Άρης: Μια λανθασμένη προσέγγιση και δύο αλήθειες
Δικαιολογίες δεν χρειάζεται να διατυπωθούν εκεί που δεν υπάρχουν. Ειδικά όταν διαπιστώνεται ότι μπορεί να οδηγήσουν στον ολοκληρωτικό εκτροχιασμό μιας κατάστασης, όπως ξεκάθαρα κινδυνεύει ο Άρης. Τα πράγματα είναι πιο απλά σε σχέση με τις σύνθετες σκέψεις που συνηθίζει το ανθρώπινο μυαλό. Πριν από έναν μήνα και υπό το δόγμα του… «δεν μπορώ να αλλάξω τους παίκτες, πρέπει να φύγει ο προπονητής», ο Άρης προχώρησε στην αντικατάσταση του Άκη Μάντζιου. Σήμερα αποδεικνύεται ότι το πρόβλημα δεν ήταν ο προπονητής γιατί η αγωνιστική εικόνα χειροτέρεψε παρά την πρόσληψη του έμπειρου και μπαρουτοκαπνισμένου Μαρίνου Ουζουνίδη. Στην πραγματικότητα, αυτή ήταν αποκαρδιωτική απέναντι στον ΟΦΗ και ως ένα βαθμό, αποκρουστική. Κάποιοι ήθελαν και δεν μπορούσαν, άλλοι υστερούν σε διάθεση εδώ και κάμποσους μήνες.
Με το συμπάθιο αλλά τα περί πίεσης αρνούμαι να τα δεχθώ. Ίσως γιατί παραμένω επηρεασμένος από το αυστηρό ύφος ενός προπονητή πριν από περίπου είκοσι χρόνια όταν μου είπε ότι «πίεση έχει ο μεροκαματιάρης ξυπνά στις έξι το πρωί και κάνει τρεις δουλειές». Αντιλαμβάνομαι την αθλητική πίεση, όχι όμως σε σημείο να σε καταπίνει το γήπεδο. Όταν έχεις πίεση υποβάλλεις τον εαυτό σου σε μια σειρά διαδικασιών με απώτερο σκοπό τη βελτίωσή σου και τη μετατροπή της σε δημιουργική ικανότητα. Αυξάνεις τις ώρες ατομικής προπόνησης και δουλεύεις πάνω στις αδυναμίες σου. Τούτοι δω δεν έχουν παρουσιάσει την παραμικρή βελτίωση αλλά παραμένουν σε μια ευθεία γραμμή δείχνοντας ότι υστερούν σε φιλοδοξία.
Υπό αυτές τις συνθήκες, ένας προπονητής έχει να επιλέξει μεταξύ δύο λύσεων. Αυτή της μετωπικής επίθεσης «πάρθηκε» μετά την Τρίπολη και εκ του αποτελέσματος δεν οδήγησε πουθενά. Ναι, τότε ο Μαρίνος Ουζουνίδης τα έβαλε ανοιχτά με τους ποδοσφαιριστές του προσδοκώντας σε μια μορφή αντίδρασης ή αφύπνισης. Μάλλον προσπάθησε να προκαλέσει τον εγωισμό τους.
Μετά το «κάζο» με τον ΟΦΗ επέλεξε την τακτικής της υπεράσπισης αλλά το έκανε με λάθος τρόπο. Στην ποδοσφαιρική κακοτεχνία δεν φταίει ο θεατής ο οποίος εκφράζει τη δυσαρέσκειά του αλλά αυτός που την παρουσιάζει. Δεν φταίει ο οπαδός που αποδοκιμάζει όταν μια ενοχλητική κατάσταση είναι εκκωφαντικά συνεχιζόμενη. Όπως δεν φταίει όταν ξέρει τι έχει προηγηθεί και διαπιστώνει έλλειμμα προσπάθειας. Αυτό αρνείται να το δεχθεί.
Επίσης, όσοι έχουν σταθεί όρθιοι σε κερκίδα ξέρουν ότι οι αποδοκιμασίες προς την ομάδα έρχονται όταν έχει εξατμιστεί και η τελευταία σταγόνα πίστης σε αυτή. Αν ήμουν προπονητής ή Θόδωρος Καρυπίδης θα ασχολούμουν με τις αιτίες που οδήγησαν στη λήψη του έσχατου μέτρου έκφρασης της δυσαρέσκειας. Εν ανάγκη και στη λήψη δραστικών αποφάσεων. Γιατί το γκρουπ έχει μεγαλύτερη αξία από τα πρόσωπα.
Στα χρόνια ενασχόλησης μ’ αυτό το ρεπορτάζ έχω δει αρκετούς να αντιδρούν στις… αντιδράσεις του κόσμου. Η περίπτωση του Γιώργου Σιγάλα ήταν η πιο χαρακτηριστική αλλά οδήγησε σε μια βαθιά σχέση αγάπης και αλληλοσεβασμού. Με ντομπροσύνη είχε αντιδράσει τότε και στη συνέχεια, κάθισαν σαν άνδρες κι έλυσαν το πρόβλημα.
