Η «Άγια Νύχτα» του ΠΑΟΚ!
Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Μεγαλώσαμε, κάναμε οι πιο πολλοί οικογένειες, παιδιά, περιμένοντας να ξαναδούμε πρωταθλητή Ελλάδας τον ΠΑΟΚ!
Ευτυχώς ή δυστυχώς δεν υπάρχει manual για να σου δείξουν πως μπορείς να ελέγξεις και να διαχειριστείς τα συναισθήματά σου. Ειδικά, όταν ήσουν μικρό παιδί τη μέρα που είδες για τελευταία φορά την αγαπημένη σου ομάδα να κάνει το «γύρο του θριάμβου». Ύστερα χρειάστηκε να κάνεις υπομονή, αλλά δεν έκανες πίσω. Δεν λύγισες, το αντίθετο, η αγάπη σου γι’ αυτή την ομάδα μεγάλωνε, κάθε αγώνας μια καινούργια αρχή, κάθε αγώνας μια καινούργια ευκαιρία.
9 Ιουνίου 1985 - 21 Απριλίου 2019. Πόσες μέρες, πόσα βράδια, 12.370 για την ακρίβεια, αν δεν μπερδευτήκαμε με τα δίσεκτα, δε χαθήκαμε στο μέτρημα, πόσα όνειρα. Τα καλύτερά μας χρόνια...
«Δικέφαλε μεγάλωσα και άλλαξαν πολλά
Όμως εγώ ακόμα εδώ πιστά.
Όπου πας ν' ακολουθώ, να σε λέω πως σ' αγαπώ.
Και για εσένα ναι θα σκοτωθώ.
Θυμάμαι φίλε μου που λες από παιδί μικρό.
Στο δρόμο μόνος μου να τραγουδώ.
Να με κοιτάνε σα χαζό, να με περνάνε για τρελό…
Κι εγώ για όλα να αδιαφορώ».
Άπειρες οι φορές που το σιγοτραγούδησες στο δρόμο, το φώναξες στην Τούμπα, με τον ήλιο να σε τυφλώνει και τη βροχή να φτάνει μέχρι το μεδούλι, να βγάζεις το λαρύγγι σου στα τσιμέντα, αλλά εσύ εκεί να αδιαφορείς…
Είναι αλήθεια, πιστέψτε το, ζήστε το, γιορτάστε το, βγάλτε έξω όλα τα κρυμμένα απωθημένα σας. Είναι η δική σας ώρα. Η «Άγια Νύχτα» του ΠΑΟΚ!
Ήρθε η στιγμή που ο ΠΑΟΚ είναι το κέντρο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Κι ας ενοχλεί αυτό, τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα που λέει ότι αυτός είναι η καλύτερη ομάδα! Τελεία και παύλα. Κυρίαρχος και περήφανος πρωταθλητής Ελλάδας.
Εδώ και 93 χρόνια (από τον Απρίλιο του 1926 όταν πήρε σάρκα και οστά το όραμα των Κωνσταντινουπολιτών της Θεσσαλονίκης για κάτι πολύ μεγάλο) ο ΠΑΟΚ αποτελεί ένα σταθερό σημείο αναφοράς στα δρώμενα του ελληνικού αθλητισμού και δη του ποδοσφαίρου, της «ναυαρχίδας» της «ασπρόμαυρης» οικογένειας και το πεπρωμένο της διοργάνωσης έγραφε ότι κάποια στιγμή μια ομάδα εκτός των τειχών της πρωτεύουσας θα κατακτούσε ένα τρόπαιο, δικαιούταν να είναι αυτός που θα έπαιρνε την πρωτιά! Η τρομερή ομάδα της δεκαετίας του ’70 έφερε στη Θεσσαλονίκη τον πρώτο πρωτάθλημα της ενιαίας Α’ Εθνικής το 1976, έχασε ένα… τσουβάλι τίτλους, περιμένοντας να περάσουν εννιά χρόνια για να ξανά γιορτάσει το 1985 τον δεύτερο πρωτάθλημα.
