«Έλα μωρέ, πού να πας με αυτόν...»

«Όχι μόνο εδώ αλλά σε όλους τους συλλόγους αυτό που συμβαίνει είναι πως δεν υπάρχει υπομονή. Βιαζόμαστε να κρίνουμε έναν παίκτη. Υπάρχουν πολλοί που γράφτηκε ότι δεν κάνουν. Για κάποιους παίκτες χρειάζεται χρόνος. Ένα Πρωτάθλημα διαρκεί 10 μήνες. Χρειάζεται υπομονή και να κρίνουμε έναν παίκτη όταν έχει περάσει κάποιος χρόνος», τάδε έφη Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ. Δεν είπε φυσικά κάποια μεγάλη σοφία ο προπονητής του Ολυμπιακού. Το 99% των προπονητών αν ρωτήσετε, πάνω-κάτω τα ίδια θα σας πουν. Γιατί ζουν τη διαδικασία εκ των έσω, δουλεύουν πάνω σ' αυτό το ρημάδι το ποδόσφαιρο που μοιάζει πια, στην ψηφιακή εποχή, η τοξικότητα που συγκεντρώνει να υπερκαλύπτει αρκετές φορές τη γοητεία του. Ο «Μέντι» κατέδειξε απλώς μια πραγματικότητα, την οποία οφείλουμε συχνά να θυμόμαστε όλοι όσοι ασχολούμαστε με την ασπρόμαυρη. Ακόμη και οι απλοί παρατηρητές.

Συμβαίνει, προφανώς, σε όλους και με όλους. Ακόμα και για τον Φώτη αναρωτιούνταν αρκετοί «πού να πας με τον Ιωαννίδη;» όταν πρωτοπήγε στον Παναθηναϊκό ως ταλέντο. Θυμάμαι τα σχόλια φίλων του Ολυμπιακού για τον Ιμπόρα στο ξεκίνημα της σεζόν και την αποθέωση μετά την κατάκτηση του Conference, τα όσα έχουν ακουστεί για τον Λάζαρο Ρότα και την αποθέωση μετά τη μεγάλη νίκη της Εθνικής στην Αγγλία. Η γελοιότητα των σχολίων μετά την ήττα της ΑΕΚ από τον Ολυμπιακό βέβαια δεν χρειάζεται καν σχολιασμό, απλώς την καταγράφω γιατί είναι ενδεικτική της νοοτροπίας που κυκλοφορεί εκεί έξω.

Η υπομονή στο ποδόσφαιρο δεν είναι απλώς μια δικαιολογία που χρησιμοποιούν οι προπονητές για να καλύψουν τυχόν λάθος επιλογές και να κερδίσουν χρόνο. Είναι μια πραγματικότητα, ένα βασικό στοιχείο για τη δημιουργία και την εξέλιξη ενός συνόλου. Υπάρχουν πάρα πολλοί παράγοντες που συντελούν σ' αυτό που ο παρατηρητής «καταναλώνει» τηλεοπτικά μέσα σε 90 λεπτά, παράγοντες που αρκετές φορές δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας, όμως επηρεάζουν τους δείκτες απόδοσης και την πνευματική κατάσταση ενός ποδοσφαιριστή, η οποία είναι «κλειδί».

Έχουμε δει αρκετούς ποδοσφαιριστές που εντάσσονται σε μια ομάδα ως απλά μέλη του rotation να εξελίσσονται σε πρωταγωνιστές, άλλους που έρχονται ως αστέρια να περνούν χωρίς να ακουμπήσουν, άλλους να κάνουν ένα κακό διάστημα και σταδιακά να ανεβάζουν απόδοση κ.ο.κ. Το κανονικό ποδόσφαιρο δεν είναι football manager. Συχνά παίζει ρόλο η επικοινωνία και ο τρόπος του οργανισμού να προστατέψει τη φήμη ενός ποδοσφαιριστή, αλλά αυτό αφορά περισσότερο τα παραδοσιακά Media. Στον αδηφάγο κόσμο των Social, δεν υπάρχει λογική. Κι όπως φάνηκε από το ματς της ΑΕΚ κόντρα στον Άρη, η πραγματική ζωή είναι διαφορετική από την ψηφιακή.

Θα αναρωτηθεί εύλογα κανείς, τι σημασία έχει τι γράφουν τα ανώνυμα trolls αν η ομάδα έχει σωστούς μηχανισμούς και δεν επηρεάζεται. Δεν είναι ακριβώς έτσι. Αρχικά γιατί οι περισσότερες ομάδες δεν έχουν τους σωστούς μηχανισμούς και η λανθασμένη ποδοσφαιρική νοοτροπία φωλιάζει εντός των οργανισμών, έπειτα γιατί τόσο οι διοικήσεις, όσο και οι άνθρωποι που φορούν τις φανέλες μπορούν να επηρεαστούν. Δεν υπάρχει μόνο άσπρο και μαύρο. Ούτε μιλάμε για κάτι που θα αλλάξει, ακόμα κι αν κάθε Κυριακή, όλοι οι προπονητές του πρωταθλήματος μιλούν γι’ αυτό. Μιλάμε για μια ριζωμένη νοοτροπία που διαιωνίζεται σε βάθος δεκαετιών.

Πείτε με υπερβολικό, αλλά θεωρώ ότι η ποδοσφαιρική κουλτούρα μιας χώρας αντικατοπτρίζει σε σημαντικό βαθμό την κοινωνία της και χρειάζονται να γίνουν πάρα πολλά πριν αρχίσουμε να απαιτούμε από τον απλό κόσμο να έχει υπομονή με έναν ποδοσφαιριστή ή έναν προπονητή. Προφανώς δεν είναι γενικευμένο το σχόλιο, ούτε λέω πως δεν υπάρχουν εξαιρέσεις. Ας δούμε όμως πρώτα τις διοικήσεις να χαράσσουν ένα ποδοσφαιρικό πλάνο με αρχή, μέση και τέλος κι έπειτα ίσως να προκύψει κάτι διαφορετικό από τους καταναλωτές…