Οι «πεταμένοι βαθμοί» είναι αυτοί που κάποιοι τους κέρδισαν

• Παίζουν και οι άλλοι και το κάνουν αποτελεσματικά
• Και εκτός γηπέδου... καλά περνάμε
• Και ο Μεντιλίμπαρ... το βιολί του!

Αποχαιρετήσαμε τον πιο “διασκεδαστικό” πρώτο γύρο στην πολυτάραχη ιστορία της αγαπημένης μας Stoiximan Super League και έχουμε κάθε δικαίωμα να λέμε “πάντα τέτοια”. Η αφεντιά μου το λέει βέβαια, οπότε μη σας πάρω στο λαιμό μου. Μπορεί να είστε από αυτούς που θέλουν να κερδίζει παντού και πάντα η ομάδα σας ακόμα και όταν ψιλό (ή πολυ) σέρνεται. Ακόμα και όταν οι επιλογές προπονητή, παικτών, τεχνικού διευθυντή δεν είναι και οι καλύτερες (για τη διοίκηση δεν γράφω, αφού δεν την επιλέγει κανένας). Όπως και να είναι τα πράγματα νίκη θέλει ο οπαδός. Και καλά κάνει, αφού το πρωτάθλημα δεν είναι όπως τα χαρτιά που παίζαμε μικροί (τις γιορτές) στην οικογένεια με...φασόλια και κέρδος κανένα χαρτζιλίκι, αν είχε κέφια ο παππούς.

Στον απολογισμό του πρώτου γύρου και ξεκινώντας από τα “μεγάλα παιδιά”, αν κάτι κοινό υπάρχει μεταξύ τους είναι οι “βαθμοί που πέταξαν”. Το τοποθετώ σε εισαγωγικά όπως γράφεται, κατά κόρον. Κάπως έτσι καταγράφονται οι απώλειες που είχαν και ήταν για όλους πολλές και αρκετά οδυνηρές. Από μόνη της αυτή η προσέγγιση φανερώνει και το πόσο (παραδοσιακά) κακομαθημένοι είναι οι...προύχοντες. Το “πέταξαν”, οι “πεταμένοι” βαθμοί κ.λ.π, είναι η συνέχεια της νοοτροπίας ότι οι υπόλοιποι -από τους 4-5 και κάτω- απλά παίζουν για να συμπληρώνουν το ντεκόρ στο πρωτάθλημα και ότι οι απαιτήσεις τους πρέπει να περιορίζονται στις μεταξύ τους αναμετρήσεις για να διεκδικήσουν καμία θέση (αν περισσέψει) για την Ευρώπη, αλλά -κυρίως- την παραμονή στην κατηγορία.

Παίζουν και οι άλλοι και το κάνουν αποτελεσματικά

Το “πέταξαν βαθμούς” μας πάει στο ότι οι “μεγάλοι” δεν είναι καλοί και όχι ότι έγιναν καλύτεροι οι υπόλοιποι. Δεν θα μπω στη διαδικασία να το αναλύσω αυτό για να δούμε αν ισχύει, αλλά υπάρχει ένα απλό τεστ που μπορεί να μας βοηθήσει. Πόσες ομάδες προχώρησαν στις (με περισσότερες ομάδες στην League Phase) ευρωπαϊκές διοργανώσεις και τι ακριβώς κάνουν εκεί. Τις απαντήσεις τις γνωρίζουμε όλοι. Αλλά ακόμα και αν καταλήξουμε ότι οι “μεγάλοι” κόντυναν, τι πρέπει να κάνουμε δηλαδή; Να... σβήσουμε την τρέχουσα σεζόν από την ιστορία και να κάνουμε restart στο παιχνίδι, όπως κάναμε στο football manager (αλήθειες να λέμε) όταν δεν μας βόλευε;

Το έχω επισημάνει αρκετές φορές, το κάνω ακόμα μια... Η διαφορά των μόλις εννέα βαθμών του πρώτου από τον έβδομο, αλλά κυρίως το γεγονός πως ο τελευταίος έχει κόψει βαθμούς από τρείς “μεγάλους”, ενώ αντίστοιχες... πειρατείες έχουν κάνουν και ομάδες που είναι στο κάτω μισό της βαθμολογίας, μας πάει σε αυτό που εμείς οι παλαιότεροι το λέγαμε... “Αγγλία γίναμε”. Και εδώ που τα λέμε, αυτό, από τη μία κάνει τους οπαδούς των μεγάλων να μελαγχολούν, από την άλλη τους επιτρέπει να παίρνουν και τις ανάσες τους βλέποντας τους βασικούς τους αντιπάλους να μην ξεμακραίνουν και την ελπίδα για τον τίτλο να παραμένει ζωντανή.

