μέρη (μην ντρέπεστε ρε σεις να τα λέτε στα ίσα εκεί που έχετε φτάσει), μαζί με αναλύσεις όπου αρκετοί ρεπόρτερ βλέπουν την ομάδα τους την καλύτερη του πλανήτη μαζί -ίσως και- με πολύχρωμους μονόκερους, πάντα θα αναρωτιέμαι αν όλο αυτό είναι κουραστικό ή αστείο. Ανάλογα με το πως ξυπνάει ο καθένας τη Δευτέρα.

Αλλά για να το κλείσουμε (για αυτή την εβδομάδα) αυτό το κεφάλαιο, αν θέλατε πραγματικά δίκαιη κοινωνία, θα το φροντίζατε καλύτερα με την καθημερινή σας συμπεριφορά. Όχι μόνο στο ποδόσφαιρο που το παίζουν όλοι εύκολα “κοκοράκια” αλλά εκεί που μετράει πραγματικά. Επίσης η επίκληση της “προσφυγιάς” 100 και βάλε χρόνια μετά από αυτή, όχι από μια αλλά από διάφορες πλευρές που δεν την έχουν ζήσει στο πετσί τους, αλλά και δεν κινούνται με τα διδάγματα από αυτή στην καθημερινότητα τους (όπου η προσφυγιά είναι και πάλι παγκόσμιο φαινόμενο), είναι τουλάχιστον προσβλητική για τους πρόσφυγες. Και με τα μεγάλα λόγια δεν χτίστηκε τίποτα χειροπιαστό, αλλά ευαίσθητες ανακοινώσεις.

Οκτώβριος και ακόμα βλέπουμε νέους παίκτες

Όσον αφορά τη μπάλα, λίγα πράγματα άλλαξαν από την προηγούμενη φορά που γράφαμε ότι όταν οι ομάδες φτιάχνονται αρχές Σεπτέμβρη θα κουτουλάνε εύκολα στις γωνίες. Φτάσαμε τέλος Οκτωβρίου και ακόμα μπαίνουν αλλαγή παίκτες που τους βλέπουμε πρώτη φορά μέσα στο γήπεδο και αυτοί για κάνα εικοσάλεπτο. Άλλοι που ήρθαν να δώσουν λύσεις τραυματίζονται ανά βδομάδα (οι ίδιοι οι διαφορετικοί) γιατί προφανώς δεν ήταν και πρώτο τους μέλημα η προπόνηση το καλοκαίρι. Και οι μόνοι που μοιάζουν να έχουν πραγματικές δικαιολογίες είναι οι προπονητές που πρέπει να φτιάξουν ομάδα στην πορεία ενός πρωταθλήματος, το οποίο είναι τόσο ανταγωνιστικό που γίνεται και ακόμα περισσότερο απαιτητικό.

Η ταπεινή μου άποψη, στα γρήγορα, είναι ότι στο ντέρμπι ουδείς κυριάρχησε ώστε να λέει πως φεύγει αδικημένος από τον αγωνιστικό χώρο. Στο δεύτερο μέρος έσβησε αρκετά το τέμπο του πρώτου και η ανησυχία της ήττας έκανε πιο προσεχτικές τις ομάδες. Η ΑΕΚ έχει αποκτήσει βάθος μεσοεπιθετικά, αλλά όχι στα μετόπισθεν. Απλά το σημειώνω. Όπως και ότι ο Λόβρεν θα είναι (όπως φαίνεται) και στον ΠΑΟΚ αυτός που ορίζει η καριέρα του.

Στο Ηράκλειο έπαιξαν δύο ισοδύναμες (σε αυτό το ματς) ομάδες και η μία ευτύχησε να βάλει νωρίς το γκολ, να μην πληρώσει τα αμυντικά της κενά και να έχει έναν εξαιρετικό τερματοφύλακα. Το διπλό του Παναθηναϊκού δεν είναι απλά μια φιάλη οξυγόνου, αλλά βυτίο ολόκληρο. Αν με ρωτήσετε βέβαια αν έχουν βελτιωθεί πολύ τα πράγματα δεν μπορώ να το πω με σιγουριά.

Tο ερώτημα της υπομονής και οι νέοι του Ολυμπιακού

Γκέλα μεγατόνων του Ολυμπιακού. Μεγάλο πισωγύρισμα που θα αρχίσει να ανοίγει κουβέντα για τον Μεντιλίμπαρ. Κατά τη γνώμη μου άδικα (προς το παρόν). Αυτή τη φορά ούτε οι μικροί έδωσαν λύσεις και θα ήταν παράλογο να το κάνουν συνέχεια αυτοί. Οι Ερυθρόλευκοι στερούνται, στα ζόρια, και πλάνου αλλά και προσωπικοτήτων που να αντιλαμβάνονται τι παίζεται σε έναν σύλλογο ειδικών συνθηκών. Καλές οι συνεχόμενες επισημάνσεις του Βάσκου τεχνικού για τις ευθύνες του, αλλά δεν έχει ομάδα Under 19 στα χέρια του για να λέει: “Κι εγώ δεν τους έδωσα να καταλάβουν πως ακριβώς έπρεπε να παίξουν”.

Ο Ολυμπιακός κόντρα στον γενναίο Λεβαδειακό έπαθε όχι ό,τι με τον Παναιτωλικό, αλλά ό,τι δεν έπαθε με την Καλλιθέα τη δεύτερη αγωνιστική. Όταν αντιμετώπισε ακόμα μια ομάδα που μπήκε, στο Καραϊσκάκης, να παίξει μπάλα και όχι να σκοτώσει το ποδόσφαιρο. Κάτι δεν πάει καλά στον Ολυμπιακό και εκεί μπαίνει το ερώτημα της υπομονής. Ενδιαφέρον πάντως το γεγονός πως στο δεύτερο μέρος οι γηπεδούχοι βρέθηκαν να παίζουν με 6/11 Έλληνες. Δεν έβγαλε και κάτι αυτό θα πείτε, αλλά σαν προσέγγιση δεν είναι και άσχημη. Γιατί -δηλαδή- από τους περισσότερους ξένους τι παίρνει;