Το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν αντέχει πια συμπεριφορές σαν του Λουτσέσκου, διψάει για νοοτροπία Ιβάν και «Μέντι»

Δεν βρισκόμαστε στο 2015. Δεν βρισκόμαστε στο 2018, ούτε στο 2019. Είμαστε πια στο 2024. Τα τελευταία χρόνια έχουν συμβεί πολλά άσχημα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Πολλά τραγικά, τα οποία είχαν μεγάλη αντανάκλαση στο σύνολο της κοινωνίας. Πολύ λιγότερα εντός γηπέδων, πολύ περισσότερα εκτός γηπέδων. Δεκάδες είναι στη φυλακή, ίσως πάνε κι άλλοι. Δεκάδες έχουν προσπαθήσει σε διαφορετικά πεδία να βάλουν τάξη. Κυρίως από την κυβέρνηση σε συνεργασία με την UEFA, τη Λίγκα, την ΕΠΟ. Μετά από το μεταβατικό στάδιο «αφομοίωσης» των νέων μέτρων, η εικόνα σιγά – σιγά αλλάζει. Περισσότερος «κανονικός» κόσμος «τολμά» να πάει στο γήπεδο. Τα επεισόδια στις κερκίδες – πάντα απόντων των οπαδών της φιλοξενούμενης ομάδας - έχουν ελαχιστοποιηθεί (αν δεν έχουν εξαλειφθεί). Και τα περιστατικά εκτός γηπέδων έχουν μειωθεί σε σημαντικό βαθμό.

Ξαφνικά, εμφανίζεται τελείως παράταιρα προς την όλη ατμόσφαιρα ένας προπονητής ο οποίος σκούζει προς την κάμερα κατά τη διάρκεια του ματς για να τον δει όλη η Ελλάδα. Χωρίς να προκληθεί από κανέναν. Για ένα φάουλ του Οτο στον Πήλιο για το οποίο είχε δίκιο ότι δεν έπρεπε να δοθεί. Και μετά τη λήξη του ματς, στην έδρα όπου γνωρίζει καλά ότι είναι επικίνδυνο να ρίχνεις λάδι στη φωτιά, κάνει χειρονομίες προς την εξέδρα. Να δεχθούμε, για την οικονομία της συζήτησης ότι «προκλήθηκε»; Αν όντως συνέβη έτσι (που δεν συνέβη διότι εκείνος κατευθύνθηκε προς τη σέντρα του γηπέδου), να καταγγείλει ο ΠΑΟΚ τον βοηθό του Αλμέιδα, Ντάνιελ Βέγκα, ή οποιονδήποτε άλλο οφείλει να καταγγείλει για ό,τι έκανε. Ας το δεχθούμε λοιπόν. Μετά, για ό,τι ακολουθεί ποιος ευθύνεται; Τι είδους συμπεριφορά είναι αυτή; “Τ’einai afto re?” που θα έλεγε και ο Βιεϊρίνια αν δεν ήταν παίκτης του ΠΑΟΚ;

Μπορούμε να μιλάμε επί ώρες για τον θαυμάσιο Αρη, τον τρομερό Παναιτωλικό και το γενναίο Λεβαδειακό, τα λάθη του Μεντιλίμπαρ και το «κάζο» του Ολυμπιακού, τη νίκη – «ανάσα» του Παναθηναϊκού, για το πέναλτι στον Λιβάι και την αποβολή του Μουκουντί, για τον Λόβρεν και τον Μπράντον, για τον Πιερό και τον Μαρσιάλ. Ναι, να το κάνουμε. Το κάναμε. Όμως δεν είναι αυτό το πιο σημαντικό. Σ’ αυτή τη χώρα θα πρέπει κάποια στιγμή να μάθουμε να διακρίνουμε τα σημαντικά...