Κάπου εδώ μπαίνει το ερώτημα, αν όντως υπάρχει η ελπίδα να γίνουν και οι ίδιοι καλύτεροι. Και αν όλοι (οι διεκδικητές) θα γίνουν καλύτεροι. Και γιατί να μην γίνουν ακόμα καλύτεροι κάποιοι από τους από κάτω που κόβουν ήδη βαθμούς; Ισχύει το “πόσο χειρότερα να παίξουμε” που λέγεται; Βλέπετε σε τέτοιου είδους θέματα η προσέγγιση (“αν βελτιωθώ εγώ δεν παίζομαι”!) είναι περίπου όπως όταν φωνάζουν οι “μεγάλοι” για τη διαιτησία. Ο καθένας βλέπει μόνο τη δικιά του πλευρά. Στέκονται πάντα στις φάσεις που θεωρούν ότι (ή όντως) έχουν αδικηθεί και ποτέ δεν κοιτάνε από την άλλη πλευρά. Όχι για σφυρίγματα που δεν πήρε ο αντίπαλος τους στον ίδιο αγώνα, αλλά και σε άλλη ματς που στο τέλος τους (αφού νίκησαν) μάθαμε πόσο υπέροχα έπαιξαν, αλλά τις φωνές του “μικρού” τις πήρε ο αέρας. Είναι βέβαια γνωστό ότι (και) το ποδόσφαιρο έχει μέσα του μπόλικη υποκρισία. Όπως και θεατρικότητα.

Και εκτός γηπέδου... καλά περνάμε

Σε αυτό το σημείο έρχεται και το άλλο κομμάτι του πρώτου γύρου που χαρακτηρίζεται “διασκεδαστικό”, πέρα από το αγωνιστικό. Αυτό των αντιδράσεων. Μόνο αυτή την εβδομάδα είχαμε τέτοια παραδείγματα...

Στην ΑΕΚ μετά τη βαριά ήττα από τον Ολυμπιακό, γράφτηκαν και ειπώθηκαν φοβερά πράγματα και όχι μόνο σε οπαδικά μέσα. Το κορυφαίο όλων ήταν πως πριν το ντέρμπι υπήρχε ο φόβος ότι κάποιος είχε... “τρυπήσει” τα αποδυτήρια προς όφελος του αντιπάλου. Δεν ειπώθηκε ακριβώς έτσι; Ειπώθηκε κατά 90% έτσι και το άκουσα με τα αυτάκια μου. Σε πολλά ρεπορτάζ επίσης ήταν σαφές πως υπάρχει έντονη δυσαρέσκεια από παίκτες που δεν αγωνίζονται, καθώς οι πολλές “πλουμιστές” μεταγραφές έχουν μπερδέψει το rotation. Παράλληλα στη χαβούζα που λέγεται social media όποιος γούσταρε μοίραζε κατάρες και (στην καλύτερη περίπτωση) χιαστούς για πολλούς παίκτες και ΟΑΕΔ... για τον Αλμέϊδα. Το έκαναν οπαδοί άλλων ομάδων; Ασφαλώς όχι! Τα έγραφαν ρεπόρτερ άλλων ομάδων. Ασφαλώς όχι! Όλα αυτά έγιναν, κυκλοφόρησαν, ανακυκλώθηκαν μέσα στον περιβάλλον της ΑΕΚ.

