Μετά το “ψυχολογικό”, ο Αλμέιδα πρέπει να λύσει το επιθετικό πρόβλημα

Στο ματς με τον Παναιτωλικό, το περασμένο Σάββατο στη Νέα Φιλαδέλφεια, μπορούσες εύκολα να συνειδητοποιήσεις, κατά την εξέλιξη του παιχνιδιού, ότι ο Ματίας Αλμέιδα έχει “επιστρέψει”. Με άλλα λόγια, στη στάση του κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού ήταν ευδιάκριτο ότι ο Αργεντινός προπονητής ξανάβαλε το πάθος και την ένταση για να εμψυχώσει τους ποδοσφαιριστές, να τους δείξει τον τρόπο στην επιθετική ανάπτυξη, να αλλάξει την τοποθέτηση των παικτών του, να προσπαθήσει να τους παρασύρει για να ανεβάσουν το τέμπο, να πιέσουν και να μεγαλώσουν την δυναμική της ΑΕΚ μέσα στο παιχνίδι. Όλα αυτά είχαν αφαιρεθεί προοδευτικά από την συμπεριφορά του Αλμέιδα στα ματς κατά την διάρκεια του τελευταίου περίπου διμήνου - κάτι που είχε αρχίσει να γίνεται αισθητό μετά από την βαριά ήττα από τον Ολυμπιακό.

Φαινομενικά λοιπόν, μετά από όσα συζήτησαν με τον Μάριο Ηλιόπουλο, ο Αλμέιδα απαλλάχθηκε από όλα αυτά που τον ζόρισαν ψυχολογικά και το μεγαλύτερο πρόβλημα της ΑΕΚ λύθηκε. Και αυτό συνέβη σε μια πολύ επίκαιρη στιγμή - δηλαδή στη στιγμή που η ΑΕΚ έχει την τελευταία ευκαιρία να καλύψει τις αγωνιστικές της αδυναμίες για να καταφέρει να διεκδικήσει τους δύο εγχώριους τίτλους.

Για την ΑΕΚ, που ζει στο -4 από την πρώτη θέση, το πρόγραμμα των 6 τελευταίων αγωνιστικών, που της φέρνει δύο μεγάλα ματς μακριά από την έδρα της (ΠΑΟΚ, Άρης), ένα εντός έδρας ντέρμπι με τον Ολυμπιακό και μια επίσκεψη στην Τρίπολη για να παίξει με τον Αστέρα, είναι μεγάλη ανάγκη η βελτίωση της απόδοσης και ειδικά στο επιθετικό κομμάτι.

Η ιστορία των δύο τελευταίων αγώνων (με Παναθηναϊκό και Παναιτωλικό), που είχε κοινά στοιχεία και με τη ρεβάνς του κυπέλλου στην Τούμπα απέναντι στον ΠΑΟΚ, δείχνει ότι η ΑΕΚ δυσκολεύεται να παράξει και πολλές και ποιοτικές ευκαιρίες (τα xGoals της ήταν και στους τρεις αγώνες κάτω από τον μέσο όρο της, και ειδικά απέναντι σε Παναθηναϊκό και ΠΑΟΚ ήταν κάτω από τη μονάδα).

