Επιτρέπεται να χάσεις, απαγορεύεται να μην παλέψεις

Η ειδοποιός διαφορά μεταξύ… αθλητισμού και πρωταθλητισμού αποτυπώθηκε με αφοπλιστική ακρίβεια στα λασπόνερα της Τρίπολης. Εκεί αναδύονται οι ψυχές. Εκεί αποδεικνύεται αν βαστά η καρδούλα σου να μείνεις στην πρώτη γραμμή και να βουτήξεις στη λάσπη ή αν προτιμάς τη σιγουριά της οπισθοφυλακής. Με στρατιωτικούς όρους, ο Άρης έκανε το καθήκον του για 25-30 λεπτά αλλά κανείς δεν θα θυμάται το (αντικειμενικά) όμορφο ποδόσφαιρο που απέδωσε στο πρώτο ημίχρονο μαζί και με το προβάδισμα που εξασφάλισε.

Μικρή εικόνα μπροστά στη μεγάλη του δευτέρου μέρους. Εκεί που ο Αστέρας επιστράτευσε κάθε δυναμική, ο Άρης έπραξε το αντίθετο με σαφέστατη αδυναμία προσαρμογής στις συνθήκες του αγώνα και στην… πισίνα που σχηματίστηκε από την έντονη βροχή. Αυτό μαρτυρά και η στατιστική, έστω κι αν στην προκειμένη περίπτωση αυτή έχει μικρή σημασία, όπου οι γηπεδούχοι κέρδισαν περισσότερες προσωπικές μονομαχίες με κορυφαίους τους Αλάγκμπε (16) και Καλτσά (11). Κακά τα ψέματα, ποδόσφαιρο ήταν αδύνατο να παιχτεί. Ήταν ζήτημα καρδιάς και ο Άρης λιποψύχησε.

Ο Άρης δεν έχασε από καλύτερη ομάδα αλλά από ένα γκρουπ παικτών με μεγαλύτερο «θέλω» και διάθεση για αθλητικό πόλεμο. Ο Αστέρας πήρε όλες τις μονομαχίες ειδικά από τη στιγμή εισόδου του Γιαμπλόνσκι γιατί από εκείνο το σημείο και μετά κυριάρχησε στον άξονα. Λίγο τον προβλημάτισε ο Σιφουέντες αλλά ακόμη και στις 5-6 μάχες που κέρδισε, τούτος μέτρησε αντίστοιχο αριθμό λανθασμένων αποφάσεων και τροφοδοτήσεων. Εκεί άλλαξαν ολοκληρωτικά το παιχνίδι, μέσα από την ανατροπή των ισορροπιών στον άξονα.

Ίσως ο Μαρίνος Ουζουνίδης θα έπρεπε να προχωρήσει σε αντίστοιχη απάντηση αν και ο Ζαν Ζουλ δεν έχει πείσει ούτε τον ίδιο τον εαυτό του. Σίγουρα περίμενε από τους παίκτες του μεγαλύτερο βαθμό προσαρμογής στις συνθήκες του αγώνα, γι’ αυτό εξάλλου δεν έψαξε για δικαιολογίες και στάθηκε ολοκληρωτικά στη νοοτροπία της ομάδας η οποία φάνηκε εξάλλου και σε άλλα παιχνίδια σαν αυτό με την ΑΕΚ στην OPAP ARENA. Πράγματι θα μπορούσε να επικαλεστεί τις απουσίες και τη δυσκολία διαχείρισης του αγώνα, τούτο όμως θα στοιχειοθετούσε διαστρέβλωση της αλήθειας και καλώς δεν το έκανε.

Είδε επίσης ολοκληρωτικές αυξομειώσεις στις επιδόσεις των παικτών. Παραδείγματος χάρη, ο Μάρτιν Μοντόγια ήταν ο κορυφαίος του γηπέδου στο πρώτο ημίχρονο και ο αδύναμος κρίκος στο αντίστοιχο δεύτερο. Στη φάση του δεύτερου τέρματος ο Φεντερίκο Μακέντα ένιωσε εξαιρετικά άνετα στην εκτέλεση με το κεφάλι (!) από το ύψος της μεγάλης περιοχής πιάνοντας στον ύπνο τον ανυποψίαστο Κουέστα ο οποίος προφανώς φέρει ευθύνη.

Ο Μάρτιν Φρίντεκ ελαφρώς βελτιώθηκε μετά το τραυματικό πρώτο 20λεπτο αλλά είχε πρόβλημα με τον Καλτσά. Προσθέστε και την κυριαρχία του Αστέρα στον άξονα και η ερμηνεία της ήττας είναι εξαιρετικά απλή. Οι μεν πάλεψαν μέχρι τελευταίας ρανίδας και οι δε ήταν σε λήθαργο παρά την καταρρακτώδη βροχή.

Κι όμως, θα έπρεπε να τους είχε εμπνεύσει η εικόνα αυτών των 400 «τρελών» που στέκονταν όρθιοι στη βροχή. Δεν ξέρω πόσοι από δαύτους ήταν παρόντες στο αντίστοιχο περσινό «κάζο» όπου τότε δεν είχε βροχή αλλά λιακάδα καλοκαιριού. Γι’ αυτό είναι θέμα νοοτροπίας κι ας μην στεκόμαστε στις καιρικές συνθήκες και στα χαρακτηριστικά των παικτών. Εκεί είναι το μείζων πρόβλημα του Άρη. Όταν υποχρεούται να δικαιολογήσει τους στόχους του κάνει ένα βήμα πίσω.

Σαν αυτό που έκανε με τον Βόλο στο «Κλ. Βικελίδης», σαν αυτό με την ΑΕΚ στην Αθήνα ή το σημερινό με τον Αστέρα. Κανείς δεν μπορεί να αποφύγει την ήττα, τουλάχιστον όμως πάλεψε γι’ αυτούς που χριστουγεννιάτικα έφαγαν απροσδιόριστο όγκο νερού και για να αποδείξεις όλα όσα έχεις πει στο προηγούμενο διάστημα. Κι αν το έκανε, η συγνώμη της ΠΑΕ Άρης δεν θα εκφραζόταν ποτέ...