ΑΕΚ: Στο Φάληρο ψάχνοντας την ομάδα του Πελάδο...

• Η 11άδα που δεν βγήκε και οι αλλαγές που δεν έγιναν...

Σημείωνα σε τούτο εδώ το χώρο μας, στο blog μου, το Σάββατο το βράδυ, πως στο ντέρμπι μεταξύ Ολυμπιακού και ΑΕΚ δεν κρίνεται τίποτα σοβαρό, βαθμολογικά προφανώς, κάτι που είναι αυταπόδεικτο αφού οι πέντε ομάδες παραμένουν σε απόσταση η μία από την άλλη, όχι περισσότερο από μια νίκη... Από αυτή τη πλευρά δεν προκύπτει τεράστια ζημιά, στην προκειμένη περίπτωση στην Ένωση, αλλά και στον Ολυμπιακό αν ήταν στη θέση του ηττημένου. Ωστόσο εκτιμώ ότι αντιλαμβάνεται κανείς, ακόμη και 5χρονο παιδί, πως προφανώς όταν η ήττα συνοδεύεται με τέτοια εικόνα, όπως αυτή που είχαν οι κιτρινόμαυροι με μεγάλη ευθύνη του Ματίας Αλμέιδα, αλλά και τέτοιο σκορ (4-1), το πρόβλημα γίνεται ακόμη μεγαλύτερο και δεν αφορά μόνο την βαθμολογία, αντίθετα την ξεπερνάει, την αφήνει πίσω, δημιουργεί μεγαλύτερα θέματα...

Διότι κλονίζεται όλο το σκηνικό... Η εμπιστοσύνη στον προπονητή και το πλάνο του (στο Φάληρο δεν υπήρχε τέτοιο που να είδαμε στην πράξη), η πίστη στους ποδοσφαιριστές και την ανταπόκριση, ακόμη και σε μεγάλο βαθμό η στήριξη από τον κόσμο... Η εσωστρέφεια κάνει μεγαλύτερη ζημιά και ειδικά σε μια εύθραυστη κατάσταση όπως είναι η ΑΕΚ αναμενόμενα ακόμη με νέα ιδιοκτησία και δεδομένα στη καθημερινότητά της. Το πιο σημαντικό όμως είναι πως φτάνεις σε μια ήττα όπως αυτή στο "Καραϊσκάκης" από τον καλύτερο Ολυμπιακό σε όλα τα επίπεδα σαν ομάδα, από τον πάγκο του έως το χορτάρι. Και το πρόβλημα είναι αυτό για την ήττα και είναι μεγαλύτερο από τα τέσσερα γκολ που δέχτηκε η Ένωση (εκ των οποίων τα τρία προσέφερε).

Είναι μεγάλη αλήθεια ότι σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού η σκέψη μου ήταν μια ενώ παρακολουθούσα το ματς με καλούς φίλους μου, σκεφτόμουν εμμονικά το ίδιο πράγμα, είχα το ίδιο συνέχεια στο μυαλό μου: "ψάχνοντας στο Φάληρο την ΑΕΚ του Πελάδο". Σε κάποια φάση σταμάτησα να εστιάζω αποκλειστικά στην Ένωση και πρόσεξα τον Ολυμπιακό του Μεντιλίμπαρ και τότε... συνάντησα (σε έναν βαθμό και με διαφορές σημαντικές) την ομάδα του Αλμέιδα, εκείνη της πρώτης σεζόν. Όχι μόνο για την ένταση, τα τρεξίματα, την πίεση, αλλά κυρίως για την επιθυμία, την προσπάθεια, την λύσσα! Η ΑΕΚ βρισκόταν σε κατάσταση αντίστοιχη αυτής που βάζουμε τα κινητά μας εν ώρα πτήσης: flight mode, τη στιγμή που το μάτι των αντιπάλων δεν γυάλιζε απλά, είχε... γυρίσει!

Η 11άδα που δεν βγήκε και οι αλλαγές που δεν έγιναν...

