Παναθηναϊκός: Όταν αλλάζεις, κάθε 100 ημέρες, μοντέλο παιχνιδιού

Το βράδυ της Τρίτης, όταν είχαν συμπληρωθεί 97 ημέρες από το πρώτο επίσημο παιχνίδι του Παναθηναϊκού υπό τον Ντιέγκο Αλόνσο, η διοίκηση φτάνει στην απόφαση να τον απολύσει. Και προκειμένου να έχουμε όλη την εικόνα, ας σημειώσουμε ότι η διοίκηση φτάνει στην απόφαση να απολύσει την Τρίτη τον προπονητή που μας δήλωσε, το βράδυ της Κυριακής, ότι στηρίζει, φροντίζοντας μάλιστα να μας δημιουργήσει την αίσθηση, μέσα από δημοσιεύματα που παρουσιάζονταν ως ρεπορτάζ, ότι η στήριξη έχει σκεπτικό: ο προπονητής είχε μόλις παρουσιάσει το καλύτερο δείγμα απόδοσης, απέναντι στον Άρη, το πρόγραμμα των επόμενων αγωνιστικών ήταν - συγκριτικά με το πριν - ευνοϊκό και άρα είχε λογική η επιλογή να δώσει χρόνο σε έναν προπονητή να δείξει αν θα έχει συνέπεια και συνέχεια η βελτιστοποίηση της απόδοσης.

Τι συνέβη μέσα σε περίπου 48 ώρες; Είναι σαν η διοίκηση του Παναθηναϊκού να ήθελε να δείξει στην κοινή γνώμη ένα παράδειγμα για τις αντιλήψεις και τις διαδικασίες με τις οποίες λειτουργεί. Είναι σαν να μας λέει, με αυτό το παράδειγμα, ότι οι ίδιοι άνθρωποι που έχουν ένα σκεπτικό που στηρίζει μια απόφαση - της επιλογής να στηρίξει έναν προπονητή, είναι οι άνθρωποι που 48 ώρες αργότερα ακυρώνουν την απόφασή τους. Έτσι συμβαίνει, όταν αποφασίζεις στο πόδι. Πας, για παράδειγμα, για φαγητό και λες “κρέας” κι ύστερα φωνάζεις τον σερβιτόρο και λες “ώπα φίλε, λάθος, έχω περισσότερη όρεξη για ψάρι, φέρε μου ψάρι”. Ποια είναι η τεκμηρίωση για την αλλαγή της απόφασης; “Ε, αυτό μου κάνει κέφι τελικά”.

• Παναθηναϊκός: Τι προπονητής είναι ο Ρουί Βιτόρια;

Στο κανονικό ποδόσφαιρο σήμερα, ο διευθυντής ποδοσφαίρου μιας ποδοσφαιρικής εταιρείας έχει μια ομάδα συνεργατών που μελετούν και επεξεργάζονται καθημερινά όλα τα δεδομένα που δημιουργεί η πορεία μιας ομάδας προκειμένου να τον πληροφορούν και να τον βοηθούν να λαμβάνει τεκμηριωμένες αποφάσεις. Άρα υπό κανονικές συνθήκες το βράδυ της Κυριακής ο Παναθηναϊκός θα είχε στα χέρια του όλες τις πληροφορίες που θα τον βοηθούσαν να αποφασίσει αν στηρίζει ή όχι τον Αλόνσο.

Στο κανονικό ποδόσφαιρο η ίδια ομάδα συνεργατών βοηθά έναν διευθυντή ποδοσφαίρου να φτάνει σε τεκμηριωμένες αποφάσεις όταν επιλέγει η εταιρεία να αλλάξει προπονητή. Σήμερα ακούς ότι ο Παναθηναϊκός επέλεξε τον Ρουί Βιτόρια, τον οποίο είχε εξετάσει και το περασμένο καλοκαίρι. Δεδομένου ότι ήταν και τότε άνεργος ο Πορτογάλος προπονητής, γιατί προτιμήθηκε τότε και προτιμάται τώρα; Και ποια μπορεί να είναι η ρεαλιστική προσδοκία του Παναθηναϊκού όταν παραδίδει τον Νοέμβριο σε έναν προπονητή που δεν έχει ξαναδουλέψει στην Ελλάδα την ομάδα του; Θα δώσει και σε εκείνον 97 ημέρες, κι αν του κάτσουν τα σουτ, κάνει; Αυτό είναι το κριτήριο;

Η ιδέα, δηλαδή το μοντέλο παιχνιδιού που πρεσβεύει ο Ρουί Βιτόρια δεν είναι όμοιο με αυτό που παρουσίασε ο Ντιέγκο Αλόνσο. Ο Πορτογάλος επιμένει πολύ στην κατοχή της μπάλας, επιμένει με έμφαση στο αρχικό στάδιο ανάπτυξης των επιθέσεων για να τις χτίζει, η ομάδα του, πάσα πάσα με τακτικές ενέργειες που βασίζονται σε μοτίβα που επαναλαμβάνει στις προπονήσεις, και παραμένει το ίδιο απαιτητικός, σε σχέση με τις τακτικές ενέργειες των ποδοσφαιριστών του, όταν περνούν την σέντρα και μπαίνουν στο δεύτερο στάδιο της επιθετικής ανάπτυξης. Στον καιρό του Αλόνσο ο Παναθηναϊκός έπαιζε πολύ συχνά με άμεσες επιθέσεις, από τον τερματοφύλακα και τους στόπερ προς το βάθος της επίθεσης, και έπαιζε φυσικό ποδόσφαιρο όταν περνούσε τη σέντρα. Αυτό που προπονούσε περισσότερο ήταν την επιθετική μετάβαση και η ιδέα του βασιζόταν σε “γρήγορες” επιθέσεις.

• Παναθηναϊκός: Ο Αλόνσο πλήρωσε τις υποσχέσεις που δεν υλοποίησε

Στο κανονικό ποδόσφαιρο, μια ποδοσφαιρική εταιρεία έχει επιλέξει το μοντέλο παιχνιδιού που την εκφράζει, και επιλέγει βάσει αυτού τους προπονητές προκειμένου να μην αλλάζει η αγωνιστική ταυτότητα και να υπάρχει συνέχεια, ώστε να μην “ακυρώνονται” οι μεταγραφές και να μη ξεχαρβαλώνει το ρόστερ της κάθε φορά που αλλάζει προπονητή. Στον Παναθηναϊκό σε διάστημα περίπου 10 μηνών οι ποδοσφαιριστές έχουν περάσει από το μοντέλο παιχνιδιού του Ιβάν Γιοβάνοβιτς στο μοντέλο παιχνιδιού του Φατίχ Τερίμ, κι ύστερα ξανά στο μοντέλο του Γιοβάνοβιτς υπό τον Κόντη, προτού μεταβούν στο μοντέλο παιχνιδιού του Αλόνσο, για να μάθουν, από αύριο, ότι πλέον θα δουλεύουν με ένα άλλο μοντέλο παιχνιδιού, αυτό του Βιτόρια. Μέσα από ποια διαδικασία προβληματισμού και αναζήτησης φτάνει μια εταιρεία να αλλάζει κάθε περίπου 100 ημέρες μοντέλο παιχνιδιού; Το μόνο μοτίβο εδώ είναι το “αυτό μου κάνει τώρα κέφι”.