ΠΑΟΚ: Ο «φόβος της νίκης» και μια ομολογία αποτυχίας

• Αδιανόητο να έχει χάσει τρεις σερί φορές στην Τούμπα

Οπωσδήποτε όμως, για την ώρα, το νούμερο-ένα ζήτημα για τον ΠΑΟΚ δεν είναι κάποιο απ’ όλ’ αυτά τα λάθη που έγιναν το καλοκαίρι. Δεν είναι ούτ’ ο Μπακαγιόκο, ούτε ο Τσάλοφ, ούτε ο Κόλεϊ, όπου θεωρητικά η οικονομική δυνατότητα του κλαμπ θα έπρεπε να έχει εξασφαλίσει στην ομάδα κάτι καλύτερο. Ούτε οι καθυστερήσεις στις μεταγραφές.

Στη Μικράς Ασίας μόνο καλό θα κάνει, εάν κι εφόσον, αποφασίσουν να σταματήσουν να κρύβονται πίσω απ’ το δάχτυλό τους. Να παραδεχθούν μαζί και ο Λουτσέσκου τα όποια μικρά ή μεγάλα λάθη τους.

Παρένθεση. Το ποδόσφαιρο φαίνεται να έχει προσπεράσει τον Τιεμουέ Μπακαγιόκο, νούμερο-ένα ζήτημα για την ώρα συνεπώς, τόσο ρηχός στο γρασίδι για τόσο βαθιά που έσκαψαν στο ταμείο προκειμένου να τον αποκτήσουν, προφανώς είναι ο Γάλλος χαφ. Μια κατ’ αρχήν απογοήτευση. Κλείνει η παρένθεση.

Όταν έχεις απαιτήσεις για πολλά-πολλά σε τέτοια ματς, όπως το χθεσινό με τον Ολυμπιακό, τότε μεριμνάς, αγαπητέ κόουτς, να βάλεις μέσα πολλούς που νιώθουν ότι μπορούν να ανταποκριθούν, αυτοί που θα μπουν και θα τα δώσουν όλα. Ο «Μπάκα» απέδειξε και πάλι πως έπαψε να το έχει. Ίσως να το’ χε τα προηγούμενα χρόνια. Τώρα, δεν… Σε κακή βραδιά και πολλοί άλλοι, για να μη μένουμε αποκλειστικά στον Γάλλο.

Με εξαίρεση έναν Γιόνι Ότο, ο οποίος για δεύτερο σερί ματς ήταν ο κορυφαίος, άντε και λίγο από Γιάννη Κωνσταντέλια, λόγω της φρεσκάδας που έφερε από τον πάγκο, ουδείς άλλος διασώθηκε απ’ το νέο «ναυάγιο».

Αν κάτι έμεινε απ’ το παιχνίδι με τους «ερυθρόλευκους», είναι η συνειδητοποίηση πως οι Πρωταθλητές Ελλάδας, με τους ίδιους παίκτες (που οδήγησαν την ομάδα στην κορυφή) αλλά δίχως το 110% της προσπάθειάς τους, τότε γίνονται...νούμερο 4 στον πίνακα της βαθμολογίας.

Αλλά μήπως, λέτε, δεν το ξέρουν οι παίκτες και περίμεναν το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό για να το μάθουν; Στον βαθμό που είμαι εις θέσιν να δίνω βεβαιώσεις για πράγματα, εδώ μπορώ να βεβαιώσω πως όπλο των «ασπρόμαυρων» είναι η αυτογνωσία. Ξέρουν, και ποιοι είναι και πώς τα καταφέρνουν, μόνον όλοι μαζί και κανείς ξεχωριστά, να φτάνουν εκεί που φτάνουν. Οταν αρχίζει να μπαίνει το ζιζάνιο του ατομισμού, ιδού και τα αποτελέσματα...

