Το εθνικό ποδόσφαιρο έχει ανάγκη από... reboot!

Η αποτυχία της Εθνικής ομάδας να παρουσιάσει ένα αξιόλογο αγωνιστικό πρόσωπο και να διεκδικήσει μέχρι τέλους το εισιτήριο για το επόμενο Euro μέσα από το νεοσύστατο Nations League απέναντι σε αντιπάλους που θεωρητικά ήταν του... χεριού της, όπως είναι λογικό έχει αναδείξει το πρόβλημα του εθνικού ποδοσφαίρου, του οποίου η βιτρίνα, δηλαδή το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα των ανδρών αδυνατεί να επιστρέψει στην πρώτη γραμμή μετά την αποχώρηση του Φερνάντο Σάντος. Αδυνατεί να παρουσιάσει ένα θελκτικό και αποτελεσματικό σύνολο, έχοντας μείνει προσκολλημένο σε ένα κακέκτυπο του πρόσφατου ένδοξου παρελθόντος, όπου το ᾽᾽μισό-μηδέν᾽᾽ από ανάγκη για επιβίωση ειδικών συνθηκών πάνω στο χορτάρι, μετατράπηκε σε εξαρχής αγωνιστική φιλοσοφία και τρόπο ζωής!

Η συζήτηση απόλυτα φυσιολογικά για τα ελληνικά ποδοσφαιρικά δεδομένα πηγαίνει στο αν και κατά πόσο ο Μίκαελ Σκίμπε είναι ικανός να οδηγήσει την Ελλάδα στις μεγάλες διοργανώσεις, στο αν και κατά πόσο μπορεί να διορθώσει τα κακώς κείμενα και να πάρει το εισιτήριο για το Euro μέσα από την διαδικασία των προκριματικών. Και λέμε για τα ελληνικά ποδοσφαιρικά δεδομένα, καθώς δυστυχώς έχουμε μάθει να δείχνουμε με το δάχτυλο πάντα τους προπονητές και να μην ψάχνουμε τις βαθύτερες αιτίες ενός προβλήματος.

Ναι έχει ευθύνες για το γεγονός πως δεν συνδύασε την επιστροφή της αγωνιστικής σοβαρότητας με προκρίσεις, έχει ευθύνη για το ότι δεν προσπάθησε να αλλάξει προς το καλύτερο το τσιπάκι της ποδοσφαιρικής παραγωγικότητας αλλά προφανώς δεν γίνεται ο Σκίμπε να αποτελεί τον νούμερο ένα υπεύθυνο για τα προβλήματα του εθνικού ποδόσφαιρο, όταν το κριτήριο με το οποίο υπέγραψε στην Εθνική πριν τρία χρόνια ήταν το διαβατήριό του και το παλαιάς εποχής κλισέ περί ᾽᾽γερμανικής πειθαρχίας᾽᾽, όταν η συντριπτική πλειοψηφία των νέων προπονητών στην Γερμανία(σε αντίθεση με τον Σκίμπε που είναι μια γενιά πιο πίσω) φημίζονται πρωτίστως για την σούπερ επιθετική τους φιλοσοφία και τον αλέγκρο τρόπο σκέψης για το άθλημα.

Το μεγάλο πρόβλημα, λοιπόν, για την Εθνική τούτη την ώρα δεν είναι ο προπονητής. Δεν είναι ο Σκίμπε. Το πρόβλημα δεν θα λυθεί με το να φύγει ο Σκίμπε και να έρθει π.χ ο Αναστασιάδης με την λογική του ᾽᾽μπαμπούλα᾽᾽, και πραγματικά αποτελεί δείγμα της ελληνικής ποδοσφαιρικής λογικής(όση υπάρχει ανάμεσα μας τελοσπάντων) η ανάδειξη του Αναστασιάδη το 2018 ως η ιδανικότερη λύση για τον πάγκο της Ελλάδας!

