Μπελεβώνης στο Gazzetta: «Χρησιμοποιώ ένα μότο: ‘Φτάσε όπου δεν μπορείς’»

• «Παραμένουμε ταπεινοί και με χαμηλά το κεφάλι»
• «Αγαπάω το ποδόσφαιρο. Είμαι ευγνώμων που ο Θεός με αξίωσε να κάνω το χόμπι μου επάγγελμα»

Για πάντα χαραγμένη στη μνήμη του Χρήστου Μπελεβώνη θα μείνει η 9η Νοεμβρίου του 2024, καθώς ο 22χρονος μεσοεπιθετικός… άνοιξε λογαριασμό με τη φανέλα του Παναιτωλικού.

Και με τι τρόπο μάλιστα…

Χάρις σε δικό του «Buzzer Beater» τα «καναρίνια» κέρδισαν 2-1 τον Αρη και το πρώτο του γκολ ως παίκτης των «κυανοκίτρινων» συνδυάστηκε με μία μεγάλη νίκη για το club.

Ο νεαρός μίλησε στο Gazzetta για τα όσα συνέβησαν εκείνο το απόγευμα, τη φετινή πορεία της ομάδας αλλά και τον τρόπο που αντιλαμβάνεται ο ίδιος το ποδόσφαιρο, δίνοντας έτσι το «στίγμα» του ενόψει της συνέχειας.

«Παραμένουμε ταπεινοί και με χαμηλά το κεφάλι»

-Η πρώτη σκέψη που σου ήρθε στο μυαλό αμέσως μετά το γκολ;
«Μετά το γκολ δεν σκέφθηκα πολλά πράγματα. Το μόνο που ήθελα ήταν να απολαύσω τη στιγμή μαζί με τους συμπαίκτες μου και τον κόσμο της ομάδας».

-Ποια ήταν η καλύτερη ατάκα που άκουσες, από συμπαίκτη, φίλο ή τον οποιοδήποτε άλλο…;
«Ηταν κάτι που με συγκίνησε πάρα πολύ και το άκουσα από πολλούς ανθρώπους, από μέλη της οικογένειάς μου και εκείνους που αγαπώ. Μου είπαν: ‘Α ρε Χρηστάρα, μας έκανες και κλάψαμε από συγκίνηση’. Αυτό για μένα είναι πολύ σημαντικό. Ελπίζω μάλιστα να επαναληφθεί σύντομα και να υπάρξουν και άλλες τέτοιες στιγμές».

-Τι άλλαξες φέτος και παρουσιάζεσαι τόσο καλύτερος;
«Εχω την εμπιστοσύνη του κόουτς και τον ευχαριστώ πολύ για αυτό. Φέτος μου δίνει την ευκαιρία και με πίστεψε. Το καλοκαίρι που έμενα ελεύθερος με παρότρυνε να μείνω και έτσι ανανέωσα. Ούτως ή άλλως θα ήταν για μένα πολύ δύσκολο να αποχωρήσω. Ενιωθα πως δεν έχω δώσει πολλά πράγματα στον Παναιτωλικό και δεν ήθελα να φύγω με αυτόν τον τρόπο. Δόξα τω θεώ βγαίνει σε καλό μέχρι στιγμής. Αλλά αυτή είναι η μεγάλη αλλαγή. Η εμπιστοσύνη του προπονητή και η στήριξη στο πρόσωπό μου».

-Σε ποιο κομμάτι πιστεύεις πως έχεις βελτιωθεί περισσότερο;
«Στο τακτικό κομμάτι και ειδικότερα στην αμυντική συμπεριφορά της ομάδας. Σε αυτό. Είναι κάτι πολύ σημαντικό για την ομάδα και το σύστημα που παίζουμε. Το άλλο κομμάτι αφορά πως παίζω συνεχόμενα παιχνίδια και έτσι έχω ρυθμό».

-Ποιο είναι το «ταβάνι» του φετινού Παναιτωλικού;
«Δεν υπάρχει ‘ταβάνι’ για τον φετινό Παναιτωλικό. Βλέπουμε κάθε ομάδα και παιχνίδι ξεχωριστά. Παρουσιαζόμαστε δυνατοί και οργανωμένοι απέναντι σε όλους τους αντιπάλους, είμαστε μία ομάδα compact. Συνεχίζουμε και πρέπει να συνεχίσουμε με αυτόν τον τρόπο. Είναι κάτι που μας χαροποιεί και εμάς τους ίδιους σαν παίκτες…».

-Λέτε μέσα στα αποδυτήρια τη λέξη «Ευρώπη»;
«Προφανώς και συζητάμε που θα φτάσουμε φέτος με τις εμφανίσεις που έχουμε κάνει. Αλλά όλοι είμαστε ταπεινοί και διατηρούμε χαμηλά το κεφάλι. Ξέρουμε πως η χρονιά είναι μεγάλη και δύσκολη. Πρέπει να κοιτάμε κάθε παιχνίδι ξεχωριστά και σα να είναι το τελευταίο της σεζόν. Για αυτό και παρουσιάζουμε αυτή την εικόνα».

-Ποιο ήταν το ποδοσφαιρικό σου πρότυπο;
«Δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον Λιονέλ Μέσι, από πλευράς ποιότητας και χαρακτηριστικά παιχνιδιού. Αλλά στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου και της προσωπικότητάς μου μέσα στο γήπεδο τον μεγαλύτερο ρόλο τον έπαιξε ο πατέρας μου. Λόγω της εμπειρίας του και της προσωπικότητάς του είναι αυτός που έχει διαμορφώσει και τον δικό μου χαρακτήρα».