Έχουν περάσει τριάντα τέσσερα χρόνια από τότε και επειδή η μνήμη των παλαιότερων ίσως εξασθενίζει και των νεότερων να μη γνωρίζουν «γρι» από το τι συνέβη, οι τρεις δεκαετίες της υπομονής πέρασαν με δάκρυα στα μάτια, λύπες, απογοητεύσεις και ελάχιστες χαρμόσυνες στιγμές, κατά βάση εκτός συνόρων, να περιτριγυρίζουν στα τείχη της θρυλικής Τούμπας, που σε λίγο καιρό δε θα είναι όπως τώρα. Μεγάλωσαν γενιές ΠΑΟΚτσήδων που απλά έβλεπαν τους άλλους να γιορτάζουν και εκείνοι να είναι θλιμμένοι και χαμένοι στα όνειρά τους.
Τριάντα τέσσερα χρόνια είναι πολλά, από μόνα τους ένα «παράσημο» για τον πιο υπομονετικό λαό, που εδώ και τρεις δεκαετίας τρεφόταν με κάποιες σκόρπιες στο χρόνο, μεμονωμένες επιτυχίες. Όχι άλλο πιά!
Ήρθε ο καιρός να πιάσουν στα χέρια τους αυτό που τόσο πολύ το ήθελαν, αλλά δεν μπορούσαν να το φτάσουν, έστω κι αν κάποιες φορές έβλεπαν να το έχουν πλησιάσει, αλλά στο τέλος σα να συνωμοτούσε το σύμπαν, όπως πέρσι, για να μη γίνει το όνειρο πραγματικότητα, αλλά να συνεχίζει να έρχεται τα βράδια ως εφιάλτης στα όνειρά τους.
Μπορεί κάθε χρόνο να λες ότι πας για πρωτάθλημα. Μπορεί και να το πιστεύεις, όπως το κάναμε στο preview της σεζόν. Απευθυνόμενοι προς τους αναγνώστες του gazzetta.gr αναρωτιόμασταν (γραπτώς) «πώς να χαθεί (και) αυτός ο τίτλος;», αν και τα 254 σχόλια έδειχναν ότι ελλοχεύει ο κίνδυνος να εκφράζαμε περισσότερο έναν ευσεβή πόθο, παρά μια πραγματικότητα. Όμως, μετά από 33 χρόνια και όσα είχαμε βιώσει την περσινή σεζόν, ήταν η πρώτη φορά που η εξαγγελία δεν ήταν κούφια, άλλα άκρως πειστική, ακόμη και από τους αντιπάλους που αντιμετώπιζαν τον ΠΑΟΚ ως διεκδικητή του τίτλου, έστω κι αν ξεκινούσε με το ισχυρό και διόλου ευκαταφρόνητο μειονέκτημα των δύο βαθμών.
Από την αρχή της σεζόν και όσο περνούσαν οι Κυριακές ή τα Σάββατα και λίγες Δευτέρες, οι «ασπρόμαυροι» κατέθεταν στο γήπεδο τη νοοτροπία μιας «διψασμένης» ομάδας αφοσιωμένης στο πως θα πετύχει τον στόχο της. Συνέχιζε το ταξίδι της με έναν τόσο πειστικό τρόπο που γέμιζε με βεβαιότητα πως αυτό το πρωτάθλημα θα το διεκδικήσει ως το τέλος με όλες τις δυνάμεις της, ακόμη και όταν τα πάντα έμοιαζαν να έχουν ξεκαθαρίσει στη μάχη του τίτλου. Δεν τα παράτησαν ακόμη και όταν νικούσαν, για δεύτερη φορά μέσα στη σεζόν τον Ολυμπιακό, ή όταν έφευγαν με το «διπλό» από το ΟΑΚΑ και το Αγρίνιο, γιατί στην Τούμπα, γνώριζαν καλά ότι τα κανονικά πρωταθλήματα κρίνονται την άνοιξη, μόνο εκείνα των Γκιρτζίκηδων και των Σαρρήδων τελείωναν από τον Νοέμβριο το πολύ Δεκέμβριο μήνα…
Αμ, το άλλο. Στην Τούμπα δεν ήξεραν το πώς κατακτιούνται τα κανονικά πρωταθλήματα, κανείς στην Ελλάδα της τελευταίας, τουλάχιστον, 20ετίας δεν το ήξερε! Όμως και πέρσι και φέτος αυτή η υποτιθέμενη τεχνογνωσία έχει πάει περίπατο, ούτε ο Ολυμπιακός δεν γνώριζε πως να διαχειριστεί μια κούρσα που δεν κρίνεται από τις πρώτες στροφές της, αλλά είναι μια μακριάς διάρκειας κούρσα, κατά την οποία αν σκοντάψει, θα δει τους υπόλοιπους να απομακρύνονται. Το έδειξαν από τον εκνευρισμό τους, τα νεύρα και την προσπάθεια αλλοίωσης της πραγματικότητας, με την περίφημη συζήτηση περί «καλύτερου ποδοσφαίρου». Ούτε φυσικά η ΑΕΚ μπορούσε να κουβαλήσει το φορτίο του τίτλου της πρωταθλήτριας, αποδείχθηκε στο γήπεδο, όσες βόλτες κι αν έγιναν στην… «Αγιά Σοφιά». Όλα αυτά υποσυνείδητα λειτουργούσαν υπέρ του ΠΑΟΚ.
