Το στοίχημα του Ουζουνίδη είναι το πώς δεν θα γίνει προβλέψιμη η ΑΕΚ απέναντι σε κλειστές άμυνες

Εξοικειωμένη από την προηγούμενη σεζόν είναι η ΑΕΚ με συνθήκες σαν αυτές που προηγήθηκαν του αγώνα της στην Τρίπολη. Την έκανε και πέρσι την “πολλά καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη” ζωή, τον καιρό που επιχειρούσε να συνδυάσει τον πρωταθλητισμό και την πορεία στο Κύπελλο με μια καλή παρουσία στο Europa League. Και επειδή ο Μανόλο Χιμένεθ επέλεγε να μη κάνει μεγάλο rotation, επειδή προφανώς δεν είχε την ίδια εμπιστοσύνη σε όλα τα μέλη του ρόστερ του, η ΑΕΚ δοκιμάστηκε πολύ έντονα και έκανε κοιλιά στο ελληνικό πρωτάθλημα. Κάπως έτσι εξηγείται και η πρεμούρα που ήταν ευδιάκριτη στο παιχνίδι της ΑΕΚ στο α' ημίχρονο απέναντι στον Αστέρα. Συντονισμένοι ο προπονητής και οι ποδοσφαιριστές, είχαν αποφασίσει να πατήσουν γκάζι στο πρώτο ημίχρονο με την ελπίδα να χτίσουν ένα καλό προβάδισμα και να επιχειρήσουν να το κρατήσουν στο β' ημίχρονο, δηλαδή στο διάστημα που θα άρχιζε να λιγοστεύει η μπαταρία στα πόδια τους λόγω της ενέργειας που ξόδεψαν μεσοβδόμαδα για να προκριθούν στο Champions League. Η στρατηγική ήταν σωστή. Το ίδιο και η τακτική, δηλαδή το αγωνιστικό σχέδιο του Μαρίνου Ουζουνίδη, και γι' αυτό η ΑΕΚ κατάφερε να κυριαρχήσει στο πρώτο ημίχρονο του παιχνιδιού. Το κακό για εκείνη όμως ήταν ότι δεν κατάφερε να μετατρέψει το ποδόσφαιρό της σε μεγάλη διαφορά τερμάτων με τον αντίπαλό της. Κι αυτό δεν της συνέβη μόνο επειδή δεν ήταν εύστοχη και ακριβής στις τελικές προσπάθειες, στις ευκαιρίες που έφτιαξε, αλλά και επειδή δυσκολεύτηκε να μετουσιώσει την υπεροχή της σε ευκαιρίες. Απέναντι σε έναν καλοδουλεμένο και καλοστημένο, στο αμυντικό πλάνο του, αντίπαλο, η ΑΕΚ δυσκολεύτηκε να βρει τον δρόμο για να φέρει τους ποδοσφαιριστές της σε προνομιακή θέση για να εκτελέσουν.

Το ματς της Τρίπολης υπενθύμισε στην ΑΕΚ ότι το ρόστερ της παρουσιάζει μια τρύπα, τουλάχιστον στην πρώτη ανάγνωση, δηλαδή ότι της λείπει ένα “8αρι” με την ικανότητα να κινηθεί κάθετα, να ντριμπλάρει, να “δει” συμπαίκτη και να αλλάξει παιχνίδι με μια κάθετη ή διαγώνια πάσα, να κινηθεί στον χώρο χωρίς τη μπάλα για να μετατραπεί σε απειλή για την αντίπαλη εστία. Δεν είναι τέτοιος και δεν ήταν τέτοιος ποτέ ο Σιμόες. Δεν είναι τέτοιος, τουλάχιστον για την ώρα, ο Γαλανόπουλος. Τέτοιος ήταν στο περσινό ρόστερ της ο Κονέ, αλλά τώρα δεν βρίσκεται σε αυτό. Τέτοιος μπορεί να είναι ο Αλεφ, αλλά ακόμη δεν το έχει δείξει.

Χωρίς έναν κεντρικό μέσο με αυτά τα χαρακτηριστικά, η ΑΕΚ θα δυσκολεύεται απέναντι σε κλειστές άμυνες, κυρίως επειδή ο τρόπος που χτίζει τις επιθέσεις της θα γίνει προβλέψιμος και το καλό σκάουτινγκ θα επιτρέπει στον αντίπαλο να θωρακιστεί. Είναι φανερό ότι ο Ουζουνίδης και οι συνεργάτες του δουλεύουν πολύ στον τρόπο που προσπαθούν να δημιουργούν χώρους για το χτίσιμο των επιθέσεων. Δουλεύουν με τους πλάγιους μπακ και με τους Λιβάγια, Πόνσε, Μάνταλο, Μπακασέτα. Η ποιότητα όλων αυτών είναι αρκετή για να αξιοποιεί το αγωνιστικό σχέδιο του προπονητή και να δημιουργεί ευκαιρίες. Είναι όμως μεγάλο πλεονέκτημα αυτό που δίνει η ΑΕΚ στον αντίπαλό της, όταν αυτός επιλέγει να στηθεί έξω από τη μεγάλη του περιοχή και να κλείσει τους χώρους. Οταν ο αντίπαλος ξέρει ότι οι δύο κεντρικοί μέσοι δεν μπορούν να κάνουν κάτι παραπάνω από μια κοντινή πάσα στο πλάι, ή, το πολύ, ανάμεσα στις γραμμές, έχει την άνεση να προσαρμόζει την άμυνά του πάνω στους υπόλοιπους. Είναι όπως η επιλογή ενός προπονητή μπάσκετ να αφήνει ελεύθερο το σουτ τριών πόντων σε έναν συνήθως άστοχο αντίπαλο παίκτη.

Είναι πολύ νωρίς για να εκτιμήσει κανείς αν θα αποδειχθεί αρκετό, ποιοτικά και αριθμητικά, το ρόστερ που έχει στη διάθεσή του ο Ουζουνίδης για μια ΑΕΚ που θέλει να συνδυάσει τον ελληνικό πρωταθλητισμό με μια αξιοπρεπή πορεία στην Ευρώπη. Τα πρώτα δείγματα πάντως οδηγούν στην εκτίμηση ότι την μεγαλύτερη ανησυχία ο προπονητής θα την έχει σχετικά με τους κεντρικούς μέσους του. Θα προσέχει σαν κόρη οφθαλμού τον Σιμόες, επειδή δεν έχει άλλον κόφτη με τα χαρακτηριστικά του, και θα βάλει τον Τσόσιτς να παίξει σαν “6αρι”, με την ελπίδα να του βγει ως εναλλακτική. Και θα ανακατεύει το ρόστερ του για να βρει 8αρι στα ματς απέναντι σε κλειστές άμυνες. Θα ψάχνει δηλαδή για αυτό που θα ήταν ο Αϊντάρεβιτς αν είχε μυαλό. Και αν ο Γαλανόπουλος και ο Αλεφ δεν βάλουν αυτά τα στοιχεία στο παιχνίδι τους ώστε να τα προσθέσουν και στο παιχνίδι της ΑΕΚ και κάνουν την ανάπτυξή της πιο απρόβλεπτη, ο Ουζουνίδης θα αποκτήσει σύντομα περισσότερες γκρίζες τρίχες.