Δεν γνωρίζω αν τελικά στο ενδεχόμενο που ξεκινούσε ο Πινέδα δεν θα είχαμε το ίδιο αποτέλεσμα. Εμπέδωσα όπως και όλοι θαρρώ για πολλοστή φορά ότι είναι απαραίτητος ο διεθνής Μεξικανός (ειδικά στα ντέρμπι), όσο ο Περέιρα παλεύει, χωρίς επιτυχία έως τώρα, να το βρει. Φιλότιμος είναι, προσπαθεί, το ψάχνει, αλλά δεν είναι εκεί που πρέπει και απαιτεί η ανάγκη για την ΑΕΚ και αυτά τα ματς. Όχι ότι ο Αργεντινός μέσος ήταν ο χειρότερος, οι δίπλα του στα χαφ ήταν σε ακόμη πιο κακή βραδιά, Μάνταλος και Γιόνσον δεν ήταν σε καμία περίπτωση μέσα στο ματς με τον Δανό (ελέω και Ρότα) να γίνεται και μοιραίος σε ένα από τα τρία γκολ που πρόσφερε η ΑΕΚ στον αντίπαλό της (και στα τρία δυστυχώς μέσα ο διεθνής δεξιός μπακ).

Όχι ότι υπήρχε και κάποιος που μπορείς να γράψεις ότι πήγε καλά, μόνο ο Πάολο Φερνάντες (και δεν κατάλαβα την αλλαγή του) και ο Μαρσιάλ που έκανε το γκολ, έδωσε και ένα έτοιμο στον Λιβάι που δεν ήταν καλά και τελείωσε τη φάση στην εστία μεν, με παράλληλο πλασέ δε, με αποτέλεσμα να μη βρει το γκολ που ίσως, δεν το νομίζω αλλά, την έβαζε ξανά στο ντέρμπι, έστω για λίγο... Ωστόσο ο Γάλλος παικταράς αναμενόμενα δεν έδινε βοήθειες στον Χατζισαφί που ήταν εύκολο να το διαβάσει ο οποιοσδήποτε προπονητής, με αποτέλεσμα ο Κωστούλας να πηγαίνει στη πλευρά του Ιρανού και με τους Ζέλσον Μαρτίνς και Ρόντινει να του κάνουν τη... ζωή δύσκολη!

Ωστόσο πρέπει να είμαστε ειλικρινείς, η 11αδα που επέλεξε ο Ματίας Αλμέιδα είχε λογική έπειτα από νίκες και κυρίως γιατί έβαζε παίκτες με τη λιγότερη αποχή ρυθμού ελέω διακοπής. Ωστόσο δεν είχε λογική ότι δεν άλλαξε πρόσωπα στην ανάπαυλα με αποτέλεσμα φυσικά, παρά το 1-1 που κολάκευε αλλά καιέμοιαζε, και ήταν, πολύ για την ΑΕΚ του πρώτου 45λεπτου, να υπάρχει ακριβώς η ίδια εκνευριστική εικόνα με παικτες μάλλον νωχελικούς, σίγουρα όχι στο ματς, χωρίς νεύρο, λύσσα, ψύχωση για να αλλάξει η εικόνα και να εκμεταλλευτούν το δώρο του ίδιου του αγώνα. Τη στιγμή που εκτός αποστολής έμειναν παίκτες οι οποίοι, εφόσον δεν είχαν θέμα, χρειάζονται σε αυτά τα ματς (Ελίασον για παράδειγμα).

Σε κακή βραδιά ο Πελάδο, στη χειρότερή του βασικά, από τη στιγμή που ανέλαβε τη τεχνική ηγεσία της Ένωσης. Υπάρχουν κι αυτές οι βραδιές για παίκτες και προπονητές (το είδαμε πέρυσι στον Ολυμπιακό με τον ΠΑΟΚ και τούμπαλιν).

Το θέμα είναι αφού έπεσες αν θα καταφέρεις να σηκωθείς, κάτι που ως γνωστόν, επιβάλλεται και δη για την ΑΕΚ του Αλμέιδα...

Υγ: Πολλοί με ρωτάτε και γενικά προσπαθούν να καταλάβουν τη δήλωση του Μάριου Ηλιόπουλου, σχετικά με το αν αυτό το ελάχιστο που είπε, κρύβει από πίσω πολλά περισσότερα. Πρόκειται για νέα ιδιοκτησία και μέσα από τη σεζόν που τρέχει και έως το επόμενο καλοκαίρι θα την γνωρίζουμε, θα τη μαθαίνουμε, θα την καταλαβαίνουμε. Οπότε υπομονή... Θα είναι λάθος και ίσως αποδειχθεί άδικο αν επιχειρήσει κανείς να μπει σε διαδικασία μετάφρασης...