Στο (κανονικό) ποδόσφαιρο μπορείς να καταλάβεις από νωρίς τι πρόκειται να συμβεί, πως οι ομάδες ορίζουν τη μοίρα τους εξ ου και η βεβαιότητα από τις αρχές Νοέμβρη πως «μόνον ο ΠΑΟΚ μπορεί να το πάρει και να το χάσει» αυτό το πρωτάθλημα!
Μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι στο πρώτο πρωτάθλημα με ξένους διαιτητές, δίχως μεγάλες δικαστικές αποφάσεις, αν εξαιρέσεις το ντέρμπι της πρωτεύουσας, όπου ο Ολυμπιακός πήρε άλλη μια νίκη στα χαρτιά, ο πρωταθλητής είναι άλλος από αυτόν που είχαμε συνηθίσει τα τελευταία 30 χρόνια. Του χρόνου έρχεται και το VAR, οπότε καταλαβαίνετε τι έχει να γίνει…
«Never quit Never Hide Making History», δηλαδή, «Ποτέ μην τα παρατάς, ποτέ μην κρύβεσαι γράφοντας ιστορία», ήταν το «μότο» του τίτλου και για όποιον ξέρει να διαβάζει πίσω από τις λέξεις μπορεί να αντιληφθεί το μήνυμα του…
Για να πάρεις το πρωτάθλημα, πρέπει προηγουμένως να ζεις ως πρωταθλητής. Ο ΠΑΟΚ το έζησε στο πετσί του όταν είδε τον τίτλο να χάνεται στις δικαστικές αίθουσες, αλλά η περσινή πικρή εμπειρία τον χαλύβδωσε, τον ατσάλωσε κόντρα σ’ όλους και σ’ όλα, του έφτιαξε ακόμη περισσότερο την ψυχολογία του πρωταθλητισμού, τον έκανε να πιστέψει πως αν τα κάνει όλα σωστά στο γήπεδο, νομοτελειακά θα έφτανε στην κατάκτηση του πρωταθλήματος.
Ο Φερνάντο Σάντος είχε πει πως «τα παιχνίδια τα κερδίζεις (κάθε) Δευτέρα και (κάθε) Σάββατο. Την Κυριακή απλά τα παίζεις! Λόγια που τα ασπάστηκε στο σύνολο του ο «ασπρόμαυρος» οργανισμός γνωρίζοντας πως όλοι μαζί θα κατακτούσαν αυτό το πρωτάθλημα.
Σε αυτήν την ομάδα που δε «μάσησε» πουθενά, που νίκησε τους πάντες και τα πάντα, που δεν της χαρίστηκε κανείς και δεν είδε να τις χαρίζεται τίποτα, της άξιζε αυτό το αήττητο πρωτάθλημα.
Το πιο μάγκικο, το πιο ανδρικό και δίκαιο ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα!
Τώρα που το πήρε, τώρα που έφυγε αυτός ο παροξυσμός και η τρέλα, να είστε σίγουροι ότι ο ΠΑΟΚ δεν θα κοιτάξει πίσω ποτέ ξανά…
«ΠΑΟΚ, ΠΑΟΚ / Τρέμουν τ’ όνομά σου / Και στο πέρασμά σου / Τρέμει όλη η Γη / ΠΑΟΚ, ΠΑΟΚ / Άλλη τέτοια ομάδα / Σ’ όλη την Ελλάδα / Δεν θα ξαναβγεί», το τραγουδούσαν στην Τούμπα για περίπου… 1926 φορές!
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
