Παναθηναϊκός: Κι όμως, είναι ακόμη εδώ!
Ο Παναθηναϊκός έχει αλλάξει πέντε προπονητές τον τελευταίο χρόνο, γεγονός που βαραίνει την διοίκησή του. Συνθήκη απαγορευτική, ώστε να παρουσιάζει ομάδα πάνω στο χορτάρι με συγκεκριμένη ταυτότητα, συνήθειες μέσα στον αγωνιστικό χώρο, συνέχεια, συνέπεια, συνοχή. Υπάρχουν κανόνες στο άθλημα, όταν δεν τους σέβεσαι, σε τιμωρεί. Ο Παναθηναϊκός μέχρι και πριν δύο αγωνιστικές είχε την δεύτερη χειρότερη αμυντική επίδοση στο πρωτάθλημα βάσει των xGoals των αντιπάλων και μέχρι πριν λίγες ημέρες ήταν η έβδομη πιο άστοχη ομάδα στην Ευρώπη, βάσει των τερμάτων που είχε σημειώσει σε σχέση με τα xGoals που είχε παράξει.
Ο Παναθηναϊκός βλέπει τον πιο επιδραστικό του ποδοσφαιριστή στη περσινή σεζόν, τον Φώτη Ιωαννίδη, να μην έχει σκοράρει σε έντεκα αγωνιστικές, να μην έχει δώσει ασίστ, να μην είναι ο εαυτός του. Παράλληλα σε σχεδόν έναν ολόκληρο γύρο, έχει δει σέντερ φορ του να σκοράρει μόνο μία φορά. Τον Σπόραρ κόντρα στον Λεβαδειακό. Μέσα σε όλα τα παραπάνω, ο Παναθηναϊκός βλέπει έναν εξτρέμ που δαπάνησε για εκείνον 6.5 εκατομμύρια ευρώ το καλοκαίρι, να μην συνδέεται με το αντίπαλο πλεκτό και να έχει δώσει μόνο μία ασίστ. Τον Φακούντο Πελίστρι. Παρένθεση: Υπήρχε πολύς κόσμος που δεν μπορούσε να κατανοήσει την ουσία στα πράγματα που είχε ο Σεμπαστιάν Παλάσιος και ας μην ήταν ο... εμπορικός ακραίος, το ''όνομα'', η πρώτη φίρμα στη μαρκίζα. Μόνο όταν χάνεις κάτι το εκτιμάς, κλείνει η παρένθεση.
Αυτός ο Παναθηναϊκός έχει δώσει δύο εντός έδρας ματς κεκλεισμένων των θυρών με Αστέρα Τρίπολης και Πανσερραϊκό και στα παιχνίδια με τους μικρούς αντιπάλους είναι σαν να παίζει φιλοξενούμενος. Το ΟΑΚΑ είναι έδρα μόνο με 30.000 και πάνω. Αυτή η ομάδα που σας περιγράφουμε παραπάνω, έζησε το απόλυτο σοκ, μία τρομερή ανθρώπινη τραγωδία, θρηνόντας των απώλεια ενός ποδοσφαιριστή της, του Τζορτζ Μπάλντοκ. Αυτός ο Παναθηναϊκός που εκτός όλων των παραπάνω, δεν έχει ίχνος συσπείρωσης ως οργανισμός, κανένα ''δέσιμο'' με το κοινό του, κομμάτι του οποίου για παράδειγμα στο παιχνίδι με την Λαμία καταφέρθηκε εναντίον του ιδιοκτήτη, του τεχνικού διευθυντή, του διευθυντή ποδοσφαίρου και των ποδοσφαιριστών με γιούχα στο ημίχρονο και το φινάλε. Μία ομάδα που από τα συνεχόμενα στραπάτσα, παίζει με τεράστιο φόβο σε κάθε παιχνίδι και δεν έχει αυτοπεποίθηση και πίστη στις δυνάμεις της.
