Mes que un... site!

Έχω ένα πρόβλημα. Δεν μπορώ να ξεχάσω. Με τίποτα. Θυμάμαι πράγματα και λεπτομέρειες που έγιναν πριν από εικοσιπέντε χρόνια, λες και ήταν χθες! Έτσι σαν χθες, μου φαίνεται η πρώτη φορά που πέρασα την πόρτα μίας πολυκατοικίας στο 7 της Κατεχάκη. Τρίτος όροφος. Ένα γραφείο 100 τετραγωνικών max. Δέκα pc, εργάτες να σπάνε τοίχους, να συνδέουν καλώδια. Λίγες μέρες πριν φύγει ο Μαϊος του 2008. Η περιπέτεια στην «Αθλητική Ηχώ» μόλις είχε τελειώσει. Μετά από κανά δίωρο στους δρόμους(φέριμποτ από Σαλαμίνα στο Πέραμα, λεωφορείο μέχρι τον Πειραιά, τρένο μέχρι το Μοναστηράκι, μετρό μέχρι την Κατεχάκη και... φτάσαμε. Αυτό δεν ήταν διαδρομή, το Μπεν Χουρ ήταν) το πρώτο ραντεβού στα δοκιμαστικά ήταν γεγονός. Ένα ραντεβού που «σφράγιζε» μία απόφαση ζωής που έπρεπε να πάρω στα 21 μου και ενώ από την άλλη χτυπούσε η πόρτα ενός από τα μεγαλύτερα εκδοτικά συγκροτήματα της χώρας εκείνη την εποχή. Μην το βλέπετε από την οπτική γωνία του 2018. Το 2008 ήταν πρώτα οι εφημερίδες, μετά τα σάιτ. Το 2018 είναι τα σάιτ, μετά το... χάος και μετά οι εφημερίδες, όσο και αν πονάει αυτό, όσους πέρασαν από πραγματικά «σχολεία» της δημοσιογραφίας.

Τα όνειρα, όμως, είναι όνειρα. Και να σας πω και κάτι, σήμερα που τα λέμε όλα; Η απόφαση να κάνω αυτό το επάγγελμα δεν ήρθε από αγάπη για το επάγγελμα καθαυτό. Λογικά κάτι θα έχετε καταλάβει αν και δεν άργησε η στιγμή να «κολλήσω» με το ψάξιμο, τα ωραία θέματα, τα αποκλειστικά. Η απόφαση ήρθε από την λατρεία για τον Παναθηναϊκό και το ποδόσφαιρο. Οπότε από την στιγμή που η πρόταση είχε μέσα το «τριφύλλι», η απόφαση ήταν εύκολη και ήρθε χωρίς δεύτερη σκέψη. Υπάρχει καλύτερη δουλειά από το να βλέπεις την Τριφυλλάρα; Ακόμη και τώρα, στα χειρότερά της. Το όνειρο ήταν ξεκάθαρο, «ρεπόρτερ Παναθηναϊκού», έστω και αν τώρα στα 31 και με τα όσα ζεις κάθε χρόνο στο ρεπορτάζ νιώθεις πως δεν έχεις άλλα κουράγια. «Σιγά πως κάνεις έτσι, μια δουλειά είναι». Να ξέρατε πόσες φορές έχει παίξει αυτή η... κασέτα από ανθρώπους που προσπαθούν να καταλάβουν αλλά δεν θα μπορέσουν ποτέ. Είτε το «γιατί σιγά πως κάνεις έτσι» αφορά μια χαμένη είδηση, στην οποία έφτασες κοντά(μετά τον χαμό του θείου μου το 2013 που μου άλλαξε την ζωή, έχω γίνει πιο χαλαρός, έτσι είναι η φύση της δουλειάς, δεν μπορείς να τα έχεις όλα) είτε έχει να κάνει με μία ήττα, με μια κωλοσεζόν όπως αυτή που ολοκληρώθηκε πριν είκοσι ημέρες.

Στο τέλος της ημέρας, όμως, κάνεις την τρέλα σου, την κ@*#@ σου, το μεράκι σου και ασχολείσαι με αυτό που αρκετός κόσμος θα ήθελε να κάνει επάγγελμα. Οπότε, οκ, μην γκρινιάζω. Όπως λέει και ο σοφός φίλος μου ο «Μανόλο» ''ρόδα είναι και γυρίζει''. Πότε ρε Κώστα; Τεσπά, θα τα πούμε καλά και φέτος σε κάποιο βουνό της Ολλανδίας...
Επιστροφή στο 2008...

Σε εκείνο το μεσημέρι στην Κατεχάκη(2 πέρασα την πόρτα, σας είπε τα θυμάμαι όλα), ο Βροντάκης άνοιξε την πόρτα, ο Σταθάτος ήταν δίπλα του, ο Μιχάλης Τσαμπάς στο δωματιάκι που 4 χρόνια πραγματικά έκανα τα ΠΑΝΤΑ εκειμέσα, ο Βασπαπ που δεν θα ξεχάσω ποτέ την χαρά του στην ανακοίνωση «κανόνισα με τον Πεσέιρο να μας δώσει συνέντευξη»(από εκεί και η κεντρική φωτό, σας υπόσχομαι δεν φοράω πλέον ροζ πουκάμισα και σίγουρα δεν έχω τόσα μαλλιά στο κεφάλι), όπως δεν θα ξεχάσω ποτέ την 2α Ιουνίου του 2008 όταν το Gazzetta.gr βγήκε στον αέρα!

