Μακάρι να είχαμε… Νοέμβριο

Κάθε πράγμα στη ζωή θέλει τον χρόνο του. Από το πιο απλό έως το σπουδαιότερο. Κυρίως όταν το εγχείρημα βασίζεται στον… συνεταιρισμό, στη συνύπαρξη πολλών διαφορετικών χαρακτήρων και στην προσπάθεια συγκερασμού πολλών ξεχωριστών δυνάμεων σε συγκεκριμένο πλάνο. Ο απαιτούμενος χρόνος για την ανάδειξη της προσπάθειας εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Την ικανότητα του προπονητή στη μετάδοση των πληροφοριών, την αντίστοιχη του ποδοσφαιριστή στην αφομοίωση αλλά και απορρόφηση της κάθε λεπτομέρειας, όπως και στην υπομονή του για διαδοχικές επαναλήψεις, αλλά και από την ψυχική δύναμη του περίγυρου για να υποστηρίξει και στη συνέχεια να αγκαλιάσει το νέο δημιούργημα. Σήμερα, πέντε μήνες μετά την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας του Άρη από τον Σάββα Παντελίδη, το μόνο δυσάρεστο είναι ότι βρισκόμαστε στα τέλη του Μάρτη, απομένουν μόνο πέντε αγώνες για την ολοκλήρωση της αγωνιστικής περιόδου.

Το βασικό αντικείμενο σχολιασμού δεν είναι τόσο τα πέντε γκολ στον Απόλλωνα Σμύρνης ο οποίος σε τελική ανάλυση έχει αποδειχθεί τη μοίρα του και δίχως την ύπαρξη κινήτρου, είναι εξίσου δυσκολότερο να παρουσιαστεί συγκεντρωμένος στις αγωνιστικές υποχρεώσεις του. Το αντιλαμβανόσουν σε κάθε ατομική ενέργεια, σε κάθε αμυντικό λάθος, σε κάθε κίνηση που έβγαζε απελπισία.

Στη συγκεκριμένη γωνιά το έχουμε ξαναγράψει ότι σημασία έχει το πλάνο, η φιλοσοφία του πιστού στρατιώτη που χαρακτηρίζει τον κάθε ποδοσφαιριστή και η απόλυτη προσαρμογή σ’ αυτό που απαιτεί ο κύριος που στέκεται όρθιος στον πάγκο. Κάποιοι κοιτούν το γκολ του Φετφατζίδη, άλλοι αυτό του Γιουνές, κάποιοι άλλοι την εξαιρετική εκτέλεση του Τόνσο. Κι όμως, η αντιπροσωπευτική εικόνα του αγώνα είναι αυτή του 92^ου λεπτού όπου τέσσερις παίκτες του Άρη πέφτουν σ’ έναν του Απόλλωνα (στο κέντρο του γηπέδου) σαν τα πεινασμένα θηρία που θέλουν να κατασπαράξουν τη λεία τους. Το ζητούμενο ήταν να πάρουν την μπάλα. Το σκορ ήταν στο 5-0. Θα μπορούσε να κυριαρχήσει νοοτροπία ωχαδερφισμού, χαλάρωσης… δεν έχω λόγο να τρέξω. Κι όμως…

Ο Άρης απέκτησε αυτή τη νοοτροπία στον τελευταίο (περίπου) ενάμιση μήνα. Χρειάστηκε χρόνο, αλλά το κατάφερε. Ενδεχομένως τα λεγόμενα mind games να έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην ανατροπή του τρόπου σκέψης, κατά δήλωση του Σάββα Παντελίδη άλλαξαν τα αποδυτήρια τα οποία πριν από τρεις μήνες ήταν ο βασικός λόγος προβληματισμού. Γιατί ο τωρινός Άρης βγάζει υγεία, δείχνει πλάνο, δεν χαρακτηρίζεται από αφέλεια και φρόντισε να «αποστομώσει» τους πρόθυμους υποστηρικτές τους προηγούμενης (προπονητικής) κατάστασης οι οποίοι είτε από άγνοια είτε επειδή ήταν να σηκώσουν σκόνη, κατέθεσαν ανακριβείς εκτιμήσεις. Και το τελευταίο δεν αφορά τους αναγνώστες της στήλης που αφήνουν τα μηνύματά τους.

