Ο Άρης έχει εγωισμό και δεν χάνει ούτε στην κακή μέρα του

Η ρεαλιστική και απολύτως ειλικρινής προσέγγιση του αγώνα από τον Άκη Μάντζιο αποτελεί τον ασφαλέστερο οδηγό αυτής της ομάδας η οποία δεν χάνει ακόμη κι όταν η νύχτα εξελίσσεται αντιστρόφως ανάλογα των προσδοκιών. Γιατί απέκτησε χαρακτήρα, ανθεκτικότητα, ευελιξία αλλά και την ωριμότητα στην αναστροφής μιας αρνητικής κατάστασης σαν αυτή που δημιουργήθηκε στο πρώτο ημίχρονο μέσα από το συντηρητικό παιχνίδι και την προβληματική λειτουργία των δυνάμεων του άξονα. Κακά τα ψέματα από εκεί άρχιζαν και τελείωναν όλα τα προβλήματα.

Συνέπεια αυτής της κατάστασης ήταν τούτο που παραδέχθηκε ο πολύπειρος Χουάνκαρ. Μια φύσει επιθετική ομάδα δεν μπορούσε να καταθέσει τον πραγματικό χαρακτήρα της στο γήπεδο αλλά υποχρεώθηκε σ’ ένα παθητικό παιχνίδι. Κι αυτό δεν είχε να κάνει τόσο με την κατοχή μπάλας (61% - 39%) όσο με την ευκολία με την οποία ο Παναθηναϊκός έχτιζε επιθέσεις και άλλαζε πλευρές πηγαίνοντας μια στον Τετέ και μια στον Πελίστρι σε μια λογική η οποία είχε ως βασικό άξονα την ικανότητα και την ποδοσφαιρική οξυδέρκεια του Τάσου Μπακασέτα. Η απουσία ουσιαστικού σέντερ φορ κόστισε στον Παναθηναϊκό, όσο κόστισε στον Άρη και η απουσία των δυνάμεων του άξονα.

Οι κεντρικοί αμυντικοί ήταν μ’ ένα σφουγγαρόπανο στα χέρια και μάζευαν τ’ απόνερα που άφηναν οι κεντρώοι καθώς οι πλάγιοι μπακ «φώναζαν» ό,τι ήθελαν περισσότερες βοήθειες από τους winger’s. Γι’ αυτό ο Άκης Μάντζιος άρχισε τις παρεμβάσεις του από την αριστερή πλευρά αλλάζοντάς την ολόκληρη.

Το σχέδιο του 55χρονου τεχνικού ήταν έξυπνο και φάνηκε στην πρώτη φάση του αγώνα. Ο Λορέν Μορόν ανταποκρίθηκε απόλυτα στον ρόλο του «ψευτοδεκαριού» με την ευθύνη του «σπασίματος» της μπάλας στους ακραίους και τον Μανού Γκαρθία. Ο Πιόνε Σίστο δεν ήταν απειλητικός και στη μία φορά που έπραξε ορθώς, ο πολύπειρος Ίνγκασον έβαλε το πόδι του προς την κατεύθυνση της μπάλας. Ο Κλέιτον Ντιαντί ξεχειλίζει από ενέργεια αλλά το καθαρό μυαλό σε φάση εκτέλεσης είναι το στοιχείο που θα αποκτήσει. Φάνηκε στην πρώτη φάση του αγώνα. Δεν ξέρω τι θα πουν οι στατιστικολόγοι και γενικώς τί ορίζουν… τα κομπιούτερς και οι αριθμοί αλλά ο «μικρός» θα έπρεπε να είχε τελειώσει τη φάση.

Προφανώς ο Παναθηναϊκός ήταν καλύτερος του Άρη κι έγινε ακόμη πιο απειλητικός από την είσοδο του Φώτη Ιωαννίδη γιατί τότε βρήκε κανονικό σέντερ φορ ο οποίος έκανε ακόμη δυσκολότερη τη δουλειά των στόπερ αφού η απόδοση των κεντρώων δεν άλλαξε τόσο πολύ. Ο Μόντσου δεν μπήκε στο παιχνίδι, ο Σιφουέντες το επιχείρησε και ο Μανού Γκαρθία θα έπρεπε να ήταν πιο ουσιαστικός. Οι αλλαγές βοήθησαν γιατί ο Βλάντιμιρ Νταρίντα έκανε δουλίτσα στον άξονα, όπως βοήθησε βέβαια και το αντίστοιχα κακό δεύτερο ημίχρονο του Αράο καθώς οι δικές του αποφάσεις έβαλαν τους Ίνγκασον, Γετνβάι στη θέση στην οποία βρέθηκαν οι Βέλεθ-Μπράμπετς και μετά ο Φαμπιάνο.