Αυτός ο ποδοσφαιρικός σύλλογος, ο φετινός Παναθηναϊκός, όπως έλεγαν και τα Ξύλινα Σπαθιά ''κι, όμως είναι ακόμη εδώ''! Είναι απίθανη η συνθήκη που έχει διαμορφωθεί. Πραγματικά. Αυτή η ομάδα, με τα τόσα προβλήματα, βρίσκεται σε αυτή την διακοπή, μετά από 11 αγωνιστικές, στο -2 από τους πρωτοπόρους. Χωρίς ακόμη να έχει παίξει σοβαρό ποδόσφαιρο, χωρίς να έχει γίνει μία καλή ομάδα, χωρίς να παίρνει πολλά πράγματα από τις δαπανηρές καλοκαιρινές της μεταγραφές(εξαίρεση ο Τετέ), χωρίς να έχει καταφέρει να φέρει κοντά τον κόσμο της. Το ποδόσφαιρο και προφανώς το φετινό πρωτάθλημα, φωνάζει στον Παναθηναϊκό ''γίνε νορμάλ και εδώ είμαστε''. Θα πρέπει αυτό που του έχει συμβεί του Τριφυλλιού να το εκτιμήσει, να μην το αφήσει να περάσει έτσι και στις αγωνιστικές που έρχεται, σε κομμάτι του προγράμματος όπου δεν έχει κανένα ντέρμπι(Αγρίνιο, Ατρόμητος μέσα, Τρίπολη, Καλλιθέα μέσα, Λιβαδειά), να φτιάξει μια δυναμική, να κάνει ένα σερί και να βρεθεί στη πρώτη θέση!
Προφανώς για να συμβεί αυτό, θα πρέπει να βελτιώσει την εικόνα του πάνω στο χορτάρι. Πάνω από όλα να βρει διάρκεια. Μέχρι στιγμής ζει και αναπνέει με... εκλάμψεις. Ένα ημίχρονο εδώ, ένα εκεί. Το πρώτο μέρος κόντρα στην Λαμία ήταν άθλιο. Πραγματικά. Ένα σύνολο που δεν μπορούσε να κάνει ούτε τα βασικά, κυρίως εξαιτίας της έλλειψης αυτοπεποίθησης. Έβλεπες μια ομάδα φοβισμένη, λες και κρεμόταν μια αγχόνη πάνω από το κεφάλι της, σε κάθε πάσα, σε κάθε ντρίμπλα, σε κάθε ενέργεια. Λάθη, λάθη, λάθη. Καμία ανάληψη ευθύνης με καθαρό μυαλό, με εξαίρεση τον Αζεντίν Ουναϊ που ήταν πραγματική όαση σε εκείνο το διάστημα.
Η αποβολή του Ραντόνια, έδωσε πνοή και σφυγμό, ευκαιρίες δεν γίνονταν, καθώς έλειψαν οι συνεργασίες, οι αυτοματισμοί, η ποιότητα στο επιθετικό τρίτο και το πράγμα φαινόταν από μακριά, πως το γκολ της λύτρωσης, πιθανότατα θα ερχόταν από μία ατομική ενέργεια, από μία στιγμή. Τα ζόρικα είναι για τους ζόρικους, ένας από τους παίκτες με αδιαμφισβήτητη την προσωπικότητα του ηγέτη σε αυτό το ρόστερ είναι ο Τάσος Μπακασέτας κι αυτός έκανε την διαφορά. Ρουκέτα... Αναστάσιμη! Βγήκε μπροστά, φώναξε ''εγώ'', την πήρε, την έστησε, την έστειλε με τα... χίλια στο πλεκτό και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος. Η δουλειά είχε γίνει, αυτό ήταν το ζητούμενο αλλά με τέτοια εικόνα, οι δουλειές δεν θα γίνονται στο μέλλον.
