Ο Άρης κατάλαβε ότι κάθε βδομάδα θα πρέπει να κάνει το τέλειο παιχνίδι και με τον Βόλο έκανε το χειρότερo!

Υπάρχουν πολλοί τρόποι προσέγγισης ενός αποτελέσματος. Είναι το αγωνιστικό κομμάτι στο οποίο ο Άρης πήρε βαθμό χαμηλότερο της βάσης, η προσέγγιση του παιχνιδιού από τον αντίπαλο ο οποίος προσπάθησε να περιορίσει τον καθαρό αγωνιστικό χρόνο με ξεκάθαρο στόχο την επιβολή του ρυθμού που τον σύμφερε και ο παράγοντας της διαιτησίας.

Ο τελευταίος είναι και ο λόγος που στην Ελλάδα ασχολούμαστε τόσο έντονα με τις «μεταγραφές» παραγόντων και δεν σημαίνει ότι διακατεχόμαστε από μανία μαζοχισμού ούτε ό,τι σκοπεύουμε να κάψουμε τους εγκεφάλους μας αλλά γιατί έχουμε εμπεδώσει ότι το παρασκήνιο είναι καταλυτικής σημασίας στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Υπάρχουν φορές όπου η διαιτησία είναι η καραμέλα που πιπιλίζουν οι ομάδες προς «κάλυψη κι απόκρυψη» των αδυναμιών τους, τούτο κάνουν εξάλλου και στο εξωτερικό, αλλά στη χώρα του υψηλού βαθμού διαφθοράς (όπως έγραψε πρόσφατα και ο Βασίλης Σαμπράκος) δεν υπάρχουν μόνο εμμονές αλλά και πραγματικότητες. Για παράδειγμα, ο Άκης Μάντζιος δεν θέλησε να πει το παραμικρό για την περιβόητη φάση του πέναλτι προσεγγίζοντας (αποκλειστικά) αγωνιστικά την ήττα της ομάδας του, τούτο όμως δεν σημαίνει ότι δεν έμεινε με την απορία.

Αγωνιστικά, στους δύο τελευταίους αγώνες ο Άρης διαπίστωσε με άσχημο τρόπο ότι κάθε βδομάδα θα πρέπει να αγγίζει την τελειότητα. Υπερβολικό; Μάλλον όχι.

Προσωπικά αυτό αντιλήφθηκα και η αναφορά δεν σχετίζεται μόνο με το πέναλτι που έδωσε και τελικώς ακύρωσε (προς έκπληξη όλων) ο Πέτρος Τσαγκαράκης από τα Χανιά αλλά στη συνολική διαχείριση του αγώνα. Ένας διαιτητής οφείλει να προστατεύει το ποδόσφαιρο, να σέβεται αυτούς που έδωσαν χρήματα για να αγοράσουν εισιτήριο και να λειτουργεί προς την κατεύθυνση αύξησης του καθαρού ποδοσφαιρικού χρόνου.

Τούτος έκανε το αντίθετο. Η πρώτη παρατήρηση για καθυστέρηση έγινε στο 88’ κι ενώ ο στόχος του (εξαιρετικού τακτικά) Βόλου ήταν ξεκάθαρος. Στη φάση του πέναλτι, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για το χέρι του Μύγα και ο VARίστας Πολυχρόνης τον κάλεσε για να αναθεωρήσει την απόφασή του οδηγώντας του σε σοβαρό λάθος. Το δεύτερο αντίστοιχο σε ισάριθμους τελευταίους αγώνες.

Στις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί, είναι φανερό ότι ο Άρης θα πρέπει να πιάνει το μάξιμουμ των δυνατοτήτων του σε κάθε αγωνιστική γιατί προσλήψεις παραγόντων δεν θα κάνει. Απέναντι στον Βόλο έπραξε το ακριβώς αντίθετο. Η εικόνα του έβγαλε απελπισία ή μάλλον ο τρόπος έκφρασής του στην επίθεση.

