Βγήκαν τα κοντομάνικα από την ντουλάπα

Μάντσεστερ Γ. - Παρί Σ. Ζ. με πριμ 5%*, ακόμα καλύτερες αποδόσεις και αμέτρητα ειδικά στοιχήματα! (21+) * Ισχύουν Οροι και Προϋποθέσεις.

Σε επίπεδο ζωντάνιας, ενέργειας και διάθεσης για ποδοσφαιρική κυριαρχία, ο Άρης θύμισε εν πολλοίς την ομάδα των πρώτων στροφών του φετινού Πρωταθλήματος. Το εμφατικό 0-3 ήταν απλώς το επιστέγασμα αυτής της προσπάθειας, μάλλον είναι ότι πιο (μη) ουσιαστικό απ’ όλα όσα είδαμε στη νίκη επί του Αστέρα. Γιατί αναδείχθηκαν άλλα πράγματα, φάνηκε βελτίωση σε τομείς στους οποίους οι «κίτρινοι» αντιμετώπιζαν τρομακτικό πρόβλημα, ενώ διαπιστώθηκε και η (μέχρι στιγμής) επιτυχία συγκεκριμένων μεταγραφικών κινήσεων.

Η ειδοποιός διαφορά μεταξύ του χθεσινού Άρη με την ομάδα του προηγούμενου διαστήματος ήταν η μετάβασή της από την άμυνα στην επίθεση. Το λεγόμενο transition game, όπου με την παρουσία του Ντάνι Λάρσον, ο Άρης το έβαλε στα συστατικά του παιχνιδιού του. Μέχρι πρότινος στερούταν ταχύτητας, σκέψης και οξυδέρκειας στην εκμετάλλευση των ανοργάνωτων αμυνών κι αυτό ήταν εν πολλοίς το μεγαλύτερο πρόβλημά του. Τελευταία φορά που ήταν «έξυπνος» στο transition ήταν στον εντός έδρας αγώνα με τον Παναθηναϊκό, αλλά εκεί υστέρησε στην τελική προσπάθεια κι έτσι ο Παναθηναϊκός βούτηξε από τον Λευκό Πύργο και βρήκε πορτοφόλι, εισπράττοντας κάτι που (βάσει απόδοσης) δεν άξιζε.

Ο Σουηδός πρόσφερε στον Άρη αυτό που του έλειπε. Ταχύτητα, ικανότητα στο ένας εναντίον ενός και βλέποντας τη συνολική απόδοσή του, υστέρησε μόνο σε μία φάση, σε μια πάσα που δεν έδωσε, όταν το σκορ ήταν στο 0-2. Κάτι αντίστοιχο ισχύει και για τον Μάρτιν Τόνσο. Ο Αργεντίνος, μάλλον, χρειάστηκε χρόνο για να προσαρμοστεί και να αντέξει το βάρος της ευθύνης που του έχει δώσει ο Σάββας Παντελίδης. Το κράτημα της μπάλας ή η κούρσα με την μπάλα στα πόδια, έβγαλαν τον Άρη από δύσκολες καταστάσεις και δημιούργησαν προϋποθέσεις στην επίθεση ασχέτως του ότι και πάλι χάθηκαν τουλάχιστον 3-4 ευκαιρίες στο ανοιχτό γήπεδο. Ο δε Λίντσεϊ Ροζ «κόλλησε» στην αμυντική γραμμή και είναι από τους κύριους λόγους της διατήρησης του μηδέν παθητικού στους τελευταίους τρεις αγώνες. Τα πρόσωπα έχουν αξία, πολλώ δε μάλλον από τη στιγμή που και οι τρεις ενσωματώθηκαν στη χειμερινή μεταγραφική περίοδο.

