Όταν το σχέδιο αγνοείται
Μια απόπειρα «ανακάλυψης» της τελευταίας πειστικής εμφάνισης του Άρη, θα οδηγήσει το ημερολόγιο στις αρχές του Δεκέμβρη, σ’ εκείνη την ισοπαλία με τον Παναθηναϊκό στο «Κλεάνθης Βικελίδης». Εκ τότε, η βελτίωση περιγράφεται στα λόγια, τα οποία διαψεύδονται κατηγορηματικά στην πράξη και το μόνο που όντως υφίσταται είναι οι διαδοχικές ομολογίες αποτυχίας. Διότι, αν κάτι είναι οφθαλμοφανές στον Άρη των τελευταίων δύο μηνών, είναι η φθίνουσα πορεία του και η μετατροπή του σε ευάλωτη ομάδα στα μετ’ όπισθεν (γιατί θα πρέπει να συνυπολογιστεί και η επιθετική ποιότητα των αντιπάλων) και τρομακτική δυσλειτουργική από το κέντρο και μπροστά. Σε σημείο, όταν αναπτύσσεται, να νομίσει κανείς ότι έχει πατήσει το κουμπί του slow motion ή πρόκειται για ομάδα βετεράνων.
Αν τα αρνητικά αποτελέσματα στοιχειοθετούν το σπουδαιότερο μέρος του προβλήματος, η δυσκολία στην αντίληψη του αγωνιστικού σχεδίου είναι το δεύτερο. Γιατί, όταν φαίνεται το σχέδιο κι αυτό εμπεριέχει ποδοσφαιρική λογική, κάποια στιγμή τα αποτέλεσμα θα έρθουν. Αυτή τη στιγμή, ο Άρης δείχνει να παίζει άνευ σχεδίου, συνεχίζει να εναποθέτει τις ελπίδες του στις ατομικές εκλάμψεις και κυρίως αναδεικνύει μια αίσθηση φόβου στον τρόπο προσέγγισης των αγώνων.
Χάθηκαν οι ρόλοι; Δεν έχουν την ψυχολογία οι ποδοσφαιριστές να ανταποκριθούν στο πλάνο του προπονητή; Δεν ταιριάζει το πλάνο του προπονητή στους παίκτες; Μπορούν να κατατεθούν κι άλλα ερωτήματα. Η ουσία είναι ότι α) η εικόνα είναι καθόλου τιμητική για την ομάδα και β) το ότι διατηρείται ο Άρης εντός στόχων δεν άπτεται της δικής του ικανότητας όσο του χαμηλού επιπέδου του Πρωταθλήματος και της αντίστοιχης εικόνας των ομάδων που έχουν τον ίδιο στόχο.
Σημασία έχει ότι ο Αρης δείχνει να βρίσκεται σ’ έναν λαβύρινθο, από τον Σάββα Παντελίδη αλλά και τους παίκτες, με συνέπεια να παραμένει αμφίβολο το αν είναι ξεκάθαρο στο μυαλό και των δύο για το τι θέλουν να κάνουν στο γήπεδο.
Παραδείγματος χάρη, στον αγώνα με τον Λεβαδειακό, χρειάστηκε να μεσολαβήσει διάστημα 29 λεπτών για να περάσει η πρώτη κάθετη πάσα κι αφού προηγήθηκε ένα απόλυτα κουραστικό στιλ παιχνιδιού με διαδοχικές παράλληλες πάσες. Δύο είναι τα ενδεχόμενα. Ή η άμυνα του Λεβαδειακού θα πρέπει να διδάσκεται σε world class σεμινάρια ή στον Άρη κάτι δεν πάει καλά. Θεωρητικά, περιμέναμε αλλαγή εικόνας με την ένταξη του Μάρτιν Τόνσο, αλλά ο Αργεντίνος έμοιαζε αλαφιασμένος, είτε έπεφτε πάνω στους συμπαίκτες του, είτε χανόταν στα μαρκαρίσματα, επί της ουσίας έδειξε να μην ήξερε τι ήθελε να κάνει.
Συνέπεια αυτής της κατάστασης ήταν η δημιουργία μονάχα μίας καλής στιγμής, αυτής του Ντιγκινί η οποία προέκυψε από δύο κερδισμένες κόντρες του Ματίγια ο οποίος ήταν επί της δεξιάς πλάγιας γραμμής. Οι κεντρικοί χαφ (Ματίγια, Σιώπης, Τόνσο) ήταν σε διαφορετικούς… τόνους, οι αποστάσεις μεταξύ των γραμμών ήταν χαώδεις και οι βαθιές μπαλιές για τον Ντιγκινί θύμιζαν περισσότερο επίκληση των Θείων παρά αγωνιστικό σχέδιο.
Στο δεύτερο ημίχρονο, ο Άρης θύμισε το ποδόσφαιρο που παίζαμε στην αλάνα δίχως ουσιαστικούς κανόνες παιχνιδιού όπου το φιλότιμο και η πρωτοβουλία είχαν τον πρώτο λόγο. Εκτός κι αν το αγωνιστικό σχέδιο είχε ως πρώτη κίνηση τη δημιουργία παιχνιδιού από τον Γιώργο Δεληζήση, όπου εκεί η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Είναι τουλάχιστον αδιανόητο να υπάρχουν στην 11αδα οι Ματίγια, Σιώπης, Τόνσο, Μπάσα και να επιστρατεύεται ο μπαρουτοκαπνισμένος κεντρικός αμυντικός για να κάνει παιχνίδι, όπως επίσης και να επιδιώκονται διαδοχικές σέντρες στην περιοχή όταν οι επιθετικοί σου δεν διακρίνονται δα και για το μπόι τους.
Η λογική επίσης πήγε περίπατο στο θέμα διαχείρισης του υλικού καθώς όταν μια ομάδα βρίσκεται πίσω στο σκορ συνήθως παραμένουν οι παίκτες με επιθετικά χαρακτηριστικά (σ. σ. Κόρχουτ) και αποσύρονται αυτοί με αντίστοιχα αμυντικά (σ. σ. Βαλεριάνος).
Και μέσα σ’ όλα αυτά, είναι φανερό πλέον ότι και ο κόσμος έχει φτάσει στα όριά του. Αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο και δεν αναφέρομαι μόνο στα υβριστικά συνθήματα που τείνουν να γίνουν συνήθεια, αλλά όσο στον κίνδυνο η σημερινή απελπισία να εξελιχθεί σε αδιαφορία και άρνηση παρουσίας στο γήπεδο. Είναι προφανές, τέλος, ότι η τελευταία ελπίδα ανατροπής του τωρινού κλίματος είναι οι μεταγραφικές κινήσεις του Γενάρη, αλλά δεν ξέρω πόσο μεγάλο είναι το ρίσκο που αναλαμβάνει ο Θόδωρος Καρυπίδης με αυτές τις ενέργειες…
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