Ο καλύτερος τρόπος για να πει ψέματα στον εαυτό του είναι να ισχυριστεί τη στατιστική του αγώνα η οποία δείχνει 15 τελικές προσπάθειες και υψηλότατο ποσοστό κατοχής μπάλας. Μύθος. Σε γεμάτο 90λεπτο οι «κίτρινοι» δεν είχαν ουσιαστική στιγμή.

Αυτές τις δύο του Ζαμόρα – μαζί με την στραβοκλωτσιά – ο οποίος όμως είχε περισσότερες στιγμές από τον Λορέν Μορόν ο οποίος έπαιξε 90+ λεπτά. Αμφιβάλλω αν στη φάση του δοκαριού είχε στόχο να εκτελέσει εκτός περιοχής. Μάλλον ήταν ένα από τα 48 γεμίσματα που έκανε η ομάδα του.

Το τελευταίο έχει την αξία του γιατί αν προσθέσει κανείς τα γεμίσματα που είχε ο Άρης στα παιχνίδια με Αστέρα, Ολυμπιακό και Λαμία θα φτάσει τα 47. Ένα λιγότερο δηλαδή σε σχέση με τα αποψινά. Αυτό το στατιστικό στοιχείο δείχνει ότι οι «κίτρινοι»… κολύμπησαν σε αχαρτογράφητα νερά γιατί βγήκαν ολοκληρωτικά έξω από το παιχνίδι τους εν αντιθέσει με τον Βόλο ο οποίος πήγε το παιχνίδι έτσι όπως ακριβώς ήθελε «τσιμεντώνοντας» τους διαδρόμους.

Οι δύο στόπερ έκλεισαν εξαιρετικά τον Μορόν νιώθοντας μηδενικό κίνδυνο από τους ακραίους (Σίστο, Σουλεϊμάνοφ) καθώς τα αμυντικά χαφ (Τσοκάνης, Γκλάβτσιτς) ήλεγξαν σχεδόν σε απόλυτο βαθμό τις κινήσεις του Μανού Γκαρθία.

Ο Άρης της ταχύτητας, της έντασης και των διαδοχικών εναλλαγών κινήσεων έγινε τρομερά προβλέψιμος και κατέληξε ακίνδυνος. Η είσοδος των Χοσέ Σιφουέντες, Κλέιτον Ντιαντί στις αρχές του δεύτερου μέρους καλλιέργησε αισιοδοξία αλλά μετά τα 10-15 πρώτα αγωνιστικά λεπτά άρχισε η σταδιακή πτώση.

Ο Βόλος συνέχισε να κρατά τον Άρη μακρά της περιοχής γι’ αυτό εξάλλου μόλις δύο σουτ έγιναν εντός αυτής και μάλιστα αυτό ήταν η στραβοκλωτσιά του Ζαμόρα. Μετά από ένα σημείο η πίστη έγινε απελπισία και καθώς το καθαρό μυαλό επίσης δεν υπήρχε, η κατάσταση έγινε εξαιρετικά διαχειρίσιμη για τον Βόλο και μη αναστρέψιμη για τον Άρη.

Θαρρώ ότι το αποψινό ήταν το χειρότερο παιχνίδι για τον Άρη διότι ακόμη και σ’ αυτό της Κρήτης με τον ΟΦΗ έβγαλε ένα εξαιρετικό ημίωρο, ασχέτως της ήττας. Απόψε είχε μια κουραστική φλυαρία κι ενώ θα έπρεπε να… τρώει σίδερα με τους περίπου 20.000 φιλάθλους που βρέθηκαν στις κερκίδες οι οποίοι μάλιστα λειτούργησαν υποστηρικτικά παρότι αυτό που έβλεπαν ήταν ουδόλως ικανοποιητικό.

Εν τέλει, η ομάδα του Άκη Μάντζιου πρέπει να βρει τρόπο αντίδρασης για να παραμείνει εντός της τετράδας που αποτελεί τον κύριο στόχο, οπότε, έφτασε η στιγμή να δείξουν όλοι την προσωπικότητά τους.