Η άλλη μεγάλη διαφορά του Άρη σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν σχετίζεται με τον τρόπο προσέγγισης των αγώνων και το υψηλό αίσθημα αυτοπεποίθησης. Λένε ότι… «όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος άλλος» και οι τοποθετήσεις του Σάββα Παντελίδη μετά την άνετη νίκη, μάλλον κατέδειξαν και τη βεβαιότητά του. Όπως το χαμόγελο και το κλείσιμο του ματιού σε άνθρωπο της αποστολής μετά το 0-1 όπου η γλώσσα του σώματος ήταν πολύ ξεκάθαρη και ήθελε να πει ότι… «στο είχα πει».

Ο Παντελίδης έβγαλε πικρία μετά το παιχνίδι γιατί υπήρξε διάστημα κατά το οποίο ένιωσε ανασφάλεια, δυστυχώς όμως έτσι έχουν γραφτεί οι κανόνες για όλους τους επαγγελματίες. Είτε πρόκειται για προπονητές, είτε για παίκτες, είτε για τον καθένα που δραστηριοποιείται στον ιδιωτικό τομέα. Ως άνθρωπος ήθελε να βγάλει από μέσα του κάτι που είχε μπολιάσει στην ψυχή του, στη ζωή όμως πρέπει πάντα να κοιτάς την επόμενη μέρα και όχι την προηγούμενη. Αυτή (η προηγούμενη δηλαδή) ήταν εξαιρετικά δύσκολη για τον έμπειρο τεχνικό γιατί… ενώθηκαν 17 διαφορετικοί πλανήτες. Το κύμα τραυματισμών συνδυάστηκε με τον μπόλικο χρόνο που χρειάστηκε για να κλείσουν μεταγραφικές υποθέσεις και κοιτώντας στη λίστα των διαθέσιμων παικτών, δεν μπορούσε να φτιάξει πλάνο νίκης, αλλά σχέδιο συντήρησης.

Αυτά ανήκουν στο παρελθόν και πρέπει να κλειστούν στο χρονοντούλαπο διότι αυτό απαιτούν οι προϋποθέσεις εξέλιξης. Ο Άρης οφείλει να ισορροπήσει σ’ αυτό που ήδη έχει πετύχει, γιατί έφερε την μπάλα στο γήπεδό του και η εξασφάλιση του ευρωπαϊκού εισιτηρίου (… η εξέλιξη που λέγαμε) βρίσκεται αποκλειστικά στα δικά του χέρια. Οφείλει επίσης να ελέγξει τα συναισθήματά του, να βρει την ισορροπία του και να αποφύγει αντιδράσεις οι οποίες εμπεριέχουν βαρύ τίμημα. Είτε πρόκειται για απογοήτευση έπειτα από μια ήττα, είτε υπέρ ενθουσιασμός μετά από τις τρεις σερί νίκες που πέτυχε. Κυρίως όμως, χρειάζεται αυτογνωσία. Το απότομα ανέβασμα του πήχη, πριν από περίπου πέντε μήνες, αποδείχθηκε εξαιρετικά επιπόλαιη επιλογή. Είναι κατανοητή η έντονη δίψα, είναι εξίσου δεδομένο ότι τα πολλά χρόνια στην αγωνιστική έρημο έχουν οδηγήσει τους φίλους της ομάδας σε κατάσταση αφυδάτωσης, αλλά για τον Άρη, ο δρόμος της σύνεσης και της καθημερινής δημιουργίας είναι ο μονόδρομος που πρέπει να πάρει και ο οποίος σίγουρα θα τον οδηγήσει σε λεωφόρο.

ΥΓ: Βλέποντας τον Μανώλη Σιώπη μετά το παιχνίδι, στο πρόσωπό του έβλεπες αυτό ενός μικρού παιδιού που ετοιμάζεται να «καταβροχθίσει» μια σοκολάτα. Τόσο έντονη ήταν η χαρά του. Στην Τρίπολη, ήταν η δεύτερη φορά που ο «κοντός» σήκωσε το κεφάλι κι έβγαλε πάσα για γκολ. Το αξίζει για τη συνολική παρουσία στην ομάδα διότι το πάθος και η αυταπάρνησή του είναι πηγή έμπνευσης για όλους.