Κάτι παραπάνω από αγάπη

Καταρχήν, είναι απαραίτητη η γνώση των βασικών στοιχείων της ταυτότητας ενός συλλόγου. Υπό την έννοια ότι, ο Άρης ουδέποτε υπήρξε επιδοτούμενο σωματείο καθώς με εξαίρεση τον (περίπου) έναν χρόνο του Δημήτρη Κοντομηνά, δεν είχε την ευλογία της κατεύθυνσης και παράλληλης χρηματοδότησης από ισχυρό επιχειρηματία. «Λεφτάδες» υπήρχαν αλλά ο ένας νόμισε ότι επένδυε στην Κάτω Ραχούλα και ουσιαστικά δοκίμασε τα επίπεδα της υπομονής του κόσμου νομίζοντας ότι έχει τα… άντερα να περιμένει μια πενταετία έως ότου φυτρώσουν τα ταλέντα, ο άλλος δε, ήθελε να κάνει business στην πλάτη του σωματείου και επί της ουσίας: Ο Άρης ανέκαθεν ήταν ένα σωματείο που τρεφόταν από το υστέρημα του φιλάθλου του, την εμπορικότητα και το brand name που έχτισαν οι θρύλοι του συλλόγου και φυσικά από την εικόνα του «Κλεάνθης Βικελίδης». Καλώς ή κακώς, αυτή είναι η αλήθεια.

Πάμε στο σήμερα. Στην ηγεσία του συλλόγου βρίσκεται ένας επιχειρηματίας ο οποίος – κατά δήλωσή του – δεν διαθέτει την οικονομική δυνατότητα της επένδυσης μεγάλων ποσών. Ο Θόδωρος Καρυπίδης είναι ένας φιλόδοξος ιδιοκτήτης αλλά αδυνατεί να «σκάσει» 15 εκατομμύρια για να καλύψει ένα άνοιγμα το οποίο προκλήθηκε π.χ. α) από απώλεια αγωνιστικών στόχων με συνέπεια την ταυτόχρονη χασούρα εμπορικών εσόδων, β) την τιμωρία της έδρας και την απώλεια χρημάτων από μεμονωμένα εισιτήρια ή διαφημίσεις. Από το περασμένο καλοκαίρι (ο Καρυπίδης) προσπαθεί να μαζέψει το άνοιγμα που δημιουργήθηκε από τη σεζόν 2016-17 και ταυτόχρονα να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του για την περίοδο 2017-18. Και οι εχθροί του ισχυρίζονται ότι έχει βάλει ένα ποσό το οποίο ξεπερνά τα τρία εκατομμύρια ευρώ.

Αυτά σημαίνουν ότι η οικονομική ευμάρεια του συλλόγου εξαρτάται κατά κύριο λόγο από τέσσερις παράγοντες.

Πρώτον: Από το επίπεδο εκμετάλλευσης της εμπορικότητας, γεγονός που εξαρτάται αποκλειστικά από τους χειρισμούς του Καρυπίδη και στη συγκεκριμένη κατηγορία μπαίνει το διαφημιστικό/χορηγικό κομμάτι και φυσικά τα έσοδα από τα τηλεοπτικά δικαιώματα.

Δεύτερον: Από τον βαθμό ανταπόκρισης του κόσμου μέσω της αγοράς των εισιτηρίων διαρκείας γιατί τα συγκεκριμένα έσοδα συμπεριλαμβάνονται στους βασικούς πυλώνες κατάστρωσης των οικονομικών πλάνων κάθε αθλητικής εταιρίας.

Τρίτον: Από το αποτέλεσμα της δουλειάς του προπονητή γιατί… ό,τι κι αν λέμε εμείς οι τριγύρω, ο καθρέπτης κάθε ομάδας είναι το γήπεδο και αναλόγως της εικόνας αναπτύσσεται στον οργανισμό του καθενός η ανάγκη της παρουσίας ή απομάκρυνσης από το γήπεδο.

Τέταρτον: Από την πολιτική διαχείρισης των εσόδων από την ιδιοκτησία διότι αν οι έχοντες το δικαίωμα της απόφασης δεν είναι νοικοκυραίοι και προχωρήσουν σε αλόγιστη σπατάλη, τότε τα τρία παραπάνω έχουν μηδενική αξία.

Το τελευταίο έχει επιπλέον σημασία γιατί εν πολλοίς το βασικό σύνθημα που θα πρέπει ο Άρης των επόμενων 2-3 χρόνων (και με την προϋπόθεση ότι θα είναι δημιουργικά) είναι… «να μην δημιουργηθεί ούτε ένα ευρώ χρέος» και τους λόγους τους εξηγήσαμε παραπάνω.

