Ποδόσφαιρο που κρατά τους κάφρους και μετά αναρωτιέται γιατί δεν κόβει εισιτήρια

Σε αυτό το κείμενο δεν θα βρεις τίποτα σχετικό με το “δικαστικό” μέρος της υπόθεσης της τιμωρίας που επιβλήθηκε στην ΑΕΚ. Αυτό το κείμενο ασχολείται μόνο με την ουσία, με ένα από τα μεγαλύτερα πραγματικά προβλήματα του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Το μυαλό αυτών που ζουν μακριά από την Ελλάδα και τον φανταστικό κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου ανατινάσσεται όταν προσπαθεί να επεξεργαστεί πληροφορίες σαν αυτή, ότι μια ομάδα τιμωρείται για τη συμπεριφορά οπαδών της σε έναν εντός έδρας αγώνα που διεξήχθη χωρίς την παρουσία οπαδών της αντίπαλης ομάδας. Κι αν είναι πιθανό να έχει συμβεί και αλλού, είναι σε κάθε περίπτωση βέβαιο ότι κατέχουμε ένα παγκόσμιο ρεκόρ, το οποίο διαρκώς καταρρίπτουμε. Στις 64 ετήσιες εκδόσεις που έχει κάνει από το 1955 μέχρι σήμερα το Guinness World Records το ρεκόρ αυτό δεν έχει καταγραφεί, το ελληνικό ποδόσφαιρο απουσιάζει από τις σελίδες του διασημότερου και πιο εμπορικού περιοδικού στον πλανήτη, κι είναι να απορείς που η Superleague δεν έχει σπεύσει να υποβάλει το αίτημα προκειμένου να καταγραφεί το ρεκόρ της και να πάρει την δόξα και την παγκόσμια προβολή που της πρέπει για το επίτευγμά της.

Δεν έχω ιδέα αν ο “δικαστής” (σ.σ.: για να μην μπερδευόμαστε, συζητάμε για πειθαρχική διαδικασία σε ένα πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, όχι για πολιτικό δικαστήριο) λειτούργησε σωστά και ερμήνευσε σωστά τους κανονισμούς. Μου είναι αδιάφορο. Σε αυτό το κείμενο αναφέρομαι στην ανίκητη βλακεία “οπαδών” που τιμωρούν την ομάδα, που υποτίθεται ότι αγαπούν και υποστηρίζουν, με την συμπεριφορά τους.

Αυτοί οι κάφροι θα έπρεπε να είναι εδώ και μέρες στο επίκεντρο της συζήτησης, και όχι η “δικαστική” εξέλιξη και έκβαση της υπόθεσης. Αυτή, η εξέλιξη και η έκβαση, είναι ένα ζήτημα της νομικής υπηρεσίας μιας ΠΑΕ. Οι κάφροι είναι το πρόβλημα της ομάδας· όχι μόνο της ΑΕΚ, κάθε μεγάλης ομάδας.

Δεν έχω ιδέα σχετικά με το πώς θα κινηθεί η ΠΑΕ ΑΕΚ και περί του τι θα συμβεί στην εκδίκαση μιας έφεσης. Ο συλλογισμός μου θα ήταν ακριβώς ίδιος όποια και αν ήταν η σημερινή απόφαση, και θα είναι ίδιος όποια και αν είναι η επόμενη απόφαση. Καλά κάνει μια διοίκηση να προσπαθεί να κερδίσει μια δικαστική απόφαση. Καλά δεν κάνει όμως καμία διοίκηση που χαϊδεύει τους κάφρους της, που παραμένει ανεκτική σε παραβατικές συμπεριφορές, που επιτρέπει σε όλους αυτούς να παράγουν βία εντός ή γύρω από την έδρα της. Οχι μόνο επειδή με αυτό τον τρόπο συνεχίζει να ζει επικίνδυνα και να υφίσταται τις συνέπειες των τιμωριών και της αφαίρεσης βαθμών, αλλά και επειδή με την ανεκτικότητά της στη συμπεριφορά των λίγων που ενοχλούν, δυσαρεστούν, εκνευρίζουν, ξενερώνουν τους πολλούς και είτε καταφέρνουν να τους διώξουν από τις κερκίδες είτε τους αναγκάζουν να γεύονται την αλλοιωμένη ψυχαγωγική γεύση της γηπεδικής εμπειρίας η – κάθε – διοίκηση διώχνει τους φυσιολογικούς ποδοσφαιρόφιλους από τα γήπεδα.

Οσο συνεχίζουν σε αυτό το βιολί οι διοικήσεις των ΠΑΕ, θα συνεχίζουν να απορούν με την χαμηλή ή μειωμένη προσέλευση θεατών στα γήπεδά τους, διότι θα συνεχίσουν να έχουν κακή φήμη στην ελληνική κοινωνία. Το ποδόσφαιρο θα παραμείνει για λίγους θεατές, διότι αυτό θέλουν, επιδιώκουν, ή ανέχονται οι επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται σε αυτό. Επιτρέπουν στους λίγους να διώχνουν τους πολλούς. Επιτρέπουν στους λίγους να τιμωρούν τις ομάδες τους. Να τους χαίρονται. Ολοι.

ΥΓ. Κανονικά σε αυτό το κείμενο, προκειμένου να είναι ολοκληρωμένος ο συλλογισμός, θα έπρεπε να γράψω για τη στάση του ποδοσφαίρου, δηλαδή της Superleague και της ΕΠΟ. Τι να γράψω όμως για αυτούς; Αρκεί να δεις τον πειθαρχικό κώδικα για να τα καταλάβεις όλα. Μοιάζει με τσελεμεντέ για τον τρόπο αποφυγής τιμωριών σε ένα ποδόσφαιρο γεμάτο από παραβάσεις. Είναι ένας κώδικας γραμμένος με την παραδοχή ότι στο ποδόσφαιρο συμβαίνουν σημεία και τέρατα. Κι είναι γεμάτος από παράθυρα και αοριστίες, ώστε να δέχεται διαφορετικές ερμηνείες. Κάντε εσείς επεισόδια και θα βρούμε εμείς ένα άρθρο μιας παραγράφου για να τη βγάλετε καθαρή και πάλι. Διαβάζεις τον κώδικα και καταλαβαίνεις σε ποιο ποδόσφαιρο ζεις. Να το χαιρόμαστε.