Σ' αυτή τη χώρα ζεις

Η ελληνική ζωή σου δημιουργεί συχνά στιγμές που σου δίνουν να καταλάβεις, αν τυχόν πας να το ξεχάσεις, πού ζεις. Στιγμές που σε βάζουν στη θέση σου, που σου φωνάζουν ότι είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα απ' το χθες που θες να ξεχάσεις ή νόμιζες ότι άφησες πίσω σου. Και η ποδοσφαιρική ζωή είναι τυπικό ελληνικό δείγμα. Οσο κι αν θέλεις να αλλάξεις τη σκέψη σου, να ρίξεις αλλού το βλέμμα σου, να εστιάσεις στα θετικά, τα δημιουργικά, τα αισιόδοξα, το ελληνικό ποδόσφαιρο φροντίζει να σου υπενθυμίζει συχνά από ποια υλικά ήταν, είναι και θα παραμείνει φτιαγμένο. Σε προσγειώνει στην πραγματικότητα κάθε φορά που πάει να σε πάρει μαζί του ένα σύννεφο από ψευδαισθήσεις ότι κάτι αλλάζει, ότι δημιουργείται μια ροπή προς το ανθρώπινο, το πολιτισμένο.

Περίπου 26 χρόνια μετά από την αρχή μου ως παρατηρητής και μάρτυρας της ζωής του, το ελληνικό ποδόσφαιρο μου υπενθύμισε το πρωί ότι δεν έχει αλλάξει καθόλου. Και επειδή το έκανε στην εποχή όχι απλώς της εποπτείας αλλά της καθημερινής στενής επιτήρησής του από την FIFA και την UEFA, μου φώναξε ότι δεν θέλει και δεν πρόκειται να αλλάξει επειδή αυτοί που το φτιάχνουν, οι παραγωγοί, δεν του επιτρέπουν να αλλάξει.

Σιχαίνομαι αυτό που ακολουθεί της επίθεσης που δέχεται ένας άνθρωπος του ποδοσφαίρου, διότι ακριβώς αυτό, το γελοίο “μετά”, αποτελεί την ουσιαστική επίτευξη του στόχου που υπηρετεί η επίθεση. Ακριβώς αυτή είναι η παραγγελία: να το μάθουν όλοι, ώστε να φοβάται ο επόμενος. Και ακριβώς έτσι λειτουργεί όλο αυτό που συμβαίνει από το πρωί.

Περίπου 20 χρόνια πίσω, όταν το είχα εμπεδώσει ότι ήμουν μόνος απέναντι σε έναν νταβατζή, πήγα σε ένα αστυνομικό τμήμα για να καταγγείλω μια απόπειρα εκφοβισμού, δηλαδή τις φυσικές απειλές που είχα δεχθεί από μια ομάδα μπράβων του. “Τι θες εσύ και μπλέκεις μ' αυτόν; Δεν καταλαβαίνεις;”, με ρώτησε απορημένος ο αξιωματικός υπηρεσίας σε μια βραδινή βάρδια σε ένα τμήμα στο κέντρο της Αθήνας. Αυτή είναι η εξήγηση για αυτό που θα ακολουθήσει από τις ενέργειες για τον εντοπισμό των δραστών της επίθεσης στον Θανάση Τζήλο. Θα έχει και αυτή η έρευνα την τύχη που είχαν όλες μα όλες οι προηγούμενες, που έχουν μήκος τηλεφωνικού καταλόγου. Η πρώτη ημέρα που θα εντοπιστούν οι δράστες μιας επίθεσης σε άνθρωπο του ποδοσφαίρου θα με βρει με το σοκ της συνειδητοποίησης ότι άλλαξε η χώρα που ζω· η χώρα, όχι μόνο το ποδόσφαιρό της.

Μέχρι το πρωί της Τετάρτης ζούσαμε με την ψευδαίσθηση ότι οι ξένοι αρχιδιαιτητές, τους οποίους επέλεξε η FIFA και οι οποίοι λειτουργούν στο ελληνικό έδαφος με την ησυχία ότι προστατεύονται από την FIFA είχαν σε εξέλιξη ένα πλάνο για την βελτίωση της διαιτησίας στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Γι' αυτό και το μήνυμα της επίθεσης προς τον Τζήλο είναι πιο ηχηρό από τα προηγούμενα. Κάνει ρεκόρ ντεσιμπέλ. Σπάει τα ντεσιμπελόμετρα. Διότι αν γίνονται παραγγελιές για ξυλοδαρμό διαιτητών στην εποχή της FIFA, ποια εποχή μπορεί να επιβάλει στο ελληνικό ποδόσφαιρο να διώξει τη βία και τη διαφθορά από τον οργανισμό του; Με αυτό που συνέβη το πρωί της Τετάρτης, το ελληνικό ποδόσφαιρο “το τερμάτισε”. Η Ελλάδα το τερμάτισε. Διότι όλα συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο επειδή συμβαίνουν στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα, την χώρα στην οποία οι νταβατζήδες όχι απλώς δεν κρύβονται αλλά φωνάζουν την ύπαρξή τους και διαλαλούν τα έργα τους προκειμένου να τους τρέμουμε όλοι. Σε όλα της τα επιχειρηματικά πεδία. Σε όλα τα πεδία της ελληνικής ζωής.

Σιχαίνομαι τις δημόσιες καταδίκες. Αυτές είναι που προκαλούν τον αποτροπιασμό μου. Οπως σε κάθε απολίτιστη χώρα, στριμώχνονται και συνωστίζονται όλοι στα media και τα social media για να κάνουν μικροπολιτική. Να καταδικάσουν. Και να φωνάξουν ότι δεν τρομάζουν, ή ότι δεν φταίνε αυτοί αλλά φταίνε μόνο οι άλλοι για την ύπαρξη της ωμής βίας στο ποδόσφαιρο, ότι δεν είναι ίδιοι. Ολοι αυτοί κάνουν ακριβώς το ίδιο που κάνει και η επίθεση: μας βάζουν στη θέση μας. Μας υπενθυμίζουν ότι απολύτως τίποτα δεν έχει αλλάξει σε αυτόν τον γαμημένο τόπο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Κάνουν επίδειξη φτηνών υποκριτικών ικανοτήτων με όραμα την εξυπηρέτηση των μικροσυμφερόντων τους, τα οποία φυσικά δεν ταυτίζονται με αυτά του ελληνικού ποδοσφαίρου παρά μόνο με αυτά του αφεντικού τους.

Μας κοροϊδεύουν, αλλά μεταξύ μας ας μη κοροϊδευόμαστε. Ας ζήσουμε πρώτα την ημέρα που θα συλληφθούν δράστες και θα αποκαλυφθεί ο ηθικός αυτουργός μιας επίθεσης σε άνθρωπο του ποδοσφαίρου, και τότε ίσως να ζήσουμε μια μέρα που θα μας υποχρεώνει να δίνουμε σημασία στα λόγια μιας καταδίκης. Αλλά είπαμε, εκείνη την ημέρα θα ζούμε σε μια άλλη χώρα. Οχι στην Ελλάδα του χθες και του σήμερα.