Τα αντίθετα «άκρα» Παναθηναϊκού - ΠΑΟΚ, τα όπλα της ΑΕΚ και οι ανάγκες του Ολυμπιακού

Φτάσαμε, λοιπόν στα πολύ δύσκολα του Ιανουαρίου. Μετά από ένα θαυμάσιο ποδοσφαιρικά βράδυ, αυτό της προηγούμενης Πέμπτης στην Τούμπα, δυστυχώς επανήλθαμε με Τσαγκαράκη, Τσέτσιλα, Νίμπεργκ και σία. Κι αντί να συζητούμε μόνο για τον Κωστούλα, τον Τετέ, τον Λαμέλα, τον επιθετικό και όχι τον οσκαρικό Μπετανκόρ, τον Καρλίτος, τον Κόντε και τον Μπαρτόλο, καταπιανόμαστε με τις σφυρίχτρες και τους VARίστες. This is Greek football, δυστυχώς.

Για τον Παναθηναϊκό κατά σειρά Ολυμπιακός – ΑΕΚ – Ολυμπιακός σε δέκα μέρες. Για τους Ερυθρόλευκους κατά σειρά Παναθηναϊκός – Ατρόμητος στο Περιστέρι – Πόρτο – Παναθηναϊκός σε δέκα μέρες. Κι εδώ που φτάσαμε έχω την εντύπωση πως ο Βιτόρια και ο Μεντιλίμπαρ θα σκεφτούν περισσότερο τα κυριακάτικα παιχνίδια συγκριτικά με το πρώτο ματς Κυπέλλου. Όχι πως θα βάλουν τα… δεύτερα. Αλλωστε, ουδείς εκ των δύο έχουν τόσο πολλούς αξιόπιστους «αναπληρωματικούς» ώστε να αλλάξουν το μεγαλύτερο μέρος της ενδεκάδας τους την Τετάρτη στο ΟΑΚΑ. Όμως νομίζω πως προτεραιότητα στο σχεδιασμό τους θα έχουν τα παιχνίδια του πρωταθλήματος. Και επειδή είναι πιο σημαντικός ως τίτλος και επειδή η καμπή στην οποία βρισκόμαστε είναι πάρα πολύ κρίσιμη ενόψει της βαθμολογίας με την οποία θα μπουν όλοι στα play offs για να διεκδικήσουν την κούπα. Αλλωστε, εδώ που τα λέμε, υπάρχει και ρεβάνς στον προημιτελικό Κυπέλλου, υπάρχει μετά και η ΑΕΚ στον ημιτελικό, υπάρχει και ο τελικός στον οποίο όλα μπορούν να συμβούν εναντίον ΟΦΗ ή Αστέρα, υπάρχει δρόμος ακόμα…

Δρόμος μεγάλος ανοιχτός υπάρχει και στο πρωτάθλημα βεβαίως. Αλλά ο Ιανουάριος, με ανοιχτή τη μεταγραφική περίοδο, είναι ξεχωριστά σημαντικός για όλους, λόγω των πρώτων ντέρμπι, του ξεκαθαρίσματος στο Europa League για Ολυμπιακό – ΠΑΟΚ και ασφαλώς λόγω της ενίσχυσης των «τεσσάρων», καθώς ο Αρης δεν φαίνεται πια ικανός να τους «κυνηγήσει» μέχρι το τέλος.

Ο Ολυμπιακός είναι φανερό ότι δεν μπορεί να προσθέσει στοιχεία στο παιχνίδι του. Εχει τεράστιο πρόβλημα απέναντι σε κλειστές άμυνες, έχει μεγάλο θέμα που «καμουφλάρεται» από τα αποτελέσματα στην αμυντική συμπεριφορά του και έχει τρία μεγάλα «όπλα»: το επιθετικό πρέσινγκ του που κάνει τον αντίπαλο να ασφυκτιά κατά διαστήματα και να υποπίπτει σε λάθη, τον killer Ελ Καμπί και τον φανταστικό Μπάμπη Κωστούλα, ο οποίος μετά από όλα όσα μας είχε δείξει στον πρώτο γύρο άρχισε να σκοράρει και μάλιστα σε δύσκολες για την ομάδα του σε καταστάσεις, όχι σε παιχνίδια «ληγμένα» με 2-0 και 3-0. Αν δεν ενισχυθεί ουσιαστικά μέχρι το τέλος του μήνα σε όλες τις γραμμές του και δεν εξελίξει το παιχνίδι του, τα τρία καρπούζια θα είναι βαριά και ασήκωτα.