Το εθνικό ποδόσφαιρο έχει ανάγκη από... reboot! Έχει ανάγκη από επανεκκίνηση! Έχει ανάγκη από την δημιουργία ενός ξεκάθαρου πλάνου, μίας δεδομένης στρατηγικής, ενός σχεδίου, το οποίο θα εφαρμοστεί σε ολόκληρο το φάσμα των Εθνικών ομάδων και θα αποτελέσει το Α και το Ω για τα επόμενα χρόνια, θα αποτελέσει την βάση για να προκύψει μέσα στην επόμενη διετία μία σχολή εθνικού ποδοσφαίρου, η οποία θα είναι βασισμένη στα χαρακτηριστικά που θα θέσουν ως προαπαιτούμενα οι άνθρωποι που θα αναλάβουν αυτό το τεράστιο ποδοσφαιρικό έργο που τόσο το έχει ανάγκη το ελληνικό ποδόσφαιρο. Η αρχή έγινε επί Σάντος, Βόκολου, Φύσσα και αυτός, ο σωστός δρόμος, είναι ο... μονόδρομος για το εθνικό ποδόσφαιρο.

Το γνωρίζουμε πολύ καλά πως τα προαναφερθέντα δεν ταιριάζουν στο ελληνικό ποδοσφαιρικό εγκέφαλο, δεν ταιριάζουν στο πως έχουμε μάθει αλλά έχουμε φτάσει στο 2018 και δεν γίνεται να παραμένουμε... το λιγότερο διακόσια χρόνια πίσω από το κανονικό ποδόσφαιρο.

Κάποια στιγμή η ΕΠΟ θα πρέπει να δει μπροστά της, θα πρέπει να αντιληφθεί τον σημαντικό ρόλο που θα έπρεπε να έχει ως ομοσπονδία. Δυστυχώς μέσα στην σαπίλα που επικράτησε στο άθλημα την τελευταία εικοσαετία, η ομοσπονδία δεν μπόρεσε να λειτουργήσει αποκλειστικά για το καλό και την εξέλιξη του ποδοσφαίρου αλλά μετατράπηκε σε ένα λάφυρο επιβολής δύναμης και εξουσίας, μετατράπηκε επί της ουσίας σε έναν οργανισμό που έμαθε μόνιμα να ασχολείται με την ΚΕΔ, με το ποιος και γιατί σφυρίζει την Κυριακή, με τους Γκιρτζίκηδες και τους λοιπούς και μη εξαιρετέους... πρωταγωνιστές.

Το δάσος είναι η συνολική επανεκκίνηση του εθνικού ποδοσφαίρου, το δέντρο είναι ο προπονητής της Εθνικής.

Να φύγει, λοιπόν, ο Σκίμπε. Απέτυχε. Ποιος θα έρθει; Λάθος ερώτηση. Η σημαντική ερώτηση είναι η ᾽᾽Ποιος θα αποφασίσει για τον επόμενο προπονητή της Εθνικής᾽᾽; Ποια θα είναι τα κριτήρια; Τι θέλουμε από τον επόμενο προπονητή της Ελλάδας;

Με εξαίρεση τον Βρύζα, ποιος άλλος μέσα στην ΕΠΟ μπορεί να θέσει τα σωστά ερωτήματα, να φτάσει στα σωστά συμπεράσματα και σε μία σωστή επιλογή;

Για αυτό, λοιπόν, η ΕΠΟ θα πρέπει να εμπιστευθεί το μέλλον του εθνικού ποδοσφαίρου στους ανθρώπους που το ξέρουν και το νοιάζονται. Προφανώς ο Γραμμένος δεν μπορεί να χαράξει ένα τέτοιο πλάνο, ένα τέτοιο σχέδιο ζωτικής σημασίας.

Αυτό, όμως, που μπορεί να κάνει είναι να εμπιστευθεί τους κατάλληλους ανθρώπους. Αυτό που μπορεί να κάνει ως πρόεδρος της ΕΠΟ είναι να δώσει το έναυσμα, ώστε να μπει στην ομοσπονδία λογική επανεκκίνησης του εθνικού ποδοσφαίρου και να ξεκινήσει το ᾽᾽χτίσιμο᾽᾽ ενός οικοδομήματος από την αρχή.

Το ελληνικό ποδόσφαιρο το 2018 διαθέτει παιδιά από τα σπλάχνα του, πρωταθλητές του 2004, οι οποίοι δεν έμειναν στην ταμπέλα του ᾽᾽παλαίμαχος ποδοσφαιριστής άρα κάνω για όλες τις διοικητικές θέσεις του ποδοσφαίρου᾽᾽. Σπούδασαν, εξελίχθηκαν, πήραν γνώση και είναι έτοιμοι να προχωρήσουν το ποδόσφαιρό μας ένα βήμα παρακάτω. Αρκεί, επιτέλους, να τους εμπιστευθούν στην ΕΠΟ, αρκεί επιτέλους να δουν το δάσος και όχι το δέντρο...