Ο Άρης εγκλωβίστηκε σε μοντέλο παιχνιδιού που δεν μπορεί να υπηρετήσει

• Το πρόβλημα αντιμετωπίζεται μόνο με μεταγραφές
• Πράγματι, η καθημερινότητα είναι σκέτο βάσανο

Τέσσερις βδομάδες πριν, ο Άρης είχε καταρριφθεί από την κορυφή αλλά η απόσταση από την τετράδα ήταν τουλάχιστον ελεγχόμενη. Το δε βαθμολογικό μαξιλαράκι από τους φιλόδοξους του Πρωταθλήματος είχε καλλιεργήσει την αίσθηση ότι η κατάσταση ήταν στο χέρι του. Σήμερα, η τετράδα βρίσκεται σε απόσταση έξι βαθμών κι αν συνυπολογίσει κανείς την αγωνιστική κατάσταση των ομάδων, ενδεχομένως, να μοιάζει ακόμη μεγαλύτερη. Οι φιλόδοξες ομάδες τον προσπέρασαν, σαν δηλαδή τον Αστέρα Τρίπολης ο οποίος από το -11, σήμερα έχει και το πλεονέκτημα στην ισοβαθμία. Αυτός ο μήνας χαρακτηρίζεται καταστροφικός γιατί γκρεμίστηκε ό,τι με κόπο χτίστηκε στις πρώτες δέκα αγωνιστικές. Στις εννιά που ακολούθησαν ο απολογισμός είναι δύο νίκες, έξι ήττες και η ισοπαλία του ντέρμπι.

Στο ίδιο διάστημα, ο Άρης μπορεί να παρομοιαστεί μ’ ένα αερόστατο το οποίο συνεχώς ξεφουσκώνει με ελάχιστους εθελοντές για να προσθέσουν αέρα. Τα πνευμόνια είναι κουρασμένα και αρκετά ταλαιπωρημένα, φάνηκε εξάλλου στην εξέλιξη του ντέρμπι. Προϊόντος του χρόνου χάθηκαν τα μέτρα και ο έλεγχος. Ο συλλογισμός του Μαρίνου Ουζουνίδη είχε τακτική βάση και αγωνιστική αλήθεια. Θυμάμαι τα γραφόμενα και την περίοδο της αγωνιστικής έκρηξης και δεν αποσύρω ούτε λέξη. Αυτή η ομάδα δεν μπορεί να υπηρετήσει μοντέλο παιχνιδιού πίσω από την μπάλα. Υστερεί σε αμυντική δυνατότητα διότι διαθέτει ποιότητα με την μπάλα και περιορισμένη ανασταλτική ικανότητα για να βρίσκεται πίσω από αυτή. Δεν έχει γρήγορη ανάκτηση καθώς η λειτουργία της στην transition επίθεση δεν είναι επιπέδου ομάδας που θέλει να κάνει πορεία πρωταθλητισμού.

Υπό αυτό το πρίσμα, το extreme πλάνο του Ουζουνίδη είχε βάση, αλλά δεν απέδωσε περισσότερα από 15-20 λεπτά. Μετά μπήκαν στην εξίσωση κι άλλοι παράγοντες. Σαν το χαμηλό επίπεδο αυτοπεποίθησης ή ακόμη το γεγονός ότι μερικά από τα βασικά χαρτιά αποδείχθηκαν ελλιποβαρή, παράλληλα της πληθώρας ατομικών λαθών και φυσικά της ποιότητας του αντιπάλου. Αντικειμενικά, η τελευταία δεν κατατέθηκε πλήρως στο χορτάρι γιατί οι φάσεις του ΠΑΟΚ στο πρώτο ημίχρονο ήταν προϊόν της επιπολαιότητας των Βέλεθ, Σιφουέντες και Μπράμπετς όπου τα λάθη δεν ήταν προϊόν πίεσης. Κακά τα ψέματα, πλην της πληθωρικότητας και του αναγνωρισμένου ταλέντου του Κωνσταντέλια, ο Άρης δεν είχε άλλον μπελά στο κεφάλι του διότι ο ΠΑΟΚ δεν διαθέτει αξιόπιστο επιθετικό και ο Ντεσπότοφ επιδόθηκε σε ρεσιτάλ αστοχίας σε αποφάσεις και εκτελέσεις.