Πότε πέρασαν δέκα χρόνια; 3650 ημέρες; Δεν ξέρω γιατί αλλά σε σχέση με άλλα γενέθλια, σε σχέση με τις περασμένες επετείους, σε τούτα έχω μια έξτρα συγκίνηση! Μου βγαίνει ρε παιδάκι μου, να γράψω και 500 λέξεις παραπάνω για την δεκαετία που πραγματικά μόνο μία λέξη θα την χαρακτήριζε ιδανικά: Ε Υ Λ Ο Γ Ι Α.

Σε αυτή την δεκαετία έκανα τα επαγγελματικά μου όνειρα πραγματικότητα, κατάφερα να μεγαλώσω σαν άνθρωπος, να πάρω αυτοκίνητο, να φτιάξω το δικό μου σπίτι, να παντρευτώ, να πείσω τον πατέρα μου ότι τα δύο χρόνια που πλήρωσε στην σχολή δεν πήγαν πεταμένα, όπως πίστευε τότε. Χωρίς την Ε Υ Λ Ο Γ Ι Α, τίποτα από τα παραπάνω δεν θα είχαν γίνει με την ευκολία με την οποία τα γράφω. Σαν να πατάς ένα κουμπί στο πληκτρολόγιο. Τόσο εύκολα. Στην Ελλάδα της κρίσης, στον ελληνικό Τύπο που κατέρρευσε στα χρόνια των μνημονίων, επί 120 μήνες σερί ο μισθός ήταν εκεί στην 1η του μηνός. Και επειδή γνώρισα στην αρχή του δρόμου το 2005 σε άλλα μαγαζιά πως είναι να δουλεύεις και να μην πληρώνεσαι, δεν μπορεί να φανταστείτε για πόσο μεγάλη υπόθεση μιλάμε.

Είναι Ε Υ Λ Ο Γ Ι Α να είσαι από τα... μπετά στο κορυφαίο αθλητικό σάιτ της χώρας, είναι Ε Υ Λ Ο Γ Ι Α να έχεις κάνει όλο το ταξίδι από την πρώτη ημέρα μέχρι την κορυφή και την διατήρηση σε αυτή, είναι Ε Υ Λ Ο Γ Ι Α να μπορείς να είσαι περήφανος για κάτι τόσο μεγάλο, κάτι τόσο σπουδαίο, στο οποίο έχεις βάλει έστω και ένα πολύ μικρό, ελάχιστο λιθαράκι.

Το gazzetta.gr βλέποντας την δεκαετία αυτή(2008-2018) δεν είναι απλά το κορυφαίο ελληνικό αθλητικό σάιτ. Το gazzetta.gr έφερε την επανάσταση στο διαδίκτυο και άλλαξε τον τρόπο λειτουργίας των αθλητικών ιστοσελίδων που μέχρι τότε αναλώνονταν σε μία πιο «περιοδικίστικη» μορφή. Για αυτό και έσπαγε το ένα ρεκόρ πίσω από το άλλο, για αυτό και... εκτοξεύθηκε!

Το gazzetta.gr έφερε στο ελληνικό ίντερνετ δύο στοιχεία που τότε δεν υπήρχαν, δεν τα έβρισκες ΠΟΥΘΕΝΑ και τώρα θα πρέπει να θεωρούνται αυτονότητα για κάθε σάιτ που θέλει να σέβεται τον εαυτό του.

1) Πρωτογενές και αξιόπιστο ρεπορτάζ

2) Κριτική στα ίσια, «επιθετική» εκεί που πρέπει, όπως πρέπει.

Είχε να ξέρετε μεγάλη πλάκα που καμιά δεκαριά φορές, διάφοροι... περίεργοι μας έκοβαν τα καλώδια του ίντερνετ στο ισόγειο. Είχε μεγάλη πλάκα που όσο ήμασταν στην Κατεχάκη βάζαμε στοίχημα για το πότε θα γίνει το πρώτο «ντου». Κανείς δεν είχε συνηθίσει ένα σάιτ που τα έγραφε ΟΛΑ και δεν κώλωνε ΠΟΥΘΕΝΑ.

Το Gazzetta.gr «έκλεισε» τα δέκα και μπαίνει στα έντεκα. Κάθε χρόνο μεγαλώνει, κάθε χρόνο γίνεται και καλύτερο, κάθε κεράκι προσθέτει και μία ποιοτική αναβάθμιση στο περιεχόμενό του. Σας ευχαριστούμε ΟΛΟΥΣ και τον καθένα ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ που μας δώσατε την ευκαιρία να ζούμε αυτή την Ε Υ Λ Ο Γ Ι Α. Χωρίς εσάς, χωρίς το αναγνωστικό κοινό, δεν θα ήμασταν τίποτα.

