Ο Μανού Γκαρθία είναι ο βασικός εκφραστής του απρόβλεπτου και συναρπαστικού

Το απρόβλεπτο είναι και συναρπαστικό. Ακόμη και τις φορές που δεν έχει την επιθυμητή κατάληξη. Ίσως γιατί φανερώνει μια μοναδική σκέψη, αυτή που δεν αναπτύσσεται στο μυαλό των πολλών. Γι’ αυτό είναι μοναδικό. Ποδοσφαιρικά είναι και δυσεύρετο γιατί αυτός ο ένας διαφέρει από τους υπόλοιπους, επιχειρώντας κάτι που αποφεύγουν οι πολλοί. Η απόφαση δεν είναι απλή καθότι η απόσταση μεταξύ… αναγνώρισης και απαξίωσης είναι εκκωφαντικά μικρή, ειδικά σε αδηφάγα περιβάλλοντα σαν αυτό του ελληνικού ποδοσφαίρου. Χρειάζεται περίσσεια αυτοπεποίθηση και υψηλή τεχνική σε επίπεδο αριστουργηματικής καλλιτεχνίας. Για τον Μανού Γκαρθία, προφανώς δεν αμφέβαλε κανείς ότι διαθέτει το δεύτερο. Το πρώτο εξασφαλίστηκε προϊόντος του χρόνου κι έπειτα από ένα εξαιρετικά δύσκολο καλοκαίρι.

Έχει αυξηθεί το ακροατήριο του Ισπανού κατά την απαγγελία των ποιημάτων του. Αυτός προκάλεσε αυτή τη ραγδαία αύξηση γιατί φέτος επιχειρεί πράγματα τα οποία ούτε που διανοούταν να τα κάνει κατά την περσινή (μεταβατική) χρονιά. Φαντασία υπήρχε, όχι όμως και εμπιστοσύνη στα πόδια του. Όταν η αμφιβολία μπολιάζει μέσα στο μυαλό και στην ψυχή, οι εξεζητημένες ενέργειες σαν αυτές που έχει προσφέρει από την αρχή του Πρωταθλήματος περνούν από κόσκινο. Η ζωή του Μανού άλλαξε σ’ εκείνο το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό. Ίσως έπαιξε ρόλο και το υπόλοιπο casting παρόντων των Μόντσου, Σιφουέντες και Λορέν Μορόν με τους οποίους μιλά την ίδια γλώσσα. Σίγουρα λειτούργησε καταλυτικά εκείνη η εύστοχη εκτέλεση του τρίτου λεπτού. Τα πληγωμένα πόδια του απέκτησαν φτερά και πλέον είναι φανερό ότι νιώθει πως μπορεί να σκοράρει από παντού. Εξαφανίστηκε ο δισταγμός για εκτέλεση από μακρινή απόσταση ή μάλλον αντικαταστάθηκε από τη σιγουριά περί του αποτελέσματος. Το απέδειξε μια βδομάδα μετά από εκείνο το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό και μάλιστα μέσα στην Τούμπα. Κανείς δεν περίμενε την εκτέλεση από την κλειστή γωνία και κυρίως να «γλείψει» η μπάλα όλο το μήκος του πάνω διχτυού. Η σκέψη ήταν προϊόν ποδοσφαιρικής φαντασίας και η κατάληξη, προφανέστατα… ποιότητας.

Πόσοι περίμεναν, στο Αγρίνιο, την εκτέλεση στο πρώτο από τα δύο αριστουργήματα που πρόσφερε. Οι περισσότεροι θα επέλεγαν ένα «ξερό» σουτ, άλλοι μπορεί να πήγαιναν στο «κουντουπιέ». Αυτός είδε την κακή τοποθέτηση του τερματοφύλακα και πρόσφερε ένα γκολ σπάνιας ομορφιάς. Στην ιστορία της Stoiximan Superleague ελάχιστοι πρόσφεραν τέτοιες στιγμές. Κι αυτοί που το έκαναν ήρθαν ως ξακουστοί ποδοσφαιριστές και σεσημασμένοι εκτελεστές.

Το δεύτερο ποίημα διαγράφηκε βάναυσα και με τη σφραγίδα και του Γάλλου αρχιδιαιτητή Στεφάν Λανουά και προς απογοήτευση του ποδοσφαιρικού κοινού. Μέχρι και οι άσπονδοι εχθροί παραδέχονται ότι… «πρέπει να είσαι εχθρός του ποδοσφαίρου για να ακυρώσεις τέτοιο γκολ». Και πάλι ισχύουν τα ίδια πράγματα. Ελάχιστοι παίκτες θα σκέπτονταν να εκτελέσουν από αυτή την απόσταση. Ακόμη λιγότεροι έχουν την ικανότητα να τη στείλουν στα δίχτυα. Αυτός έκανα ξανά και τα δύο αλλά είδε το μελάνι να σβήνεται και το χαρτί να σκίζεται.

Αφήνοντας στην άκρη τα λογικά και τα παράλογα του ελληνικού ποδοσφαίρου και αυτά που μοιάζουν εξαιρετικά δυσνόητα για κάθε υγιή νου, αυτά που κάνει φέτος ο Μανού Γκαρθία είναι σπάνια στο είδος τους. Στοιχειοθετούν μια επιστροφή την οποία ελάχιστοι περίμεναν, εκτός φυσικά του Άκη Μάντζιου του οποίου η γλώσσα «μάλλιασε» από το περασμένο καλοκαίρι επιμένοντας ότι ο Ισπανός θα κριθεί μόνο μετά από κανονική προετοιμασία. Είχε προηγηθεί εξάλλου ο ένας χρόνος εκτός δράσης λόγω διαδοχικών επεμβάσεων. Μια λανθασμένης και μιας σωστής. Ο 26χρονος ήδη ισοφάρισε τα περισσότερα γκολ του σε μια σεζόν. Κανονικά θα έπρεπε να είχε ξεπεράσει και τα τέσσερα. Πιο σημαντική είναι όμως η ανάσα του για ποδόσφαιρο. Βίωσε εξαιρετικά δύσκολη περίοδο, σε σημείο αμφισβήτησης και του εαυτού του. Τώρα ζει ξανά αυτό που είχε φανταστεί όταν αποφάσισε να έρθει στην Ελλάδα και μαζί με τη χαρά του, χαίρονται κι αυτοί που έχουν το προνόμιο να τον παρακολουθούν από κοντά…