Ο Καρυπίδης λειτούργησε ως ιδιοκτήτης

Η προσαρμογή στην ιδιαιτερότητα της εταιρίας και στο κοινό στο οποίο απευθύνεται, είναι απαραίτητη για κάθε ιδιοκτήτη . Ο Άρης είναι δύσκολο σωματείο. Καταδιώκεται από το μαρτυρικό παρελθόν, κάθε χαρά είχε σύντομη ημερομηνία λήξης, συνηθίζει να βυθίζεται στην εσωστρέφεια και σε καθεστώς που πλησιάζει την ανυπαρξία.

Ο Θόδωρος Καρυπίδης λειτούργησε ως ιδιοκτήτης. Είναι προφανές ότι επηρεάστηκε βαθύτατα από τα υβριστικά συνθήματα που ακούστηκαν εναντίον του στον αγώνα με τη Λαμία, είναι εξίσου οφθαλμοφανές ότι ήθελε να υψώσει ασπίδα ασφαλείας στους δύο άμεσους συνεργάτες του (σ. σ. Διαμαντόπουλος, Παντελίδης). Αν αυτό προϋπόθετε να κουνήσει και το δάχτυλο σε κάποιους, το έκανε αλλά με διπλωματικό τρόπο. Και καλά έκανε σε ότι αφορά τους συνεργάτες του, γιατί αυτός είναι ο ρόλος και η ευθύνη του ιδιοκτήτη. Ή τους εμπιστεύεσαι και βγαίνεις μπροστά στα δύσκολα ή τους «τελειώνεις» και γυρίζεις σελίδα. Ο Καρυπίδης έκανε το πρώτο, εκθέτοντας ανεπανόρθωτα τον Πάκο Ερέρα για τον τρόπο δουλειάς του Ισπανού. Στο ερώτημα, γιατί δεν έδιωξε τον Ερέρα πριν ξεκινήσει το Πρωτάθλημα, η απάντηση ουσιαστικά βρίσκεται στο περιεχόμενο της ερώτησης. Δεν είχε ξεκινήσει το Πρωτάθλημα, φοβήθηκε ότι θα χαρακτηριζόταν (το λιγότερο) επιπόλαιος.

Ο Καρυπίδης ξέρει ότι ο Άρης θα πρέπει να πετύχει πολλά και σπουδαία πράγματα για να διαλυθούν ολοκληρωτικά τα σύννεφα αμφισβήτησης στο πρόσωπο του. Γνωρίζει ότι υπάρχει και η μερίδα φιλάθλων που αντιμετωπίζουν την ιδιοκτησιακή παρουσία του στον Άρη ως μια μορφή αναγκαστικού συνοικεσίου, γιατί ακόμη και στα χρόνιας της εμπορικής, αγωνιστικής και οικονομικής έκρηξης του συλλόγου είτε δεν παρουσιάστηκε είτε δεν έγινε η παραμικρή κίνηση πρό(σ)κλησης ενός πολύ ισχυρού επιχειρηματία. Αυτό είναι λογικό. Μόνο σε απολυταρχικά καθεστώτα υπάρχει το… 100-0. Το δικό του επιχείρημα είναι ότι, μάταια θα ψάξει κανείς να βρει έναν άνθρωπο που έβαλε λεφτά στον Άρη μετά την εποχή του Κοντομηνά. Θα περάσει τα χρόνια με ταχύτητα ανάλογη της έντονης βροχής και θα καταλήξει στον Καρυπίδη.

Και η ουσία για τη συγκεκριμένη γκάμα φιλάθλων είναι ότι – μετά την εποχή Κοντομηνά – ο Άρης δεν είχε το προνόμιο που απολαμβάνουν άλλες ομάδες. Βέβαια, το κακό στη Θεσσαλονίκη, ως πόλη, είναι ότι πάντα λειτουργούμε και σκεφτόμαστε με αυτό που θα θέλαμε να έχουμε και όχι με αυτό που έχουμε. Συνέπεια αυτής της κατάστασης είναι να υποβαθμίζεται, έως και να ακυρώνεται μια προσπάθεια, καθώς επίσης και να μην εκτιμάται η προσφορά συγκεκριμένων ανθρώπων.

