Ποιότητα έχει, να την αποδείξει και στο γήπεδο

Από το περασμένο καλοκαίρι έως και τη μεταγραφική περίοδο του χειμώνα, ο ρεαλιστικός στόχος του Άρη είναι η δημιουργία ανταγωνιστικής ομάδας η οποία θα προσφέρει δροσιά σ’ ένα διψασμένο κόσμο. Δίχως την ψευδαίσθηση διεκδίκησης του Πρωταθλήματος, με ξεκάθαρη πρόθεση κατάθεσης πειστηρίων για την ουσιαστική επιστροφή της ομάδας στο γκρουπ των ισχυρών του ελληνικού ποδοσφαίρου, κυρίως όμως, για την αναζωπύρωση μιας φλόγας που λίγο έλειψε να σβήσει στις καρδιές του κόσμου. Στην πορεία της αγωνιστικής περιόδου, ο Άρης ουσιαστικά κλήθηκε να διαχειριστεί όλες τις προβλεπόμενες δυσκολίες κάθε καινούργιας ομάδας. Αρχική αποτελεσματικότητα λόγω και της άγνοιας των αντιπάλων, αγωνιστικά σκαμπανεβάσματα, απομάκρυνση προπονητή, ενθουσιασμός και απογοήτευση, έντονη αμφισβήτηση και μια γενική ανισορροπία στη διαχείριση συναισθημάτων.

Ανεξαρτήτως της κριτικής, για τις σωστές ή άστοχες αποφάσεις των Καρυπίδη, Διαμαντόπουλου, υπάρχει μια ομάδα κι ένας δρόμος πάνω στον οποίον οφείλει να περπατήσει. Αυτό που δεν αμφισβητείται είναι οι προθέσεις. Με πιο σοβαρό πειστήριο αυτή τη μεταγραφική περίοδο. Ο Άρης ενισχύθηκε και στο τέλος της ημέρας α) αποδεσμεύτηκε από τους παίκτες οι οποίοι αποδεδειγμένα δεν πρόσφεραν, β) ορθώς αντιλήφθηκε το λάθος του και προχώρησε σε αναθεώρηση αποφάσεων για παίκτες που (κακώς) είχαν τεθεί εκτός πλάνων και γ) έβαλε ακόμη περισσότερη ποιότητα στο ρόστερ του.

Για παράδειγμα, στον αγχωτικό αγώνα με τη Λαμία στον οποίον λίγο έλειψε να τιναχθούν όλες οι εσωτερικές ισορροπίες, ελάχιστοι θα ήθελαν να είχαν βρεθεί στη θέση του Σάββα Παντελίδη. Με τα λάθη του και τα σωστά του, η παραδοχή ότι δεν είχε λύσεις στον πάγκο μέσω των οποίων θα αποκτούσε τη δυνατότητα επιβολής νέων δεδομένων στον αγώνα δεν ήταν υπεκφυγή, αλλά αλήθεια. Με έξι πρωτοκλασάτους τραυματίες και έναν ηγέτη να φεύγει από το γήπεδο με σοβαρό τραυματισμό… δεν το εύχεσαι ούτε στον εχθρό σου.

Κάτι αντίστοιχο έγινε και στον αγώνα με τον Λεβαδειακό όπου οι λύσεις ήταν πολύ περιορισμένες, απλώς εκεί άπαντες κάθισαν στο «εδώλιο» του κατηγορημένου γιατί φάνηκε ότι δεν υπήρχε σχέδιο αλλά και επιμονή. Δεν ήταν τυχαίο ότι ο Άρης απέκτησε μια λογική με τη χρησιμοποίηση καθαρού σέντερ φορ στην Ξάνθη.

Η ουσία για τον Άρη δεν είναι να κοιτάξει το παρελθόν, να διδαχθεί από αυτό, αλλά να επικεντρωθεί στο μέλλον. Σήμερα (2/2) θα ανακοινωθεί επισήμως η απόκτηση του Γιάννη Φετφατζίδη και η συνεργασία διάρκειας 1.5 έτους. Προσωπικά ακούω… βερεσέ τα όσα λέγονται και ουδόλως ασχολούμαι με τις φωτογραφίες με τα περιστέρια, γιατί την έκρηξη, την ταχύτητα και την ντρίμπλα του Φετφατζίδη ελάχιστοι Έλληνες παίκτες διαθέτουν. Λίγοι επίσης μπορούν να αγωνιστούν και στις τρεις θέσεις πίσω από τον φορ. Αυτή η πάστα παικτών βρίσκουν τον εαυτό τους όταν δουν την μπάλα να μπαίνει στο «πλεκτό». Εκεί ξεπερνούν το όποιο ψυχολογικό πρόβλημα υπάρχει. Εν τέλει, ο Άρης δεν είχε Φετφατζίδη, δεν είχε Έλληνα μ’ αυτά τα χαρακτηριστικά και τώρα τον απέκτησε.