Δυστυχώς όμως είμαστε στα τέλη του Μάρτη, ο Άρης δείχνει ότι έχει εξασφαλίσει κατά 90% το ευρωπαϊκό εισιτήριο και για το γόητρό του θα επιδιώξει να κατακτήσει την 4^η θέση. Επί της ουσίας αυτή δεν θα αλλάξει κάτι καθώς μήνα Ιούλιο θα ξεκινήσει τους επίσημους ευρωπαϊκούς αγώνες αν παραμείνει στην 5^η θέση, τον ίδιο μήνα έχει αφετηρία αν προσπεράσει και τον Ατρόμητο. Επειδή όμως υπάρχει το ενδεχόμενο να εξασφαλίσει ευρωπαϊκό εισιτήριο ένας εκ των Αστέρας Τρίπολης, Λαμία μέσω του Κυπέλλου Ελλάδος, πολύ σωστά ο Παντελίδης κράτησε τεντωμένα τα λουριά. Αν χαλαρώσει ο αρχηγός της οικογένειας, τα παιδιά θα ξεσαλώσουν.

Δυστυχώς είμαστε στον Μάρτιο και δεν θα μάθουμε ποτέ αυτό που θα μπορούσε να πετύχει αυτή η ομάδα κι αυτός ο προπονητής, αν παραδείγματος χάρη, είχαμε Νοέμβριο. Η ιστορία θα είχε γραφτεί διαφορετικά, ο Άρης θα ήταν σίγουρα μέσα στον μεγάλο στόχο του, το Κύπελλο Ελλάδος. Αν δηλαδή είχε από τότε τον πυραυλοκίνητο Λάρσον, τον πολύ σοβαρό Ροζ, την πολυτέλεια να φέρνει από τον πάγκο τους Μαρτίνες, Φετφατζίδη, Γιουνές και βρισκόταν ήδη στο μονοπάτι της ποδοσφαιρικής λογικής, όχι σ’ αυτό της αφέλειας. Το τελευταίο έχει αξία για να καταμεριστεί αναλόγως και το μερίδιο της επιτυχίας. Γιατί ο προπονητής Παντελίδης απέδειξε ότι μπορεί να αξιοποιήσει το υλικό που του έφεραν οι Καρυπίδης, Διαμαντόπουλος.

Βέβαια, με υποθετικά σενάρια είναι αδύνατο να γίνει σοβαρή συζήτηση. Τα γεγονότα στοιχειοθετούν τα πειστήρια μιας κατάστασης. Στην προκειμένη, είναι προφανές ότι οι Καρυπίδης, Διαμαντόπουλος δικαιώθηκαν πανηγυρικά α) για την απόφαση απομάκρυνσης του Πάκο Ερέρα και της ταυτόχρονης πρόσληψης του Σάββα Παντελίδη, β) για τις μεταγραφικές κινήσεις του Γενάρη διότι πρόσθεσαν ποιότητα και προσωπικότητα στην ομάδα γ) για το γεγονός ότι έστω στις… καθυστερήσεις αποφεύχθηκε ένα λάθος την παραμονή του αγώνα με την Ξάνθη.

Το τελευταίο επίσης έχει την αξία του. Οι σχέσεις δοκιμάζονται στα δύσκολα. Προσωπικά έχω δει πολλές συνεργασίες να φτάνουν ένα βήμα πριν τη διαζύγιο, να τα βρίσκουν οι εμπλεκόμενοι και στη συνέχεια να μακροημερεύουν. Όλα είναι ζήτημα ψυχοσύνθεσης, διάθεσης, να καταλάβει ο ένας τον χαρακτήρα του άλλου, να δέχεται τα καλά και τα στραβά του.

Ο Άρης οφείλει να τελειώσει τη σεζόν παρουσιάζοντας την τωρινή εικόνα του. Είναι υποχρέωση απέναντι στον εαυτό του, αλλά και επένδυση για το μέλλον. Γιατί σημασία πάντα έχει το πώς τελειώνεις μια χρονιά και όχι το πώς την αρχίζεις.

ΥΓ: Θερμά συλλυπητήρια στους οικείους του Θανάση Γιαννακόπουλου. Το τμήμα μπάσκετ του Παναθηναϊκού είναι ευλογημένο όχι μόνο για τους τίτλους που κατέκτησε αλλά γιατί αποτελεί μοναδικό φαινόμενο στην ιστορία του επαγγελματικού αθλητισμού. Έχει το προνόμιο να υποστηρίζεται από μια πανίσχυρη οικογένεια, της οποίας η κινητήριος δύναμη είναι η παθολογική αγάπη της για τον σύλλογο και συμπεριφέρεται στο τμήμα σαν να είναι ένα από τα παιδιά της. Μεγάλη υπόθεση να χρηματοδοτείς επειδή αγαπάς και όχι γιατί είσαι υποχρεωμένος να το κάνεις προς εξυπηρέτηση άλλων καταστάσεων ή για το κέρδος. Είναι η επιτομή της ειλικρινούς αγάπης.