Η επιτυχία του Άρη είναι ότι έφυγε στεναχωρημένος από την Τούμπα

Οι παλαιότεροι, τους οποίους οι… σοφοί της εποχής χαρακτηρίζουν ξεπερασμένους και παρωχημένους, συνηθίζουν να διαχωρίζουν τα παραδοσιακά ντέρμπι από τα υπόλοιπα παιχνίδια. Γιατί εκεί, ο χαρακτήρας και η προσωπικότητα του καθενός κυριαρχούν στη ζυγαριά των δεδομένων. Θα υπάρξουν ασφαλώς και περιπτώσεις όπου η ατομική ποιότητα (σαν την γκολάρα που έβαλε ο Βιεϊρίνια), θα κάνουν τη διαφορά. Γι’ αυτό λοιπόν η υπεροψία και η έλλειψη σεβασμού επισύρουν βαρύ τίμημα. Η αξιολόγηση ενός ντέρμπι δεν γίνεται με μοναδικό κριτήριο τη βαθμολογική θέση των ομάδων. Αυτό έκαναν πολλοί και αφού κύλησαν 10-15 λεπτά στην Τούμπα, αντιλήφθηκαν πόσο λανθασμένα εκτίμησαν.

Ο Άρης δεν κάθισε στα αυγά του στην Τούμπα αλλά πήγε για να κερδίσει. Δεν είχε φόβο αλλά έβγαζε σιγουριά. Η απόσταση των γραμμών δεν ήταν μεγαλύτερη των 30 μέτρων. Ψηλά η γραμμή της άμυνας, στο ημικύκλιο του κέντρου αυτή της επίθεσης και επένδυση στην ταχύτητα των ακραίων χαφ. Η δε επιλογή του Σάκχοφ στον άξονα στη μεσαία γραμμή σε συνδυασμό με το κακό φεγγάρι του Μαουρίτσιο και το εκπληκτικό παιχνίδι του Σιώπη στον Μπίσεσβαρ, έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην απόλυτη δικαίωση της τακτικής του Σάββα Παντελίδη. Γιατί;

Πάμε στους αριθμούς τους οποίους λατρεύει ο υπογράφων. Στα εντός έδρας παιχνίδια του, ο ΠΑΟΚ είχε κατά μέσο όρο 13.9 τελικές προσπάθειες. Απέναντι στον Άρη έκανε πέντε. Στους αγώνες με Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό και ΑΕΚ, η ομάδα του Λουτσέσκου τελείωσε τους αγώνες στην Τούμπα με 37 τελικές και 14 εντός της περιοχής. Με τον Άρη δεν έκανε ούτε μία! Κοινώς, καμία.

Η τακτική του Παντελίδη είχε αρχή, μέση και τέλος. Όλα πήγαν υπέροχα εκτός από το τέλος καθώς – σε αντίθεση με την προσφορά τους σε ανασταλτικό επίπεδο – Ντάνι Λάρσον και Ματέο Γκαρσία ήταν κακοί στην transition επίθεση. Ειδικά ο Σουηδός… εγκλιμάτισε στο πρώτο ημίχρονο στη φάση των τεσσάρων εναντίον δύο. Κοινώς, αν υπήρχε μια ομάδα στο γήπεδο της οποίας οι επιθέσεις «έβγαζαν» κίνδυνο, αυτή σίγουρα δεν ήταν ο ΠΑΟΚ. Βρέθηκε σε κακή μέρα, κάποιος όμως τον ανάγκασε.

