Ολυμπιακός: Πώς έκανε αυτό το ρεσιτάλ ο Μεντιλίμπαρ

Ο Ολυμπιακός επιστρέφει στο τερέν του Καραϊσκάκη για να παίξει το δεύτερο ημίχρονο του ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό με την επίγνωση ότι παίζει με παίκτη λιγότερο αλλά και ότι στο τελευταίο δεκαπεντάλεπτο του πρώτου ημιχρόνου έχει δει τον αντίπαλό του να κυριαρχεί. Πολλοί προπονητές στη θέση του Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ θα σχεδίαζαν ένα ημίχρονο κατά του οποίου τη διάρκεια η ομάδα τους θα επιχειρούσε να αμυνθεί στο δικό της μισό με όραμα να αντέξει στην πίεση του αντιπάλου που παίζει με παίκτη παραπάνω και στρατηγικό στόχο να πάρει ρίσκο στο τελευταίο διάστημα για να ψάξει γκολ και νίκη. Πιθανόν αυτό να περίμενε από τον Μεντιλίμπαρ και ο Ρουί Βιτόρια.

Σε αυτή τη συνθήκη ο Μεντιλίμπαρ αποφάσισε να κρατήσει την ομάδα του στα ίδια μέτρα που την είχε τοποθετήσει στο πρώτο ημίχρονο - δηλαδή ψηλά στο γήπεδο. Και η βασική ιδέα του ήταν να γεμίσει με ποδοσφαιριστές τον κεντρικό άξονα προκειμένου αφενός να πιέσει τον Παναθηναϊκό ψηλά στο τερέν και αφετέρου να τον εμποδίσει να εκτελέσει από προνομιακές θέσεις. Δεν είχε όμως μόνο την ιδέα για την στρατηγική - είχε και την τακτική που εξυπηρετούσε αυτό το σχέδιο. Έφερε στο γήπεδο τον Ντάνι Γκαρθία για να τον βάλει δίπλα στους Μουζακίτη και Εσε και τοποθέτησε τον Τσικίνιο πίσω από τον Ελ Κααμπί. Η ιστορία του δευτέρου ημιχρόνου λέει ότι ο 10 VS 11 Ολυμπιακός έκανε περισσότερες (5) τελικές προσπάθειες από τον Παναθηναϊκό (3), επικράτησε σε περισσότερες μονομαχίες (63) από τον αντίπαλο του (44) και έκανε όσες οργανωμένες επιθέσεις (14) έκανε και ο αντίπαλος του (15) και μάλιστα με καλύτερο συντελεστή ολοκλήρωσης αυτών των επιθέσεων (21,4%) από τον Παναθηναϊκό (6,67%). Με τους 10 ο Ολυμπιακός επικράτησε θεαματικά τόσο στις αμυντικές (67% - 50%) όσο και στις επιθετικές μονομαχίες (50% - 32,4%). Με άλλα λόγια τα στοιχεία της ανάλυσης δεδομένων του Wyscout επιβεβαιώνουν το γυμνό μάτι: παίζοντας με παίκτη λιγότερο ο Ολυμπιακός κατάφερε να κάνει περισσότερα καλύτερα πράγματα από τον Παναθηναϊκό. Κι αυτό συνέβη επειδή δικαιώθηκε αυτή η γενναιότητα στη στάση του Ολυμπιακού κατά την διάρκεια του β’ ημιχρόνου και επειδή ήταν αποτελεσματική η τακτική του Ολυμπιακού. Δηλαδή επειδή ο Μεντιλίμπαρ κατάφερε να προετοιμάσει καλά την ομάδα του τόσο στο ψυχικό και πνευματικό κομμάτι όσο και στο τακτικό.

Φυσικά, επειδή είναι ποδόσφαιρο, κανείς πρέπει να κοιτάζει και τι δεν έκανε ο αντίπαλος για να επιτρέψει να συμβεί αυτό. Ο Ρουί Βιτόρια έκανε την επιλογή να αφαιρέσει τον Γιώργο Βαγιαννίδη και τον Νεμάνια Μαξίμοβιτς. Και ο Παναθηναϊκός έχασε την ορμή του Βαγιαννίδη, που είχε μια ισορροπημένη εμφάνιση σε άμυνα και επίθεση στο α’ ημίχρονο, και μέρος της ισορροπίας του στις δύο φάσεις παιχνιδιού δεδομένου ότι ο Μαξίμοβιτς με το 71% επιτυχημένων ενεργειών στο ντέρμπι και 71% αποτελεσματικότητα στις μονομαχίες ήταν κάποιος που είχε επανακτήσει 7 φορές την κατοχή της μπάλας στο α’ ημίχρονο. Ο Ουναϊ, που μπήκε στη θέση του, ολοκλήρωσε το ματς με 33% αποτελεσματικότητα στις μονομαχίες και 1 επανάκτηση της κατοχής. Και δεν είναι μόνο οι αλλαγές που δεν “βγήκαν” στον Βιτόρια αλλά και η τακτική. Σε ένα ημίχρονο που η τοποθέτηση του Ολυμπιακού, με αυτό το 4-3-2 του Μεντιλίμπαρ, έδειχνε στον Παναθηναϊκό ότι οι ελεύθεροι χώροι για να επιτεθεί βρίσκονταν στις πτέρυγες, ο Παναθηναϊκός δεν κατάφερε να βρει ποιοτικό παιχνίδι από τις πλευρές. Στο β΄ ημίχρονο έκανε 2 σέντρες (9) παραπάνω από τον Ολυμπιακό (7) και μάλιστα με μικρότερο συντελεστή ακρίβειας. Όταν το έχεις δει, αυτό που συνέβη στο β’ ημίχρονο έχει μια φυσιολογική εξήγηση: ο ένας προπονητής δουλεύει εδώ και έναν χρόνο την ομάδα του, και την ξέρει σαν την παλάμη του. Ο άλλος δουλεύει με την ομάδα του εδώ και δυόμισι μήνες, και ακόμη τη μαθαίνει.

Δεν θυμάμαι την προηγούμενη φορά που είδα μια ομάδα των 10 παικτών να κάνει περισσότερο και ποιοτικότερο παιχνίδι επί ένα ημίχρονο, που μάλιστα ήταν το δεύτερο, απέναντι σε έναν αντίπαλο σε ντέρμπι. Αυτά τα 45’ λεπτά είναι ένα ευκρινές δείγμα του προπονητή Μεντιλίμπαρ. Ενός προπονητή που δεν βάζει πολλά διαφορετικά ζητούμενα στους ποδοσφαιριστές του, επιμένει στην επανάληψη, και τους πιέζει “αφόρητα” για να κάνουν σωστά αυτά τα “λίγα” που τους ζητά. Με τη στάση του, ο Μεντιλίμπαρ φτάνει τους ποδοσφαιριστές του στα όρια της απόδοσής τους, όπως καταλάβαμε στη διάρκεια του β’ ημιχρόνου στο Καραϊσκάκη. Έτσι γεννάει υπερβάσεις.