Πάμε στη μεθοδολογία οριοθέτησης των τιμών των εισιτηρίων διαρκείας. Το λεγόμενο ticketing είναι ένα από τα βασικά μαθήματα που διδάσκονται στο αθλητικό marketing γιατί πολύ απλά τα έσοδα από τα εισιτήρια διαρκείας ή τα μεμονωμένα εισιτήρια αποτελούν μία από τις κύριες πηγές εσόδων των ισχυρών brand names. Δίχως να διαθέτω βαθιά γνώση πιθανολογώ ότι οι τιμές ορίζονται βάσει α) της εμπορικότητας της ομάδας, β) της αγωνιστικής κατάστασής της, γ) του επιπέδου των διοργανώσεων στις οποίες συμμετέχει και δ) της χωρητικότητας των γηπέδων τους. Δηλαδή, αν δύο ομάδες έχουν ακριβώς το ίδιο επίπεδο εμπορικότητας και αγωνίζονται στο ίδιο Πρωτάθλημα, αλλά η μία διαθέτει γήπεδο 80.000 θέσεων και η άλλη 20.000 θέσεων, δεν γίνεται να έχουν τις ίδιες τιμές. Γιατί η πρώτη θα έχει τη δυνατότητα «παραχώρησης» θέσεων με τη συμβολική τιμή των 2-3 ευρώ ανά αγώνα η οποία θα βρίσκεται στο ανώτατο διάζωμα του γηπέδου. Αυτό το πρόβλημα αντιμετωπίζει κάθε χρόνο ο μπασκετικός Άρης καθώς το Παλέ είναι πολύ χαμηλότερης χωρητικότητας από τα γήπεδα των υπολοίπων εμπορικών ομάδων.

Καταλήγουμε στην περίπτωση του Άρη και των φετινών διαρκείας. Με μια πρώτη ματιά είναι προφανές ότι οι περσινοί κάτοχοι έχουν το προνόμιο αγοράς της ίδιας θέσης με λιγότερα χρήματα – γιατί πρέπει να συνυπολογιστεί ότι ο Άρης πέρυσι αγωνιζόταν στη Football League – γεγονός που είναι σωστό διότι πρέπει να ανταμείβονται αυτοί που προσφέρουν μακροχρόνια στήριξη. Είναι εξίσου σωστή και έξυπνη η κίνηση παροχής ενός ποσού της τάξεως των 10 ευρώ για την οικονομική υποστήριξη του ΑΣ Άρης ο οποίος αργοπεθαίνει διότι είναι σε άθλια κατάσταση.

Η παράλειψη σχετίζεται με τους φοιτητές καθώς θα έπρεπε να είχε προβλεφθεί ειδικό πακέτο και γι’ αυτούς, όπως ήδη έγινε για τους οικογενειάρχες, τους άνεργους και τους ΑΜΕΑ.

Υπάρχει όμως κάτι πιο ουσιαστικά από τα παραπάνω. Τούτο σχετίζεται με την κατάσταση του συλλόγου Άρη, την ανάγκη ουσιαστικής επιστροφής στη λίστα των πρωταγωνιστών και κυρίως, στη «γενοκτονία» που επιχειρήθηκε και δυστυχώς ενισχύθηκε ακόμη και από τα Media. Ο βασικός υπαίτιος είναι ο Άρης διότι αυτός έδωσε δικαιώματα μέσα από την εσωστρέφεια και τη ματαιοδοξία των προηγούμενων διοικήσεων.

Η καθολική υποστήριξη δεν στοιχειοθετεί απλά ένα στοίχημα αλλά ξεπερνά το όριο της αναγκαίας κατάστασης. Είναι ο μοναδικός τρόπος δημιουργίας και ανάπτυξης του συλλόγου. Γιατί ο Άρης από το 2013 και μετά κάνει μόνο βήματα πίσω με κίνδυνο να γκρεμοτσακιστεί.. Ο δε Θόδωρος Καρυπίδης έχει την ηθική ευθύνη της αξιοποίησης της υποστήριξης του κόσμου, αλλά και να μη μιμηθεί τους προκατόχους του. Γιατί αυτοί που στηρίζουν γνωρίζουν πολύ καλά το προφίλ του κι αυτός γνωρίζει εξίσου άριστα την κατάσταση στην οποία έφθασε το σωματείο. Κι αν όλοι αντιληφθούν και συμβιβαστούν με τον ρόλο αλλά και τον βαθμό της ευθύνης τους, τότε το σωματείο μπορεί να αλλάξει κατεύθυνση δημιουργώντας παράλληλα τις συνθήκες ούτως ώστε κάποια στιγμή να αποκτήσει την εμπορική δύναμη της προσέγγισης του… γίγαντα (που είπε πρόσφατα και ο Γιάννης Ιωαννίδης) ο οποίος θα ενισχύσει και το μοτό του κόσμου… «μέχρι τα όνειρά μας να πάρουν εκδίκηση».