Ο Άρης έβγαλε αντίδραση αλλά συνεχίζει να πληρώνει τον αφελή χαρακτήρα του

Η ειδοποιός διαφορά μεταξύ του επαγγελματία με τον ερασιτέχνη βρίσκεται στο μέγεθος και στη διάρκεια μιας προσπάθειας. Στο «Καραϊσκάκης», για 90+ αγωνιστικά λεπτά ο Άρης είχε επαγγελματική συμπεριφορά αλλά στην τελική ευθεία του αγώνα λειτούργησε ερασιτεχνικά και με μπόλικη δόση αφέλειας. Ρίχνοντας μια ματιά στην πορεία της χρονιάς, δεν ήταν η πρώτη φορά που πλήρωσε τις αυτοκαταστροφικές τάσεις του. Η διαφορά με τις υπόλοιπες εντοπίζεται στο μέγεθος της προσπάθειας έστω κι αν αυτή εμπεριείχε μπόλικες αγωνιστικές αδυναμίες. Σαν τη δυσκολία στο κράτημα της μπάλας απέναντι σε μια ομάδα η οποία χαρακτηρίζεται κυρίως για την ασφυκτική πίεση που ασκεί για να την ανακτήσει.

Πράγματι, ο Ολυμπιακός δεν εντυπωσιάζει με το επίπεδο δημιουργίας του, στην πραγματικότητα συνηθίζει να «τζογάρει» ανεβάζοντας πολλούς παίκτες στην περιοχή του αντιπάλου. Εκεί, αν έχεις την ψυχραιμία και την ικανότητα στην αποδέσμευση, αυτομάτως έχεις στρέμματα μπροστά σου. Θεωρητικά, δεν έκαναν καλή δουλειά οι παίκτες στον άξονα, στην πραγματικότητα όμως, σε πολλές περιπτώσεις δεν είδαν και καμία off ball κίνηση από τους ακραίους επιθετικούς με συνέπεια τη μη εύρεση μιας πάσας που θα οδηγούσε στην transition επίθεση. Μετά από ένα σημείο, ο Άρης κλειδώθηκε στο δωμάτιο του πανικού, είχε διαδοχικές απομακρύνσεις πάνω σε πόδια του αντιπάλου και μηδενικό κράτημα μπάλας. Αυτό έγινε στο ξεκίνημα του δεύτερου μέρους και επαναλήφθηκε στα τελειώματα του αγώνα. Κι αν στην πρώτη περίπτωση το οφθαλμοφανές σπρώξιμο στον Μπράμπετς ακύρωσε ένα γκολ, στη δεύτερη περίπτωση η εικόνα είναι ο αδιάψευστος μάρτυρας.

Τρία print screen επιβεβαιώνουν σε απόλυτο βαθμό όλα όσα είπε ο Μαρίνος Ουζουνίδης και τον εκνευρισμό του μετά το παιχνίδι. Θα μπορούσε να εστιάσει στο πλήθος των προβλημάτων που χρειάστηκε να διαχειριστεί. Σαν δηλαδή τις πέντε απουσίες (Φαμπιάνο, Μανού Γκαρθία, Χουάνκαρ, Σίστο, Ζαμόρα) πριν τη σέντρα και τις επιπλέον τρεις (Μάγιο, Ντιαντί, Σαβέριο) που προέκυψαν στη διάρκεια. Ορθώς δεν το έκανε.

Στα τελειώματα ενός αγώνα και με βολικό σκορ, ένας προπονητής περιμένει από τον κάθε παίκτη να προσφέρει και την τελευταία σταγόνα ενέργειάς του. Ειδικά από τους «φρέσκους». Αλλά ο Ρόμπιν Κουάισον επέτρεψε στον Μπιανκόν να διανύσει ανενόχλητος μια απόσταση τριάντα μέτρων και φυσικά να βγάλει μια ξεκούραστη σέντρα.

Περιμένει από την ομάδα του να έχει παίκτες στην περιοχή όταν ξέρει ότι ο αντίπαλος θα βάλει μπόλικους παίκτες μέσα σ’ αυτή αλλά αντ’ αυτού, στο δεύτερο γκολ του Κωστούλα υπήρχαν μόνο δύο. Ξαφνικά, Βέλεθ και Ροζ ξέμειναν με τρεις παίκτες του Ολυμπιακού και δεν ήξεραν ποιόν να πρωτοκαλύψουν.

Ο Άρης λειτούργησε με αφέλεια και το τίμημα είναι βαρύ. Ξεκινώντας από τον βαθμό που είχε στο τσεπάκι του, πηγαίνοντας στο γεγονός της 3ης διαδοχικής ήττας στη Stoiximan.gr Superleague παράλληλα του αποκλεισμού στο Κύπελλο Ελλάδας και πηγαίνοντας στο εσωτερικό κλίμα το οποίο απαιτεί νίκη για να αναστραφεί. Και επί τούτου, ο Μαρίνος Ουζουνίδης είπε την αλήθεια και ορθώς έκανε. Όλα τα δεδομένα στο τραπέζι. Μόνο με αλήθεια θα απεγκλωβιστεί η ομάδα από τη δύσκολη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει.

Εξίσου αρνητικό γεγονός είναι ότι έφτασε στο σημείο να μετρά κεφάλια. Οι πέντε απόντες θα επιστρέψουν για το ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ αλλά υπάρχει σοβαρό ζήτημα στα αμυντικά άκρα. Δεξιά, κανείς εκ των δύο δεν μπορεί να αγωνιστεί. Αριστερά, ο Μάρτιν Φρίντεκ πρόσφερε ένα ακόμη παιχνίδι γεμάτο λάθη ενώ και ο Χουάνκαρ δεν έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη κανενός.

Άφησα τελευταίο το κομμάτι της διαιτησίας γιατί – σε αντίθεση με το αγωνιστικό – ήταν, είναι και θα παραμείνει αξεπέραστο. Στην Ελλάδα υπάρχουν δύο κατηγορίες ομάδων. Αυτές που αδικούνται διαχρονικά, αγανακτούν και αντιδρούν με επίσημες ανακοινώσεις γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι θα διατηρήσουν τον ίδιο ρόλο και αυτές που έχουν ρόλο φεουδάρχη και γκρινιάζουν για να κρύψουν την (εξίσου διαχρονικά) σκανδαλώδη εύνοιά τους ή για να καταδείξουν τα σφυρίγματα υπέρ των άμεσων αντιπάλων τους. Ο Άρης ανέκαθεν ήταν στην πρώτη κατηγορία. Στα χρόνια του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, αυτό συνέβαινε στη δεκαετία του ’80 και συνεχίστηκε επί της 20ετίας κυριαρχίας του Ολυμπιακού. Το ίδιο επαναλαμβάνεται και στην οκταετία της εξυγίανσης. Και δεν θα αλλάξει ποτέ. Αυτό μαρτυρά η φάση του πέναλτι που δεν καταλογίστηκε στο ολοφάνερο χτύπημα του Ροντινέι στον Βλάντιμιρ Νταρίντα. Δεν μπορώ να δεχθώ κανένα επιχείρημα περί λανθασμένης ανάγνωσης της φάσης παρά μόνο ότι VAR και διαιτητής δεν ήθελαν να το δώσουν. Τους λόγους, ας τους εξηγήσουν οι ίδιοι…