Πάρτε το χαμπάρι, το ποδόσφαιρο δεν είναι μπάσκετ

Η αλλαγή κανονισμού που περισσότερο επηρέασε το ποδόσφαιρο, πολύ θετικά κατ’ εμέ, έλαβε χώρα το 1993. Τότε η IFAB, η ανεξάρτητη αρχή (προσκείμενη στην FIFA, βεβαίως) που αποφασίζει για νέους κανονισμούς, έκρινε (ορθά) ότι έπρεπε να απαγορευτεί στον τερματοφύλακα να πιάνει την μπάλα με τα χέρια μετά από εκούσια επιστροφή της από συμπαίκτη με το πόδι.

Αυτή η αλλαγή έκανε πιο γρήγορο το άθλημα, έκοψε μαχαίρι τις εκνευριστικές καθυστερήσεις μιας ομάδας που γύριζε συνεχώς την μπάλα προς τον τερματοφύλακα ή ξεπερνούσε την πίεση του αντιπάλου με αυτόν τον τρόπο.

Ταυτόχρονα, υποχρέωσε τους γκολκίπερ να βελτιώσουν κατά πολύ το παιχνίδι με τα πόδια, κάτι που είχε και άλλη ευεργετική συνέπεια, αφού πολλοί εξ’ αυτών έχουν εξελιχθεί στον πρώτο παίκτη που κάνει το περίφημο build up (χτίσιμο) των επιθέσεων των ομάδων τους.

Έκτοτε, η πιο ριζική αλλαγή που εισήχθη στο ποδόσφαιρο, αναμφίβολα, ήταν το VAR. Ξέρω, η παρουσία του σκότωσε (χωρίς εισαγωγικά) την «γλυκιά» αδικία που σημάδεψε προηγούμενες ποδοσφαιρικές γενιές.

Εάν υπήρχε πάντα το VAR, το περίφημο γκολ – φάντασμα του Τζεφ Χαρστ στην μοναδική κατάκτηση διεθνούς τροπαίου μέχρι σήμερα από την Αγγλία, το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966, ίσως να μην είχε μετρήσει ποτέ.

Εάν υπήρχε πάντα το VAR, σίγουρα δεν θα είχε μετρήσει ποτέ το περιβόητο γκολ με το «χέρι του Θεού» του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα κόντρα στην Αγγλία στο Μουντιάλ του 1986. Ίσως, όμως, να μην ερχόταν, μόλις τέσσερα λεπτά αργότερα, και το γκολ του αιώνα, με τον Ντιεγκίτο να περνάει την μισή ενδεκάδα των Τριών Λιονταριών.

Ομολογώ ότι το VAR μου προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα αποδοχής και αποστροφής. Από την μια, θεωρώ σωστό μέσα στην τόση αδικία σε όλους τους κοινωνικούς τομείς της ζωής μας να υπάρχει δικαιοσύνη στο δημοφιλέστερο άθλημα, έστω και αν κραυγαλέα λάθη γίνονται ακόμα και τώρα.

Από την άλλη, δεν αφήνει περιθώρια για το απρόβλεπτο, περιορίζει το ανθρώπινο λάθος και, σε πολλές περιπτώσεις, ξενερώνει (απλά και λαϊκά) παίκτες, προπονητές και φιλάθλους που πανηγυρίζουν για ένα γκολ που εντέλει δεν θα μετρήσει.

Αντίστοιχα, βεβαίως, η προσμονή για την επιβεβαίωση (ή διάψευση, αν είσαι παθών) του VAR, έχει αποκτήσει και αυτή την δική της μαγεία, όπως για παράδειγμα έγινε στον περυσινό τελικό του Europa Conference League με το ιστορικό γκολ του Αγιούμπ Ελ Κααμπί που έδωσε τον τίτλο στον Ολυμπιακό.

Η εισαγωγή του VAR έγινε με βάση και την τεχνολογική εξέλιξη του κόσμου μας, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι μπάσκετ. Άλλους κανονισμούς (πρέπει να) έχει το ένα άθλημα και άλλους το άλλο, αφού άλλωστε διαφέρει σημαντικά και η μορφή και η ουσία τους, έστω και αν αμφότερα έχουν επίκεντρο μια μπάλα.

Η επικείμενη εισαγωγή του μπασκετικού (και όχι μόνο) «challenge» στο ποδόσφαιρο, με τον προπονητή της κάθε ομάδας να έχει έως και δύο φορές το δικαίωμα να ζητήσει την επανεξέταση μιας φάσης, μόνο κακό θεωρώ ότι μπορεί να κάνει στο άθλημα.

Θα το καθυστερεί και άλλο, με αποτέλεσμα το 90λεπτο που έχει γίνει 100λεπτο λόγω του VAR, να πιάνει γεμάτες δύο ώρες, χωρίς μάλιστα να υπολογίζεται και η ενδιάμεση ανάπαυλα. Τα… ταλαίπωρα τηλεοπτικά δίκτυα δεν θα μπορούν να κάνουν προγραμματισμό και οι φίλαθλοι – θεατές θα πρέπει να βρουν και άλλο χώρο στο πρόγραμμά τους για να χωρούν την (πάντα) απολαυστική εμπειρία της παρουσίας στο γήπεδο.

Συν τοις άλλοις, θα αυξάνει την ήδη μεγάλη ένταση στην διάρκεια ενός παιχνιδιού, βάζοντας στο στόχαστρο τον προπονητή της αντίπαλης ομάδας, γιατί ως γνωστόν ο «εχθρός» (με ή χωρίς εισαγωγικά) δεν έχει δικαίωμα να διαμαρτύρεται.

Η γνώμη των αθλητών, των φιλάθλων ή των δημοσιογράφων, βεβαίως, περνάει σε δεύτερη μοίρα όταν αποφασίζουν τα «μεγάλα κεφάλια». Φρονώ ότι ο επικεφαλής διαιτησίας της FIFA, Πιερλουίτζι Κολίνα, βασικός υπέρμαχος του «challenge» και ένας από τους κορυφαίους διαιτητές στην ιστορία του αθλήματος, σκέφτηκε και μελέτησε πολύ τις παραμέτρους αυτής της καινοτομίας προτού την εισηγηθεί.

Ακόμα και έτσι, όμως, δεν μου αρέσει η… μπασκετοποίηση του ποδοσφαίρου, έστω και αν λατρεύω εξίσου το ένα άθλημα και το άλλο. Το ποδόσφαιρο, με τα καλά και τα κακά του, θα κλείσει σε λίγες μέρες 164 χρόνια ζωής επισήμως, αν λάβουμε υπόψη ότι το πρώτο ματς, μεταξύ Σέφιλντ και Χάλαμ στην Αγγλία, έλαβε χώρα στις 26 Δεκεμβρίου του 1860.

Και μέσα σε αυτόν τον ενάμισι αιώνα μας χάρισε αξέχαστες συγκινήσεις, έστω και με πολλές… κακοτεχνίες. Και αυτές, όμως, είχαν μια ξεχωριστή, ρομαντική ομορφιά που τείνει να εξαλειφθεί και να αντικατασταθεί από την… ρομποτοποίηση στον μέγιστο βαθμό. Φτάνει, αρκετά, ως εδώ…