ΑΕΚ: Ο Αλμέιδα και η χαρά (του) που αγνοείται...

Είναι εκτιμώ αυταπόδεικτο πως η ΑΕΚ διανύει μια καλή αγωνιστική περίοδο με σημαντική ανταπόκριση στο αγωνιστικό και συνδυασμό όμορφης ποδοσφαιρικής εικόνας με τα αποτελέσματα στις αναμετρήσεις που δίνει.

Επιτυγχάνει τους στόχους της στις εγχώριες διοργανώσεις, κοινώς πρωταγωνιστεί σε πρωτάθλημα και Κύπελλο, έχοντας καταφέρει μάλιστα να ανταποκριθεί σε σημαντικά και μεγάλα «πρέπει» πρόσφατα. Στο τελευταίο πρόσφατο παιχνίδι της στην Νέα Φιλαδέλφεια, παρά το γεγονός ότι ήταν αναγκαστικό να πάει σε πολλές αλλαγές στην 11αδα της, η αγωνιστική (και με επιθετική φιλοσοφία και νοοτροπία νικητή) εικόνα και παράσταση που έδωσε η ΑΕΚ ήταν πολύ καλή, παραπάνω από το ικανοποιητική.

Χρειάστηκε ένα δεκάλεπτο για να το βρουν μεταξύ τους στη μεσοεπιθετική γραμμή, αλλά είδαμε αρκετές καλές συνεργασίες, φάσεις, δοκάρια, δυο γκολ και μια απίθανη συνοχή στις γραμμές και ανταπόκριση στην τακτική, αν μη τι άλλο αξιοζήλευτες για ομάδα που προχωράει σε τέτοιο μεγάλο rotation και με ποδοσφαιριστές που είχαν καιρό να αγωνιστούν βασικοί.

Για παράδειγμα έπειτα από καιρό έπαιξε τριάδα μπροστά που αποτελούνταν από τους Κοϊτά αριστερά, Πάολο Φερνάντες δεξιά και Πιερό στην κορυφή της επίθεσης, ενώ πίσω τους σε ρόλο ελεύθερου και τρίτου χαφ, μετά αρκετά ματς, ξεκίνησε ο Μάνταλος. Την ίδια ώρα στην ενδεκάδα τοποθετήθηκε σαν αριστερό μπακ ο Γκατσίνοβιτς, ενώ στο δεξί άκρο ο Οντουμπάτζο και είχε η ομάδα μια χαρά χτίσιμο επιθέσεων από την άμυνά της παρά το γεγονός ότι της έλειπε ο κορυφαίος στο κομμάτι αυτό Μουκουντί και ξεκίνησαν ως δίδυμο στα στόπερ ο Σιμάνσκι με τον Μήτογλου...

Πριν το ματς υπήρχε άγχος κατά πόσο θα ανταποκριθούν όλοι αυτοί μαζί και απέναντι σε μια ομάδα που κάνει ζημιές φέτος σε όλους τους «μεγάλους», την Καλλιθέα, γεγονός που δεν το σημειώνω απλά για την αναφορά. Κι όμως υπήρξε ανταπόκριση και πολύ μεγάλη μάλιστα με ποδόσφαιρο που άρεσε στους 25.000 φίλους της ΑΕΚ που εννοείται ήταν και πάλι στο γήπεδο της αγαπημένης τους ομάδας...

Εκτός των παραπάνω, υπάρχει και μια αντίδραση που διαπιστώσαμε και αποδείχτηκε σούπερ, για την ομάδα του Αλμέιδα έπειτα από εκείνη την κακή νύχτα στο Φάληρο με αντίπαλο τον Ολυμπιακό, όπου ο Δικέφαλος τρέχει ένα αήττητο σημαντικό σερί, έχοντας μάλιστα σε αυτό το διάστημα ανταποκριθεί σε αναμετρήσεις με σημαντικά «πρέπει», όπως ήταν το να πάρει προκρίσεις μέσα στην Θεσσαλονίκη.

Με αντιπάλους τον Άρη και τον ΠΑΟΚ αντίστοιχα και φυσικά την Ένωση να τα καταφέρνει περίφημα και να είναι ήδη στα ημιτελικά μιας διοργάνωσης την οποία μπορεί να κατακτήσει όποια ομάδα περάσει από το ζευγάρι στους «4» της διοργάνωσης: ή έστω θα είναι το μεγάλο φαβορί... Να θυμίσουμε εδώ ότι η ΑΕΚ περιμένει να μάθει τον αντίπαλό της μέσα από τα ντέρμπι μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού στον θεσμό. Όλα αυτά μαζί, το σερί, οι προκρίσεις, οι ποδοσφαιριστές που ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις, είτε πρόκειται για βασικούς είτε όχι, θα έπρεπε φαντάζομαι (και συμφωνούν θαρρώ όλοι με αυτό) να έχουν μετατρέψει σε ευτυχισμένο άνθρωπο τον Πελάδο.

Ωστόσο είναι γεγονός ότι μοιάζει να συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο απ' αυτό και πρόκειται για κάτι που πρέπει να προβληματίζει τους πάντες γύρω από το ποδοσφαιρικό τμήμα, αφού είναι δεδομένο ότι δεν αφορά το τρόπο λειτουργίας και τα αποτελέσματα της δουλειάς σε αυτό, είναι δεδομένο...