Ο Ρουί Βιτόρια έχει πολλά να διορθώσει. Μέχρι στιγμής αυτό ήταν απίθανο να συμβεί. Γιατί; Έχουμε μάθει να λέμε πως ένας προπονητής θέλει χρόνο. Σωστό. Χρόνος, όμως, σημαίνει προπονήσεις. Μόνο μέσα από αυτή την διαδικασία το σύνολο μπορεί να αφομοιώσει τα θέλω του προπονητή. Πόσες προπονήσεις έκανε όταν σε δέκα μέρες έπαιξε τρία παιχνίδια; Πέντε όλες κι όλες, από αυτές που δεν είναι αποθεραπεία ή χαλάρωμα. Προπονητής είναι. Όχι μάγος.
Πολύ σωστά αναφέρθηκε στο πρόβλημα που έχει διαγνώσει στο επιθετικό τρίτο και θέλει να το διορθώσει άμεσα, πολύ σωστά μίλησε για το build up που είναι σε νορμάλ επίπεδο, στεκόμενος στα όσα-δεν-κάνουν οι παίκτες όταν περνάνε την μπάλα στην δεύτερη ζώνη της ανάπτυξης. Ποδοσφαιρικά έχει πάρα πολύ δουλειά αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτή την στιγμή είναι ψυχολογικό. Όσες καλές προπονήσεις και αν κάνει, όσες όμορφες ιδέες και αν έχει, τίποτα δεν μπορεί να γίνει πράξη, αν αυτός που πρέπει να κάνει το κοντρόλ, την πάσα, την ντρίμπλα, το σουτ, την κίνηση στον χώρο, το επιθετικό μαρκάρισμα και πάει λέγοντας, παίζει με φόβο και τρέμουν τα πόδια του.
Εδώ μετά το 1-0, με δέκα παίκτες κόντρα στη Λαμία και αντί να βλέπεις ομάδα που μυρίζει αίμα έτοιμη να επιτεθεί, ένιωθες μια ανασφάλεια, ένα ''μην γίνει καμιά ζημιά τώρα'' από το σύνολο.
Αυτός ο Παναθηναϊκός έχει ανάγκη από νίκες, μόνο έτσι θα αλλάξει η κατάσταση στο πνευματικό κομμάτι. Η δεύτερη σερί νίκη στο πρωτάθλημα(φτάσαμε 10 Νοεμβρίου) είναι μια αρχή αλλά χάλασε τα πάντα η ήττα στη Σουηδία, όσον αφορά αυτό το κομμάτι. Άλλος δρόμος και τρόπος δεν υπάρχει, νίκες και μόνο νίκες, μέχρι να έρθει ο Ιανουάριος για να διορθωθούν τα προβλήματα που υπάρχουν στο ρόστερ.
Για το φινάλε κάποιες επισημάνσεις:
* Στις ομάδες που χτίζουν τις επιθέσεις τους με κοντινές πάσες και συνδυασμούς, ο ρόλος του τερματοφύλακα είναι κομβικός. Είναι ο μόνος παίκτης που βλέπει όλο το γήπεδο, είναι εκείνος που είναι-σχεδόν-πάντα αμαρκάριστος και όταν η μπάλα γυρίζει σε αυτόν, τούτο συμβαίνει για να ανέβει ο αντίπαλος, να δημιουργηθούν χώροι και να γίνει πιο εύκολη η μεταφορά της μπάλας. Δεν είναι ''κακό'', λοιπόν, όταν η μπάλα πηγαίνει στον Ντραγκόφσκι, το θέμα είναι ο Πολωνός και ο κάθε κίπερ να έχει τις σωστές επιλογές.
*Από την 1η Σεπτέμβρη είχε να... εμφανιστεί ο Φίλιπ Μαξ σε παιχνίδι του Παναθηναϊκού. Για τα δεδομένα της κατάστασης, μια χαρά τα πήγε, είναι ζωτικής σημασίας να εμφανιστεί ο ''γερμανικός'' εαυτός του, αυτός που έκανε ωραία πράγματα στη Bundesliga.
*Δεν γίνεται σε ροή αγώνα ο διαιτητής να μην βλέπει πως είναι απευθείας κόκκινη κάρτα το μαρκάρισμα του Ραντόνια στον Πελίστρι. Πραγματικά δεν γίνεται.
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
