Ο καλός, ο σταθερός και η άσχημη

Στον σαββατιάτικο Παναθηναϊκό ο παρατηρητής διαπίστωνε και πάλι πρόοδο και εξέλιξη στο αγωνιστικό σχέδιο. Ο Γιώργος Δώνης ήξερε ότι θα βρει απέναντί του μια ομάδα που φέρνει την συντριπτική πλειονότητα των παικτών της πίσω από την μπάλα με σαφή στρατηγική το “να μη φάω γκολ, και βλέπουμε”, την οποία έχει αρχίσει να εφαρμόζει αρκετά καλά ο Απόλλων από την πρώτη ημέρα του Γιάννη Μαντζουράκη. Και στον λίγο χρόνο που είχε, λόγω απουσιών διεθνών ποδοσφαιριστών αλλά και του ίδιου, λόγω της επέμβασης στην οποία υποβλήθηκε, ο Δώνης προσπάθησε να προετοιμάσει ψυχικά και πνευματικά την ομάδα του με στόχο αυτή να μπει στο τερέν και να αποδώσει το αγωνιστικό πλάνο που απαιτούσε αυτό το παιχνίδι, το οποίο διέφερε από τα αμέσως προηγούμενα. Ο Παναθηναϊκός μπήκε με ένταση στο τερέν, ήταν από την αρχή κινητικός, με ποδοσφαιριστές που κινούνταν χωρίς τη μπάλα προκειμένου να δημιουργούν χώρους και με ποδοσφαιριστές που έβαζαν ταχύτητα στις μεταβιβάσεις τους προκειμένου να αναπτύξουν γρήγορα τις επιθέσεις και να αναγκάσουν τον αντίπαλο σε μετατοπίσεις μέχρι να δημιουργηθούν οι κενοί χώροι για την ανάπτυξη των επιθέσεων. Ο Παναθηναϊκός έκανε επιθετικό πρέσινγκ, στους αντίπαλους αμυντικούς, αλλά και άμεσο πρέσινγκ κάθε φορά που έχανε την κατοχή της μπάλας. Ο Παναθηναϊκός εμφάνισε έναν σέντερ φορ που ήταν σε αυτό το ματς πιο “τίμιος” από όσο κανείς θα περίμενε τον καιρό που ο Νίκος Νταμπίζας και ο Γιώργος Δώνης έβρισκαν νόημα στην επιλογή να τον εμπιστευθούν. Ο Μακέντα άλλαζε κατευθύνσεις, ξεμαρκαριζόταν, μπέρδευε τους αντίπαλους κεντρικούς αμυντικούς, συμμετείχε στην ανάπτυξη των επιθέσεων, και – κυρίως αυτό – έβαλε το πρώτο και το δεύτερο γκολ, δηλαδή “καθάρισε” το ματς. Ολο αυτό που εμφάνισε ο Παναθηναϊκός στο τερέν του ΟΑΚΑ το απόγευμα του Σαββάτου ήταν ακόμη ένα σημάδι προόδου μιας ομάδας που δυσκολευόταν πολύ μέχρι πρότινος και στο γκολ αλλά και στο να παράξει αρκετές τελικές ενέργειες. Ο Παναθηναϊκός του Δώνη μας έδειξε ικανός και για αυτό τον τύπο παιχνιδιού, για να ανοίγει κλειστές άμυνες.

Στον σαββατιάτικο ΠΑΟΚ ο παρατηρητής δεν είδε σημαντική εξέλιξη ή διαφοροποίηση στις ιδέες του προπονητή που βγάζει στο τερέν η ομάδα του. Ο ΠΑΟΚ δεν ήταν κάτι παραπάνω ή κάτι διαφορετικό από αυτό που υπήρξε πριν από την διακοπή. Δεν είχε ένταση, δεν είχε όρεξη για πολύ παραγωγικό παιχνίδι. Είχε όμως και πάλι τη σιγουριά που του δίνει το καλό passing game του και η συγκέντρωση των ποδοσφαιριστών του απέναντι σε μια πολύ συμπαγή ομάδα, η οποία δεν φτιάχνει πολύ ποδόσφαιρο αλλά και δεν επιτρέπει πολύ ποδόσφαιρο στον αντίπαλό της. Μέχρι τη στιγμή του 1-0 ο ΠΑΟΚ σου έδινε την εντύπωση ότι ακολουθούσε την “παίζουμε συντηρητική επίθεση, για να μη δεχθούμε γκολ, και μπροστά το γκολ θα το βρούμε στη στιγμή του Πρίγιοβιτς” στρατηγική του Λουτσέσκου. Και στο 47' ήρθε η δικαίωση αυτής της στρατηγικής, επειδή ακριβώς προηγουμένως ο Λουτσέσκου είχε φροντίσει να φέρει στο τερέν τον Βιεϊρίνια και ο Πορτογάλος φρόντισε αμέσως να βγάλει την ποιότητά του με μια σέντρα που δημιούργησε συνθήκες για να βγάλει την ποιότητά του ένας εκ των δεινότερων εκτελεστών που έχουν πατήσει ελληνικό έδαφος στην διάρκεια των τελευταίων ετών. Αυτή η ποιότητα, του δημιουργού και του εκτελεστή είναι μια από τις βασικότερες εξηγήσεις για την βαθμολογική συγκομιδή του ΠΑΟΚ σε αυτές τις 11 αγωνιστικές της Superleague. Στην περίπτωσή τους βρίσκει επιβεβαίωση το “ό,τι πληρώνεις παίρνεις” αξίωμα της αγοράς του ποδοσφαίρου. Ο ΠΑΟΚ δεν έχει πάρει περισσότερους βαθμούς από όσους “άξιζε” η απόδοσή του, διότι αυτή η απόδοση έχει αποδειχθεί τεκμηριωμένα αρκετή επειδή την κάνει τέτοια η ποιότητα των δημιουργών και των εκτελεστών του. Για κάποιο λόγο κυκλοφορούν στην αγορά σέντερ φορ του +1 εκατ. ευρώ και των 100 χιλιάδων ευρώ τον χρόνο. Μέχρι εδώ ο φετινός ΠΑΟΚ δεν σε χορταίνει ποδόσφαιρο και ο προπονητής του δεν σε εκπλήσσει με νέα συστήματα και ποικιλία στην επιθετική ανάπτυξη. Καταφέρνει όμως να παραμένει η πιο αποτελεσματική και πιο ισορροπημένη ομάδα του ελληνικού πρωταθλήματος, δηλαδή το φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου.

