Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω

100% Επιστροφή* χρημάτων Αταλάντα - Έμπολι! (21+, *Ισχύουν Όροι και Προϋποθέσεις)

Στο τέλος του αγωνιστικού μαραθωνίου, ο Άρης θα σφραγίσει το εισιτήριο της επιστροφής στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις έπειτα από μια χρονιά πλούσια σε σκαμπανεβάσματα, στην οποία όμως πέτυχε (ως ένα βαθμό) το μέγιστο αποτέλεσμα που μπορεί να έχει μια ομάδα έπειτα από μια μαύρη τετραετία. Μια ομάδα η οποία χτίστηκε μέσα σε διάστημα περίπου ενάμιση μήνα προσπαθώντας να ταιριάξει στο αγωνιστικό παζλ ποδοσφαιριστές με διαφορετικές κουλτούρες, μια ομάδα η οποία ισορρόπησε στο τεντωμένο σχοινί των μεγάλων απαιτήσεων έχοντας στις πλάτες της τις δικές της παθογένειες, κυρίως όμως μια ομάδα η οποία εντυπωσίασε σε αρκετά σημεία της αγωνιστικής περιόδου με την έκρηξη, τη ζωντάνια και την αγωνιστική ταυτότητά της.

Αυτή είναι η πραγματική φετινή εικόνα του Άρη γιατί ο φετινός καμβάς του είναι πλούσιος σε λαμπερά χρώματα. Το δε μεγαλύτερο κέρδος του δεν είναι η επιστροφή στην Ευρώπη, αλλά η δίψα του κόσμου για τον ερχομό της Κυριακής. Κάποτε οι Κυριακές ήταν σκέτο μαρτύριο για τους Αρειανούς. Πλέον έγινε απόλαυση.

Στον χθεσινό (14/4) αγώνα με τον Ατρόμητο κατέστη σαφές ότι ο Άρης δεν ήταν έτοιμος για το βήμα της τετράδας. Γιατί η ομάδα του Περιστερίου διαθέτει καλύτερο σύνολο και η εικόνα των καλύτερων παικτών σε ατομικό επίπεδο συνδυάστηκε μ’ ένα κακό απόγεμα για τους παίκτες του Άρη. Ο Σάββας Παντελίδης μίλησε για την αδυναμία προσαρμογής στις συνθήκες του γηπέδου κι έχει δίκιο. Χρησιμοποιώντας τον Χαμζά Γιουνές στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου και με τον αγωνιστικό χώρο να έχει… 100.000 λύτρα νερού με συνέπεια να «κολλάει» η μπάλα, θα περίμενε κανείς ότι ο Άρης θα πήγαινε υποχρεωτικά στη λογική της γιόμας.

Ωστόσο, τα χαρακτηριστικά των παικτών που διαθέτει δεν είναι αντίστοιχα αυτής της αγωνιστικής λογικής. Λειτούργησαν σα να προσπαθούσαν να γκρεμίσουν τον τοίχο με το κεφάλι. Κι έτσι, μέχρι… αύριο να έπαιζαν, ο Άρης δεν θα μπορούσε να βρει μονοπάτι επιστροφής. Τα δε 61 λάθη του ήταν και η ουσιαστική καταδίκη του. Συν τοις άλλοις, ο Ατρόμητος ήταν μακράν η πιο έξυπνη ομάδα που πέρασε από το Χαριλάου και ταυτόχρονα η μοναδική που κλείδωσε χειροπόδαρα την επιθετική γραμμή του Άρη με κεντρική φυσιογνωμία τον Ρισβάνη. Εξαιρετικός παίκτης. Στη δε επίθεση, είναι ευλογία να έχει κανείς σέντερ φορ της μίας επαφής (σ. σ. Κουλούρης).

Ο Άρης δεν έχει λόγο να σταθεί περισσότερο στην ήττα από τον Ατρόμητο. Προσωπικά εκτιμώ ότι θα τον ωφελήσει στην ανάπτυξη της αίσθησης σιγουριάς για τις προσθετικές κινήσεις που πρέπει να κάνει το ερχόμενο καλοκαίρι. Αν δηλαδή υπήρχε ένα dvd 5-6 αγώνων, προστέθηκε ένας ακόμη και δείχνει την αδυναμία στα πλάγια μπακ αλλά και στην κορυφή της επίθεσης. Κακά τα ψέματα, ο Γιουνές αλλά δεν ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις της χρονιάς. Ο φιλότιμος Ντιγκινί προσπάθησε να ανταποκριθεί σε μια θέση η οποία δεν είναι η φυσική του. Στην πραγματικότητα, παίζοντας στην κορυφή, δεν δίνει στοιχεία τα οποία έδινε σε αγώνες στους οποίους έπαιζε σε ρόλο επιτελικού. Είναι σαν το… κουνούπι στην καλοκαιρινή ραστώνη για την αμυντική γραμμή μιας ομάδας, αλλά όχι για την κορυφή. Τα δε άκρα της άμυνας στοιχειοθετούν μόνιμο πρόβλημα στη διάρκεια της αγωνιστικής περιόδου.

Σε λίγες εβδομάδες, ο Σάββας Παντελίδης θα κληθεί να σχεδιάσει την επόμενη ομάδα έχοντας πολλά δεδομένα στα χέρια του. Το περσινό καλοκαίρι, δεν θα θυμίζει σε τίποτε το φετινό. Πέρυσι, ο Άρης αναγκάστηκε να χτίσει κάτι από την αρχή. Φέτος, θα προσθέσει κομμάτια και σίγουρα θα είναι πιο έτοιμος και λιγότερο αφελής σε σχέση με τη χρονιά που ολοκληρώνεται.