Και του χρόνου, να είμαστε καλά. Πάμε τώρα και στα υστερόγραφα, που έχουν το «ζουμί τους»...

Υ.Γ 2008: Το «θες να ανοίξεις τα φτερά σου» του Μιχάλη Τσαμπά, μεσάνυχτα στην Θεσσαλονίκης στο Μοσχάτο είναι η ατάκα που μέχρι και σήμερα την λέμε και γελάμε. Κέρι, πάντως, παρά τις προτροπές, δεν του έχω ανάψει ακόμα...

Υ.Γ 2009: Η χρονιά του... Χριστού και της Παναγίας. Τον πρώτο καιρό νόμιζα πως ο Βασίλης Παπαθεοδώρου είναι ο «Αντίχριστος». Ξέρεις τι είναι 3 και τα 4 το ξημέρωμα να βαράνε τηλέφωνα, msn και να παίζει το τροπάρι του Βασπαπ; «Βρίζει όσους αγαπάει και πιστεύει, να το θυμάσαι αυτό» μου είχε πει κάποιος δικός του. Να ξέρετε, μάλλον με αγαπούσε πάρα πολύ και με πίστευε ακόμη περισσότερο...

Υ.Γ 2010: Μαζί με το νταμπλ εκείνης της χρονιάς, ήρθε και η... πρόσκληση από το Ναυτικό. Στην παραμεθώριο της Σαλαμίνας για εννιά μήνες. Ούτε κι τότε «χώρισα» με το Gazzetta.gr. Καθαριότητες, βαψίματα, αγγαρείες το πρωί, Κατεχάκη το απόγευμα μέχρι το ξημέρωμα. Το παρατσούκλι στην υπηρεσία μου, την τιμημένη ''Σχολή Φρεγατών'' ήταν «ο Γκαζέτας»!

Υ.Γ 2011: Η πρώτη προετοιμασία. Κιτσμπούχελ, Αυστρία. Προπονητής Ζεσουάλδο Φερέιρα αλλά δεν θα σας κουράσω με τα αγωνιστικά. Τα εξωαγωνιστικά ήταν άλλο πράγμα, σε εκείνο το καζίνο, όπου ένα βράδυ όποιος ήταν Έλληνας απεσταλμένος για την προετοιμασία του Παναθηναϊκού έφευγε με γεμάτες τις τσέπες. Νικόλα, τι βράδυ ήταν αυτό;

Υ.Γ 2012: Η μεγαλύτερη κλοπή πρωταθλήματος τα τελευταία χρόνια στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Έγιναν πράγματα εκείνη την χρονιά για να το χάσει ο Παναθηναϊκός του «παππού» Ζεσουάλδο που θα γέμιζαν βιβλίο! Όπως βιβλίο θα γέμιζαν και τα όσα ζήσαμε στην Κατεχάκη. Τον Δεκέμβριο του 12 πήραμε... μεταγραφή για πιο βόρεια, μεγαλύτερες ανέσεις, πολυτέλειες.

Υ.Γ 2013: Η πρώτη φορά που πήγα με εσπαντρίγια στο γραφείο(πιέστηκα, τι να κάνω) και ακόμη ο γίγαντας Δημήτρης Τομαράς με «κράζει»! Εξάλλου, ο Τομ είναι ένα κράμα Gucci και Σάκη Ρουβά. Όλοι το ξέρουν...

Υ.Γ 2014: Τι Αύγουστος ήταν αυτός. Το κλάμα της γυναίκας μου στα Fridays για το «όχι» σε πρόταση μεταγραφής είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ρε μωρό μου, το Gazzetta είναι αυτό, τι να έκανα; Πως να φύγεις από το σπίτι σου; Όσο και να αγαπάς, να εκτιμάς και να σέβεσαι συγκεκριμένους ανθρώπους, το σπίτι σου δεν το αφήνεις για κανέναν και για τίποτα!

Υ.Γ 2015: Η... προαγωγή σε blogger. Βασίλη, Μιχάλη και Μάικ ένα μεγάλο ευχαριστώ και για αυτή την ευκαιρία, για την εμπιστοσύνη που μου δείξατε να κουβαλήσω κι αυτό το «φορτίο».

Υ.Γ 2016: Οκτώ χρόνια διλήμματα πάσης φύσεως. Μακάρι να μπορούσα να μεταφέρω κάποιο από αυτά που έχουν ακουστεί κατά καιρούς στο γραφείο αλλά ΚΑΝΕΝΑ δεν συγκαταλέγεται στην κατηγορία «γκαζέτα να περάσει δεν βρίζω»!

Υ.Γ 2017: Δημήτρη Τομαρά σε αγαπώ πολύ. Αυτό. Τίποτα άλλο. Σε ευχαριστώ που είμαι ακόμη ζωντανός, που το αμάξι μου μετά από κανά τριχίλιαρο πηγαίνει ακόμη. Να είσαι πάντα γερός.

Υ.Γ 2018: Δέκα χρόνια. Αυτό. Τι άλλο; Δέκα χρόνια...