Ολυμπιακός: Τα κέρδη πέρα από τον Κωστούλα και το...άγαλμα στον Μεντιλίμπαρ

• Ρίσκαρε, επέμεινε, κερδίζει...
• Τα κέρδη πέρα από τα προφανή
• Προβάδισμα αν βρει ισορροπία

Η πλειοψηφία των αγαλμάτων αφορά ήρωες, αρκετοί εκ των οποίων έδωσαν τη ζωή τους πάνω στην προσπάθεια. Αν τραβήξω τη σύγκριση από τα μαλλιά (ζητώ συγγνώμη εκ των προτέρων) και αναφερόμενος πάντα στον επαγγελματικό βίο του Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ και όχι στην ζωή του γενικά (καλά να είναι να ζήσει χίλια χρόνια) δεν ξέρω πως θα ολοκληρωθεί -αυτός ο βίος- στον Ολυμπιακό, αλλά σίγουρα πρέπει να του στήσουν ένα άγαλμα για πολύ συγκεκριμένο λόγο, πέρα και από την κατάκτηση ευρωπαίκού τροπαίου επί των ημερών του. Γιατί μετά από (πολύ) καιρό στους Ερυθρόλευκους και σε συνέχεια της αντίστοιχης προσπάθειας στον ΠΑΟΚ από τον Λουτσέσκου (που δεν έχει συνέχεια) ένας προπονητής μας προσφέρει την ευκαιρία και τη χαρά να βλέπουμε πιτσιρικάδες με τεράστιο ταλέντο, να αποδεικνύουν μέσα στο γήπεδο υπό κανονικές συνθήκες ανταγωνισμού αν μπορούν ή όχι να σηκώσουν το φορτίο. Τιμή και δόξα (και σεβασμός) σε όσα “γερόντια” τα καταφέρνουν ακόμα και το κάνουν και καλά, αλλά “το πολύ το κυρ ελέησον το βαριέται και ο παπάς”.

Θα ξεπεράσω τις κακίες, απόρροια εκνευρισμού, που άκουσα και διάβασα -από το βράδυ της Κυριακής- ότι η εξαιρετική εμφάνιση του Κωστούλα στην Τούμπα, όπως και του (πιο γνωρού μας πλέον) Μουζακίτη προβάλλονται περισσότερο απ' όσο πρέπει ως... κάποιο επικοινωνιακό τέχνασμα του Ολυμπιακού. Πολύ απλά γιατί όσοι τα λένε αυτά ξεχνάνε πόσο γούσταρε όλη η (φυσιολογική) Ελλάδα το πόσο επιδραστικοί ήταν στο παιχνίδι του Δικέφαλου, όταν εμφανίστηκαν στην κεντρική σκηνή ο Κωνσταντέλιας και ο Κουλιεράκης κυρίως αλλά ακόμα και οι Τζόλης και Τζίμας. “Μονά ζυγά δικά μας” παιδιά δεν γίνεται. Να μάθετε να χαίρεστε πέρα από την οπαδίλα, γιατί βοηθάει στη μακροζοωία. Πάμε παρακάτω...

Ρίσκαρε, επέμεινε, κερδίζει...

Ακόμα και αν αυτό που κάνει ο Βάσκος αυτή τη σεζόν προέκυψε από την ανάγκη, επειδή οι μισές μεταγραφές του προς το παρόν (κάποιες σίγουρα και στο μέλλον) πατάνε τα κορδόνια τους ή (ακόμα χειρότερα) τον εγωισμό τους και σκουντουφλάνε, μένει ότι αυτός τόλμησε και επέμεινε και ρίσκαρε να δοκιμάσει κάτι άλλο από το “ε, αυτοί ήρθαν με αυτούς παίζω” και κερδίζει από αυτό. Επαναλαμβάνω ότι μας το είχε δείξει από την προηγούμενη σεζόν με την καθιέρωση σε Τζολάκη και την επιμονή στον Ρέτσο, αλλά το να κατέβει (ηλικιακά) στους 17χρονους ακόμα και αν αυτοί πήραν ευρωπαϊκή κούπα, είναι ένα ωραίο σενάριο το οποίο κανένας δεν είναι σίγουρος ότι θα γίνει ταινία που...θα γεμίζει στις “αίθουσες”. Γιατί άλλο είναι η προετοιμασία, όπου οι μισές μεταγραφές δεν είχαν γίνει και οι μικροί έπαιρναν -λογικά- χρόνο στα φιλικά, άλλο ο Αύγουστος που οι καινούργιοι έψαχναν να βρουν ακόμα πως θα πάνε από το σπίτι τους στου Ρέντη (οπότε πάλι με αυτούς ξέρεις και σε ξέρουν καλύτερα θα πας) και άλλο να έχουμε φτάσει Νοέμβριο και σε Ευρώπη, Ελλάδα οι πρώτες σου επιλογές να είναι αυτοί. Σε δικαιώνουν βέβαια απόλυτα, αλλά θα θυμίσω ότι μόνο ανέφελα δεν είναι τα πράγματα εντός των συνόρων για τον Ολυμπιακό.