Στην σαββατιάτικη ΑΕΚ ο παρατηρητής διαπίστωσε μόνο χειροτέρευση. Και το πιο ανησυχητικό από όλα για την ίδια είναι το γεγονός ότι ο προπονητής της τα αναγνώρισε και τα ανέλυσε όλα στις δηλώσεις του αμέσως μετά τη λήξη, ενώ προηγουμένως δεν είχε καταφέρει να διορθώσει την τόσο κακή λειτουργία και αγωνιστική συμπεριφορά της ομάδας του. Η ΑΕΚ ήταν στατική, ανόρεκτη, μια ομάδα που έκανε τα ακριβώς αντίθετα από τον Παναθηναϊκό: ποδοσφαιριστές που δεν κινούνταν δίχως τη μπάλα με συνέπεια να αδυνατούν να δημιουργήσουν ελεύθερους χώρους απέναντι σε μια ομάδα που αμυνόταν. Ποδοσφαιριστές που δεν είχαν ούτε σιγουριά, ούτε ένταση, ούτε ποικιλία κατά την ανάπτυξη των επιθέσεων με συνέπεια να αδυνατούν να γίνουν απειλητικοί. Ποδοσφαιριστές που δεν μετέβαιναν άμεσα από την φάση επίθεσης στη φάση άμυνας με συνέπεια να δίνουν χώρους στον Παναιτωλικό για να αναπτύξουν επιθέσεις με ταχύτητα. Ποδοσφαιριστές απροετοίμαστους για να αντιδράσουν αποτελεσματικά στην επιθετική άμυνα που επέλεξε στρατηγικά να ασκήσει ο Παναιτωλικός στο πρώτο ημίχρονο. Ομάδα που δεν ήξερε να δώσει πλάτος στις επιθέσεις της ώστε να “τεντώσει” έναν πολύ συμπαγή αντίπαλο, και δεν είχε τρόπο, δηλαδή κεντρικό μέσο με ικανότητες, για να παίξει κάθετο ποδόσφαιρο στην ανάπτυξη των επιθέσεων. Κάποιος που γνώριζε ότι η ΑΕΚ ερχόταν από δύο σερί αποτυχίες στο πρωτάθλημα, δεν θα μπορούσε να εξηγήσει αυτό που είδε από την ΑΕΚ στο Αγρίνιο, ειδικά κατά τη διάρκεια του α' ημιχρόνου. Πώς γίνεται μια ΑΕΚ που έρχεται από αποτυχίες να μη βγάζει τον εγωισμό της στο τερέν; Αυτή η αρρωστημένη εικόνα φωνάζει ότι το πρόβλημα της ΑΕΚ είναι μεγάλο, διότι έχει ποδοσφαιριστές και προπονητή σε κακή κατάσταση. Το πρόβλημά της ξεπερνά την αναποτελεσματικότητα του αγωνιστικού πλάνου και τα ελλείμματα του ρόστερ της. Αυτή η εικόνα, σε συνέχεια των προηγούμενων, δημιουργεί την αίσθηση μιας ομάδας που δεν νιώθει καλά, που δεν έχει θετικό ομαδικό πνεύμα, και δεν έχει εγωισμό πρωταθλήτριας. Η συζήτηση για αυτό το ματς θα έπρεπε να ξεκινά από τον Παναιτωλικό, και σίγουρα οποιαδήποτε συζήτηση που δεν λαμβάνει υπόψη ότι οι γηπεδούχοι ήταν άψογοι σε όλες τις φάσεις παιχνιδιού και αδικήθηκαν από την επόπτρια, η οποία “κόντυνε” την νίκη τους, δημιουργεί στρεβλή εικόνα για αυτό που συνέβη στο Αγρίνιο. Η ΑΕΚ έχασε από μια πολύ καλή ομάδα. Το μεγαλύτερό της πρόβλημα όμως δεν είναι ότι έχασε από τον Παναιτωλικό· ήταν η αγωνιστική εικόνα της στο Αγρίνιο σε συνέχεια των προηγούμενων παραστάσεών της. Εικόνα που φωνάζει ότι αυτή δεν είναι μια ομάδα που βελτιώνεται, αλλά μια ομάδα που χειροτερεύει.