Άρης: Μια γιορτή (γενεθλίων) ξεχωριστή από τις υπόλοιπες

Είναι αλήθεια ότι οι γενέθλιες εκδηλώσεις συνηθίζονται στα… στρόγγυλα χρόνια. Όπως αυτή του περασμένου Μάρτη, με τη συμπλήρωση 110 χρόνων από την ίδρυση του συλλόγου, στο ευχάριστο συναπάντημα σπουδαίων προσωπικοτήτων και σε μια βραδιά η οποία εμπεριείχε κάθε λογής συναίσθημα. Από τη χαρά έως τη μελαγχολία μα πρωτίστως την κατανόηση του ρόλου που έχει επιτελέσει αυτός ο οργανισμός ο οποίος προφανέστατα δεν περιορίζεται στον αθλητικό παράγοντα αλλά επεκτείνεται στον κοινωνικό αλλά και πολιτιστικό.

Πρόσφατα, σε μια κουβέντα, ένας φίλος – μικρότερος ηλικιακά από του λόγου μου – έδωσε μια άλλη διάσταση στην εποχή της Αυτοκρατορίας. «Ξέρεις πόσα παιδιά γλίτωσαν από τα ναρκωτικά στη δεκαετία του ’80 μέσα από την τρέλα που απέκτησαν για το μπάσκετ λόγω του Άρη; Κι εσύ γνωρίζεις ότι σ’ αυτή τη δεκαετία, τα ναρκωτικά ήταν σε έξαρση», μου είπε. Αλήθεια είπε. Ήταν η εποχή που προβάλλονταν στην κρατική τηλεόραση – σε εποχή προ ιδιωτικών καναλιών – εκπομπές με ξεκάθαρο στόχο την καταπολέμηση των ναρκωτικών.

Για λίγα δευτερόλεπτα, το βλέμμα μου έμεινε στο λόγο του, αλλά το πνεύμα ταξίδεψε σ’ ένα περιστατικό που διηγήθηκε ο Νίκος Γκάλης το ξημέρωμα της ένταξής του στο Naismith Hall of Fame κατά την ομιλία του. Ο «Νικ» δεν είχε εστιάσει στις μεγάλες στιγμές που έζησε αλλά στον κοινωνικό αντίκτυπο αυτών. Είχε αποφύγει τις λεπτομέρειες των αλησμόνητων εμφανίσεών του και της αυτοκρατορίας του Άρη αλλά στάθηκε στη μεγάλη επανάσταση της εποχής. Και δάκρυσε σαν μικρό παιδί όταν εξιστόρησε τη συνάντησή του με μια μάνα η οποία του φίλησε το χέρι και του είπε… «σ’ ευχαριστώ για όλα. Εσύ έσωσες το παιδί μου από τα ναρκωτικά».

Ναι, είναι η γνωστή, πλέον, ιστορία ενός έφηβου ο οποίος είχε βυθιστεί στις ναρκωτικές ουσίες αλλά εκείνη η ομάδα του Άρη και ο Νίκος Γκάλης χάραξαν το τέλειο μονοπάτι απόδρασης, και μελλοντικά, ένταξής του στην κοινωνία. Δεν κρύβω ότι τούτο το περιστατικό το έχω συζητήσει και με τον ίδιο. Νιώθει ότι είναι από τα μεγαλύτερα παράσημα που φέρει η στολή του.

Τα στρόγγυλα χρόνια έχουν μικρή σημασία λοιπόν. Μεγαλύτερη έχει η παραμονή ενός συλλόγου στον δρόμο των αξιών που πρεσβεύει παράλληλα της υποχρέωσης των παλιότερων να τις διδάσκουν ή μάλλον να τις «περνούν» στους νεότερους. Στην ανεξάντλητη διάρκεια ζωής ενός συλλόγου ή μάλλον μιας ιδέας, προφανώς υπάρχουν διαστήματα ανομβρίας στον τομέα της αγωνιστικής επιτυχίας αλλά οι αξίες και τα ιδανικά δεν είναι υπό διαπραγμάτευση.