Ωστόσο, καμία ομάδα δεν πρόκοψε βασιζόμενη στις επιδόσεις των άλλων. Ο Άρης πρέπει να κοιτάξει τις δικές του, λογαριάζοντας τι φταίει και οι δικοί του πρωταγωνιστές έχουν γίνει κομπάρσοι. Το σχέδιο αγωνιστικής εξέλιξης του club δεν περιλάμβανε αυτό που έγινε χθες. Δηλαδή, την παραμονή του Βλάντιμιρ Νταρίντα σε ρόλο ακρογωνιαίου λίθου. Δεδηλωμένη και πολυεκφρασμένη η αδυναμία μου στον Τσέχο αλλά το αγωνιστικό σχέδιο δεν περιλάμβανε αυτό. Ο Χοσέ Σιφουέντες έπαιζε με… γκαζιές καθώς σε αρκετές περιπτώσεις ξεδίπλωσε τις αντεπιθέσεις κάνοντας τη σωστή πάσα ενώ ο Σουλεϊμάνοφ όντως ταλαιπώρησε τον αντίπαλο στην πλευρά του. Ταυτόχρονα όμως, η αριστερή πλευρά ήταν κενή, ο Μανού Γκαρθία εγκλωβισμένος, ομοίως και ο Λορέν Μορόν.

Ο Μαρίνος Ουζουνίδης ισχυρίστηκε ότι αυτό το μοντέλο παιχνιδιού (πίσω από την μπάλα) ταλαιπωρεί τον Ισπανό φορ. Η άποψή μου για τον Λορέν της φετινής χρονιάς είναι ότι πετάει πυροτεχνήματα. Προς Θεού, δεν αμφισβητώ την αξία του αλλά σε διάρκεια 90λεπτου θα κάνει μία τρομερή ενέργεια (σαν αυτή στο Καραϊσκάκη) μέσα στη γενική μετριότητα. Ομάδες που έχουν δομηθεί έτσι όπως ο Άρης χρειάζονται περισσότερα πράγματα. Κι όταν η μετριότητα του Μορόν συνδυάζεται με την αντίστοιχη του Μανού Γκαρθία, η επιθετική δραστηριότητα είναι σα να ψάχνεις ψύλλους στ’ άχυρα. Δεν είναι συμπτωματικό το γεγονός ότι στις πρώτες δέκα αγωνιστικές, ο Άρης πορεύτηκε πατώντας πάνω στα γκολ των δύο Ισπανών. Καθόλου τυχαία ακολούθησε πτωτική πορεία όταν το δικό τους άστρο άρχισε να χάνει τη λάμψη του.

Το πρόβλημα αντιμετωπίζεται μόνο με μεταγραφές

Ο Άρης δείχνει ότι πληρώνει σε μεγάλο βαθμό το γεγονός ότι το περασμένο καλοκαίρι γέμισε το καράβι του με μπόλικους καπεταναίους. Ο προσδιορισμός δεν είναι μειωτικός, σχετίζεται σε απόλυτο βαθμό με τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά των παικτών. Μόνο που η σωστή λειτουργία ενός καραβιού προϋποθέτει και την παρουσία της εργατιάς. Των χειροδύναμων. Ποδοσφαιρικά, αυτών που θα βάλουν τσαμπουκά και θα κερδίσουν τις μονομαχίες μέσα από την προσωπική δύναμή τους, τις αντοχές τους και τη θέληση να «δαγκώσουν» τον αντίπαλο. Προφανώς θα έπρεπε να είχε αποκτηθεί ένας από δαύτους γιατί η αμυντική δυσλειτουργία είχε διαπιστωθεί από πέρυσι. Μήνα Γενάρη δεν είναι εύκολο να βρεις τέτοιον παίκτη ή ακόμη και να τον βγάλεις από την ομάδα του, αλλά είναι άμεσα απαιτητό να γίνει ή μάλλον, θα έπρεπε να είχε γίνει.