Είδαμε επιτέλους να γελάει ξανά στο γκολ του Έρικ Λαμέλα στη απ' ευθείας εκτέλεση φάουλ στο δεύτερο γκολ της ΑΕΚ με αντίπαλο την Καλλιθέα. Ωστόσο προσωπικά παρατηρώ έναν Αλμέιδα για τον οποίο -πώς το έλεγε εκείνη η σειρά- η χαρά του αγνοείται! Διανύει τον τρίτο του χρόνο στον κιτρινόμαυρο πάγκο και εκτιμώ ότι μπορώ να καταλάβω πλέον αν αισθάνεται καλά στο περιβάλλον που βρίσκεται και απ' όσα γίνονται στην ομάδα του και όσα ο ίδιος πετυχαίνει (και δεν είναι λίγα).

Θα περίμενα λοιπόν να είναι σε μια κατάσταση αντίστοιχη με την περσινή τέτοια εποχή και κυρίως χαρούμενος με όσα καταφέρνει έως τώρα όλο αυτό που δουλεύει και δημιουργεί. Κάτι τέτοιο όμως οφείλω να υπογραμμίσω ότι δεν το βλέπω και για να είμαι ειλικρινής με αγχώνει...

Συνεχίζει να μοιάζει και να είναι βυθισμένος στις σκέψεις του, σαν κάτι να υπάρχει το οποίο δεν του επιτρέπει να νιώθει καλά με αυτό που κάνει, κάτι πολύ δυσάρεστο και πρόβλημα αν ισχύει όπως εγώ το παρατηρώ.

Μακάρι (και κυριολεκτώ) να πέφτω έξω εγώ και να κρίνω λανθασμένα απ' ότι βλέπω και αντιλαμβάνομαι, αλλά εκτιμώ πως αν πάμε σε ένα συνδυασμό της γλώσσας του σώματος του Πελάδο και των δηλώσεών του, αυτό που αναφέρω επιβεβαιώνεται ουσιαστικά. Άλλωστε πρόκειται για έναν άνθρωπο που λειτουργεί απόλυτα με το πώς και τι αισθάνεται, δεν γίνεται να είναι ψεύτικος, να υποδύεται το πώς νιώθει, σε καμία των περιπτώσεων.

Τι φταίει όμως; Ίσως να μπορούμε να υποθέτουμε, ενδεχομένως και να πέσουμε μέσα 100% στο τι τον χαλάει και γιατί δεν έχει βρει τη χαρά του ακόμη, ωστόσο δεν υπάρχει να αναλύουμε βάση τι υποθέτει, ή νομίζει ότι γνωρίζει ο καθένας... Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά να τα κάνεις ότι πρόκειται για άλλους!

Στο τέλος της ...κουβέντας μας αυτής όμως υπάρχει και κάτι εξίσου σημαντικό που γυρίζει την όλη κατάσταση αρκεί να γίνει η σωστή δουλειά απ' όλους: ο Αλμέιδα λειτουργεί με το συναίσθημα φουλ και αυτό μπορεί να φέρει την αλλαγή και τη χαρά και πάλι στον Αργεντινό τεχνικό.

Υγ: Πάει το πρώτο μισό του Ιανουαρίου και η ΑΕΚ με τις λιγότερες ανάγκες από οποιαδήποτε άλλη ομάδα του βασικού ανταγωνισμού, εξακολουθεί να μην έχει φέρει αριστερό μπακ, αλλά και να μη φαίνεται ότι θα το 'χει καταφέρει μέσα στις επόμενες μέρες, γεγονός που σημαίνει πως θα πορευτεί ως έχει και σε ένα ακόμη ντέρμπι τελικό, τούτη τη φορά πρωταθλήματος, με τον Παναθηναϊκό ο οποίος δεδομένα θα παίξει τα ...ρέστα του, αφού σε ενδεχόμενη ήττα από τον Δικέφαλο, θα μείνει πολύ πίσω από την κορυφή (στο -7 αν κερδίσει είτε κανονικά είτε με σπρώξιμο πάλι ο Ολυμπιακός στο Περιστέρι αυτή τη φορά) και στο -4 από την ΑΕΚ και τη δεύτερη θέση, η οποία να θυμίσω οδηγεί στα προκριματικά του Champions League, για να μην ξεχνιόμαστε... Έπειτα η λογική λέει όσο καθυστερεί η ομάδα να βρει αριστερό μπακ θα πάει και στην Τούμπα για το πρωτάθλημα δίχως νέο μπακ για να μη γράψω έως και τα μέσα Φλεβάρη προς τέλη γενικά χωρίς νέο πρόσωπο στο αριστερό άκρο της άμυνας αφού θα απαιτηθεί και ένα χρονικό διάστημα άμεσης προσαρμογής...

Υγ2: Η ανάγκη για στόπερ είναι μεγαλύτερη απ' ότι για δεξί εξτρέμ αν και εφόσον πουληθεί ο Ελίασον μιας και για τη θέση υπάρχουν και οι Πάολο Φερνάντες, Λαμέλα, ενώ και ο Λιβάι Γκαρσία μπορεί να ανταποκριθεί... Στα στόπερ δίχως Κάλενς -ανάλογα το πρόβλημά του- και με τον Βίντα ακόμη εκτός αλλά και τον Μουκουντί (για ένα διάστημα μπροστά μας με τέσσερα ματς εκ των οποίων τα δυο ντέρμπι και τα άλλα κεκλεισμένων των θυρών), αν μη τι άλλο είναι μεγάλη ανάγκη η απόκτηση κεντρικού αμυντικού!