Πάμε σε κάτι άλλο. Δεν βρίσκομαι στο μυαλό του Καρυπίδη για να γνωρίζω τις σκέψεις του, αλλά με αφορμή το ενδιαφέρον που είχε εκδηλώσει κάποτε ο Τομ Παπαδόπουλος, δεν είχα απορρίψει το εξής σενάριο: Ο Καρυπίδης θέλει να ανεβάσει την εμπορική αξία της ΠΑΕ Άρης έχοντας στο πίσω μέρος της σκέψης του και το ενδεχόμενο εμφάνισης επιχειρηματικού ενδιαφέροντος. Να μετατρέψει δηλαδή την εταιρία από οικονομικό βάρος, σε πηγή δημιουργίας εσόδων ούτως ώστε να γίνει πιο ελκυστική. Αυτό προϋποθέτει αναδόμηση όλων των γηπεδικών εγκαταστάσεων, εξ’ ου και οι χθεσινές εξαγγελίες για την αναμόρφωση του «Κλεάνθης Βικελίδης» σε συνδυασμό με τα νέα έργα που θα γίνουν στο Νέο Ρύσιο και την ταυτόχρονη αναβάθμιση των ακαδημιών με τις οποίες ελάχιστοι (δυστυχώς) ασχολούνται.

Προϋποθέτει όμως αγωνιστική συνέπεια και εξαιρετικούς ισολογισμούς. Αυτό δε σημαίνει ότι έβαλε πωλητήριο στην ΠΑΕ Άρης, γιατί (εκτιμώ ότι ο Καρυπίδης) λατρεύει την ενασχόλησή του με έναν σύλλογο του βεληνεκούς των «κίτρινων». Ωστόσο, αυτό το σχέδιό του είναι ξεκάθαρο ότι (εφόσον εφαρμοστεί δίχως συνέπειες) θα ανεβάσει επίπεδο τον σύλλογο.

Τούτο βέβαια έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με το στρατηγικό λάθος που έγινε το περασμένο καλοκαίρι. Γιατί δεν είναι «δουλειά» του ιδιοκτήτη το… σαφάρι προς αναζήτηση χορηγών-υποστηρικτών, αλλά ευθύνη του τμήματος που οφείλει να οργανώσει ο ίδιος. Αυτό δεν έγινε στην ΠΑΕ Άρης, με συνέπεια να δυσκολέψει (ουσιαστικά) τον ίδιο του τον εαυτό. Γιατί, χορηγία δεν είναι μόνο η διαφήμιση στη φανέλα, αλλά και η ταυτόχρονη παρουσία πολλών υποστηρικτών που με τις παροχές τους μειώνουν το κόστος της καθημερινότητας μιας εταιρίας. Ο Άρης δεν το έκανε στον βαθμό που θα έπρεπε.

Καταλήγοντας, υπάρχουν και πολλά τα οποία θα μπορούσε να αποφύγει. Τα λεγόμενα… «ευκόλως εννοούμενα», είτε πρόκειται για την πηγή ενημέρωσης ενός ιδιοκτήτη (σ. σ. άπαντες ακολουθούν την ίδια τακτική), είτε της γνώσης των εργομετρικών άλλων ομάδων. Επίσης, το ότι ο Άρης καταστράφηκε από τον ίδιο του τον εαυτό είναι επίσης (γενικώς) αποδεκτό. Η σύγκριση με «καταστροφείς» είναι σαν μια βουτιά στη λάσπη όπου κανείς δεν βγαίνει ατσαλάκωτος και καθαρός. Είναι αυτά τα ευκόλως εννοούμενα που (πρέπει) να παραλείπονται, όχι γιατί «καίει» το παρελθόν ή επιχειρείται προσπάθεια αφαίρεσής του από την ιστορία, αλλά γιατί δεν μπορεί να αποτελεί μέτρο σύγκρισης σε κάτι υγιές, όπως το περιέγραψε ο ίδιος.