Πράγματι, η καθημερινότητα είναι σκέτο βάσανο

Παραμένοντας στις δηλώσεις του Μαρίνου Ουζουνίδη, είναι φανερό ότι οι τοποθετήσεις του εμπεριέχουν αλήθεια. Έχει αξία αυτό γιατί οι προπονητές εφαρμόζουν τη μέθοδο της πλαστελίνης πλάθοντας τα παιχνίδια έτσι όπως τους συμφέρει και με σκοπό να καλύψουν τους εαυτούς τους. Η ένσταση στα όσα είπε μετά το ντέρμπι είναι η εξής: Επέλεξε τέταρτο μέσο για να ελέγξει την κατοχή και κατ’ επέκταση την κυκλοφορία της μπάλας αλλά αυτό το σχέδιο άρχισε να μπάζει από το 20λεπτο και μετά, γιατί όμως θα έπρεπε να φτάσουμε στο 82’ για την πρώτη παρέμβαση, φλερτάροντας μάλιστα με το κακό σενάριο του προβαδίσματος του αντιπάλου; Ο επιπλέον χρόνος που έδωσε στους βασικούς στοιχειοθέτησε ρίσκο. Ίσως όμως πηγάζει και από την αμφιβολία για το επίπεδο ανταπόκρισης των υπολοίπων.

Είναι αλήθεια ότι η καθημερινότητα του Άρη χαρακτηρίζεται εξαιρετικά δύσκολη, όπως είναι φανερό ότι ο 56χρονος δεν έχει σύμμαχο την τύχη. Οι τραυματισμοί έρχονται σαν τα… παιδιά σε πολύτεκνη οικογένεια. Και το «επέστρεψε στο ομαδικό πρόγραμμα», δεν σημαίνει ότι ο ποδοσφαιριστής είναι έτοιμος να αγωνιστεί. Ο Άρης πήγε στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ χωρίς τρεις βασικούς ποδοσφαιριστές. Τους δύο πλάγιους μπακ με συνέπεια να χρειαστεί ο Φαμπιάνο να θυμηθεί τα ποδοσφαιρικά νιάτα του και τον πιο εκρηκτικό παίκτη του, τον Κλέιτον Ντιαντί, ο οποίος είναι ο μοναδικός εκ των επιθετικών που μπορεί να υπηρετήσει παιχνίδι χώρου. Κι όταν ένας προπονητής δεν ξέρει σε πόσους και κυρίως σε ποιους δεν μπορεί να υπολογίζει, ο καταρτισμός αγωνιστικού σχεδίου είναι εξαιρετικά δύσκολος.

Στο δια ταύτα, σήμερα ο Άρης έφτασε να παίζει με τη φωτιά. Αυτή έχει φουντώσει στον τελευταίο μήνα και πρέπει να πηδήσει πάνω από αυτή προστατεύοντας και τα μπατζάκια του. Το πρόβλημά του δεν είναι μόνο αγωνιστικό αλλά και ψυχολογικό. Ανατροπή στην Τρίπολη, ήττα από τον ΟΦΗ στο «Κλ. Βικελίδης», γκολ στις καθυστερήσεις από τον Ολυμπιακό. Για να φτάσει στο σημείο να παίξει τη χρονιά στην άνοιξη που πλησιάζει, θα πρέπει να βελτιώσει τη θέση τους στις δύο αγωνιστικές που ακολουθούν. Και σημασία δεν έχει με ποιους θα παίξει, αλλά ότι πρέπει να νικήσει…