• Χρήστος Μπελεβώνης: Από μωρό μεγάλωσε με το dna του Παναιτωλικού και στους ώμους του εμβληματικού αρχηγού

-Πότε ήταν η στιγμή που αποφάσισες μέσα σου ότι θα γίνεις ποδοσφαιριστής;
«Δεν υπήρξε κάποια συγκεκριμένη στιγμή. Από μικρό παιδί με θυμάμαι με μία μπάλα στα πόδια και στα γήπεδα. ακολουθούσα τον πατέρα μου παντού. Η αλήθεια πάντως είναι πως δεν με πίεσε ποτέ να προχωρήσω σε αυτό το κομμάτι. Αλλά όπως λέμε το… μήλο πέφτει κάτω από τη μηλιά (σ.σ. γέλια). Μόνος μου το αναζητούσα και όταν άρχισα να καταλαβαίνω πως χρειάζονται πολλά πράγματα για να γίνεις ποδοσφαιριστής και να παίξεις σε κορυφαίο επίπεδο, τότε είπα θα το κυνηγήσω μέχρι το τέλος. Ευχαριστώ τον Θεό που με αξίωσε να φτάσω ως εδώ. Λέω στον εαυτό μου και χρησιμοποιώ ένα προσωπικό μότο. ‘Φτάσε όπου δεν μπορείς’».

-Ποιο ήταν το πρώτο ματς του Παναιτωλικού που παρακολούθησες ;
«Να σου πω την αλήθεια δεν θυμάμαι το πρώτο που είδα, γιατί ήμουν πολύ μικρός. Πάντως είναι πολλά αυτά που έχουν χαραχθεί στη μνήμη μου. Αυτό που θυμάμαι περισσότερο είναι το 3-0 επί του Διαγόρα Ρόδου, το 2011. Τότε που κερδίσαμε και ανεβήκαμε μαθηματικά. Η ατμόσφαιρα στο γήπεδο ήταν απίστευτη και μετά το τέλος του αγώνα μπήκα στο γήπεδο να πανηγυρίσω μαζί με τον πατέρα μου και υπάρχει αυτή η φωτογραφία που βρίσκομαι στους ώμους του».

«Αγαπάω το ποδόσφαιρο. Είμαι ευγνώμων που ο Θεός με αξίωσε να κάνω το χόμπι μου επάγγελμα»

-Εχεις σκεφτεί τον εαυτό σου να κάνει οτιδήποτε άλλο πλην του να παίζει ποδόσφαιρο;
«Οχι, αλήθεια. Δεν έχω σκεφτεί πως κάνω κάτι άλλο. Είμαι ευγνώμων που ο Θεός με αξίωσε να κάνω το χόμπι μου επάγγελμα. Αγαπάω το ποδόσφαιρο και είμαι στο γήπεδο από μικρός. Αλλά αν έκανα κάτι άλλο θα είχε και πάλι σχέση με το ποδόσφαιρο. Ισως θα ήμουν προπονητής σε μικρές ηλικιακές ομάδες. Κάτι τέτοιο… Το ‘μικρόβιο’ δεν μπορώ να το αποβάλω τόσο εύκολα (σ.σ. γέλια)».

-Την Εθνική πώς τη βλέπεις; Ησουν μόνιμος στις «μικρές» Εθνικές. Είναι «όνειρο» μία ενδεχόμενη κλήση και στους «μεγάλους»;
«Κάνει συνεχώς βήματα μπροστά και μας κάνει υπερήφανους με τον κ. Γιοβάνοβιτς στον πάγκο. Πρόκειται για έναν προπονητή που όλοι τον σέβονται. Είμαι περήφανος που φόρεσα τη φανέλα με το εθνόσημο, έστω και στις ‘μικρές’ Εθνικές. Εννοείται πως είναι ‘όνειρο’ να παίξω κάποια στιγμή στην Εθνική. Θα είμαι περήφανος αν τα καταφέρω ποτέ να παίξω και στην Ανδρών. Θα είναι και μία ανταμοιβή για ότι έχω κάνει. Για τη δουλειά και τους κόπους μου».

-Το ποδοσφαιρικό όνειρο του Χρήστου Μπελεβώνη ποιο είναι;
«Είναι πολλά. Ενα έγινε πραγματικότητα το περασμένο Σάββατο, που ήταν να σκοράρω με την ομάδα της καρδιάς μου, τον Παναιτωλικό. Από εκεί και πέρα θέλω να εξελίσσομαι και να βοηθάω την ομάδα μου. Πάντως τα προσωπικά μου όνειρα τα βάζω σε δεύτερη μοίρα. Είμαι αυτής της άποψης και πάω παιχνίδι με το παιχνίδι».

-Περπατάς στον δρόμο και συναντάς ένα μικρό παιδί που σου λέει πως θέλει να γίνει ποδοσφαιριστής. Τι θα τον συμβούλευες;«Θα τον παρότρυνα να το κάνει. Ομως θα του έλεγα πως είναι και ένας χώρος που χρειάζεται πολλές θυσίες και ότι θα στερηθεί πολλά. Φίλους, οικογένεια. Πρέπει να στερηθείς πολλά πράγματα για να προπονείσαι και να δουλεύεις σκληρά. Καλείσαι να ξεπερνάς τον εαυτό σου και να μην λογαριάζεις κούραση, σωματική και ψυχολογική. Είναι ένας δύσκολος χώρος. Οσοι όμως έχουν τσαγανό, θέτουν στόχους κα παραμένουν προσηλωμένοι σε αυτούς, τότε μπορούν να πετύχουν πολλά πράγματα. Πρέπει να πιστέψεις πως μπορείς να το κάνεις».