Το έχω ξαναγράψει ότι ο Άρης είναι κάτι παραπάνω από ένας αθλητικός οργανισμός. Τούτο δεν στοιχειοθετείται μόνο μέσα από τα 111 χρόνια ιστορίας του, αλλά από τη διαχρονική κι έντονη επίδρασή του στην κοινωνική και πολιτιστική ανάπτυξης της Θεσσαλονίκης και της Βόρειας Ελλάδας φτάνοντας στο σημείο χαρακτηρισμού ως «η ομάδα της Ελλάδας», εκείνα τα λαμπρά χρόνια.

Η παρεμβατικότητα του δεν αποτυπώνεται μέσα από ένα Σάββατο ή μια Κυριακή σ’ ένα πέταλο ή σε μια κερκίδα αλλά από τους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων που αναδείχθηκαν μέσα από τα σπλάχνα του και διδάχθηκαν τις κοινωνικές και ανθρώπινες αξίες. Αρκετοί εξ’ αυτών εξελίχθηκαν από ανθρώπους του μόχθου έως και λαμπρούς επιστήμονες με έντονο κοινωνικό αποτύπωμα.

Η μεγάλη εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί το απόγευμα της ερχόμενης Τρίτης (25/3) στο Nick Galis Hall και διαισθάνομαι ότι θα έχει σημαδιακό χαρακτήρα. Κακά τα ψέματα, το κλίμα θα μπορούσε να ήταν καλύτερο. Αυτό διαμορφώνεται αναλόγως των αγωνιστικών επιδόσεων των επαγγελματικών τμημάτων. Πέρυσι, τα 110 χρόνια γιορτάστηκαν υπό την προσμονή κατάκτησης του Κυπέλλου Ελλάδας καθώς η ομάδα μπάσκετ είχε γοητεύσει κάθε φίλαθλο της χώρας μέσα από την αυταπάρνηση και την αγωνιστική έκρηξή της. Φέτος, η χρονιά εξελίχθηκε αντίστροφα αλλά η αγωνιστική επιτυχία δεν αποτελεί προϋπόθεση εορτασμού γενεθλίων.
Μέχρι στιγμής δεν έχει κοινοποιηθεί με ακρίβεια το οργανωτικό πλάνο της μεγάλης εκδήλωσης. Παράλληλα των μηνυμάτων που έστειλαν για τον ρόλο που οφείλει να διαδραματίζει ο Άρης σε όλα τα επίπεδα, βάσει των καταβολών, της ιστορίας και της κληρονομιάς του συλλόγου, οι οργανωμένοι οπαδοί έκαναν γνωστές τις δικές τους ενέργειες οι οποίες αφορούν κυρίως την παραμονή των γενεθλίων αλλά η κεντρική στόχευση είναι η μεγάλη γιορτή στο Nick Galis Hall.

Η συσπείρωση όλων των δυνάμεων παράλληλα της δημιουργίας προϋποθέσεων εντονότερης συσπείρωσης είναι ο προφανής στόχος. Κι αυτός πρέπει να είναι σ’ ένα περιβάλλον, αθλητικά και κοινωνικά, στο οποίο, σε καθημερινή βάση, καταγράφονται κραυγαλέα περιστατικά αθλητικής και κοινωνικής αδικίας. Η αναγνώριση προσφορών παράλληλα της εικόνας του ασφυκτικού γεμάτου Nick Galis Hall είναι ο αντικειμενικός σκοπός και είναι αναγκαίο να επικρατήσει. Ενδεχομένως να αποτελέσει και την πρώτη σταγόνα σ’ ένα ποτάμι που πρέπει να τρέξει. Αυτό της διαφορετικής υποδοχής και διαχείρισης αποφάσεων και συμπεριφορών που προσβάλλουν την ανθρώπινη νοημοσύνη και κάθε έννοια αθλητικού δικαίου στα οποία πολλάκις έχω αναφερθεί και θα το επαναλάβω. Γι’ αυτό διαισθάνομαι ότι οι εορταστικές εκδηλώσεις των 111ων γενεθλίων δεν θα διαφέρουν απλά από τις υπόλοιπες αλλά θα αποκτήσουν σημαδιακό χαρακτήρα.