Η ιστορία του τελευταίου της αγώνα λέει ότι δυσκολεύτηκε να ολοκληρώσει τις επιθέσεις της. Σε 50 επιθέσεις τοποθέτησης κατάφερε να ολοκληρώσει τις 11 - μια επίδοση που είναι “φτωχότερη” από τον μέσο όρο της. Τι δεν της πήγαινε της ΑΕΚ καλά για να φτάσει με μεγαλύτερη άνεση να εκτελέσει από καλές θέσεις απέναντι σε μια ομάδα που αμυνόταν με βάθος; Η ΑΕΚ έκανε πολλά από όσα προτείνει το εγχειρίδιο της προπονητικής σε μια ομάδα που παίζει ποδόσφαιρο τοποθέτησης και αντιμετωπίζει έναν αντίπαλο που έχει τρεις κεντρικούς αμυντικούς και έχει μικρές αποστάσεις μεταξύ των γραμμών της. Τοποθέτησε παίκτες στους χώρους ανάμεσα στις γραμμές, άλλαζε ρυθμό, άλλαζε πλευρά επιθετικής ανάπτυξης για να “ψάξει” την απομόνωση, έκανε μεγάλες κατοχές με την μπάλα, έψαξε κάθετες πάσες ανάμεσα στις γραμμές του Παναιτωλικού. Οι αδυναμίες της εντοπίζονταν κυρίως σε δύο ζητήματα: στις κινήσεις των παικτών της χωρίς την μπάλα, που έλειψαν πολύ κατά την διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου, και στην δημιουργία πλάτους στις επιθέσεις της. Τυχαία ή όχι - αυτό θα το δείξει ο χρόνος - η ΑΕΚ δυσκολεύεται να κάνει ποιοτική ανάπτυξη από τα πλάγια σε τρία παιχνίδια στα οποία ο Αντονί Μαρσιάλ και ο Ερικ Λαμέλα ήταν οι “πλάγιοι” επιθετικοί της. Στο μεγαλύτερο διάστημα αυτών των αγώνων η τακτική επιλογή φαινόταν ότι είναι να τοποθετούνται οι ακραίοι μπακ για να κρατήσουν το πλάτος κατά την επιθετική ανάπτυξη (Χατζισαφί και Ρότα/Οντουμπάτζο). Οι συνδυασμοί με τους πλάγιους επιθετικούς δεν ήταν πολλοί. Και οι μεγάλες προσπάθειες του “full on” Πινέδα να βρεθεί σε μια πλευρά για να σχηματίσει τρίγωνο και να ευνοήσει την επιθετική ανάπτυξη δεν έφεραν πολλές φορές το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Vasilis Sambrakos (@vsambrakos)

Το γυμνό μάτι όλων εμάς που παρακολουθούμε τους αγώνες δίχως να έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθούμε την καθημερινή δουλειά οδηγεί στην απορία σχετικά με το γιατί δεν επιμένει ο Αλμέιδα στην επιλογή πλάγιων επιθετικών που παίζουν περισσότερο “στη γραμμή”. Διότι το τελευταίο παιχνίδι στο οποίο η ΑΕΚ έκανε περισσότερα και καλύτερα πράγματα στην επίθεση ήταν - αυτό απέναντι στην Καλλιθέα - ένα ματς στο οποίο ο προπονητής είχε επιλέξει επιθετικούς με αυτά τα χαρακτηριστικά, τον Κοϊτά και και τον Φερνάντες. Και είναι δεδομένο ότι η ΑΕΚ δεν διαθέτει άλλους πλάγιους μπακ που μπορούν να την βοηθήσουν περισσότερο στην επιθετική ανάπτυξη - άρα δεν έχει να “κοιτάξει” προς αυτή την κατεύθυνση ο προπονητής.

Έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον η επιλογή που θα κάνει ο Αλμέιδα τώρα που μπαίνει σε μια σειρά από ματς που θα καθορίσουν σε σημαντικό βαθμό τον τερματισμό που θα κάνει η ΑΕΚ στη Superleague αρχής γενομένης από το κυριακάτικο ντέρμπι στην Τούμπα. H “φόρα” με την οποία επανεμφανίστηκε ο Ελίασον στο τελευταίο δεκάλεπτο του ματς με τον Παναιτωλικό, ο Κοιτά, ο Φερνάντες, το καλό κομμάτι απόδοσης του Λιβάι Γκαρσία στο Ηράκλειο απέναντι στον ΟΦΗ όταν τοποθετήθηκε στην δεξιά πλευρά είναι λόγοι για να επιλέξει ο Αλμέιδα να αντικαταστήσει κάποιον εκ των Λαμέλα, Μαρσιάλ. Από τη άλλη όμως ένας προπονητής που δουλεύει για καιρό την ομάδα του με αυτούς τους δύο στα πλάγια της επίθεσης δεν αποκλείεται να πάει στους “τελικούς” με την “πεπατημένη” των τελευταίων αγώνων. Πάντως η εικόνα της ΑΕΚ στους τελευταίους αγώνες βάζει τον Αλμέιδα στην θέση να προβληματιστεί πολύ πάνω στο γεγονός ότι η ομάδα του δεν παίρνει με συνέπεια από τους πλάγιους επιθετικούς και τον σέντερ φορ την ποιότητα που έχει ανάγκη για να γίνεται αποτελεσματική. Στα ματς του 2025 έχει δημιουργήσει έναν “κανόνα” που την θέλει είτε να μη δημιουργεί πολλές ποιοτικές ευκαιρίες είτε να πετυχαίνει λιγότερα γκολ από όσα αναλογούν στην ποιότητα των ευκαιριών της.