Κρίνοντας επίσης από τα δύο δείγματα του Ντάνι Λάρσον, ο Σουηδός στοιχειοθετεί μια πολύ ποιοτική κίνηση. Έχει ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά με τον Φετφατζίδη με την ιδιαιτερότητα ότι αυτός έχει χρησιμοποιηθεί και στην κορυφή της επίθεσης. Στην Ξάνθη, ορθώς όλοι επικεντρώσαμε στον Ματέο Γκαρσία, αλλά οι κούρσες του Λάρσον έδωσαν στον Άρη στοιχεία που του είχαν λείψει.

Ο δε Λίντσεϊ Ρος επανέφερε την ασφάλεια στην άμυνα. Αυτή δεν υπήρχε επί ημερών Μέργκιμ Μάβραϊ κι ας είχε ο τελευταίος ένσημα από το γερμανικό Πρωτάθλημα. Ο Γάλλος κεντρικός αμυντικός έδειξε ότι ξέρει τη θέση και το δικό του πλεονέκτημα είναι ότι μπορεί να παίξει και στη δεξιά πλευρά της άμυνας. Στο 90πτο που αγωνίστηκε στην Ξάνθη, δεν θυμάμαι να έχασε έστω μία προσωπική μονομαχία.

Ο Μάρτιν Τόνσο έχει δώσει τα διαπιστευτήριά του στα χρόνια που προηγήθηκαν στο ελληνικό Πρωτάθλημα. Είναι θέμα χημεία με τους υπόλοιπους, απόκτησης σωστής επικοινωνίας αλλά και δικής του αγωνιστικής ετοιμότητας. Ο Κυριάκος Σαββίδης προστέθηκε ως λύση ανάγκης.

Οι παραπάνω προσθήκες ανεβάζουν αρκετά το επίπεδο ποιότητας, κυρίως όμως δημιουργούν συνθήκες μεγαλύτερου εσωτερικού ανταγωνισμού. Κακά τα ψέματα, στο μεγαλύτερο διάστημα της σεζόν και πριν από το αφύσικο των διαδοχικών τραυματισμών, η 11αδα του Άρη ήταν σχεδόν δεδομένη. Πλέον, ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι η μη ανταπόκριση στις απαιτήσεις επιφέρει και τον κίνδυνο απώλειας θέσης. Ο δε Σάββας Παντελίδης θα κοιτάζει στον πάγκο, θα έχει λύσεις, γιατί απέκτησε τη δυνατότητα κατάστρωσης σχεδίων με μεγαλύτερη ασφάλεια.

Γίνεται πολύς λόγος για το ότι δεν αποκτήθηκε σέντερ φορ. Προσπάθεια έγινε, για την ακρίβεια υπήρξαν επαφές για τουλάχιστον 5-6 επιθετικούς. Δεν επικρατούσαν ή κατάλληλες συνθήκες (;), ήταν μεγάλο το κόστος (;)… δε χάθηκε ο κόσμος. Όπως επίσης και για την περίπτωση του Ντάνι Σούντγκρεν. Σε λίγους μήνες ο Σουηδός θα μείνει ελεύθερος και πολύ νωρίτερα ο Άρης θα έχει τη δυνατότητα συμφωνίας μαζί του δίχως να υποχρεούται να καταβάλει το ποσό των 200.000 ευρώ. Κυρίως όμως, διαφορετική λογική έχουν οι ομάδες το καλοκαίρι σε σχέση με τον χειμώνα. Αν τον χειμώνα τα πράγματα έχουν εξελιχθεί αρνητικά και απαιτείται επένδυση για τη διάσωση της χρονιάς, τότε και τα οικονομικά ρίσκο μπορούν (εν μέρει) να δικαιολογηθούν. Αν όμως η χρονιά εξελίσσεται βάσει των στόχων (σ. σ. με εξαίρεση τον αποκλεισμό του Κυπέλλου), δεν έχεις λόγο να δώσεις ένα σκασμό λεφτά. Είτε τα 580.000 ευρώ για τον Χόλμπεργκ, είτε τα 200.000 για τον Σούντγκρεν.

Καταλήγοντας, η αύξηση της ποιότητας και το πρόγραμμα των αγώνων, προσφέρουν τη δυνατότητα στον Άρη όχι απλά να βελτιώσει τη θέση του, αλλά να κάνει αρκετά βήματα που θα τον οδηγήσουν προς την εξασφάλιση της εξόδου στην Ευρώπη. Η απόδειξη της ποιότητας, σε συνδυασμό με τη συσπείρωση θα πρέπει να είναι τα δύο κύρια χαρακτηριστικά του Άρη από εδώ και στο εξής.