Το διπλό στην Τούμπα ήταν μόλις το δεύτερο του στο πρωτάθλημα, μετά από εκείνο της (μακρινής) 31ης Αυγούστου στη Λαμία, ενώ έχουν μεσολαβήσει και οδυνηρές (και εντός έδρας) απώλειες, με δώδεκα βαθμούς χαμένους (από τους 27 διαθέσιμους) σε εννέα αγωνιστικές Αν δεν υπήρχαν η αύρα του τίτλου στην Ευρώπη, τα καλά αποτελέσματα στο Europa και τα στραβοπατήματα των άλλων διεκδικητών, ουδείς γνωρίζει πως θα φυσούσε τώρα στο Πειραιά και τι θα είχε ακούσει ο Μεντιλίμπαρ που προσπαθούσε με τρικ και τους μικρούς να κάνει δουλειά. Το ότι αναλάμβανε συνέχεια ολόκληρη την ευθύνη για τις απώλειες, δεν θα έλεγε και πολλά αν αυτές συνεχίζονταν (ή αν συνεχιστούν βέβαια). Μήπως δεν ξέρουμε που ζούμε;

Τα κέρδη πέρα από τα προφανή

Ο πολύ διαβασμένος Ολυμπιακός της Τούμπας, του εξαιρετικά διαβασμένου για αυτό το ματς Μεντιλίμπαρ είναι μεγάλη παρακαταθήκη για το άμεσο μέλλον των Ερυθρολεύκων. Ασφαλώς και -από την πλευρά τους- πρέπει αυτό να επιβεβαιωθεί και στο ντέρμπι με την ΑΕΚ. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό το ματς που θα κρίνει κάτι, όσο το αν η ομάδα θα συνεχίσει να προοδεύει. Τον Κωστούλα τον είχαμε δει ξανά και όποιος δεν βιάζεται, ήξερε τι μπορεί να περιμένει από αυτόν. Στον ρόλο που του δόθηκε σε αυτό το ματς ανταποκρίθηκε μαεστρικά, όντας μια ταχύτητα επάνω και σε αντίληψη από τους (έμπειρους) αντιπάλους του σε πολλές φάσεις. Εγκαταλείποντας και το τρικ με τον Ροντινέϊ δεξί εξτρέμ, αφού φανερά πλέον ο Βραζιλιάνος και έβγαζε και κούραση και άρχισε να...βολεύεται περισσότερο απ' όσο έπρεπε στη συγκεκριμένη θέση, έκανε την έκπληξη με Τσικίνιο και παράλληλα επένδυσε στον Ντάνι Γκαρθία στο κέντρο προφανώς κρίνοντας πως -πλέον- μπορεί να είναι αρχίσει να είναι ο νέος Ιμπόρα του. Πέρα από τους γνωστούς που διέπρεψαν, ο Ισπανός μαζί με τον Στάμενιτς και τη μαχητικότητα που έβγαλε, ήταν δύο νέα κέρδη για τον Ολυμπιακό από αυτό το ντέρμπι. Και ο Μεντιλίμπαρ έχει απόλυτη ανάγκη και για άλλους παίκτες που μπορούν να προστεθούν σε αυτούς που τραβάνε το κάρο σε Ελλάδα και Ευρώπη, για να βελτιώνεται πραγματικά η ομάδα του. Προς αυτή την κατεύθυνση ήταν και το μήνυμα στον... “παρτάκια” Βέλντε και τον “φλατ” Ολιβέϊρα, που έμειναν εκτός αποστολής. Και αν έρχονται οι νίκες, μπορεί να λαμβάνονται και τα μηνύματα. Αλλιώς (στις αποτυχίες) οι απόντες είναι πάντα οι καλύτεροι...

Προβάδισμα αν βρει ισορροπία

Ξέρω ότι είναι νωρίς να μιλάμε για οτιδήποτε, όταν ζούμε για πρώτη φορά εξέλιξη όπως αυτή της τρέχουσας Super League. Όχι μόνο η διαφορά τριών βαθμών του πρώτου από τον έκτο, αλλά και αυτή των 14 του πρώτου από τον τελευταίο είναι μικρή, σε αυτό τον αριθμό αγώνων. Και ακόμα περισσότερο μετράνε τα “ζόρια” που απαιτούνται για να κερδίσεις οποιονδήποτε. Πέρα από το...ξύρισμα του γαμπρού που θα το δούμε τον Μάϊο, οπότε όλοι τώρα (και καλά κάνουν) ελπίζουν, δεν μπορούμε να μην μετράμε το ποιος δείχνει να βελτιώνεται πραγματικά. Και εκεί αν ο Ολυμπιακός βρει ισορροπία μπορεί να αποκτήσει προβάδισμα ώστε στην τελική ευθεία να μπει με πλεονέκτημα. Επίσης θεωρώ απίθανο να διατηρηθούν μέχρι τέλους αυτές οι διαφορές, τουλάχιστον ανάμεσα στους πέντε(;) διεκδικητές. Κάποιος είτε δεν αντέξει ο ίδιος, είτε θα δει κάποιους από τους άλλους να βρίσκουν ρυθμό και να αυξάνουν τη διαφορά. Αλλά αυτά είναι και λίγο...μαντεψιά. Ας μείνουμε στο ότι πέρα από οποιαδήποτε οπαδική προσέγγιση, ο Μεντιλίμπαρ (αλλά και ο Ολυμπιακός με την εξαιρετική δουλειά του στις υποδομές τα τελευταία χρόνια) προσφέρθουν και μια ανάσα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Στα μάτια μου η ντροπαλή, παιδική (πάντα θα μου κάνει εντύπωση η...αναντιστοιχία προσώπου και αγωνιστικής απόδοσης αυτού του παιδιού) φυσιογνωμία του Μουζακίτη στο τετ α τετ της υποδοχής του από τον Ιβαν Γιοβάνοβιτς στην αποστολή της εθνικής ανδρών, είναι μια όμορφη εικόνα προόδου και αποδοχής του ταλέντου και της δουλειάς.