Πάει όμως η Ένωση (και μπράβο της) και βγάζει αντίδραση, ρίχνει τέσσερα στον Άρη (ιδανικός εντός έδρας αντίπαλος σε τέτοιες περιστάσεις), τρέχουν όλοι αγκαλιάζουν τον Αλμέϊδα και όλο το γήπεδο φωνάζει το όνομά του. Υπέροχες στιγμές και συμφωνώ. Και μετά διαβάζουμε για την απάντηση στην τοξικότητα. Αλλά ποιος αμφισβήτησε τον Αργεντινό αν όχι κάποιοι μέσα στην ομάδα; Ποιοι έγραφαν όσα έγραφαν και έλεγαν όσα έλεγανς Και στο τέλος-τέλος ακόμα και αν ένας παίκτης είναι χωλωμένος με τον προπονητή του τι περιμένουμε; Όταν τρέχουν όλοι να τον αγκαλιάσουν να κάτσει παραπέρα; Αντε να το κάνουν ο Κριστιάνο και ο Μπαλοτέλι! Για κάποιον παίκτη της ΑΕΚ δύσκολο το βλέπω. Και σε αυτή την περίπτωση αναδεικνύεται ο παραλογισμός του να θεωρούμε ως κάτι σοβαρό τα social media τα οποία είναι απλά η δωρεάν εκτόνωση του κάθε πικραμένου που δεν έχει και καμία πρακτική αξία. Ή δεν θα έπρεπε να έχει όσον αφορά σοβαρούς οργανισμούς.

Πάμε και σε άλλο παράδειγμα. Στον ΠΑΟΚ. Μεγάλο (όντως) διπλό στην Τρίπολη, αυτονόητη (στα μάτια μου) νίκη επί της Ρίγα που προέρχεται από ένα πρωτάθλημα... όσα έρθουν και όσα πάνε και από εκεί που όλοι ήταν στα πατώματα, ξαφνικά σε μια βδομάδα αρχίσαμε να διαβάζουμε (μετά βεβαιότητας) για τον ΠΑΟΚ του Λουτσέκου που (όχι επανέρχεται αλλά) επανήλθε. Δηλαδή αρκούσε μια συνέντευξη Τύπου του Ρουμάνου, για να λυθούν όλα τα ζητήματα του Δικέφαλου όπως πχ γιατί δεν έχει φορ να σκοράρει. Εκεί λοιπόν που πάτησε γερά στα πόδια της η ομάδα για να εκτοξευθεί πάμε στο ότι ήρθε η διαιτησία να της κόψει τα φτερά, κόντρα στην Καλλιθέα. Σε αυτό το σημείο θα έλεγα (για όλους αυτούς που γκρινιάζουν μέχρι αηδίας κατά καιρούς για τη διαιτησία σε όλες τις ομάδες) πως οι δικαιολογίες είναι ο πιο ασφαλής δρόμος για να τα χάσεις όλα.

Ο Λουτσέσκου αυτός ήταν και αυτός θα είναι. Το έχει επιλέξει ο ίδιος, το έχει επιλέξει και ο ΠΑΟΚ του οποίου είναι η αιχμή του δόρατος ΚΑΙ επικοινωνιακά. Οι οπαδοί της ομάδας του θα τον λατρεύουν, αλλά και θα του τα χώνουν ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Αυτά που έχει πει είναι τόσο χοντρά, όσο και άλλα αντίστοιχα αρκετές φορές και από παράγοντες άλλων ομάδων. Θα σταθώ μόνο στο “θέλουν να το βουλώσω” που δείχνει πως ο ίδιος ο Λουτσέσκου έχει πείσει τον εαυτό του πως αυτά που λέει, πραγματικά ενοχλούν κάποιον, ότι θα φέρουν την επανάσταση και κάποιοι θέλουν να του στερήσουν την ελευθερία του λόγου. Θα έλεγα ότι μου κάνει εντύπωση αυτή η άποψη για κάποιον που ζει τόσα χρόνια στην Ελλάδα και προέρχεται από μια χώρα που (και λόγω ηλικίας) θα έπρεπε να γνωρίζει πως ακριβώς “φιμώνουν” κάποιον. Αν πω τώρα ότι ο ΠΑΟΚ δεν έκανε τις κινήσεις για να βάζει μπροστά και να μην μπάζει πίσω, προφανώς θα είμαι μέρος του συστήματος.