Στην προκειμένη περίπτωση, ο Μαρίνος Ουζουνίδης προσπάθησε να προστατεύσει τους ποδοσφαιριστές του με λάθος τρόπο. Προφανώς ένιωσε την ανάγκη να το πράξει διαπιστώνοντας ότι ήταν το κατάλληλο μέτρο για την προστασία της όλης κατάστασης. Ντόμπρος είναι κι αυτός, δεν χρειαζόταν όμως να υπερασπιστεί κανέναν γιατί τα συμπεράσματα έχουν βγει. Αυτό έκανε στο flash interview. Μετά από 40-45 λεπτά, στη συνέντευξη Τύπου, έχοντας πλέον παγωμένο μυαλό κατέθεσε την επιχειρηματολογία του, δεν αναθεώρησε και το συμπέρασμα που αναδείχθηκε ήταν εξαιρετικά απλό. Ήδη διαπίστωσε ότι ερχόμενος στον Άρη τα είχε λογαριάσει διαφορετικά. Κάπως έτσι την πατάει και ο κόσμος. Κριτήριο μιας ομάδας δεν είναι μόνο το 90λεπτο που τη βλέπεις από την τηλεόραση ή μια θέση στην κερκίδα. Τώρα αντιλαμβάνεται ότι το πρόβλημα είναι βαθύτερο.
Ακολούθησε όμως τη συνηθισμένη τακτική των προπονητών κι ένα ακόμη δόγμα. Αυτούς έχω, σ’ αυτούς θα στηριχθώ κι αυτούς πρέπει να υποστηρίξω. Αυτό είναι το έσχατο μέτρο των προπονητών. Αντιλαμβάνονται ότι η ικανότητα δεν είναι τόσο υψηλή σε σχέση με αυτή που είχαν εκτιμήσει και προσπαθούν να μην χάσουν ολοκληρωτικά τον παίκτη. Η βασική εστία του προβλήματος δεν σχετίζεται όμως μόνο με την ικανότητα. Για κάμποσους μήνες, ο Άρης στηρίχθηκε στα καταπληκτικά παιχνίδια του Μανού Γκαρθία μαζί με την επιθετική ικανότητα του άξονα, την έκρηξη του Ντιαντί και τον επιθετικό οίστρο του Λορέν Μορόν. Ο τελευταίος έγινε βαρύς κι ασήκωτος από την ημέρα υπογραφής του νέου συμβολαίου και πλέον, με ύφος «μπλαζέ».
Ο Χοσέ Σιφουέντες επιβεβαίωσε έναν καλό φίλο ο οποίος επιμένει ότι… «ο καθρέπτης ενός παίκτη είναι το βιογραφικό του» καθώς ο 26χρονος δεν θυμίζει σε τίποτε τον παίκτη των πρώτων αγώνων. Ο Μανού Γκαρθία βλέπει τις άμυνες να εστιάζουν σ’ αυτόν και οι υπόλοιποι δεν υπάρχουν. Η μετριότητα, της μετριότητας… ω μετριότητα.
Η λογική του Μαρίνου Ουζουνίδη είναι ότι «σ’ αυτούς θα στηριχθώ» και μες τις άκρες το είπε χθες στη συνέντευξη Τύπου. «Πόσοι παίκτες μπορούν να έρθουν;», αναφώνησε. Με εξαίρεση τον περσινό Ολυμπιακό, καμία ομάδα δεν χτίστηκε Γενάρη μήνα. Τότε γίνονται οι διορθώσεις και όχι η δημιουργία από μηδενική βάση. Συνεπώς, σε κάποιους από αυτούς θα χρειαστεί να στηριχθεί κι έτσι προσεγγίστηκε η κατάσταση.
Τα παραπάνω στοιχειοθετούν την πρώτη αλήθεια. Η δεύτερη αφορά τους στόχους. Με εξαίρεση τον Μανού Γκαρθία, ουδείς άλλος έκανε step up στην καριέρα του. Ίσα-ίσα που έπειτα από τις πρώτες 8-9 αγωνιστικές, οι περισσότεροι έκαναν μεγάλα βήματα προς τα πίσω. Συνεπώς, βάσει υλικού και ελληνικής ποδοσφαιρικής πραγματικότητας, η προσέγγιση της τετράδας δείχνει μη ρεαλιστικό στόχο. Δεν είναι τόσο η βαθμολογική διαφορά όσο αυτό που δείχνει το γήπεδο. Εκεί οφείλεις να πείσει ποιος είσαι και ο Άρης των τελευταίων αγώνων έχεις αποδείξει ότι δεν είναι για τετράδα. Παρότι οι συνθήκες ήταν καλές για να το κάνει. Με τους τέσσερις να «πλακώνονται» μεταξύ τους και τον ίδιο να είχε να διαχειριστεί καλό πρόγραμμα. Ήδη όμως πέταξε δύο παιχνίδια δείχνοντας ανήμπορος στην αξιοποίησή του.
Κι έτσι το ενδιαφέρον εστιάζει σ’ αυτούς που μπορούν να έρθουν. Το «άλλαξέ τους όλους» δεν μπορεί να εφαρμοστεί μέσα στον χειμώνα. Αλλά αυτοί που δείχνουν ότι είτε δεν μπορούν, είτε δεν θέλουν, δεν μπορούν να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια ομάδα που θέλει να προοδεύσει.
Υγ: Φεύγοντας από το γήπεδο μετά την αποβολή του, ο Φαμπιάνο χειροκροτήθηκε από τους φιλάθλους. Δείγμα ότι ο κόσμος ξέρει να αναγνωρίζει αυτόν που προσπαθεί. Το ίδιο θα συνέβαινε και με τον Γιάκουμπ Μπράμπετς αν ολοκλήρωνε το παιχνίδι, βάσει της απόδοσής του στο πρώτο ημίχρονο. Γιατί τον κόσμο, δεν μπορεί κανείς να τον γελάσει. Συνήθως το κριτήριό του είναι σωστό.
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.