Η στατιστική έγραψε ότι ο Άρης έκανε μια τελική στην εστία και σκόραρε, μήπως όμως να δούμε και ποιος την έκανε; Ο πρώτος σκόρερ του Πρωταθλήματος, ο άνθρωπος ο οποίος έχει σκοράρει στα πέντε από τα εννιά παιχνίδια, αυτός που χρειάζεται μισή φάση για να κάνει γκολ. Πραγματικά, χάρηκα πολύ με το γκολ που πέτυχε ο Λορέν Μορόν γιατί το άξιζε. Έκανε τρομερό παιχνίδι και ανταποκρίθηκε σε εντελώς διαφορετικό αγωνιστικό ρόλο από αυτόν που είχε συνηθίσει. Το σχέδιο του Μάντζιου ήταν σωστό, αλλά χρειαζόταν μεγαλύτερη υποστήριξη από τους υπόλοιπους. Ένα ψηλό κορμί με ιδιαίτερη ικανότητα στο κράτημα μπάλας και στην πάσα, να υποδέχεται την μπάλα για να τη σπάσει στους γρήγορους winger’s και στον βραχύσωμο Μανού Γκαρθία. Το σχέδιο ήταν εξαιρετικό και φάνηκε από τις «σακούλες» που μοίρασε στη μισή ενδεκάδα του Παναθηναϊκού. Χρειαζόταν μεγαλύτερη υποστήριξη. Αν την είχε, άλλο παιχνίδι θα βλέπαμε.

Πράγματι ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να το είχε «τελειώσει» με τις ευκαιρίες που δημιούργησε καθώς στο δεύτερο ημίχρονο ο Άρης πήρε έντονα ρίσκο και λογικά αυξήθηκαν οι χώροι για τους «πράσινους». Έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Αν οι ευκαιρίες μεταφράζονταν και σε γκολ, ο Άρης θα είχε κατακτήσει τίτλους. Η μεγάλη διαφορά ήταν ότι ο Παναθηναϊκός έφτανε στην τελική προσπάθεια με καθαρές ευκαιρίες, εν αντιθέσει με τον Άρη ο οποίος κάπου τα μούσκευε. Σαν τη φάση με τον Μανού Γκαρθία στο πρώτο ημίχρονο όπου βρέθηκε ολομόναχος – θαρρώ – με τον Γεντβάι εντός της περιοχής κι αντί να πάρει την επιλογή της εκτέλεσης, σαν άλλος Οδυσσέας, επιχείρησε να την περάσει στον Μορόν μεταξύ τριών ή και τεσσάρων παικτών του αντιπάλου. Ένα πόδι θα έμπαινε στη μέση και ήταν αυτό του Μλαντένοβιτς. Ή σαν το σουτ του Σίστο, ή το κακό κοντρόλ του Ντιαντί στο πρώτο ημίχρονο το οποίο οδήγησε σε μια… αδιάφορη φάση. Από προϋποθέσεις «χόρτασαν και οι κότες».

Αυτό που δεν αλλάζει είναι ότι τούτη η ομάδα έχει χαρακτήρα και φτιάχνει αγωνιστική προσωπικότητα. Δεν «ψηλώνεται» ούτε επιδιώκει τις εφήμερες χαρές. Δεν χάνει και στις κακές μέρες της, αυτό έγινε στο Ολυμπιακό Στάδιο. Χτίζει ψυχολογία και ξέρει ότι όλα θα κριθούν από τη διάρκεια. Δεν χρειάζεται να ανοίξει το βλέμμα της αλλά να κοιτάξει μέχρι τον επόμενο αγώνα με τον Λεβαδειακό. Έχει αλλάξει η συμπεριφορά της ποδοσφαιρικής κοινωνίας απέναντι της. Φάνηκε από τις αποφάσεις του Αλόνσο ο οποίος βάζοντας στη ζυγαριά τον αγώνα με την Τσέλσι με τον αντίστοιχο απέναντι στον Άρη, επέλεξε να κρατήσει τα βασικά του όπλα γι’ απόψε. Έπαιξε όλα τα χαρτιά του αλλά ο Άρης εκεί, με όρθια κορμοστασιά, αποφασισμένος να διαψεύσει τους πάντες για εκείνη την αλλαγή του συστήματος διεξαγωγής του Πρωταθλήματος. Τρομερή τροφή για mind game το τελευταίο…