Στον Παναθηναϊκό λογικά είναι πιο συγκρατημένοι όλοι, αλλά και εδώ διαβάζω για “πεταμένους βαθμούς”. Ε λοιπόν με αυτή την εικόνα θα πω πως και λίγους έχει χάσει και πέστε να με φάτε. Το ότι κατάφερε κάπως να συμμαζέψει ο Ρουί Βιτόρια το γκρουπ αγωνιστικά και πνευματικά είναι σημαντικό, κυρίως για τη συνέχεια. Εκεί που είχε διολισθήσει το πράγμα με τον Αλόνσο τελειωμένο εδώ και καιρό στα μάτια και το μυαλό των παικτών του, το (τωρινό) -4 από την κορυφή είναι σα δώρο Χριστουγέννων. Από την άλλη - και παρά το σερί - ο κίνδυνος νέας “στραβής” φώναζε με τις φάσεις που δεχόταν το Τριφύλλι και στα ματς που πήρε με “μισό-μηδέν”. Στα μάτια μου οι Πράσινοι παραμένουν τέταρτο φαβορί στην κούρσα της διεκδίκησης του τίτλου και το κίνητρό τους είναι να εκπλήξουν τον εαυτό τους. Επίσης να πω πως όσο και αν εκτιμώ το κομμάτι της στατιστικής και των αριθμών, όπως και τους συναδέλφους που κάνουν δουλίτσα πάνω σε αυτά, τα περίφημα xGoals λένε μόνο ένα μέρος της αλήθειας για την αφλογιστία μιας ομάδας.

Και ο Μεντιλίμπαρ... το βιολί του!

Άρα στο φινάλε του πρώτου γύρου δύο πράγματα μπορούμε να κρατήσουμε ως θετικά. Το έναν είναι ασφαλώς ο ανταγωνισμός. Εδώ που φτάσαμε πιστεύω ότι η εικόνα θα είναι σε μεγάλο βαθμό η ίδια και στο δεύτερο γύρο. Ακόμα και αν δεν αντέξουν όλοι πέραν των “5” να είναι επικίνδυνοι, σίγουρα αυτοί που θα το καταφέρουν θα είναι περισσότεροι από άλλες σεζόν. Ειδικά (επαναλαμβάνω) όταν θα έχουν και κίνητρο για να αποφύγουν το γκρουπ του υποβιβασμού. “Σάκο του μποξ” δεν βλέπω σε αυτή τη διοργάνωση. Στο τέλος θα δούμε ποιος θα εισπράξει τα συγχαρητήρια που παίρνει στον πρώτο γύρο ο Παναιτωλικός.

Το άλλο θετικό αφορά ασφαλώς τον Ολυμπιακό και δεν έχει να κάνει με την πρώτη θέση. Αυτό αφορά τον οργανισμό του και τους οπαδούς του. Αλλά το να φτάσει να παίζει και με πέντε (στην Κρήτη) παίκτες από τις ακαδημίες του στη σύνθεσή του, συν τον επίσης νεαρό (ειδικά για τη θέση του) Πιρόλα, είναι κάτι πραγματικά καινούργιο και αισιόδοξο για το έρμο το ελληνικό ποδόσφαιρο. Το γράψαμε, το ξαναγράψαμε αλλά να σημειώσουμε την συγκυρία που το κάνει ο Μεντιλίμπαρ. Γιατί και αυτόν τον βοηθάει πολύ το ανταγωνιστικό πρωτάθλημα. Κανένας δεν “πετάει”, οπότε ο Βάσκος δεν έφτασε να παίζει το κεφάλι του κορώνα,γράμματα με τις απώλειες που υπήρξαν. Αλλά δεν θα νιώθει ποτέ ασφαλής αν τουλάχιστον ακόμα τρεις παίκτες από τις μεταγραφές του καλοκαιριού δεν αρχίσουν να του δίνουν σημαντικά πράγματα. Δεν θα βιαστώ να πω κάτι τέτοιο για τον Γουίλιαν (και λόγω αντοχών), αλλά πχ ο Στάμενιτς δείχνει ότι αρπάζει την ευκαιρία του. Βέβαια όλα αυτά μπορεί να ήταν ωραία αλλά όχι αποτελεσματικά για τον Ολυμπιακό, αν δεν είχε στη μηχανή του αυτόν που κάνει τη διαφορά. Τον Αγιούμπ Ελ Κααμπί.