Πάμε και στη διαιτησία. Ο Νορβηγός προσπάθησε και πιστεύω ότι έκοψε το καρπούζι στη μέση. Δε γίνεται μέχρι χθες να αποθεώνουμε τους ξένους διαιτητές κι επειδή δεν ήρθε το αποτέλεσμα να αρχίζουμε τα σενάρια επιστημονικής φαντασίας περί συστήματος. Έλεος. Δεν περίμενα την άποψη του Κώστα Κατσουράνη για τη φάση στην οποία ο ΠΑΟΚ διαμαρτυρήθηκε για πέναλτι στον Μπίσεσβαρ. Ήταν πολύ ξεκάθαρο ότι προσπάθησε να το εκμαιεύσει, έχοντας προφανώς νιώσει μια επαφή πριν καλά-καλά μπει σε διαδικασία να φύγει από τον αντίπαλο. Ο Νορβηγός έκανε επαγγελματική διαιτησία, προφανώς κι έχασε φάσεις οι οποίες αδίκησαν και τις δύο πλευρές και στις επαφές στις οποίες είχε πρόβλημα ήταν αυτές με τους αγκώνες. Ο ΠΑΟΚ θα πει για ένα μαρκάρισμα του Τζανακάκη, ο Άρης για τη σκαριά του Μάτος. Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε…

Πάμε στη φάση του γκολ του Άρη. Ο συγκεκριμένος επόπτης ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Υπάρχει μία φάση στο πρώτο ημίχρονο όπου ο Άκμπομ έφυγε από κανονική θέση αλλά ο συγκεκριμένος επόπτης δεν είχε άποψη γιατί ήταν τουλάχιστον δέκα μέτρα πίσω από τον επιθετικό του ΠΑΟΚ. Η δική του διαιτησία ήταν τουλάχιστον ερασιτεχνική. Στη φάση του Βέλεθ, η κίνηση του Ισπανού είναι τόσο γρήγορη και είναι πολύ οριακά μπροστά, για να το καταλάβεις χρειάζεσαι ριπλέι.

Γιατί πρέπει να ασχολούμαστε μ’ αυτό και όχι με το γεγονός ότι στις στημένες μπάλες ο Άρης είχε μόλις 3(!!!) παίκτες οι οποίοι θα μπορούσαν να σκοράρουν με το κεφάλι; Ροζ, Βέλεθ και Γιουνές. Το ότι η αντίπαλη άμυνα άφησε τον Βέλεθ να αλωνίσει ελεύθερος και δεν κατάλαβε ότι μπήκε ο Βαλεριάνος στο γήπεδο, είναι πιο σοβαρό αντικείμενο συζήτησης. Όπως επίσης και το γεγονός ότι ο Άρης έκανε την ίδια κομπίνα με τους αγώνες απέναντι σε Λαμία και Πανιώνιο όπου και πάλι σκόραρε με τον ίδιο τρόπο. Οπότε, δεν έτυχε αλλά πέτυχε.

Καταλήγοντας, τα περί διαιτησίας δεν είναι τίποτε περισσότερο από… προφάσεις εν αμαρτίαις. Υπάρχει ένα παιχνίδι, ο Άρης επιβεβαίωσε (αυτά που γράψαμε στη συγκεκριμένη γωνιά) ότι δεν είναι πλέον η ομάδα που έχει ως μοτό… «for the love of the game», αλλά είναι απόλυτα συνειδητοποιημένος και ώριμος. Ο Παντελίδης έχει περάσει τη φιλοσοφία του, σε κάποιες περιπτώσεις θα δει τη δικαίωσή της, σε άλλες όχι. Ανάγκασε μια καλοκουρδισμένη μηχανή να δείχνει ότι λειτουργεί με λιγότερα γρανάζια. Κυρίως όμως, έτσι όπως έπαιξε η ομάδα του, είναι προφανές ότι έβαλε την αμφιβολία σε όλα τα κύτταρα του αντιπάλου.

ΥΓ: Διαφωνώ με την απόφαση του Σάββα Παντελίδη να αρνηθεί ερωτήσεις μετά το ντέρμπι, υποψιάζομαι όμως ότι αυτό σχετίζεται με ένα περιστατικό που έλαβε χώρα όταν ήταν προπονητής στον Αστέρα Τρίπολης. Οι «πρωταγωνιστές»… γνωρίζουν.