Ο Γρηγορίου τα έχει... 400

Θυμάστε όταν ήμασταν μικροί που μας ρώταγαν όλοι τι θέλουμε να γίνουμε όταν μεγαλώσουμε. Αλλοι έλεγαν γιατρός, ορισμένοι δικηγόρος, αλλά μία ψυχή διέφερε. Βλέπετε ο Μιχάλης Γρηγορίου από όταν θυμάται τον εαυτό του είχε στο μυαλό του μόνο να γίνει προπονητής. Και τα κατάφερε. Πρόσφατα, αν και μόλις 45 ετών, συμπλήρωσε 15 σεζόν στους πάγκους μέχρι το φινάλε της χρονιάς, όποτε ξεκινήσει ξανά, θα συμπληρώσει 400 επίσημα ματς ως πρώτος τεχνικός! Αυτή τη στιγμή το κοντέρ του μετρά 396!

Μυστήριο πράγμα η «τρέλα» και στην προκειμένη περίπτωση εκείνη της προπονητικής. Αλλά ο ήρωας της ιστορίας μας φαίνεται πως διαθέτει μπόλικη. Ηταν 17 Μαρτίου του 2004, όταν έβγαλε οριστικά τα ποδοσφαιρικά παπούτσια και ανέλαβε τον Αγιο Δημήτριο, όπου ανήκε. Μάλιστα το ντεμπούτο του συνδυάστηκε με νίκη 1-0 επί της ΑΕΛ. Μάλιστα ο μύθος λέει πως έγινε παίκτης όχι τόσο για να κάνει καριέρα, αλλά για να πάρει... τζούρα από αποδυτήρια. Αυτό που λέμε εμείς στον κλάδο μας «ζούμε και γράφουμε», εκείνος το παραποίησε. «Βιώνει για να ξέρει στο μέλλον πως θα λειτουργήσει».

Θα σκεφτεί κάποιος πως δεν είναι ούτε ο πρώτος ή ο τελευταίος ποδοσφαιριστής που γίνεται κόουτς. Δεκτό. Εκείνος όμως στα πρώτα του βήματα ήταν μικρότερος ηλικιακά από αρκετούς παίκτες του! Κάτι που δεν είναι και το πιο εύκολο να διαχειριστείς.

Την ίδια στιγμή πέρασε από όλες τις διαβαθμίσεις. Ξεκίνησε από τη Γ' Εθνική, ακολούθησε στη Football League και πλέον μονιμοποιήθηκε στη «μεγάλη» κατηγορία. Ετσι πέρασε πολλά.

Η μπάλα βγάζει περίεργα συναισθήματα. Στην προκειμένη περίπτωση έχουμε έναν τύπο ο οποίος από προθέρμανση στο καράβι (!), έφτασε να κάνει διπλό στη Στοκχόλμη επί της ΑΪΚ. Μην σας μπερδεύουμε όμως.

Μετά το Μπραχάμι, ακολούθησε ο Φωστήρας και το 2007 βρέθηκε στη Μυτιλήνη. Οχι μόνο άρχισε από τα χαμηλά, αλλά βίωσε και καταστάσεις σε ομάδες όπου υπήρχαν πολλά προβλήματα. Στον Αιολικό ωστόσο παρατηρούνταν και το «αγκάθι» των μετακινήσεων, που διογκώθηκε επειδή γίνονταν ακτοπλοϊκός, λόγω της προφανής έλλειψης χρημάτων. Αρκετές φορές μάλιστα με εμπορικά καράβια και όχι με εκείνα της γραμμής, αφού δεν «κούμπωναν» τα δρομολόγια. Που είναι το κακό; Επαιρνε τη σφυρίχτρα του, φώναζε τους παίκτες του και έκαναν μίνι προθέρμανση στο κατάστρωμα. Αυτό που λέμε, ειδυλλιακό τοπίο και άριστες συνθήκες εργασίας...

Σταδιακά «έχτισε» όνομα και έφτασε η ώρα της προαγωγής. Το Πάσχα του 2009 ανέλαβε τον Εθνικό και την επόμενη χρονιά, οι Πειραιώτες έφτασαν μια ανάσα από την επιστροφή τους στα «σαλόνια». Αλλά στα τότε πλέι οφ έμειναν εκτός νυμφώνος στις λεπτομέρειες και κυρίως, ύστερα από το 4-4 που παραχώρησαν στον ΟΦΗ, σε ένα συγκλονιστικό παιχνίδι. Ηταν τότε που «καλούπωσε» τον τρελό-Φερέιρα, που ήρθε στη χώρα μας ως πρωταθλητής Ευρώπης με την Πόρτο (είχε πάρει και ΟΥΕΦΑ ως παίκτης των «δράκων», αλλά λόγω χαρακτήρα δεν έκανε την καριέρα που μπορούσε). Ωστόσο στο Ελληνικό έκανε τότε... παπάδες, αφού ο Γρηγορίου βρήκε το «κουμπί» του, ενώ «έβγαλε» και πιτσιρικάδες όπως τον Σουμπίνιο.