Αδιανόητο να έχει χάσει τρεις σερί φορές στην Τούμπα

Η εντός έδρας συμπεριφορά μιας πρωταθλήτριας ομάδας, παρακαλώ, με απολογισμό 4/2/5 (νίκες, ισοπαλίες, ήττες) και τελευταία χαμόγελα όταν ακόμα ο κόσμος πήγαινε με φανελάκι και βερμούδα στο γήπεδο, είναι αν μη τι άλλο άκρως προβληματική. Για όσους δεν το θυμούνται, ο ΠΑΟΚ έχει να κερδίσει στο «σπίτι» του από τις 25 Αυγούστου (2-0 τον Παναιτωλικό), έκτοτε δεν ξανακέρδισε, όπως δεν έχει κερδίσει και κανένα από τα «μεγάλα» παιχνίδια. Όλες κι όλες τρεις ισοπαλίες τον μακρινό Αύγουστο με τη Μάλμε και στα ντέρμπι με Παναθηναϊκό και ΑΕΚ. Αυτό είναι όλο. Μηδέν νίκες σε δέκα τέτοια ματς!

Κάτι που είχε να συμβεί εδώ και 59 ολόκληρα χρόνια!

Πριν από δύο εβδομάδες είχε την ευκαιρία να φύγει στο +5, παίζοντας τελευταίος από όλες τις ομάδες της κορυφής, αλλά έχασε από τον ΟΦΗ (με ανατροπή) μετά από 31 χρόνια μέσα στην Τούμπα. Τώρα θα μπορούσε να πάει μόνος πρώτος και στο +2 στη διακοπή, όμως γνώρισε ακόμα μια εντός έδρας ήττα.

Και το κυριότερο: Ο Πρωταθλητής Ελλάδας, ΠΑΟΚ, έχει να κάνει τρείς συνεχόμενες ήττες στην Τούμπα εδώ και κοντά εξήντα χρόνια (την σεζόν 1964-65 έχει ξαναγίνει αυτό), κάτι που μοιάζει αδιανόητο. Παρεμπιπτόντως, την προηγούμενη φορά φέτος, που η ομάδα προερχόταν από συνολικά τρεις σερί ήττες, σε Ελλάδα και Ευρώπη, είχε έρθει το πρόστιμο από την ιδιοκτησία να κάνει πολύ πιο περίπλοκη την κατάσταση στο εσωτερικό της ομάδας και την δημόσια «έκρηξη» του Ραζβάν Λουτσέσκου.

Ο Ρουμάνος τεχνικός δεν είναι, όπως και η ομάδα του, καλά. Είναι από τα πράγματα, που υπάρχουν «μες στη ζωή» του ποδοσφαίρου. Μια κακή περίοδο. Οφείλει απέναντι στον εαυτό του, πρώτα απ’ όλα, να ξεθολώσει, να καθαρίσει το μυαλό του το διάστημα της διακοπής και να πάρει σωστότερες αποφάσεις στη συνέχεια.

Ναι, στις δύο από τις τρεις σερί εντός έδρας ήττες (από ΟΦΗ και Ολυμπιακό) απουσίαζε, λόγω της γνωστής τιμωρίας, από τον πάγκο της ομάδας. Επρεπε να περάσει κι απ' αυτό το «μαρτύριο». Ναι, έχει κάθε δικαίωμα να αισθάνεται δικαιωμένος για την επιμονή που έδειξε στην υπόθεση Μεϊτέ, ωστόσο τίποτα δεν γυρίζει το χρόνο πίσω, αφήστε που στην περίπτωση του Γάλλου μέσου αυτός δεν είναι εδώ, κι αν τυχόν έρθει τον Ιανουάριο, λέμε αν, μπορεί να είναι πολύ αργά…

Κάπου πρέπει να υπάρξει μια ισορροπία. Δεν επιτρέπεται για μια ομάδα του βεληνεκούς του ΠΑΟΚ, να καταρρέει ένα ολόκληρο οικοδόμημα, να πηγαίνει στράφι τόση πολύ δουλειά, επειδή δεν παρέμεινε ένας παίκτης ή δεν αντικαταστάθηκε σωστά. Οι εμμονές είναι το πρόβλημα και φαίνεται πως το πάθημα του 2019, δεν έγινε μάθημα...

ΥΓ: Τα δύο σπουδαία «κλικ» του χθεσινού ντέρμπι. Ο μικρός Γιάννης στους ώμους του πατέρα του, αφού νωρίτερα στάθηκε με τη βοήθεια του όρθιος και χτύπησε το τύμπανο που έδωσε ρυθμό στην κερκίδα της Τούμπας. Το επόμενο μεγάλο βήμα, έρχεται...