Αυτή την περίοδο, λοιπόν, που καταβάλλεται μια συντονισμένη και μεθοδική προσπάθεια για την καταπολέμηση της βίας, το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν έχει την πολυτέλεια να ανέχεται συμπεριφορές τύπου Λουτσέσκου στα γήπεδα. Δεν το αντέχει. Ο ΠΑΟΚ μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, είναι δικαίωμά του. Αν δεν επιθυμεί, η πολύ απλά δεν μπορεί να βάλει όρια στον προπονητή του, είναι κάτι που μπορεί να συμβεί σε κάθε σύλλογο. Όμως η ελληνική ποδοσφαιρική κοινωνία – επαναλαμβάνω ειδικά αυτή την ευαίσθητη περίοδο – δεν αντέχει τέτοιου είδους νοοτροπίες. Διότι δεν θα πρέπει να υποτιμούμε, ούτε να «θάβουμε» τις δηλώσεις του Λουτσέσκου μετά από όλα αυτά που συνέβησαν.

Αμετανόητος. Εν ολίγοις τι μας είπε; «Αυτός είμαι κι αν με γουστάρετε!». Χωρίς να υπολογίζει κανέναν. Το θέλετε το απόσπασμα αυτολεξεί με τα λουτσέσκεια αγγλικά; «I am like this. Take it or leave it. I put fire on my job, I protect my team and between us and these people there is a huge ‘sympathy' from 2018, when for us the title was taken. This is the story. This is the reality. This will remain forever, whatever it will come in the future. In my soul there will be forever this situation of 2018”.
Ο ΠΑΟΚ φαίνεται ότι... takes it. Οι υπόλοιποι δεν νομίζω. Οι υπόλοιποι είναι στο leave it.

Το ματς είχε λήξει ήρεμα. Οι παίκτες έκαναν high – five. Ο Μουκουντί αγκαλιαζόταν με τον Καμαρά. Δεν είχε τίποτα και κανέναν να «προστατεύσει» ο Λουτσέσκου μετά τη λήξη του συγκεκριμένου αγώνα. Και ειλικρινά, δεν ενδιαφέρει κανέναν πια τι συνέβη το 2018 (που αν ασχοληθεί κάποιος σοβαρά με την ιστορία εκείνου του πρωταθλήματος και ανατρέξει στις διαιτησίες της σεζόν και στο τι συνέβη εν μία νυκτί με την ποινή του ΠΑΟΚ τότε θα κατεδαφιστεί σ' ένα λεπτό και το αφήγημα – καραμέλα του κόουτς).

Το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει αναγνωρίσει προ πολλού στον Λουτσέσκου ότι είναι προπονηταράς. Το κέρδισε με το σπαθί του, δεν του το χάρισε κανείς. Ομως την ίδια στιγμή δεν έχει ανάγκη από συμπεριφορές, δηλώσεις και μηνύματα σαν τα χθεσινά του Λουτσέσκου. Το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει ανάγκη από ενσυναίσθηση και σεβασμό επιπέδου Γιοβάνοβιτς και Μεντιλίμπαρ, τους οποίους δεν θα ακούσετε σχεδόν ποτέ να μιλούν για τη διαιτησία και αντιπάλους. Κι όταν, σπανίως, το κάνουν, θα έχουν σοβαρό λόγο, τον οποίο θα υποστηρίξουν άπαξ και τέλος.

Ο λόγος πλέον ανήκει στην αθλητική Δικαιοσύνη, η οποία κωφεύει σε αμέτρητα περιστατικά με διαφορετικούς πρωταγωνιστές τα τελευταία χρόνια σαν να ανήκει και να λειτουργεί σε άλλη χώρα και όχι στην Ελλάδα. AΝ, βεβαίως, η ΑΕΚ κάνει καταγγελία στον αθλητικό εισαγγελέα, διότι παρέμβαση της ΔΕΑΒ δεν προβλέπεται παρά μόνο για τον ευτραφή κύριο που θυμήθηκε τον Νάβας και ανακοίνωσε προς την κερκίδα με τα δαχτυλά του το τελικό αποτέλεσμα του αγώνα.

Υ.Γ. Το περιστατικό με τον Λαμέλα και τον Λουτσέσκου έχει γίνει... after. Στη φυσούνα. Δεν υπήρχε, λοιπόν, σχετική «πρόκληση» από τον συγκεκριμένο προτού ο προπονητής του ΠΑΟΚ κάνει τις χειρονομίες προς την εξέδρα.