Στη συνέχεια ακολούθησε μία διετία προβλημάτων και επιτυχιών. Αλλόκοτος συνδυασμός. Κοιτάξτε να δείτε. Ανέβασε τη Δόξα μέσω των θρυλικών μπαράζ του Ιουλίου, όπου έμεινε στην ιστορία ως η «συμμορία των 12» - τόσους είχε διαθέσιμους στα πλέι οφ της Νέας Σμύρνης και της Φυλής - και μετά πήγε στις Σέρρες, όπου μεσούσης της χρονιάς (2012/13), έφυγε απροσδόκητα από τη ζωή ο αείμνηστος Πέτρος Θεοδωρίδης. Παρόλα αυτά κατάφερε και «κράτησε» την ομάδα και στην ισοβαθμία δεν μπήκε στα πλέι οφ. Μάλιστα λέγεται πως εκείνος και 2-3 άνθρωποι , ήταν ουσιαστικά εκείνοι που «έτρεχαν» τα «λιοντάρια», λόγω της απώλειας του διοικητικού τους ηγέτη. Για τα πάντα. Μέχρι και ιατρικά! Στο μέτρο του δυνατού φυσικά, αφού κάλυπταν τις άμεσες υποχρεώσεις που υπήρχαν.

Στην Κέρκυρα προσέθεσε ακόμη μία καλή χρονιά στο ενεργητικό του και οι Φαίακες το καλοκαίρι του 2014 πανηγύρισαν την επιστροφή του στη μεγάλη κατηγορία. Με εκείνον εδραιώθηκαν σε αυτή, ενώ δημιουργήθηκε ένας «κορμός» παικτών που αντέχει ακόμη, όπως οι Κουτζαβασίλης, Κόντος, Γκόμες, Σιόντης κτλ. Γενικότερα το ταξίδι του στο Ιόνιο συνδυάστηκε με την προώθηση του «εμείς» από το «εγώ», αφού πολλές οικονομικές δυνατότητες δεν υπήρχαν και δόθηκε βαρύτητα στο «σύνολο».

Η πολύ καλή πορεία των νησιωτών αποτέλεσε το «εισιτήριό» για το Περιστέρι. Με εκείνον στον πάγκο ο Ατρόμητος έζησε την πρώτη και μοναδική ως τώρα ευρωπαϊκή πρόκριση της ιστορίας του, ενώ έκανε και ένα εκπληκτικό ματς κόντρα στη Φενέρ. Για όσους θυμούνται, με κόντρα διαιτησία έχασε με 1-0 στο 88' ύστερα από κεφαλιά του Φαν Πέρσι. Τα προβλήματα που προέκυψαν στην πορεία οδήγησαν σε πρόωρο «διαζύγιο», αλλά δείγμα της εμπιστοσύνης προς το πρόσωπό του ήταν πως έφυγε όταν έκανε μία νίκη σε 8 σερί παιχνίδια. Η τύχη δεν στάθηκε με το μέρος του, αλλά έπρεπε κάτι να αλλάξει.

Επέστρεψε στην Κέρκυρα, όπου την οδήγησε σε ακόμη μία άνετη παραμονή με εκ νέου σχετικά λίγα «εφόδια» και από το καλοκαίρι έγινε κάτοικος Νέας Σμύρνης. Οπου πανηγύρισε ακόμη μία εκτός συνόρων πρόκριση, ενώ στην μεταβατική «κυανέρυθρη» περίοδο, έχει την ομάδα σε τροχιά πεντάδας και στα ημιτελικά του Κυπέλλου.

Πλέον οδεύει για να γίνει 400ρης μόλις στα 45 του χρόνια, αριθμός τρομακτικά μεγάλος για την ηλικία του. Με ανάλογους ρυθμούς θα «φλερτάρει» κάποια στιγμή με τα 1.000, αλλά η ουσία είναι αλλού. Τέτοιες ημέρες στα «αλώνια» ξεκίναγε για εκείνον ένα ταξίδι, με πολλές δυσκολίες αλλά με ξεκάθαρο προορισμό. Από τις πρώτες πέρασε με επιτυχία και ο τερματικός σταθμός λέει «διάκριση». Το be continued...