H ΑΕΚ έχει τέσσερα μεγάλα «όπλα». Την έδρα της. Το κοινό της που στο γήπεδο την στηρίζει αταλάντευτα στις χαρές και στις λύπες. Την ποιότητα των μεσοεπιθετικών της και το μεγάλο βάθος της στη μεσαία και την επιθετική γραμμή. Το γεγονός ότι – χωρίς ευρωπαϊκά παιχνίδια – μπορεί να επενδύει όλη την ενέργεια και την έντασή της στα ματς πρωταθλήματος και στα ντέρμπι του Κυπέλλου, όπου ήδη έχει αποκλείσει κατά σειρά και τους δύο Θεσσαλονικείς. Εφόσον έκανε το «ξεκαθάρισμα» στο ρόστερ της, όλα πάνε καλύτερα, το γκρουπ βρήκε τις σταθερές του κι άρχισε να νικά σχετικά εύκολα τους «μικρομεσαίους». Oμως αν θυμηθούμε το πολύ δύσκολο εκτός έδρας 1-0 επί της Λαμίας και το χριστουγεννιάτικο 1-1 με τον Λεβαδειακό θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι τα συμπτώματα έπαρσης δεν έχουν εξαφανιστεί, όπως και τα προβλήματα στην τελική προσπάθεια: χαρακτηριστικό το χθεσινό ματς στο οποίο νίκησε με μια κεφαλιά στόπερ της (τι πιο σύνηθες θα έλεγε κανείς) και από μια στατική φάση με το εκπληκτικό φάουλ του μπαλαδόρου, αλλά ασταθούς, Ερικ Λαμέλα.

Ο Παναθηναϊκός και ο ΠΑΟΚ είναι τα δύο άκρα αντίθετα ως προς την εξελικτική πορεία τους κατά τη διάρκεια της σεζόν. Ο Παναθηναϊκός είναι η ομάδα που παρουσιάζει τη σταθερά και σταδιακά μεγαλύτερη βελτίωση ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων και ο Δικέφαλος η ομάδα που παρουσιάζει αντιστρόφως τη μεγαλύτερη κάμψη, πάλι ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων.

Οι Πράσινοι είναι ένα σύνολο το οποίο με βάση την αμυντική τους σταθερότητα και την ανασταλτική χημεία που βρήκαν επί Βιτόρια, βρήκαν ξανά την αυτοπεποίθησή τους και άρχισαν να αξιοποιούν περισσότερο το ατομικό ταλέντο των μεσοεπιθετικών τους. Ο Τετέ είναι σταθερή αξία, ο Τζούρισιτς σίγησε αλλά ο Ιωαννίδης άρχισε να «πυροβολεί», οι χαφ άρχισαν να σκοράρουν περισσότερο: Ουναϊ, Τσέριν, Μαξίμοβιτς φτάνουν πιο συχνά στην αντίπαλη περιοχή και αυτό αποτυπώνεται και στον αριθμό των ευκαιριών και των γκολ τους. Το ματς στις Σέρρες «στράβωσε» για πολλούς λόγους (διαιτησία, επανάπαυση μετά το 0-2, απουσίες, φτωχός πάγκος), όμως στη μεγάλη εικόνα ο Παναθηναϊκός είναι σε καλό δρόμο.

Οσο για τον Δικέφαλο της Θεσσαλονίκης; Τα λάθη που έκανε το καλοκαίρι τα βρίσκει μπροστά του, διότι βασίζεται σε πολύ λίγους παίκτες. Δεν έχει την απαιτούμενη ποιότητα αμυντικά πλην Μπάμπα – Κοτάρσκι, δεν έχει «βάθος» επιπέδου πρωταθλητισμού σε πάρα πολλές θέσεις, ο προπονητής του είναι στην εξέδρα και βρίσκεται κοντά στον οριστικό εκτροχιασμό διότι τον Ιανουάριο μπορείς μόνο να «διορθώσεις». Οχι να ανακατασκευάσεις. Φαίνεται ως η «last dance» σεζόν αυτού του ρόστερ και το ζητούμενο είναι τι θα γίνει με τον προπονητή. Ας κλείσει πρώτα η μεταγραφική περίοδος του Ιανουαρίου με τα ευρωπαϊκά ματς που μπορεί να ανάψουν ξανά τη σπίθα στον απογοητευμένο οργανισμό και τα ξαναλέμε...