Άρης: Ούτε σταγόνα εγωισμού

Η ανάληψη της ευθύνης μιας κάκιστης εμφάνισης εντάσσεται στις πρωτοβουλίες που οφείλει να πάρει ο αρχηγός μιας αγέλης και προς αυτήν την κατεύθυνση, προφανώς ο Άκης Μάντζιος έπραξε απολύτως σωστά. Αν και θεωρώ ότι βάσει της εικόνας στην OPAP ARENA το πρόβλημα ήταν σαφέστατα μεγαλύτερο σε σχέση με την τακτική προσέγγιση. Λένε ότι το ποδόσφαιρο είναι παιχνίδι λαθών μα στην πραγματικότητα, πρωτίστως, είναι αγώνας θέλησης και καρδιάς. Προϊόντος του χρόνου, ένα σοβαρό λάθος μπορεί να καλυφθεί, δεν ισχύει το ίδιο με την λιγοψυχία. Αυτό ήταν το πλέον αντιπροσωπευτικό στοιχείο του χθεσινού Άρη.

Μια ομάδα που φόρεσε κουστούμι λες και πήγε στα εγκαίνια του «Μετρό» Θεσσαλονίκης απέναντι σ’ άλλους έντεκα οι οποίοι χρωμάτισαν τα πρόσωπά τους, πήραν άγριες εκφράσεις και πήγαν για πόλεμο. Ναι, τακτικά ο Σιμάνσκι «κατάπιε» τον Μανού Γκαρθία στην έξυπνη τοποθέτηση man to man του Ματίας Αλμέιδα. Πράγματι, στη δεξιά πλευρά της άμυνας του Άρη ο Μαρσιάλ – μαζί με τον Πινέδα – έκαναν πάρτι βάζοντας στη μέση τον ολομόναχο Ούγκο Μάγιο, αλλά το παιχνίδι δεν κρίθηκε βάσει της τακτικής προσέγγισης αλλά στη δύναμη, την προσωπικότητα και τον αθλητικό εγωισμό του καθενός.

Και οι δύο πληγωμένοι ήταν αλλά η ΑΕΚ ξέχασε τις πληγές της ή τουλάχιστον προσπάθησε να τις επουλώσει καθώς ο Άρης ήταν με το ιώδιο στο χέρι αποφεύγοντας τις επαφές. Έτσι δεν πας… στον πόλεμο. Καλύτερα να κάτσεις στο σπίτι σου.

Στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου, η στατιστική έγραψε 71% κατοχή μπάλας υπέρ της ΑΕΚ αλλά η εικόνα ήταν πιο αφοπλιστική. Κερδισμένη σε όλες τις προσωπικές μονομαχίες, μονίμως σε φάση επίθεσης απέναντι σε μια ομάδα της οποίας ο άξονας βυθίστηκε στα έγκατα της Φιλαδέλφειας καθώς ο Λορέν Μορόν που και που έκανε ένα σπριντάκι για το θεαθήναι και ήταν μονίμως εκτός θέσης. Οι ακραίοι επιθετικοί ήταν άφαντοι και η άμυνα παραπατούσε. Για παράδειγμα, στο πρώτο γκολ της ΑΕΚ ο Γιάκουμπ Μπράμπετς βρέθηκε με τον Λιούμπισιτς στη γραμμή της μεγάλης περιοχής και ο κοντούλης Φρίντεκ με τον Μουκουντί εντός της μικρής. Γλίστρησε κιόλας, να το 1-0. Η ΑΕΚ λειτούργησε έξυπνα και ο Άρης με αφέλεια.

Η ένδειξη αθλητικού εγωισμού έπειτα από την ανάπαυλα είναι ό,τι λιγότερο περιμένει κανείς από μια ομάδα η οποία στοχεύει στην τετράδα της Stoiximan Superleague. Μπορεί να μην έρθει η ισορροπία, τουλάχιστον όμως δείξε ότι αυτό θέλεις να πετύχεις. Άλλα δύο γκολ στο δεύτερο ημίχρονο κι αν δεν υπήρχαν οι σωτήριες επεμβάσεις του Χουλιάν Κουέστα, θα ήταν περισσότερα. Στο τρίτο γκολ της ΑΕΚ ο Σιφουέντες επιδεικνύει ωχαδερφισμό και σπρώχνει τον Λιούμπισιτς, αντί να κάνει τρία βήματα για να του κλείσει τον διάδρομο. Ο Φαμπιάνο έχει αντίστοιχη ευθύνη. Στο δε τέταρτο, κανείς δεν πάει στον Πιερό, κανείς επίσης δεν καλύπτει τις off ball κινήσεις των υπολοίπων της ΑΕΚ. Τρεις στον αριθμό κοιτούν την εκτέλεση κλείνοντας και το οπτικό πεδίο του τερματοφύλακά τους.

Ζήτημα δεν είναι η απώλεια στοιχείων παιχνιδιού αλλά η ολοκληρωτική αλλαγή αγωνιστικής συμπεριφοράς. Χθες, η πρώτη ουσιαστική τελική προσπάθεια έγινε στο 72’. Με τον Βόλο ήταν στο 88’. Συνολικά στα δύο παιχνίδια, τα δάχτυλα μιας παλάμης φτάνουν και περισσεύουν για να αποτυπώσουν τις πραγματικές στιγμές που είχε αυτή η ομάδα για γκολ. Και στη φάση που βρίσκεται το Πρωτάθλημα όπου ξεχωρίζουν οι άντρες από τα παιδιά, ο Άρης λειτουργεί σαν μαθητούδι του Δημοτικού. Δέχεται εύκολα την απώλεια, βγάζει μηδενική αντίδραση και ο εγωισμός του είναι συντριπτικά χαμηλότερος σε σχέση με αυτό που απαιτείται να έχει μια ομάδα η οποία θέλει να κάνει πορεία Πρωταθλητισμού.

Τώρα υπάρχει ο αγώνας του Κυπέλλου ο οποίος προφανώς είναι διαφορετικός αλλά η ΑΕΚ θα μπει στο χορτάρι του «Κλ. Βικελίδης» με δύο πλεονεκτήματα. Το 1-0 του πρώτου αγώνα αλλά και της επιβλητικής χθεσινής νίκης. Ο Άρης καλείται να βγάλει αγωνιστικό εγωισμό, να δείξει σημάδια ζωής και μετά να φροντίσει στην αξιοποίηση του βατού προγράμματος που έχει να διαχειριστεί. Με εικόνα σαν τη χθεσινή, θα κάνει μια τρύπα στο νερό. Αν επιστρέψει στον Σεπτέμβρη και τον Οκτώβρη, κάτι μπορεί να γίνει…